Heimskringla - 17.08.1938, Side 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 17. ÁGÚST 1938
um, sem nú var hulið. Honum datt í hug, að
Pierre og Jeanne kynnu að hafa lykilinn að
hinu leyndardómsfulla samsæri gegn honum
og þeim fyrirtækjum, sem hann hafði með
höndum hér norður frá. Hann hafði ástæðu
fyrir þessum grun. Hvers vegna hafði Pierre
lifnað svona við, er hann heyrði nafn Fitz-
hugh lávarðar? Hversvegna var einn ræningj-
anna, af Lundúnaskipinu, kominn með því í
sömu ferðinni og Brokans feðginin? Honum
fanst að Jeanne gæti útskýrt þetta alt, eins vel
og bróðir hennar. Hún gat útskýrt það, sem
skeði á bryggjunni. Hún gat útskýrt leyndar-
dóminn um málverk Gregsons; því ef til væru
tvær Elinar Brokan mundi Jeanne vita það.
Með þessum rökum sannfærði hann sig um,
að hann ætti að fara einn og frelsa hana. En
á bak við þennan ásetning var ennþá gildari
ástæða. Játaði hann að sú ástæða væri næg til
að eiga í tvisvar sinnum meiri hættu, og flytja
hana til Goðaborgar. Hugsunin um að fylgja
henni þangað. Vera í samfylgd hennar dögum
saman, veitti honum ósegjanlega tilhlökkun.
Hann átti einn að frelsa hana, verja hana og
flytja hana heim.
Hann gugnaði ekki augnablik fyrir hætt-
unni, sem fyrir höndum var. Samt gætti hann
allrar varúðar. Gregson hinn stjórnkæni hefði
kallað á hjálp frá skipinu, en Philip treysti
sjálfum sér. Hann vissi að hann mundi að
minsta kosti hafa þrjá á móti sér, því að hann
var viss um, að maðurinn sem hann særði á
höfðanum var ennþá vígfær, og vel gátu þeir
verið fleiri þó að hann ekki vissi það.
Hann fór svo nálægt skipinu, að barkar-
báturinn snerti hliðina á því. í fáeinar mínút-
ur hafði skipið skygt á útsýnið, nú sá hann bát-
inn í eitthvað mílufjórðungs fjarlægð. Ræn-
ingjarnir stefndu beint á fljótsmynnið og þar
sem báturinn sneri nú hliðinni að honum gat
hann séð mennina en ekki nógu greinilega hvað
margir þeir voru. Hann reri djarflega út í
tunglsljósið og beygði nú að ströndinní. Ef
hinir sæju hann, sem lílegt var, mundu þeir
ætla að hann væri að fara í land frá skipinu.
Þegar hann hafði náð inn í skuggann hjá
ströndinni gat hann alt af náð þeim án þess að
þeir sæju han.
Hann var ekki fyr kominn inn í skuggann,
en hann glæddi róðurinn. Báturinn flaug yfir
vatnið . Honum datt það fyrst í hug er hann
var framundan hinum bátnum, að hann gæti
komist á undan þeim og legið fyrir þeim í
mynninu á fljótinu. Hvert árartak jók fjar-
lægðina milli hans og þeirra. Stundarfjórð-
ungi síðar kom hann að hinum mikla árhólma,
er vaxinn var viltum hrísgrjónum og sefi, en í
gegn um þennan gróður streymdi fljótið hægt
og rólega út í hafið. Líklegast var, að stærri
báturinn mundi velja næsta strenginn inn á
aðal fljótið, og mundi því fara innan tuttugu
skrefa frá honum.
ingu á líkama hennar, ekki svo mikið sem hún
hreyfði hendina og óstjórnleg skelfing greip
hann. Hann hugsaði um hið miskunarlausa
ráðabrugg, sem bréfið til Fitzhugh lávarðar
hafði látið honum í Ijósi; í sömu svifum duttu
honum í hug orð Pierre Coucheés. “Það er
dauðinn — verri en dauðinn — fyrir hana—”
Var Jeanne fyrsta bráð þessa djöfullega
samsæris, er átti að æsa norðurlandið geg'
þeim ? f æðinu sem á honum var, hratt Philip
bátnum sínum á flot þótt hann ætti í hættu
að þeir yrðu hans varir. Til allrar hamingju
leit enginn hinna til baka og bugur á álnum
fól þá sýn. Hann fullvissaði sig um, að Jeanne
væri heil á húfi ennþá sem komið væri, og að
hún væri í yfirliði af hugarangist og hræðslu.
