Heimskringla - 15.06.1938, Blaðsíða 4

4. SÍÐA
HEIMSKRINCLA
WINNIPEG, 15. JúNí 1938
BfflBBWBOIIUWiniBlllfBtliSIIHWmWtlllilWWIIIMWIBHHIUBIlWIIBISIBnBllHHBminiiniIIBIHg
ffrimskringJUt J
(StofnuS 1S89)
Kemur út á hverjum miOvikudegi.
Elgendur:
THE VIKING PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeo
Talsimis 86 537
Ver5 blaSslns er $3.00 irgangurlnn borglst
tyrtrfram. Allar borganir sendist:
THE VIKING PRESS LTD. jj
QU ylðskifta bréf blaSlnu aðlútandl sendist:
Jfenager THE VIKINO PRESS LTD.
853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEPAN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINOLA
853 Sargent Ave., Winnipeg
“Heimskringla” is publlshed
and printed b;
THE VIKING PRESS LTD.
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg Jfa*.
Telephone: 86 537
iimiiMiuiiiiiiiiiuiiiilllllllilllllllllllllllllllllllllllillllllilllllllllllllllllllllMllllllllllMlllllllllllllllllllllilUlillllB
WINNIPEG, 15. JÚNÍ 1938
UM SASKATCHEWAN
KOSNING ARN AR
Dagblöð þessa bæjar voru undanfamar
vikur áhyggjufull út af kosningunum í
Saskatchewan. Öðru þeirra fórust þau
spámannlegu orð um þær á sjálfan kosn-
ingadaginn, að liberal stjórninni væri falls-
von og fylkinu háski búinn, nema því að
eins að yfirnáttúrlegir hlutir gerðust.
Og nú bera kosningaúrslitin með sér að
liberalar hafa unnið frægan sigur; krafta-
verk hefir því gerst á þessu herrans ári
1938 í Saskatchewan-fylki.
Af hverju háskinn stafaði í þessum
kosningum, er ekki nefnt í blöðunum. En
þau töluðu mikið um “Biblíu-Billa” nokk-
um þar á ferðinni, sem öðru nafni heitir
William Aberhart og er forsætisráðherra
Alberta-fylkis. Hann kvað vera bænrækinn
og trúaður vel. Út á það höfum vér ekki
oft heyrt enskumælandi menn hér setja.
Samt var þetta fundið Aberhart til for-
áttu í blöðunum. Aberhart svaraði því
kurteist en kánkvíst, eins og hans er vandi,
og spurði hvort ekki væri nú nóg af mönn-
um tekið, þó guð væri ekki einnig frá
þeim tekinn. Því sáum vér aldrei svarað,
en það kann vel að hafa skoðast sem ónær-
gætni gagnvart liberal-stjórninni, að vera
að biðja guð um regn og góðar og frjó-
samar tíðir, þó vér sjáum ekki að háski
mikill geti í því falist, jafnvel þó karlinn
væri bænheyrður. En svo er nú svo margt
sér til gamans gert í kosningum, að það
er naumast sanngjarat, að taka því öllu
há-alvarlega.
Það hefði mátt ætla, að hinir erfiðu
tímar, sem menn í Saskatchewan, sem
annar staðar, hafa átt við að búa, hefðu
að einhverju leyti snúið hugum kjósenda á
móti stjórninni. Það er nú að vísu sagt,
að stjórair séu harðærinu ekki valdandi.
En má spyrja hvað er það annað en mann-
félagsskipunin, sem veldur harðærinu ?
