Heimskringla - 18.09.1935, Blaðsíða 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPBG, 18. SEPT. 1935
BELLAMY
MORÐMÁLIÐ
“Miss Cordier, til hvers *var seðillinn sem
þú lézt í bókina?”
“Til Mr Patrick Ives.”
“Skrifaðir þú hann?”
“Ah, nei, nei monsjör.”
“Veistu frá hverjum hann var?”
“Já, monsjör.”
“Frá hverjum?”
“Mrs. Stephen Bellanfy.”
“Og hvernig atvikaðist, að seðill frá Mrs.
Bellamy til Mr. Ives var í þínum höndum?”
“I>að var vani Mrs. Bellamy að senda með
pósti bréf til mín, sem hún girnist, að næðu
Mr. Ives svo að enginn vissi a,f. Það sem
allir gátu séð var mitt nafn utan á umslagi en
innaní var litlara umslag og nafn Mr. Ives á
því. Það umslag lét eg svo í bókina.”
“Þú varst búin að gera þetta æði lengi?”
“Æði lengi já, — sex mánuði — máske
átta.”
“Hvað marga seðla hafðir þú látið í bók-
ina alls?”
“Ah, það er eg ekki alveg vís — tíu —
tólf — tuttugu — hver veit? Fyrst einu sinni
á mánuði rrtáske, þennan seinasta mánuð tvo
og þrjá á viku.”
“Hvenær léztu bréfið þar?”
“Máske fimtán mínútur fyrir sjö, máske
tuttugu. Eftir hálfsjö, veit eg, og ekki enn
sjö.”
“Var það vani þinn?”
“Ó, nei monsjör; minn vani var að láta
þau þar á kveldin, þegar eg geri húsið dimt.
Hálfsjö, það er slæmur tími, því að mjög
hæglega mætti einhver sjá.
“Því varstu þá að velja þann tíma, Miss
Cordier?”
“Ó, en eg vel ekki. Sjáðu, það var þessu
líkt: Þegar MacDonald, ekillinn, kom inn með
bréfin, ósköp lítið fyrir sex„ þá var eitt til
mín, í umslagi sem var skrifað á “áríðandi”.
Á litla umslaginu innaní segir áríðandi —
mjög áríðandi með strykum mjög svörtum
undir stöfunum, svo eg veit mikill er flýtir að
Mr. Patrick Ives fái það bréf fljótt. Svo eg
byrja að ganga til skrifstofu með það, en þarna
í forsalnum er þá alt þetta fólk sem er kom!ð
frá klúbbnum og Mrs. Ives hún sendir mig
fljótt að sækja nokkuð og Mr. Dallas hann
kemur fljótt með mér að sýna mér hvað hann
vantar fyrir cocktails — alla þá hluti, þú
veizt.” Hún leit svörtum augum á sækjanda
með bænarsvip, en á hans harðlegu ásjónu
brá brosi.
“Þú ætlaðir að segja okkur af hverju þú
stakst sendimiðanum þar á þessum tíma.”
“Já, það er það sem skýri. Nú, eg bíð og
eg bíð eftir þessu fólki að fara heim til sín, og
enn fer það ekki^ en eg þori ekki að fara inn í
skrifstofuna eins lengi og alt þetta fólk er í
dagstofunni sem blasir við forsalnum. En
eftir langa stund hætti eg að geta beðið af
kvíða að Mr. Patrick Ives komi og fái ekki "það
afar áríðandi bréf. Svo þegar eg held að eng-
inn sjái læðist eg fjarska hægt inn og læt
bréfið fljótt, fljótt í skrudduna og eg byrja
að koma aftur út í forsalinn, en þá sá eg frá
dyrunum, að þar var fólk, svo eg steig aftur
inn.”
“Og hvern sástu í forsalnum, Miss Cor-
dier?”
“Eg sá í forsalnum Mr. Elliott Farwell
og Mrs. Patrick Ives.”
“Sáu þau þig?”
Miss Cordier svaraði skilmerkilega með
því að ypta öxlum. “Hvemig veit eg það,
monsieur? Má vera þau sjái, má vera þau
sjái ekki. Eg hrekk til baka og hlusta og
eftir litla stund þagna raddimar og eg heyri
hurð lokast, og eg skýzt fljótt um forsalinn og
í dyr að eldhúsi svoleiðis að enginn sér til
mín.”
“Heyrðirðu hvað þau töluðu um?”