Forlög hennar biðu hennar einhverstaðar fram-
undan í skógunum við Churchill fljótið. Hin
eina von hans var að felast og frelsa hana á
því augnabliki er þeir tækju hana í land.
Hann fylgdi þeim eftir t)g hélt sig fast við
sefið og hætti sér aldrei út úr skugganum.
Eftir dálitla stund heyrði hann raddir og annar
barkarbátur bættist við. Þeir stönsuðu svolitla
stund og héldu svo jafnhliða upp álinn. Eftir
stundarfjórðung liðu allir bátarnir upp í aðal-
fljótið, er rann í gegnum svo þykkan skóg að
ekkert ljós komst að, nema stjörnuljósið.
Philip gat ekki séð þá sem á undan hon-
um voru, en hann heyrði til þeirra við og við
er þeir töluðu saman. Þegar fljótið þrengdist
á stöku stað og skógarveggirnir skýldu honum
betur, færði hann sig hættulega nær í von um
að heyra hvað þeir segðu, en hann gat ekki
hent nema orð og orð á stangli. Einu sinni
\ heyrði hann nafn hennar nefnt og þá heyrði
hann að einhver hló í bátnum, sem beið þeirra
í fljótsmynninu. Eitthvað tólf sinnum heyrði
hann þennan hlátur og rödd þess er hló þann
tíma, sem hann elti þá svona.
Eftir nokkra stund þögnuðu ræningjarnir og
ekkert heyrðist nema skvampið í árunum og
hraði hinna tveggja barkarbáta jókst. Alt í
einu heyrðist langt uppi á fljótinu, rödd sem
var að syngja einn af þessum ótömdu kyn-
blendinga söngvum skógarins. Hann heyrði að
þeir hvísluðust á í bátnum á undan og síðan
reru þeir að ströndnini. Philip fylgdi dæmi
þeirra, en var eins og fimtíu skref neðar í fljót-
inu. Hann lagði bátinn hjá balsamtrjábol er
einhverntíma hafði dottið í fljótið.
Söngröddin nálgaðist óðum. Fimm mínút-
um síðar skreið langur Hudson-félags bátur
fram úr rökkrinu. Hann fór svo nálægt, að
Philip gat séð hinn fáránlega ræðara í stafni
bátsins, róandi og syngjandi, í skutnum kraup
Indíáni og reri steinþegjandi. Milli þeirra í
miðjum bátnum sátu tveir menn og vissi
Philip að þeir voru hvítir menn. ókunnugu
mennirnir og báturinn þeirra leið framhjá eins
og skuggi.
Þessi uppgötvun yfirþyrmdi hann sem
snöggvast. Alt sem nú hafði komið fyrir, þeg-
ar hann fann Jeanne fyrst á höfðanum, skips-
koman. Jeanne og Elin á bryggjunni, leið fyrir
hugarsjónir hans, er hann leit í þessi brostnu
augu vegna mannsins. Hvað þýddi þetta alt
saman ? Því hafði nafn Fitzhugh lávarðar ver-
ið nægilegt til að gefa Pierre meðvitundina?
Hversvegna voru þessar undarlegu kringum-
stæður að draga Pierre og Jeanne inn í sam-
særið, sem ógnaði honum? Voru hin siðustu
orð er Pierre átti að skila til Gregsons sönn ?