Annað hvort hafa stjórnir eitthvað með
það að gera, eða þær sitja ekki til mikils
á stóli. Stjórnir geta ekki gengið fram
hjá þeirri ábyrgð, sem á þeim hvílir um
að veita straumunum í athafnalífi þjóð-
félagsins: iðnaði, verzlun, farmleiðslu og
fjármálum, í þá farvegi, að þjóðfélaginu
verðvtil heilla og þroska. En þessa stjórn
á athafnalífinu hefir skort hjá liberal-
stjórninni í Saskatchewan, sem þar er búin
að vera við völd í nærri 40 ár, eins og hjá
öðrum stjórnum, sem köllun sína hafa
hafa svikið. Hún hefir í stað þess látið ein-
staka menn fara með þetta vald og færa
sér í nyt, unz nú er komið sem komið
er, að almenningur og stjórnar-nefna hans
er ekkert orðið annað en þý fárra manna
og verða að sitja og standa, eins og þeir
segja þeim, meira að segja skipa stjórn-
unum fyrir um alla lagasmíði þjóðfélags-
ins. Alt þetta mun Satkatchewan-búum
hafa verið Ijóst, sem öðrum, þó því væri
ekki mótmælt með kosninga-úrslitunum og
stjórninni hafi í raun og veru verið þakkað
það auðmjúkt og undirgefnast með at-
kvæðagreislunni. Þetta er skuggahliðin á
kosninga-úrslitunum, að straumarnir halda
áfram að renna eftir sama farvegi og áður
og skola því afhroði sem þjóðfélagið geld-
ur með athöfnum sínum upp á fjörur ein-
stakra manna eftir sem áður, en almenn-
ingur situr eftir með sárt enni og tóm-
hentur. Allir hinir flokkarnir, sem sóttu,
höfðu einhverjar breytingar að bjóða,
fram yfir það sem liberal stjórnin hafði,
og sem til nokkra umbóta horfðu í þessum
efnum, sem athygli hefir hér verið dregin
að, en þeim var öllum hafnað. Eini flokk-
urinn, sem dálítið vann á af þeim, var
C.C.F. flokkurinn. Er oss sagt, að íslend-
ingar hafi mikið fylgt honum að málum.
Sigur liberala mætti frá þessu sjónar-
miði skoðast yfiraáttúrlegur, en auðvitað
áttu blöðin ekki við það með ummælum
sínum.
Raunverulega má eflaust sigur þeirra
þakka að einhverju leyti því, hve liberal-
stjórn hefir lengi verið við völd í fylkinu.
Að undanskildu einu kjörtímabili hefir þar
verið liberal-stjóm frá 1906 til þessa dags.
Allir stjóraarþjónar í fylkinu frá forsætis-
ráðherra og niður að hundasmalanum
(dog catcher), hafa verið liberalar. —
Og þeir hafa átt böra og buru o. s. frv.
Þarna hefir því til orðið liberalskur ætt-
bálkur, sem er ekki svo lítill hluti kjós-
enda og ófús er, þó á ýmsu syngi, að láta
öðrum eftir þá mola, er falla af borði
stjórnarinnar og erfðafé þeirra er. Auk
þess hefir hópur annara manna verið upp
á náð stjórnarinnar komin á þessum síð-
ustu og verstu tímum og hún hefir alið önn
fyrir eða fætt þá á sinu sem slegin var
meðfram járabrautunum. Með alt þetta
fyrir augum virðist oss ekkert ónáttúrlegt
við sigur stjórnarinnar í kosningunum
nýafstöðnu.
íhaldsmenn hlutu alt að því helmingi
færri atkvæði í þessum kosningum en
árið 1934. Finnur blaðið Winnipeg Tri-
bune ástæðu til að þakka fyrir það, með
þeim rökum, að liberal-stjórninni hafi
hlotnast þau. Auðvitað veit blaðið ekkert
um þetta. Liberal-stjórnin hlaut einnig
mikið færri atkvæði í þessum kosningum,
en 1934. Hún hefir þá tapað æði miklu,
sé þetta svo, sem blaðið segir. Hitt er
miklu líklegra samt að flokkarnir, sem
fleiri atkvæði höfðu nú en áður, hafi hlotið
þessi íhaldsmanna atkvæði. Sú er og
skoðun manna, sem vér höfum hitt að máli
og að vestan hafa komið.
Þó að þingmannatala stjórnarinnar sé
í yfirfljótanlegum meirihluta, mun hún
ekki hafa meira sér að bakhjarli en um
45% allra greiddra atkvæða. Minnir það
sem fyr á nauðsynina á breytingu á kosn-
ingalögunum. Kjördæmaskipunin sjálf
hefir, að því er við má búast, heldur ekki
verið færð úr lagi fyrir liberölum í þau 40
ár sem þeir hafa verið við völd í fylkim
En þeim breytingum mun reynast erfitt að
koma á, meðan svo stór hluti kjósenda má
heita ættrif eins flokks, liberala.
MEXIKó
Mexikó var á blómatímum Spánarveldis
einn hluti þess. Hefir margt verið líkt með
löndum þessum síðan þó Mexikó hafi nú
lengur verið lýðveldi. En sérstaklega vakti
þetta þó eftirtekt fyrir rúmum tveim
vfkum, því ekkert þótti þá sýnna, en að í
Mexikó væri að draga til blóðugrar bylt-
ingar eins og á Spáni.