“Nei, eg gat ekki heyrt þó eg hlustaði, svo
lágt þau tala, svo lágt að nærri þau hvísla.”
“Þú heyrðir ekki neitt annað meðan þú
stóðst þarna?”
“Jú, monsieur. Meðan eg stend hjá
skrifborðinu, en áður en eg tek bókina, heyrði
eg mademoiselle ganga um forsalinn með
bömin.”
“Mademoiselle? Mademoiselle hverja?” —
Rödd ækjanda var alt annað en áfjáð, þó var
auðséð á augunum og auðheyrt á rómnum,
að honum líkaði miður.
“Mademoiselle Page.”
“Þú segir að hún gerði ekki annað en
ganga gegnum forsalinn?”
“Svo sagði eg, monsieur — á leiðinni til
stigans.”
“Þá varstu ekki farin að snerta bókina?”
“Nei, monsieur.”
“Þú beiðst þangað til hún fór hjá, áður en
þú snertir bókina?”
“Já.”
“Var Mrs. Ives í forsalnum þegar þú
stakst bréfinu í bókina?”
“Ah, þetta líka segi eg ekki um. Eg segi
bara að hún var þar eina mínútu, hálfa mín-
útu eftir að eg stakk því í bókina.”
“Gat hún séð til þín þaðan sem hún stóð?’
“Það er mögulegt.”
“Sneri hún að þér?”
“Nei, monsieur. Það er Mr. Farwell sem
snýr að mér; Mrs. Ives sneri frá nfér.”
Enn kom svipur af snarpri gremju eða
skapraun, svo að bláu augun urðu dökk. “Af
hverju segir þú þá, að hún hefði getað séð til
þín?”
Hin svörtu augun sem á hann sáu, opnuð-
ust lítið eitt, ekki af furðu, heldur af gæfri,
letilegri forundrun hvað mannkynið yfirleitt
gæti verið skilningslaust, karlmenn einkanlega
og saksóknarar ekki sízt. “Eg segi svo af því
það gæti vel verið, að á þeirri stuttu stund,
sem hún sneri við mér bakinu, þá hafi hún
máske séð til mín í speglinum.”
“Þar var þá spegill?”
“En já, hinumegin forsalar gegnt skrif-
stofu dyrum þar er langur, langur stóll, — það
sem þið kallið bekk — þar sem herramir skilja
eftir sín höfuð föt. Yfir þessum þar hangir
spegillinn. Og það var hjá þeim^bekk að eg sá
Mr. Farwell standa og Mrs. Ives.”
“Og skrifborð og bókaskápur sáust í spegl-
inum?”
“Já, monsieur.”
“Nú skil eg. Tókstu eftir nokkru sér-
legu undir borðum, Miss Cordier?”
“Alls engu; alt var eins og vant var, með
algerðu gleðibragði.”
“Á venjulegum tíma?”
“Kort eftir sjö — já.”
“Hverjir sátu að borðum?” _
“Mrs. Patrick Ives, Mrs. Daniel Ives og Mr.
Patrick Ives, eins og vant var.”
“Manstu hvað talað var?”
“Ó, nei, monsieur, eg man ekki annað en
allir töluðu eins og altaf, um smálegt. Sú
sem kann að þjóna undir borðum er hæglát
•og ófröm og heldur ekki kyrru fyrír í matsal
nema meðan hún stundar sitt verk, skilurðu.”
Hin óframa og hægláta þjónustu snót leit á
spyrjanda ekki óhýrlega, en samt líkt og hún
þyrfti að kenna honum mannasiði.”
“Ekkert bar við eftir máltíð, sem þér þótti
óvenjulegt?”
“Nei, nei.”
“Þú sást engan fyr en þú slöktir um
kveldið?”
“Ó, jú, eg sá Mrs. Daniel Ives um það leyti
og hún spurði mig, hvort Mrs. Ives hafi komið
aftur og eg sagði nei.”
“Engan annan?”
“Bara hitt vinnufólkið, monsieur. Rétt
eftir tíu fór eg að hátta.”
“Og sofnaðir strax?”
“Já, monsieur.”
“Morgunmáltíð var í engu frábrugðin
venju?”
“í engu, monsieur.”
“Á hvaða tíma?”
“Níu eins og altaf á sunnudögum. Mrs.
Patrick Ives hefir sinn mat hálf tíu, þegar
hún kemur frá kirkju.”
“Var það frá venju?”
“Þvert á móti, hún er því vön.”
“Og eftir morgunverð gerðist ekkert ó-
venjulegt?”