Hann beið ekki eftir að svara þessum
spurningum. Á morgun mundi einhver finna
Pierre, eða hann mundi dragast sjálfur niður til
Churchill. Svo þurfti að gera eitthvað við þenn-
an dauða mann. Honum hrylti við er hann lét
skammbyssuna í hulstrið og stælti sig. Það var
óskemtilegt verk, en hann vissi að það þurfti að
gerast — til að bjarga Pierre. Hann hóf líkið á
loft og rogaðist með það fram á klettabrúnina.
Rétt á eftir heyrðist skvamp. Hann flýtti sér
nú alt hvað hann gat, samkvæmt fyrirsögn
Pierres.
X.
Brátt hægði Philip gönguna. Hann litaðist
áhyggjufullur í kring um sig. Fyrir neðan hann
hallaði klettinum niður að dálítilli sandfjöru
og náði hún eins langt og augað eygði í skjól-
skuggann af hinum græna skógi. Hann sá
dökka rönd liggja skamt frá sér og fann að
þetta var hin gjáin. Hann komst niður í hana
með hægu móti. Hliðar hennar voru sléttar,
eins og vatn hefði fágað þær. Niðri á gjáar-
botninum var mjúkur, hvítur sandur. Hann
gekk inn gjána og brátt gerðist þar aldimt.
Vegurinn gerðist ósléttari. Nær ströndinni
hnaut hann um hrufur og hellur og furðaði sig
á því Jeanne og Pierre höfðu valið þennan stað,
er þau gátu fengið annan betri.
Fast hjá malarkambi fjörunnar, þar sem
dálitið var bjartara, fann hann barkarbátinn,
sem Pierre hafði sett upp inn í skugganum.
Hann sá ekki fyr en hann hafði dregið bát-
inn fram í ljósið, að hann var útbúinn í lang-
ferð. Fast við skutinn var búlki mikill og
þvert yfir hann var bundin kúlubyssa. Tveir
eða þrír skinnpokar voru í miðju bátsins og í
skutnum var rúm úr bjarnarfeldum og vissi
hann að það var handa Jeanne.
Philip setti bátinn gætilega á flot og reri
hljóðlega í áttina til Churchill. Ræningjar
Jeanne voru talsvert á undan honum, en ef
Pierre hafði sagt satt, að þeir færu til Chur-
chill fljótsins, þá var hann viss um að geta náð
þeim. Hann hafði tekið eftir hversu gætilega
Þorpararnir nálguðust höfðann og var viss um
að þeir færu helmingi gætilegar til baka, eink-
um þegar árás þeirra varð uppvís á síðasta
augnablikinu. Þessvegna reri hann hóflega og
hélt sér nálægt hömrunum við ströndina, en
hlustaði og horfði gaumgæfilega til að vita
hvort hann gæti eigi fundið þá.
Framundan höfðanum, þar sem stefnumót
hans við þau Jeanne átti að verða, staðnæmdi
hann bátinn og stóð upp. Vindurinn hafði
feikt reyknum í burtu, og skugginn af honum
var því horfinn. Milli hans og hins fjarlæga
skips lá bjart hafið. í eitthvað tveim hlutum
þeirrar fjarlægðar sá hann bát þeirra, þar sem
hann dýfðist og reis á bárunum. Hann kraup á
kné og leysti riffilinn. Skothylki voru í forða-
búri riffilsins og eins í hlaupinu, gekk hann úr
skugga um þetta áður en hann hóf eftirförina.
Hann gerði ráð sitt í skyndi. Innan hálfrar
stundar, ef hann óskaði þess, gat hann náð
stærri bátnum. Og hvað yrði þá? Þrír voru
móti einum ef til bardaga kæmi. En hvernig
gæti hann frelsað Jeanne án þess að berjast?
Hann hlakkaði til að berjast við þá, og hló með
sjálfum sér er hann hugsaði um liðsmuninn.