En byltingu hefir nú í svip að minsta
kosti verið afstýrt. Hve lengi friður helzt,
getur enginn gizkað á. Mexikó er allra
veðra land í því efni.
Að um heilt virðist aldrei geta gróið
innbyrðis með þjóðinni, stafar af því, að
stjórnirnar fá þar aldrei ráðið eins miklu
og þær eiga sanngjarna heimtingu á, vegna
ofríkis kaþólsku kirkjunnar fyrst og
fremst og svo innlendra og útlendra iðnað-
arhölda og stór jarðeignamanna, er ó-
gjarnan hlýðnast skipunum stjórnanna,
ekki sízt er um einhverjar umbætur á kjör-
um verkamanna eða alþýðu er að ræða.
Byltingin sem hófst fyrir þrem vikum,
stafaði af því, að einn stórjarðeigandi í
Potosi héraði svo nefndu, neitað að hlýðn-
ast skipunum stjórnarinnar um að láta
nokkuð af hendi af jörðum sínum til
eigna-ábúðar öreiga sveitamönnum, sam-
kvæmt lögum, er samin voru um þetta
1917. Stjórnin greiðir ekki mikið fyrir
jarðirnar, en þó eitthvað, og lánar svo
smábændunum fé til þess að kaupa með
jarðrykjuáhöld, eins og nútíðar búnaður
krefst. Lögum þessum hafði ekki að neinu
verulegu leyti verið framfylgt af stjórn-
endum landsins fyr en núverandi forseti
Lazaro Cardenas réðst í það, en hann varð
forseti í Mexikó 1934. Hann er framfara-
maður mikill, stjórnvitringur svo að mikið
er af því látið og hafði svarið þess heit, að
hefja hinn snauða verkalýð bæjanna og
sveitanna upp úr vesaldómi og fáfræði. En
sá er átti jarðirnar í Potosi héraði, hét
Saturnino Cedillo, hershöfðingi og var
ráðgjafi í stjórn Cardenas, þar til fyrir
einu ári. Og úr stjórninni fór hann vegna
þessarar stefnu hennar í jarðamál-
unum. Hafði hann um sig her all-fjöl-
mennan eða um 10,000 manna. Á móti
þessum her hans snerist 15,000 manna her
frá stjórninni. Varð fundur þeirra við
jámbraut eina milli Tampico og San Luis
í Potosihéraði. Eftir að stjórnarherinn
hafði sprengt upp járnbrautastöðina og
fleiri staði, flýði her Cedillo og vörninni
var lokið. Cedillo hvarf burtu, en til hans
spurðist síðar samt í Mexikó. En með
þessu lauk byltingunni.
Til skýringar skal þess getið hér, að af
rúmum 16 miljónum íbúa landsins alls,
búa 10 miljónir úti í sveitum. Eru fæstir
þessara manna sjálfseignabændur, heldur
verkamenn hjá stórjarðaeigendunum og
eiga við eymdar og vonleysislíf að búa.
Um 75% allra jarða í landinu eru eign 1%
af allri þjóðinni. Þörfin á að gera jarðirn-
ar að eign fjöldans er því auðséð. Og það
er það sem Cardenas er að reyna að gera.
En hví óttuðust menn að með þessu
uppþoti í Potosi-héraði, væri að fara af
stað eins alvarleg bylting og á Spáni? Á
því stendur þannig, að Cedillo hafði fylgi
bæði útlendra auðfélaga og kaþólsku
kirkjunnar, auk stórjarðeigenda landsins.
Það er fullyrt, að Cedillo hafi borist vopn
og fé frá öðrum löndum og meira að segja
frá Þýzkalandi nú árlangt. Það virðist
því alt bera með sér, að hann hafi átt að
verða annar Franco. Og það má mikið
vera, sé ennþá ugglaust um það, þó þessa
stundina virðist alt með kyrrum kjörum í
Mexikó.