“Eg veit ekki hvort þú kallar það óvenju-
legt en eftir morgunverð kom nokkuð fyrir.”
“Segðu frá því, ger svo vel.”
Miss Cordier skoðaði vandlega glófa sína.
rjómagula, óbrúkaða, áður en hún réði af að
verða við þeirri bón. “Það var undireins og
Mr. Ives og móðir hans stóðu upp frá borð-
um, fáurri mínútum fyrir hálf tíu. Mr. Ives
hann fer beint til sinnar skrifstofu og eg fer á
eftir honum með sunnudags blöðin og áður en
eg fer út spyr eg Mr. Ives, þú hefir fengið
bréfseðiiinn sem eg lét í bókina?’ Og hann
segir —”
“Herra dómari, eg mótmæli! Eg mót-
mæli! Hvað Mr Ives sagði—”
Þennan ganginn voru mótmælahróp hans
langþjáða Mr. Lamberts með fullu fylgi frain
borin, sækjandi leit við honum ekki óhýrlega
og bandaði hendi til vitnis síns. “Kærðu þig
ekki um hvað hann sagði, segðu okkur bara
hvað þú talaðir.”
“Eg sagði, eftir að hann talaði: ó, Mr.
Ives, þá ef þú hefir ekki tekið það, er
það Mrs. Ives sem hefir fundið það. Hún hef-
ir séð mig láta það í bókina meðan hún stóð
í forsalnurrt.”
Sækjandi gætti þess að allir viðstaddir
hefðu nóg tóm til að festa í huga þetta svar, er
sagði svo hentuglega frá því, sem vitninu var
ekki leyft að segja frá. “Eftir þetta samtal
við Mr. Ives vildir þú ekki vera í vistinni leng-
ur, var ekki svo?”
“Nei monsjör, það var seinna um daginn
að eg afréð það.”
“Nokkuð kom fyrir sem kom þér til
þess?”
Hinar hárauðu varir opnuðust, lokuðust,
opnuðust aftur. “Já”.
“Hvað Miss Cordier?”
“Hálftólf frétti eg að Mrs. Bellamy hafi
verið drepin.” Hún renti homauga til hinnar
ungu konu, sem verið hafði húsmóðir hennar.
Sú hafði óhægt sæti, hallaðist aftur að beinu
stólbaki, krosslagði fætur um ökla, spenti
greipar og horfði iniður á tær sér, á litlu
skóna sína tábreiðu. Hin svörtu augun runnu
frá faldi hins felda pils upp að höku, sem var
í þreklegra lagi, liðu svo hægt og hægt á sækj-
anda aftur. “Þegar eg heyrði það, var eg ekki
ánægð, svo eg ekki lengur var kyr.”
“Einmitt.” Sækjandi stakk höndunum
djúpt í vasana og skaut auga, ófyrirleitnu,
sigrihrósandi, á þann órólega Lambert. “Þú
ekki lengur varst kyr. Nú er nóg komið, Miss
Cordier. Verjandi spyrji.”
“Miss Cordier, þú vissir vel, að ef Mrs. Ives
hefði orðið vör við, að þú hefðir borið þau bréf
sem látið er að gengið hafi á milli Mr. Ives og
Mrs. Bellamý, þá hefðir þú ekki fengið að
vera fimm mínútur undir hennar þaki upp frá
því var ekki svo?”
Fas og rómur verjanda var alt annað en
góðgjam, miklu fremur frekjulegur af reiði,
Miss Cordier hallaðist lítið eitt nær brík stúk-
unnar til að mæta því frumhlaupi og jafn-
framt harðnaði hún á svipinn, andlitið, rjóma-
bleikt og fagursnotrað gerðist snarplega ó-
svífið. “Eg veit að þegar Mrs. Ives verður reið,
er hún fljót til máls, fljót til aðgerða — já
I' monsjör.”
Svarið kom óvænt, skjótt og viðstöðulaust
og var því áhrifameira, hið rjóða andlit föln-
aði og hrökk saman að því er virtist, tók sig
svo á. “Og því þótti þér hentugra að fara úr
vistinni áður en Mr. Ives gát spurt hana um
hvort hún hefði fundið bréfið og þú yrðir
rekin?”
“Eg hefi sagt allareiðu, monsjör, að eg
færi af því eg frétti morð Mrs. Bellamy, og
iriér líkaði ekki.” Raustin var mjúk, þó orðin
vissu á ilt, og fast kveðið að hverju atkvæði,
skýrt og settlega.
