Heimskringla - 18.09.1935, Blaðsíða 3

WINNIPE5G, 18. SEPT, 1935
HEIMSKRINGLA
3. SÍÐA
Svo koitfa örfáir aðrir og
segja “Það er hægt að bjarga
ástandinu, og það er fólkið, sem
getur gert það, jafnvel “skyrtu-
lausa fólkið.” Hvernig á það að
ské? Það er ekki til nema ein
leið, — aðeins ein. AS mann-
kyninu berist aðl skilja, að allir
eigi sama rétt til alls þess er
náttúran eða alvaldið leggur til
lífsviðurhalds fyrir menn og
skepnur, Að þeir sem sterkari
eru og betri hæfileikum gædd-
ir séu reiðubúnir að hjálpa þeim
sem minna er lánað og hjálpar
þurfa, í hvaða merkingu sem
um er að ræða. Að mannkyniö
inu skiljist, að fullkomnustu
störfin í mhnnheimi, séu þau:
Að vera sívakandi yfir að láta
gott af sér leiða. Að stuðla að
öllum friði manna á milli. Að
útiloka öllum ótta við menn og
málefni, (láta stjórnast af eigin
hugsun, sannleika og réttlæti.
Hvað hinn eða þessi segir skift-
ir minstu máli, ef manneskjan
stjórnast af því sem innri mað-
urinn segir rétt vera). Að allur
stéttarígur hverfi. (Verkamað-
urinn sem vinnur verk sitt vel,
vinnur af trúmensku, er betri
þeim sem ekki nennir að vinna),
Að ala upp frjálsa menn og
konur, með óháðan skilning á
trúmálun? og öðrum skoðunum.
En umfram alt óeigingjarnar
skoðanir.
Frú Helena Dehavna Blavat-
sky, einn aðalstofnandi Guð-
spekisfélagsins segir svo:
“Sá, sem ekki ástundar
mannúð, —- sá sem ekki er
reiðubúinn að úthluta sínum
síðasta bita til manns, sem er
aumari eða vanmáttugri en
hann sjálfur; sá sem vanrækir
að hjáipa náunga sínum, af
hvaða kyni, þjóð eða átrúnaði
sem er, hvar og hvenær, sem
hann verður þjáninga var; sá
sem lokar eyrunum fyrir kvala-
stunum' mannlegrar eymdar; sá
sem heyrir illa talað um sak-
lausann mann án þess að taka
svari hans, eins og hann mundi
verja sjálfan sig — hann er ekki
guðspekingur.”----------
Nokkur hópur manna og
kvenna um heim allan berjast
fyrir “bræðrahugsjónum.” ■—
Það geta trauðla orðið skiftar
skoðanir, að stefnuskrá jafn-
réttismanna, sé fegursta og full-
komnasta málefni heimsins, ef
nokkurn tíma verður unt að
vinna því máli sigur. Um and-
stæðinga slíks málefnis er að-
eins eitt að segja: “Faðir fyrir-
gef þeim, því þeir vita ekki hvað
þeir gera”. Grein skrifuð af
séra Ásm. Guðmundssyni í
Kirkjuritinu, er heitir “Oxford
hreyfingin nýja”, vitnar í Mr.
B. H. Streeters og er honum
lýst sem einhverjum frægasta
háskólakennara Englendinga.—
Kemst Mr. Streeters svo að orði:
“Þessi síðustu ár hefi eg verið
að virða fyrir mér ástandið í
heiminum. Mér finst það verða
dapurlegra og dapurlegra og
örvæntingin fara sífelt vaxandi.
Að sönnu er mikið af góðvilja,
en hann nægir ekki til að ráða
fram úr ægilegum vandamálun-
um; stríðum, stéttabaráttunni,
fjárhagshrunum og örðugleik-
um. Góðviljuðu mennirnir eru
að missa kjarkinn. Þeir halda
að vísu áfram; en verða von-
daufari og vondaufari, þess-
vegna er það skylda mín að
snúast til fylgdar með stefnu,
sem virðist hafa eignast dular-
nfáttinn, ,til þess að gefa góð-
viljuðu mönnunum nýja von og
nýja djörfung og láta þeim
fjölga. Því heiminum verður
ekki breytt til batnaðar með
vélgengu þjóðskipulagi einvörð-
ungu,” heldur fyrst og fremst
verður að bæta mennina sem
vélinni eiga að stjórna.”
