Heimskringla - 24.08.1938, Side 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 24. ÁGÚST 1938
Hann fann að mótstöðumaður hans læsti
klónum að hálsi hans og hættan, sem af því
stafaði vakti bardaga fýsnina í hverri taug
líkama hans. í eitt augnablik lá hann kyr með
lokuð augun, volgt blóðið streymdi úr andliti
hans. Hann hafði leikið þennan leik einu sinni
áður, fyrir árum síðan honum datt það nú í hug
Hann hafði dugað þá, og svo mundi nú fara.
Hengingartakið á hálsi hans linaðist og þyngsl-
in á brjósti hans léttust. Vörðurinn, sem nú var
ekki nema einn, hélt að hann væri meðvítundar-
laus og Jeanne sem staulast hafði á fætur, hélt
að hann væri dauður.
Það var hið hræðilega óp hennar fult af
kvöl og örvæntingu, sem knúði hann til fram-
kvæmdanna helzt til fljótt. Andstæðingur hans
hafði eigi slept tökunum nema til hálfs. Var
hann gætinn vegna margrar slíkrar viðureign-
ar, er hann hafði háð í skógunum og beitti því
nú er Philip réðst á hann. Nístir heljar tökum
veltust þeir á jörðinni. Philip fann sér til
meiri skelfingar, en hann hafði nokkru sinni
fyr fundið til, að hið forna afl hans var að
þverra úr handleggjum hans og með hverju
auknu átaki gerðist hann máttfarnari. Hann
sá Jeanne rétt sem snöggvast. Hún stóð næst-
um yfir þeim með hendurnar nístar að brjóst-
um. Er hann leit á hana- sneri hún sér alt í
einu við og hljóp í burtu. Hún kom aftur á
svipstundu með glóandi eldibrand í hendinni.
Philip sá hann leiftra rétt fyrir framan augun á
sér og fann hitann af honum, og því næst
heyrði hann öskur eins og í villudýri er særist,
kom það frá vörum anðstæðings hans. Maðurinn
hörfaði aftur á bak og greip um digran svírann,
þar sem Jeanne hafði stungið glóandi eldi-
brandinum. Philip reis á hnén. Hann rak
hnefann með leiftur hraða á kjálka hins og með
hásu urri féll hann í hrúgu á jörðina.
Um leið og hann sló þetta högg heyrðust
há hróp úr skóginum og fótatak margra manna
gegn um kjarrið.
XI.
Philip og Jeanne stóðu andspænis hvort
öðru við eldinn.
“Fljótt!” hrópaði hann. “Við verðum að
flýta okkur.” Hann laut niður til að taka
skammbyssuna upp af jörðinni og heyrði lága
kvalastunu. Jeanne hallaðist til eins og hún
ætlaði að Imíga í yfirlið. Hún féll niður áður
en hann gæti gripið hana.
“Þér eruð særðar!” hrópaði hann, “Jeanne!
Jeanne!” 1
Hann kraup við hlið hennar, kallaði á hana
með nafni og hálf hélt henni í faðmi sér.
“Nei, nei, eg er ekki særð — ekki mikið,”
svaraði hún og reýndi að herða sig upp. Það
er öklinn, eg sneri hann — á klettinum. Nú—”
Hún þyngdist á handlegg hans. Augu
hennar urðu eins og tær af kvalasvipnum.
Philip stökk á fætur og greip hana í faðm
sinn. Mennirnir brutust gegn um runnana
ekki lengra en örskotslengd í burtu, en hann
fann engan ótta á þeirri stund. Lífsaflið
streymdi um æðar hans á ný. Hann langaði
til að æpa til þeirra ógnunarorðum, er hann
hljóp með Jeanne í fanginu niður stíginn að
fljótinu. Hann fann hvernig hjarta hennar sló
við brjóst hans. Varir hans voru við
hár hennar. Annar .handleggur hennar var
yfir axlir hans og hönd hennar við háls hans.