Mr. Lambert leit við henni reiðilega og
þrammaði sína leið: “Þú segist ekki hafa get-
að sloppið gegnum forsalinn af því að Mr. Far-
well var þar og Mrs. Ives?”
“Svo er það.”
“Því fórstu ekki gegnum matstofu til
búrs?”
“Af því eg heyrði til Mr. Dallas og Mr.
Burgoyne í matstofu, þar sem þeir reyna einn
meiri cocktail.”
“Af hverju skyldu þeir taka til þess að
þú kæmir frá skrifstofu?”
“Eg hugsa það hyggilegra að enginn skuli
vita, að eg hafi verið í þeirri skrifstofu.”
“Þú varst að hanga þar beinlínis til þess að
njósna um Mrs. Ives, var ekki svo?”
“Eg gat ekki gert við því að eg sé Mrs.
Ives, nema eg loki augunum.”
Mr. Lambert var óhægt, líkt og hann
væri að renna einhverju niður en gæti ekki,
hélt svo áfram: “Sagðirðu Mr. Ives frá því, að
þú sást Mrs. Ives og Mr. Farwell saman í for-
salnum?”
“Eg man það ekki, hvort eg sagði honum
frá því ellegar ekki.”
“Mr. Farwell sneri við þér, var ekki svo?”
“Já.”
“Hvað kom til þú varst svo viss að Mrs.
Ives tók bréfið, en ekki Mr. Farwell?”
“Af því þegar eg heyri dyrnar lokast þá
veit eg að Mr. Farwell er farinn.”
“Og hvernig vissirðu það?”
Enn ypti Miss Cordier öxlum. “Af því,
monsjör, eg er ekki afglapi. Eg lít út, hann
stendur hjá hatta snögunum; eg skrepp inn,
eg heyri hurð látna aftur, eg lít enn út og
hann er ekki þar. Það er þó af því allra
einfaldasta.”
“Þú ættir að kanna flókin mál og tilburði
en eyða ekki tímanum til að þjóna að máltíð-
um,” mælti sá er hana spurði, ,með mikilli
kurteisi. “Er það ekki sannast, að hver sem
vera vildi á því heimili gat hafa gengið um og
lokað dyrunum, en Mr. Farwell horfið inn í
stofu ásamt Mrs. Ives?”
“Ef þú segir svo, monsjör,” svaraði Miss
Cordier, rólóeg og kærulaus.
“Er það ekki líka sönnu næst, að Mr. Far-
well var dauðskotinn í Mrs. Bellamy og var
allatíð á höttunum að njósna um hana?”
“Það getur verið.”
“Getur verið! Mr. Farwell sagði svo
margsinnis í þessari vitna stúku. Það er full-
sannað og ölluirí vitanlegt. Hitt er líka full
augljóst að hver sem vera vildi af tíu, tuttugu
öðrum manneskjumj gat hafa gengið um for-
salinn og séð hvað þú hafðist að.”
“Eg myndi ekki trúa því — nei monsjör.”
“Það vill svo til að þetta er satt, hvort
sem þú trúir því eða ekki. Sex vinnuhjú eða
átta, átta gestir eða tíu — hvaða ástæðu hefir
þú til að halda, að Miss Page hafi ekki tekið
eftir, að þú lézt öðru vísi en vant var og snúið
aftur o gséð þig leggja bréfið í bókina, eftir
að þú hélzt hana farna hjá?”
“Enga ástæðu monsjör — bara mín fimm
skilningavit.”
“Þú ert frábærlega vel gefin stúlka, Miss
Cordier, en samt sérðu víst ekki með hnakk-
anum, eða er svo?”
“Monsjör þóknast að gera að gamni sínu,”
svaraði Miss Cordier en tónninn sagði til að
i henni þótti monsjör alt annað en fyndinn.
“Vertu ekki að lýsa spurningum mínum',
svaraðu þeim.”
“Fúslega. Eg gé ekki með hnakkanum.”
“Svo að það reynist sannast, * að tíu —
fjórtán mnneskjur hefðu getað séð til þín láta
þetta áríðandi, þetta dularfulla bréf í bókina,
þó þú kennir Mrs. Ives um það, er ekki svo?”
“Það er monsjörs álit, ekki mitt.”
Monsjör gerðist gneypur við þann hæðnis
svip, sem prýddi hið snotra andlit vitnisins.