“Góðviljuðu mennirnir” eru
margir, þeir eru sannir jafn-
réttindamenn (Socialistar) þeir
vita það jafnvel ekki sjálfir, og
greiða atkvæði móti stefnunni,
þegar á hinn pólitíska vígvöll
er komið, og sýna þannig bert,
að þeir hugsa ekki málið til
ÆFEMINNING
SIGURÐUR MAGNÚSSON
kft
Försætisráðherra heiðrar sigurvegara
Þegar Montreal Royals unnu
í International League og urðu
heimskappar var foringja flokks
ins “Shag” Shaughnessy, hin-
um fræga fótbolta og basebolta
leikara færður bakki úr cana-
disku silfri frá forsætisráðherra
R. B. Bennett. Á bakkann var
rituð þökk forsætiráðherra til
leikforingjans fyrir starf hans í
þarfir æskunnar. Gjöfin var af-
hent af Hon. Earle Rowe, ráð-
íerra án stjórnardeildar og Hon.
Lucien Gendron, sjávarútvegs-
ráðherra. Myndirnar voru tekn-
ar við afhendingu gjafarinnar.
Til hægri er mynd af gjöfinni.
hlítar. — Aftur eru margir
Socíalistar á vörunum, greiða
atkvæði með stefnunni, oft í
eigin hagsmluna skyni en
gleyma svo að sýna það í verk-
unum. En hvað um það, —
ir, gefi bræðralagshugsjóninni
sigur. Að hvorki ótti né hræðsla
við menn eða ineitt annað,
haldi fólki lengur frá því að
ganga þá braut er þeirra eigin
isannleiks og réttlætis tilfinning
“Rómaborg var ekki bygð á býður því. Berjumst fyrir það
einum degi,” Vil eg því biðja'góða. Verið á verði kæru ís-
þess og vona að allir góðir lendingar. “Kornið fyllir mælir-
kraftar, sýnilegir sem ósýnileg- inn.”
Hugað til Snæfellsjökuls
Snæfellsjökull horfir hár
hafs um breiða islóð,
áhlaup storms og ægis
ár þúsundir stóð.
Hellubjrögum rend er ról.
réttir krónu snæs
móti grimdar ógn og æöi
allra veðra og sæs.
Horfir gneypur liafi mót
hrika tröllið blátt
hefir aldrei haggast
hann við alda slátt.
Víkingseðlið viknar ei
voldugt jafnt og traust
hamför enga hræðist storms
né hrikalega raust. ,
Jökul-djúpið dimt og þungt
drynur ár og sið,
und svörtu loftum svellur
sævarhrönnin stríð.
Aldinn jöfur að því hlær
ekki hræðist hót.
Hvítum skalla hreykinn gnæfir
himni bláum mót.
Hafgolan er honum boð
hafíss-jöklum frá,
er frá ystu ströndum
úfinn kljúfa sjá.
Jökulraddir rjúfa geim,
rísa kringum hann,
sem að tök og tortímingin
tímans aldrei vann.
Þar sem Bárður bygði fyrst
brim á klettum rís,
björgin saman binda
bárur snæs og ís.
Faxa bugtin frjáls og við
fótum hnígur að.
Unl jökul höfuð sumar sólin
sveipar geisla hlað.
Högginn traust í bratta-berg
Bárðarhellir enn
óbilugur endist
þó aldir hverfi og menn.
Sveitir eyðast, svérfa stríð,
svipur jafn er þinn.
breðum herti, stuðlum steypti
sterki jökullinn.
M. Ingimarsson
Enda eg svo grein þessa með
hinum fallegu orðum úr “Minni
Vesturheims”, eftir skáldið Ein-
ar H. Kvaran.
Vesturheimur verkurleikans
álfa,
vonaland hins unga sterka
manns.
Fyllt þú móði og manndáð okk-
ur sjálfa
nfóti hverjum óvin sa,nnleik-
ans.
Lyft oss yfir a,gg og þrætudýki
upp á sólrík háfjöll kærleikans,
Vesturheimur veruleikans ríki,
vonaland hins unga sterka
manns!
Aldrei er góð vísa of oft kveð-
Hann andaðist þann 24. ágúst
síðastliðinn á heimili Mr. og
Mrs. Kristjáns Thorvardarsonar
á Lundar, Man.