Líf, ást og þessi tilfinning að hann ætti hana
streymdi gegn um æðar hans eins og brennándi
straumur. Honum fanst á þessum fyrstu
augnablikum, er hann snerti Jeanne þannig og
heyrði rödd hennar, að hið glóðþrungna þagn-
armál sálar hans yrði að streyma fram af vör-
um hans, fyrir þetta augnablik hafði hann hætt
lífi sínu og lagt út í hundrað áhættur. Hann
hafði haft óljósan grun um og þó aldrei
dreymt um hundraðasta hlutann 'og þýðingu
þessarar stundar. Hann horfði framan í fölt
andlit stúlkunnar er hann hljóp. Hin fögru
augu hennar horfðu á hann og vangi hennar lá
við brjóst hans. Hann fann ekki hve fast hann
hafði þrýst henni að sér, fyr en hann kom
þangað, sem hann hafði falið bátinn. Þá fann
hann hvernig hún titraði og skalf í faðmi hans
eins og hann hafði fundið titrandi líf lítils
fugls er var í búri milli handa hans.
Hann setti hana þegjandi niður í bátinn.
Þau hvísluðust ekki á nokkru orði meðan bátur-
inn þau út á ána. Hundrað skrefum neðar reri
Philip yfir ána og rendi inn í skuggann við
bakkann.
Jeanne var nálægt honum. Hann gat heyrt
hana anda. Alt í einu fann hann að hún snerti
hann með hendinni.
“M’sieur, eg má til að spyrja um —- um
Pierre!”
Óttinn titraði í rödd hennar, þótt hún
mælti lágt. Hún hallaði sér aftur á bak. Andlit
hennar var eins og fölur skuggi í dimmunni, og
Philip laut áfram þangað til hann fann andar-
drátt hennar og ilmurinn frá hári hennar barst
að vitum sínum. f skyndi greindi hann henni
frá því, sem gerst hafði. Hann sagði henni að
Pierre væri særður, en eigi til ólífis, og að hann
sjálfur hefði lofað að fara með hana til Goða-
borgar.
“Er hún upp með Churchill ánni?” spurði
hann.
Nú heyrðu þau raddir og næstum því á
móti þeim sáu þau menn er líktust skuggum
þjóta niður að bátunum á sandrifinu.
Annar barkarbáturinn var settur fram og
þaut niður ána,. Hinn fylgdi brátt á eftir. Há-
vaðinn, sem þeir gerðu dó út smátt og smátt,
og Philip hló lágt og, glaðlega.
“Þeir munuj leita eftir okkur þangað til á
morgun. Héðan og yfir til Churchill og svo
munu þeir leita eftir yður þar.”
Án þess að sjá það var Philip sér þess með-
vitandi að Jeanne laut fram á handleggina og
grét, vegna þessarar miklu angistar og ótta,
sem hún hafði reynt hinar síðustu stundir. —
Hann þorði ekki að snerta við henni fyr en
hann heyrði ekka sem hún reyndi að bæla nið-
ur. Hvaða hugsanir sem bjuggu í brjósti hans
urðu nú að dyljast.
“Þér lásuð bréfið ?” ^purði hann blíðlega.
“Já, M’sieur.”
“Þá vitið þér að yður er óhætt í minni sam-
fylgd.”
Það var stolt, afl og sigurhrós í rödd hans.
Það var rödd manns, sem er gagntekinn af sín-
um eigin þrótti, af djúpri og hreinni ást og
þeirri meðvitund, að hann var verndari veru,
sem var honum ástfólgnari en alt annað á jarð-
ríki. Jeanne fann þetta og- titringur fór um
hana. Hún rétti út báðar hendumar og tók um
hendi Philips og í dálitla stund var árin kyr. ,
“Þakka yður fyrir M’sieur,” hvíslaði hún.
“Eg treysti yður eins og eg mundi treysta
Pierre.”
Öll þau orð, sem konur höfðu við hann
mælt alt til þessa, vógu ekkert á móti þessum
fáu orðum, sem Jeanne mælti þannig við hann í
þýðum málrómi, Þegar hún þrýsti þannig
hendi hans um leið og hann talaði, fanst hon-
um að öll sú gleði, sem hann hafði dreymt um !
væri að rsetast. Hann kraup þögull og hreyf-
ingarlaus á meðan hún hélt um hendi hans.
“Eg á að fara með yður til Goðaborgar,”
sagði hann og reyndi að bæla niður fögnuðinn í
málrómi sínum. “Og.þér — þér verðið að vísa
mér leiðina þangað.”
“Það er lengst upp með ánni,” svaraði hún.
Það er tvö hundruð mílur frá flóanum.”
Hann reri nú af alefli í eitthvað tíu mínút-
ur og lagði bátnum svo að ströndinni og var
það næstum því hálfa mílu fyrir ofan sand-
rifið. Hann steig út í vatnið, sem náði honum
í hné.