“Og ennfremur, Miss Cordier, er það
sönnu næst, að við vitum alls ekki hvort bréfið
var nokkurntíma lagt í bókina, nema af því
sem þú segir um það.”
“Monsjör finst það ekki vera nóg?”
Monsjör lét spurningunni ósvarað, en það
var auðséð á honum, hvað honum fanst. —
“Hvað kom til þú valdir bók í skrifstofu Mr.
Ives, til að fela tilskrifin í?”
“Af því það er öruggur staður, þar sem á
hverju kveldi hann getur gáð svo enginn sjái.”
“Datt þér ekki í hug, að einhver annar
mætti taka þá bók úr skápnum til að lesa?”
“Þá bók? Stone on Commercial Paper,
Volume III? Monsjör þóknast að gera gam-
an.”
Nokkrir í hópi blaðamanna létu á sér
heyra að þeim var skemt, Mr. Lambert gaf
þeim óhýrt hornauga og breytti til um ásókn-
ina, .heldur skyndilega. “Miss Cordier, þú
þekkir mann að nafni Adolph Platz?”
Miss Cordier deplaðl augnalokum einu
sinni og svo einu sinni til. “Þekki hann víst.”
“Sástu hann seinni part dags þann nítj-
ánda júní?”
“Já.”
“Hvernig kynntist þú honum?”
“Hann stýrði um tíma vagni Mrs. Ives.”
“Kvæntur, var hann ekki?”
“Kvæntur, já.”
“Mrs. Platz var í vist hjá Mrs. Ives?”
“Já.”
“Þau fóru úr vistinni af því ykkur Mrs.
Platz kom ekki saman?”
“Svolitla stund, ger svo vel.” Sækjandi
tók fram í eins og sá sem valdið hafði. “Rig-
um við von á að fá í einni dembu alt ósam-
komulag og málæði sem hjú Mrs. Ives létu
sér líka að hafa í frammi, nú og að undan-
förnu? Eg veit ekki betur en minn heiðraði
mótpartur taki með því til við verkefni,
sem eg lét ósnert, þó vera kunni
ábatasamt og skemtilegt. Álítur rétturinn ann-
að eins sæmilegar spurningar?”
“Ekki gerir rétturinn það. Spurningin er
ekki svara verð.”
“Eg beiðist undanþágu, herra dóómari . . .
Miss Cordier, þegar þú^ slöktir ljósin þetta
kveld, komstu þá í allar stofur niðri?”
“í allar — já.”
“Sástu Mr. Patrick Ives nokkursstaðar?”
“Nei monsjör.”
'Sue Ives hallaðist fram skyndilega, kaf-
rjóð í framan. Mr. Lambert gætti þess vel að
líta ekki þangað sem hún sat.
“Þú hefir hvað eftir annaö látið í ljós, að
þú værir fim og reynd og slyng við að þjóna
undir borðum, Miss Cordier. Stundar þú það
nú?”
“Nei.”
“Hver er sú atvinna sem þú stundar nú?”
“Rétt húna hefi eg enga atvinnu. Eg
hvíli mig.”
“í þeirri gistingu í Atlantic City, þar sem
þú hefir stundað hvíld í undanfarna þrjá mán-
uði. hvílist þú ekki undir nafninu Melanie
Cordier, eða er svo?”
Hin svörtu augun hvörfluðu snúðugt til
sækjanda, en hann stóð og hallaðist fram á
stólbak, kærulaus og kænlegur að sjá. “Er
það sérstaklega nátengt þessari rannsókn,
hvort Miss Cordier kýs að kalla sig Joan of
Arc ef henni svo líkar?”
“Eg ætla mér að sýna að þessu vitni er
ekki trúandi, að þó hún láti hér sem hún sé
réttlátur ungur kvenmaður og fyrirmyndar
vinnukona, þá lifir hún stórlega vansömu lífi í
málamynda hjúskap . . . Miss Cordier, eg
spyr þig: hefirðu ekki látist vera kona Adolfs
Platz í umliðna þrjá mánuði og fengið hann til
að yfirgefa sína eiginkonu?”
Af augunum svörtu stóð reykur og funi.
“Og eg segi þér nei, nei og enn nei, monsjör.”
“Þú kallar þig þá ekki Mrs. Adolf Platz?”
“Eg tel hann ekki á að yfirgefa konuna,
þá einföldu veimiltítu. Löngu áður en eg kynt-
ist honum, var hann orðinn uppgefinn, veikur
af henni.”
“Þú kallar þig þá ekki Mrs. Adolf Platz?”