Sigurður sál. var fæddur 7.
sept. 1878 í Álftartungukoti í
Álftaneshrepp í Mýrasýslu á
íslandi. Foreldrar hans voru:
Magnús Jónsson og Helga Sig-
urðardóttir, er þar bjuggu. Voru
þau bæði ættuð þaðan úr sýsl-
unni. Mun faðir hans vera enn
á lífi heima á Íslandi, háaldrað-
ur maður, en móðir hans dó fyr-
ir nokkrum árum.
Sigurður ólst upp með for-
eldrum sínum, þar til hann gat
farið að vinna fyrir sér. Var
hann síðan allmörg ár vinnu-
maður á ýnfsum heimilum í
Álftanes- og Borgarhrepp, þar á
meðal sex ár á Langárfossi hjá
hinum góðkunnu hjónum Pétri
heitnum Péturssyni og Jóhönnu
konu hans, sem nú á heima í
Winnipeg.
Árið 1904 fluttist hann vestur
um haf ásamt fyrstu konu sinni;
Kristínu Sigurðardóttur. Höfðu
þau gifst skömmu áður en þau
fóru vestur. Þau komu hingað
á miðju sumri, en um haustið
veiktust bæði af taugaveiki og
dó hún, en hann lá lengi hættu-
lega veikur. Fyrsta júní 1907
kvæntist hann í annað sinn
Þorgerði Jónsdóttur og lifðu þau
j saman eitthvað á annað ár áður
en hún dó. I þriðja sinn giftist
hann Jakobínu Skúladóttur
Torfasonar, 4. maí 1909. Hún
andaðist árið 1917. Með síð-
ustu konu sinni eignaðist hann
tvö börn, dreng, sem Oddur
Guðjón hét, og stúlku, Ingi-
björg Ósk að nafni, er dó kom-
ung. Drengurinn náði fullorð-
ins aldri, en dó fyrir fjórum
árum rétt um tvítugt. Var hann
liinn áttundi af nákomnustu
ástvinum og ættingjum Sigurð-
ar, er hann varð á bak að sjá;
Þér sem notið—
TIMBUR
KAUPIÐ AF
THE
Empire Sash & Door
CO., LTD.
Blrgölr: Henry Ave. East
Sími 95 551—95 552
Skrifstofa:
Henrv og Argyle
VERÐ - GÆÐI - ÁNÆGJA
11;
Ingibjörg Líndal
urðsson á Lundar átti hann á-
valt víst athvarf og dvaldi á
þeim lengri eða skemmri tíma
milli þess sem hann var við dag-
launavinnu í Winnipeg eða
stundaði fiskiveiðar á vetrum á
Manitobavatni.
iSigurður heitinn var mesti
dugnaðarmaður, hvort sem
hann vann hjá öðrum eða fyrir
sjálfan sig. Hann var lftill
maður vexti en knár og fylg-
inn sér til allra verka, meðan
hann hafði heilsu. Hann var
allra manna trúverðugastur í
þjónustu annara og jafn skyldu-
rækinn gagnvart sínum. Hvers-
dagslega var hann maður fá-
skiftinn, en sagði meiningu
sína afdráttarlaust, hver sem
hlut átti að máli, ef því var að
skifta. Má segja um hann, að
hann var “þéttur á velli og
þéttur í lund og þolgóður á
raunastund.” Þurfti hann líka
á því að halda, því að raunir
hans voru margar og miklar,
stöðugur ástvinamissir og svo
að síðustu langvarandi heilsu-
leysi. Mundu fáir hafa borið alt
það mótlæti öllu karlmannlegar
en hann. Hann naut ávalt mik-
illar alúðar og samúðar bæði á
heimilum þeim, sem hér hafa
verið talin, og meðal allra þeirra
sem þektu hann; því flestum
mun hafa runnið til rifja hið
stöðuga mótlæti, sem hann varð
fyrir, flestum öðrum mönnum
fremur.
Hann var jarðaður frá Sam-
bandkirkjunni á Lundar 26. á-
gúst, og grafinn í grafreitnum
því að tvo bræður sína misti: hjá Brekku, heimili Ingimundar
Sigurðssonar, þar sem sonur
hans var grafinn fyrir fjórum
árum. Margt fólk frá Lundar
og víðar að var viðstatt jarðar-
förina og fylgdi honum til graf-
ar. Sá sem þessar línur ritar
talaði nokkur kveðjuorð yfir
kistu hans.