Hann nálgaðist skipið. Bátur hinna hvarf
á bak við það. Ef hann stansaði og útskýrði
málið með fáeinum orðum, vissi hann að hann
gæti fengið hjálp frá skipinu. Mundi það
ekki vera besta ráðið? Hann hikaði í bili og
reri hægar. Ef skipverjar hjálpuðu honum til
að frelsa Jeanne. Hvaða afsökun gat hann þá
haft að fara ekki með hana til Churchill ? Hvað
mundi koma fyrir hana ef hann færi með hana
þangað? Hvers vegna hafði Pierre hálfdauður
grátbænt hann um að fara með hana til Goða-
borgar ?
Er hann hugsaði um Goðaborg jókst hon-
um ásmegin, og hann ásetti sér að berjast þess-
ari baráttu hjálparlaust. Ef hann frelsaði
Jeanne einn, og færi heim með hána samkvæmt
beiðni Pierre, mundi margt skýrast fyrir hon-
Hann horfði úr launsátrinu á barkarbát-
inn, sem nálgaðist. Hann furðaði sig á hve
hægt hann fór. Stundum stansaði hann, engin
hreyfing sást á ræðurunum. f fyrstu hélt hann
að þetta stafaði af því, að þeir væru óákveðnir
hverja leiðina þeir skyldu taka. En brátt kom
það í ljós að sú var ekki ástæðan, því að bátur-
inn stefndi nú á næsta álinn. Skýringuna fékk
hann er skýrt blístur barst yfir vatnið, og
næstum því strax svöruðu þeir í bátnum á sama
hátt.
Philip saup hveljur og beit á jaxlinn í
skyndilegum ráðþrotum. Það leit út fyrir að
hann yrði að berjast við fleiri, en hann hafði
búist við.
Eftir að merkið hafði verið gefið heyrði
hann að árum var difið ótt og títt og barkar-
báturinn nálgaðist óðum. Hann spenti hanann
á byssu Pierres og bældi grasið svo að hann
gæti óhindraður séð álinn framundan. Þrjú
eða fjögur skot ef vel væri miðað, eitt stökk
út í ána og Jeanne væri á hans valdi. Þetta
flaug honum fyrst í hug. En er hann íhugaði
þetta, fanst honum það óráð. Það var örðugt
að miða í þessari bírtu. Ef hann skyldi ekki
hitta? eða skjóta Jeanne? eða ef skothvellirnir
og kúlurnar vektu svo mikinn aðgang í bátnum,
að þeir hvolfdu honum? Hin minstu mistök,
eða óhepni er henti sjálfan hann, þýddi það að
vonir hans yrðu að engu. Jafnvel þótt honum
tækist að skjóta þá, sem í bátnum voru, mundi
bæði sjálfur hann og Jeanne verða að skotspón-
um þeirra, sem í landi voru.
Hann hjúfraði sig á bak við sefið. Bark-
arbáturinn nálgaðist. Augnabliki síðar var
hann beint framundan honum og hjarta hans
barðist ákaft er hann sá Jeanne í skutnum.
Hún hallaðist aftur á bak eins og hún væri
meðvitundarlaus. Hann sá ekkert af andliti
hennar, en hann sá hár hennar sem flaut yfir
það sem hún hvíldist upp við. Hann sá þetta
aðeins augnablik og báturinn var horfinn.
Hann hafði ekki horft á hina þrjá menn
í bátnum. öll athygli hans hafði beinst að
Jeanne. Hann hafði ekki séð neitt líf né hrær-
Philip heyrði að þeir, sem á undan voru,
lögðu af stað og hann hóf eltingaleikinn á ný.
Hann furðaði sig á því að Jeanne hafði ekki
kallað á hjálp þegar báturinn fór framhjá þeim.
Ef hún var ekki særð eða meðvitundarlaus,
hlutu fangaverðir hennar að hafa haldið vasa-
klút eða ruddalegri hendi yfir munni hennar
eða um háls hennar! Blóðið sauð í æðum
Philips við þá tilhugsun.
f þrjá stundarfjórðunga héltj þessi eltinga-
leikur áfram og reru báðir aðilar af kappi upp
fljótið. Þá breikkaði fljótið og varð að stöðu-
vatni, neyddist Philip þá að bíða meðan hinir
bátarnir, sem hann sá nú greinilega, komust
aftur inn í fljótið því að annars mundu þeir sjá
hann.