En það var ekki aðeins þessi landbúnað-
arlöggjöf, sem Cedillo neitaði að fram-
kvæma. Hann reis öndverður gegn menta-
málalöggjöf landsins og framkvæmdi ekk-
ert af henni heldur. Árið 1934 samþykti
þingið að endurskipuleggja barnauppeld-
ið á sósíalistiskum grundvelli um alt land-
ið. Hafa síðan verið 10 þúsund barnaskól-
ar stofnaðir, þar sem börunum er kent og
þau uppalin eftir nýjustu uppeldisaðferð-
um. Fasistarnir í Mexikó og hinar vopn-
uðu sveitir, sem kaþólska kirkjan stendur
á bak við, heyja hatrama baráttu á móti
þessum barnaskólum. Og það hefir nokkr-
um sinnum komið fyrir, að kennarar við
þessa skóla, hafa verið myrtir.
Með þessari stefnu í mentamálum, vak-
ir alls ekki fyrir Cardenas, að ráðast á
kaþólsku kirkjuna. Hann er ekki trúaður
á þær þvingunarráðstafanir, sem sumir
fyrirrennarar hans í forsetastólnum gripu
til gagnvart kirkjunni. Hann trúir ekki
á að þær beri tilætlaðan árangur í frelsis-
baráttu alþýðunnar. En hann sér, að
börnum í Mexikó má ekki synja þeirrar
fræðslu, sem í skólum er veitt út um allan
heim og vill að þau fullorðin standi borg-
urum annara landa á sporði að þekkingu.
En andúð kirkjunnar í þessu máli, færir
Cedillo sér óspart í nyt á móti stjórninni.
f sveitunum Potosi, Guanajuato, Michoa-
can og víðar er sagt, að Cedillo geti kallað
út 40,000 manna her, hvenær sem hann
þarfnast þess, auk allrar erlendrar að-
stoðar.
Til þess að bæta kjör verkamanna í
bæjunum, snýr Cardenas sér að iðnaði og
utanríkisverzlun landsins. En þetta hvort-
tveggja 'er mjög í höndum útlendinga,
fyrst og fremst bandarískra og brezkra
auðmanna. Og þessir herrar heimta en
þann dag í dag að landinu sé stjórnað eftir
þeirra höfði. En Cardenas er á öðru máli.
Hann tekur þá heimild, er stjórnarskrá
landsins frá 1917 veitir til þess að hag-
nýta náttúruauðæfin. Á síðast liðnu ári
voru og lög þessi aukin. Bezta dæmið af
því hvernig hann fer þar að, er ef til vill
viðureign hans við olíufélögin í Mexikó
nýlega.
Verkamenn sem hjá olíufélögunum
unnu, gerðu fyrir löngu síðan kröfur um
ýmsar kjarabætur, svo sem launahækkun,
um 40 klukkustunda vinnuviku og tveggja
vikna frí að sumrinu með fullum launum.
En félögin þverneituðu að verða við þessu.
Setti þá stjórnin nefnd eða gerðardóm í
málið, er var með því, að kröfur þessar
yrðu veittar að mestu eða öllu leyti. En
félögin þverskölluðust við a8 fara eftir
þeim úrskurði. Biðu nú verkamenn og
stjórnin nokkra mánuði eftir fullnaðar-
svari frá félögunum. Þegar sýnilegt var,
að þau ætluðu ekki að skeyta neitt gerð-
ardóminum, gerðu verkamenn verkfall. Og
litlu síðar tóku þeir til bráðabirgða yfir-
stjórn olíulindanna í sínar hendur. Þetta
varð til þess að stjórnin notaði lögin um
hagnýtingu náttúruauðæfa landsins til að
taka olíuvirisluna í sínar hendur og gera
að þjóðeign.
Þetta eignanám á olíulindunum væri nú
ekki sem álitlegast, ef ekkert væri fyrir
það greitt. En stjórnin í Mexikó greiðir
olíufélögunum um 80 miljón sterlingspund
fyrir þær. Það mun ekki vera fult verð,
en vantar þó líklegast lítið á það. Ætlar
stjórnin sér að greiða 10 miljón sterlings-
pund árlega af þessari upphæð. Olíufélögin
voru 17 alls, en voru eign þriggja hringa:
Shell, Standard Oil og Sinclair-hringanna.
Hlutur Bandaríkja félaganna var
metinn 200 miljón dollarar, en
hinna brezku 250 miljón eða alls
450 miljón dollarar. Hafa olíu-
félögin lagt þetta mál fyrir dóm-
stólana í Mexikó, Bandaríkjun-
um og á Englandi. Hver úrslit
þess verða, er ókunnugt um. En
bæði England og Bandaríkin
hafa gert Mexikó ýmsan ógreiða
á móti þessu, eins og það, að
kaupa hvorki olíu né silfur það-
an. Olíuna selur nú Mexikó
Japönum sem Bretum og Banda-
ríkjamönnum geðjast að vísu
miður að, hvernig sem hún fær
sér bætt markaðstapið á silfrinu.