G. Á.
hann á íslandi; druknuðu þeir
báðir. Harmaði Sigurður heit-
inn þennan son sinn mjög; ,enda
var hann efnilegur piltur og
eftirlæti föður síns. Hafði hann
alist að mestu leyti upp, eftir
dauða móður sinnar, hjá þeim
Einari Johnson og konu hans
Oddfríði, áður á Lundar, nú í
Winnipeg. Fyrir tveimur árum
veiktist Sigurður heitinn mjög
alvarlega og tók hann aldrei á
heilum sér eftir það. Var hann
lengi á heimili þeirra Mr. og
Mrs. Ágústs Magnússonar eftir
að hann veiktist. Bæði á áð-
urtöldum heimilum og hjá þeim
hjónum Ingimundi og Ástu Sig-
KAUPIÐ HEIMSKRINGLU
LESIÐ HEIMSKRINGLU
BORGIÐ HEIMSKRINGLU
Myndalaus myndabók
EFTIR H. C. ANDERSEN
Sig. Júl. Jóhannesson, 'þýddi
Þrítugasta og fyrsta mynd
“Það var í litlum kaupstað,” sagði mán-
inn. “Eg sá það í fyrra en það gerir ekkert
til, eg sá það svo greinilega, þótt svona sé
langt um liðið. í kveld las eg um það í blað-
inu, en þar var það ekki eins glögt eða greini-
legt.
Niðri í veitingastofunni sat bjamtrúður-
inn — maðurinn sem samið hafði björninn til
þess að leika alls konar íþróttir og listir; hann
var að snæða kveldverð. Björnin stóð bund-
inu úti á bak við eldiviðar hlaðann. Veslings
björninn sem aldrei hrekkjaði nokkra lifandi
skepnu, þótt hann væri nokkuð svipljótur.
Uppi í þakherberginu lágu þrjú börn;
geislar mínir skinu glatt á þau. Elzta bamið
var sex ára gamalt og það yngsta hæsta lagi
tveggja.
Alt í einu heyrðist eitthvert skark: “Kark,
klark!” Það var eins og einhver skepna væri
að brolta upp eftir stiganum. Hvað gat þetta
verið?
Hurð opnaðist — það var björninn; stóri,
loðni bjöminn! Honum hafði leiðst að vera
aleinn þama úti. Slitið sig Iausan og kom svo
upp stigann og alla leið upp í þakherbergi.
Eg hafði séð þetta alt áður en eg las það
í blaðinu í kvöld.
Bömin urðu svo hrædd að þau hentust
sitt út í hvert horn og hnipruðu sig þar sam-
an í kuðing. En hann sá þau öll; hann gekk
hægt og rólega frá einu barninu til annars,
þefaði ,af þeim og fór svo frá þeim án þess að
gera þeim nokkurt mein:
“Hvaða ósköp er þetta stór hundur,”
hugsuðu þau öll en þorðu ekkert að segja.
Björnin stóð kyr á gólfinu og eftir nokkum
tíma urðu bömin svo hugrökk að þau fóru til
hans hvert á fætur öðru, struku á honum
liárið og klöppuðu honum.
Hann tók vinalátum þeirra með ánægju
og eftir stundarkorn lagðist hann á gólfið.
Minsti drengurinn klifraði upp á bakið á hon-
um og lék sér að því að hylja gulllokkaða
kollinn í svarta þykka hárinu á biminum.
Loksins tók elzti drengurinn trumbuna
sína og sló hana í ákafa. Þá reis björninn á
fætur, stóð á afturfótum og fór að dansa eftir
trumbuslættinurri. En hvað það var gaman!
Drengirnir sóttu nú allir litlu byssurnar sínar
og björninn varð að fá eina þeirra og hann
hélt á henni eins og hann væri æfður skot-
maður. Þetta var svei mér fjörugur leikfélagi,
sem drengirnir höfðu fengið. Og þeir léku
allir og dönsuðu; einn drengjanna kallaði fyrir
dansinn og sagði: “Einn tveir, einn tveir —”
Nú heyrðist að einhver tók í hurðina;
dyrnar voru opnaðar og inn kom móðir drengj-
anna. Þú hefðir bara átt að sjá hana! — að
sjá hversu dauðhrædd liún varð. Hún gat
ekki komið upp einu einasta orði. Andlitið
varð náfölt; munnurinn var hálfopinn og
augun starandi. En yngsti drengurinn kinkaði
kolli svo undur ánægjulega og kallaði eins
hátt og hann gat: “Við erum bara að leika
hermann!” — og svo kom bjarntrúðurinn.”