Þegar hann loksins vogaði að fylgjast á
eftir ræningjunum voru þeir mílufjórðung á
undan honum. -Hann heyrði nú ekki framar til
þierra áraglamrið er hann komst inn í fljótið á
ný, og lagðist hann nú öflugt á árina og gætti
sín lítt. Fimm mínútur liðu og hann hvorki sá
né heyrði neitt. Hann knúði svo bátinn að hann
rann í gegn um vatnið eins og beittur hnífur.
Svitinn bogaði af andliti hans og ískaldur ótt-
inn greip hann heljartökum. Hann reri ennþá
fáar mnútur og stansaði síðan. Fljótið breikkaði
framundan honum, og varð um mílufjórðung,
sást þar glögt um, en þar sáust engir bátar.
Hann sat þarna hreyfingarlaus í augnablik,
bátinn hrakti undan straumnum, og var
Philip eins og agndofa að hafa látið ræningj-
ana komast þannig frá sér. Höfðu þeir heyrt
til hans og stöðvað bátana upp við bakkann til
að láta hann komast fram hjá sér? Hann
sneri bátnum og hélt niður fljótið. Hann hlaut
að finna þá ef þeir höfðu farið þannig að, færi
hann nógu gætilega. En ef þeir höfðu farið
inn í einhverja leynikvísl sem lægi frá fljót-
inu—
Hann stundi er hann hugsaði um Jeanne.
Á þessum hálfmílu spotta fyndi hann sjálfsagt
hvar þeir hefðu smogið úr greipum hans, þótt
það væri kannske um seinan. Hann fór niður
miðja ána og starði inn í skuggana báðu megin.
Hjarta hans varð blýþungt er hann kom að
vatninu. Nú var ekki nema um eitt að gera og
hann reri barkarbátnum hægra megin fljótsins
og litaðist um eftir vík. Honum gekk seint.
Oft flæktist hann í sefum og hrísingrjóna öx-
unum, eða smaug undir tré er sveigðust yfir
vatnið og vafnings viðarflæjur, til að sjá betur í
dimmunni. Hann var kominn tvo þriðju af
leiðinni þangað sem hann hafði snúið við, er
skutur bátsins hans rendi upp á mjúkt sandrif,
er skagaði eitthvað fimtíu fet út í fljótið. —
Varla hafði hann fyr fundið bátinn kenna
botnsins, en hann ýtti honum til baka og greip
riffilinn og miðaði honum upp á ströndina.
Uppi á þurru rifinu voru báðir barkarbátarnir.
Svolitla stund hélt Philip að þeir í landi
hefðu orðið varir við sig, en er hann barst
hljóðlega undan straumnum með riffilinn í
höndunum, komst hann að þeirri skoðun, að
enginn hafði orðið sín var. Hann lét sig reka
uns hann komst inn í suggann og reri svo hægt
að ströndinni. Hljóðlega klifraðist hann upp
bakkann og hélt í áttina til rifsins. Engin leit
eftir bátunum. Hann heyrði hvorki málróm né
nokkurn hávaða. Hann húkti þar og hlustaði í
heila mínútu. Hann skreið nær og fann stað í
rifinu er lá frá fljótinu inn í skóginn.
Hann gladdist mjög yfir þessu. Riffilinn
hafði hann tilbúinn ef á þyrfti að halda. Slóðin
lá í gegnum hátt grasið, þurra mýri og engi og
síðar inn í skóginn. Varla var hann kominn í
skóginn er hann sá eldsglæður. Eldurinn var
stutt frá honum í hvilft nokkurri, er huldi hann
sjónum þeirra, sem um fljótið færu. Hann lædd-
ist hljóðlega upp á brún öldunnar sem var
milli eldsins og fljótsins og var þá ekki nema
tæp fimtíu fet frá tjaldstaðnum.