Stjórn Cardenas er ekki skip-
uð yfirlýstum sósíalistum, þó
hún sé jafnaðarmanna stjórn.
Verklýðsfélögin um alt land,
kváðu vera hennar sterkasti bak-
hjarl og alþýðan. Þá sem
stjórnin hefir handtekið sem
uppreisnarmenn, hefir hún ekki
leitt upp að vegg til að skjóta
þá, eins og sumstaðar er gert
eða víðast. Nei, hún fær þeim
jarðir til ábúðar og biður þá að
bæta ráð sitt og gerast nýta
borgara í landinu. Hún lætur
heldur engan sitja í fangahús-
um fyrir pólitískar sakir.
Auðslindir Mexikó eru miklar
og margvíslegar. Þar véx allur
hitabeltis gróður á láglendinu,
en mestur tempraðabeltis gróður
uppi í fjöllunum þar sem kald-
ara er. Og náma auðurinn er
þar fjölbreyttari, en í flestum
öðrum löndum. Það væri ekki
hætta á því að þjóðin gæti ekki
lifað þar góðu lífi, ef ekki stæði
svo á, að auðslindirnar væru
eins og á Spáni, að mestu leyti í
höndum fárra manna og kirkj-
unnar. Cardenas er ef til vill að
gera alvarlegri tilraun en nokkru
sinni hefir áður verið gerð til
þess að gera auðsuppspretturn-
ar að eign allrar þjóðarinnar.
Hvernig sem það tekst og hvort
sem úr því verður önnur Spánar-
bylting eða ekki, er það víst, að
Cardenas mun eftir ítrasta
megni gæta allrar sanngirni og
bæta eignamönnunum tjón það
er þeir verða fyrir að einhverju
leyti, eins og hann hefir gert
olíufélögunum. Og að það sé af
því, að Roosevelt forseti álíti
baráttu Cardenas sanngjarna, að
nú voru ekki send bandarísk her-
skip til Vera Cruz eins og Banda-
ríkjastjóra hefir tvisvar áður
gert til þess að halda uppi mál-
stað olíufélaganna, er ekki ó-
sennilegt.
Cardenas getur úr einni átt
enn átt von á andbyri. En það
er frá þinginu, einkum efri-mál-
stofunni. Þar eru nokkrir eigna-
menn, sem ekki er um jöfnuðinn
gefið. En hvað sem þingið sam-
þykkir, sættir Cardenas sig við.
Hann er ofmikill lýðræðissinni
til þess að taka fram fyrir hend-
ur þess. Sem stjórnmálamanni
mun ekki fjarri, að honum svipi
til Roosevelts forseta.
ERINDI
Flutt á samkomu á Lundar 3.
júní 1938 af Mrs. S. E. Björnsson
Herra forseti,
háttvirtu samkomugestir:
Það er mér sérstakt ánægju-
efni að hafa tækifæri til þess að
vera hér í kveld og'endurnýja
gamlan kunningsskap. Mér mun
seint úr minni líða sú milda góð-
vild, gestrisni og höfðningsskap-
ur sem mér hefir ávalt mætt hér
á Lundar og Oak Point.
Þessi bygð hefir verið talin, og
er sjálfsagt ein af okkar allra
íslenzkustu bygðum í Vestur-
heimi, og verður maður þess
fljótt var þegar hingað kemur.
Þó bygðin sé í sjálfu sér falleg
og frjálsleg, þá væri ekki eins
ánægjulegt að koma hingað ef
ekki væri íslenzka viðmótið, hlý-
leikinn og gestrisnin sem mætir
manni hér ávalt, og einmitt
þetta hefir sett svip á þenna bæ
og þetta bygðarlag sem festist
betur í minni en landlags-mynd-
ir þær sem menú dást mest að
fyrir fegurð og yndisleik. Mað-
ur hefir það ávalt á tilfinning-
unni, að þetta íslenzka viðmót á
sér eðlilegar og djúpar rætur í
hjörtum fólksins. Það á ekki
skilt við tískuna sem fólk yfir-
leitt hefir svo miklar mætur á,
heldur er það framkomið af bar-
áttu þjóðarinnar gegn um aldir-
nar og ekki sízt af baráttu Vest-
ur-íslendinga síðan þeir byrjuðu
nýtt líf í þessu landi.