Hið fyrsta sem hann sá var stórt striga-
tjald. Eldurinn var gerður upp við klett fram-
undan tjaldinu. Yfir eldinum stóð maður nokk-
ur hálfboginn og skaraði til glæðunum með
kvíslóttri grein. í því bili kom þar að annar
maður frá tjaldinu og bar hann tvær stórar
kjötsneiðar í annari hendinni en pott í hinni.
Sá hann að þeir ætluðu að fara að matreiða,
og að sú máltíð átti að vera handa fleirum en
tveimur. Hann skimaðist alstaðar þar sem
eldbjarminn lýsti eftir Jeanne. Hann sá hana
hvergi. Hinir fimm eða sex menn, sem flúið
höfðu upp fljótið, sáust þarna ekki heldur., —
Hann gróf fingrunum ofan í svörðinn, af geðs-
hræringunni, sem hann komst í. Ef til vill
höfðu hinar fyrirhuguðu ráðagerðir samsæris-
mannanna komið fram við hana lengra inn í
skóginum.
Hann skreið niður af hólnum, í gegn um
lágt kjarrið og komst hinumegin við tjaldstað-
inn, en með því móti komst hann í tólf feta færi
við mennina hjá eldinum. Hann átti þar al-
gerlega yfirtökin og með því að ógna þeim með
skammbyssunni gæti hann neytt þá til að segja
sér hvar Jeanne væri niðurkomin. Það mundi
ekki verða örðugt að handtaka þá og halda
þeim föngnum meðan hann fyndi félaga þeirra.
Hann hugsaði um þetta eitt og leit ekkí af
mönnunum við eldinn. Hann kom að jaðri
runnans og stakk höfði og herðum fram úr hon-
um, með byssuna í hendinni. Hljóð frá tjald-
inu barst honum skyndilega. Einhver hóstaði
lágt. Mennirnir við eldinn hreyfðu sig ekki til
að líta við, en Philip leit við.
í skugga trés eins, er hafði skygt á hana
alt til þess^ sat Jeanne. Hún var eins og ein-
þar sem hún sneri náfölu andlitinu að honum.
Hin fögru augu hennar glóðu eins og stjörnur.
Varirnar voru opnar og hann gat séð að hún
andaði ótt og títt. Hún sá hann! Hún þekti
hann. Ilann gat séð vonargleðina í andliti
hennar og það hvernig hún sat á sér að hljóða
ekki upp af gleði, alveg eins og hann varð að
halda sér í skefjum að kalla ekki til hennar í
gleði sinni. Og þarna í skininu frá eldinum
ljómaði andlit hans er hann breiddi út faðminn
móti Jeanne, gleymdi hann mönnunum.
Tæplega hafði hann snúið sér að mönnun-
um í því skyni að stökkva á þá þegar tekið
var fram í fyrir honum á hræðilegan hátt.
Það brakaði í runnanum á bak við hann og
stór úlfahundur ruddist fram með opið ginið
og bjóst að bíta hann á barkann. Hin sívak-
andi sjálfbjargarhvöt kom honum til að beina
vopninu að hundinum í staðinn fyrir að mönn-
unum. Tennur hundsins ginu við andlit hans
og skrokkurinn var rétt við byssuhlaupið þegar
Philip skaut. Þótt hann slyppi við tennurnar,
var kastið svo mikið á hundinum, að í sama
vetfangi lá hann endilangur upp í loft á jörð-
inni fyrir framan eldinn. Áður en hann gæti
nokkra björg sér veitt höfðu varðmenn Jeanne,
sem varð all bylt við ráðist á hann. Þótt hann
lægi þannig hafði hann samt byssuna og skaut
á þá. Skothvellurinn var daufur og ógeðslegur.
f sömu andrá fékk hann hroðalegt högg á höf-
uðið, afskaplegur þungi ofan á honum nísti
hann niður við jörðina. Hann slepti skamm-
byssunni og hálf misti meðvitundina og mátt-
inn.