Eins og auglýst hefir verið er
þessi samkoma haldin til arðs
fyrir Sumarheimilið. Langar
mig til í fáum orðum að skýra
ykkur frá því starfi og þeim
árangri sem orðið hefir af því.
Eg býst við að mörg af ykkur
sem hér eruð hafi fylgst með
því sem skrifað hefir verið í ís-
lenzku blöðin um heimilið en til
frekari skýringar vil eg geta
þess að þrátt fyrir ýmsa erfið-
leika var Sumarheimilið reist í
fyrra sumar og var byrjað að
starfrækja það strax að smíðinu
loknu. Að þetta tókst var fyrir
sérstakan áhuga og dugnað
nokkra manna og kvenna. Vil
eg í því sambandi minnast þeirra
séra og frú E. J. Melan og Mr.
og Mrs. Sveins Thorvaldson í
Riverton. Séra Eyjólfur Melan
tók að sér formensku á verkinu
endurgjaldslaust og var það vel
og prýðilega af hendi leyst og er
eg honum persónulega mjög
þakklát. Þær Mrs. E. Melan og
Mrs. S. Thorvaldson tóku að sér
allan undirbúning og bústjórn
fyrstu vikurnar sem heimilið
starfaði. Var það mikið verk og
verður aldrei þakkað eins og
það á skiö.ð. Voru börnin öll
mjög ánægð ineð allan aðbúnað
og bústjórn. Mr. S. Thorvald-
son var sjálfur sívakandi yfir
heill heimilisins, og sannast það
hér sem fyr að það mál sem hann
styður á þar öflugan stuðnings-
mann. Einnig eiga Mr. og Mrs.
E. Eljólfsson og Miss Eyjólfsson
mikið þakklæti skilið fyrir starf
þeirra í þágu heimilisins.
En eins og skiljanlegt er, þá
hefir alt þetta mikinn kostnað í
för með sér, og jafnvel þó tals-
verð vinna og fé hafi verið gefið
hefir kostnaður orðið svo mikill
þetta ár að við höfum ekki fé til
að greiða áfallin kostnað og því
síður nokkuð fyrirliggjandi fyr-
ir komandi ár. En bót í því máli
er hú að mál þetta hefir alment
góðar undirtektir og fjöldi fólks
hefir sýnt vilja til að styðja það.
Og eg lít svo á að fyrir vaxandi
skilning fólks á þörf þessa fyr-
irtækis verði því í framtíðinni
engin hætta búin. En fólki þarf
að vera það ljóst að þó að eignin
tilheyri Sambandskirkjufélaginu
og sé starfrækt af því, þá er ekki
þar með sagt að engir aðrir geti
notið hennar. Eg vildi sjá í
framtíðinni að sem flest fátæk
íslenzk börn geti haft þarna
sumardvöl án endurgjalds, þeim
til hvíldar og uppbyggingar. Eg
vildi sjá. að íslendingar gætu
komið sér saman um þetta atriði
og gert það að einni allsherjar
stofnun til velferðar okkar æsku-
lýð hér. — Þá yrði málefninu
borgið og þá næði það þeim til-
gangi sem upphaflega vakti fyr-
ir stofnendunum, en það var
umfram alt að hlynna að fátæk-
um íslenzkum börnum einkum
frá Winnipeg, og sem ekki ann-
ars hefðu tækifæri að njóta sum-
arsins í hollu og hressandi lofti
niður við vatnið í Skólafríinu.
Ekkert annað vakti fyrir okk-
ur, og ekkert annað má vera tak-
mark þessa fyrirtækis. f því
augnamiði var farið á stað, og í
því augnamiði verður haldið á-
fram að fullgera þessa stofnun,
til þess að hún geti komið að
sem beztum notum fyrir sem
flesta og til hjálpar þeim sem
mest þurfa þess með. Við sem
tökum þetta málefni að okkur í
byrjun erum vel ánægð með það
sem þegar hefir verið gert. En
nú er þetta aðeins ófullkomin
byrjun og við viljum reyna að
leggja alt kapp á að framhaldið
verði fullkomnara og árangurinn
meiri. Til þess að það geti orð-
ið verður samúð manna að vera