“Við verðum að hætta á að stansá hér svo-
lítið, til'að sjá um öklann á yður,” sagði hann.
“Því næst getið þér hagrætt yður í skutnum. Á
eg að bera yður?”» *
“Þér getið — hjálpað—”
Hún rétti honum hendina og hneig sam-
stundis niður með sárri kvalastunuw
Það var einkennilegt að þessi sársauki
hennar skyldi fylla hann gleði. Hann vissi að
hún fann mikið til, að hún gat hvorki gengið né
staðið ein, en þarna yfir við tjaldstaðinn hafði
hún pínt sig á fætur, til að bjarga honum. Hún
gat ekki staðið í fótinn nú, en þá hafði hún
hlaupið og barist með honum. Vitundin um að
hún hefði gert þetta, og gert þetta hans vegna,
fylti hjarta hans með unaðskendri hrifningu.
“Eg verð að bera yður,” sagði hann í ró-
legum og ákveðnum rómi, eins og hann væri að
tala við barn, en það firti hann allri feimni og
lét hún hann bera sig í fanginu. í fáein
augnablik hvíldi hún aftur í faðmi hans, og
þegar hann setti hana niður á bakkann hafði
hendi hans af hendingu snert hinn hlýja og
rhjúka vanga hennar.
“Eg er sérfræðingur í tognun,’, sagði hann
í spaugi til að hughreysta hana og undirbúa
fyrir þá raun, sem nú var fyrir höndum. “Eg
hefi læknað mörg þeirra hina síðustu þrjá mán-
uði. Þér verðið að fara úr skónum og sokknum
og eg skal búa til umbúðir.”
Hann tók stóran vasaklút upp úr vasa sín-
um og deif honum ofan í vatnið. Því næst leit-
aði hann eftir ströndinni um stund, þangað til
hann fann Indíána víðir. Hann skóf eins og
handfylli af víðiberki þessum, murði hann milli
handanna og fór svo með það til hennar. Hinn-
litli fótur Jeanne lá ber í stjörnuljósinu.
“Þér munuð finna til rétt sem snöggvast,”
sagði hann blíðlega, “en það er eina ráðið. Á
morgun verður yður svo mikið batnað að þér
getið staðið í /ótinn. Þolið þér dálítinn sárs-
auka?” ,
Hann kraup niður fyrir framan hana, leit
upp og þorði varla að snerta fótinn fyr én hún
svaraði.
“Það getur verið að eg hljóði,” sagði hún.
Rómur hennar þótt hann titraði, gaf hon-
um leyfi til að reyna lækninguna. Hann braut
saman blautan vasaklútinn eins og bindi með
viðibörkinu ofan á honum, greip fótinn með
annari hendi og öklann með hinni.
“Það verður sárt rétt sem snöggvast,”
sagði hann til að hughreysta hana. “Rétt sem
snöggvast.
Hann herti á takinu af öllu sínu afli, tog-
aði í fótinn og í öklann á móti, þangað til
Jeanne hljóðaði lágt og greip um hendur hans.
“Hana, þarna er þetta búið,” sagði hann
með óstyrkum hlátri. Hann vafði vasaklútnum
svo þétt um öklann, að Jeanne gat ekki hreyft
fótinn og batt svo um með léreftsræmum. Hann
fór svo til bátsins meðan hún fór í sokkinn og
skóinn.
Hann var óstyrkur. Hamslaus gleði gagn-
tók hann. Jeanne kallaði til hans blíðlega og
feimnislega, svo að honum fanst hann vera
eins og drengur. Vænt þótti honum um að
náttmyrkrið huldi andlit hans, en vænt hefði
honum þótt um að sjá framan í Jeanne.
“Eg er tilbúin,” sagði hún.
Hann bar hana niður í bátinn og hagræddi
henni í bjarnarfeldinum, lagaði um höfuð henn-
ar svo að hún gæti sofið ef hún vildi. Nú var í
fyrsta skifti svo bjart að hann gat séð framan
í hana er hún hjúfraði sig niður í hreiðrið, sem
hann hafði búið henni. Augu þeirra mættust
eitt augnablik.
“Þér verðið að sofna,” sagði hann. “Eg
mun róa í alla nótt.”
“Þér eruð viss um að Pierre er ekki hættu-
lega særður?” spurði hún kvíðafull. “Þér —
þér munduð ekki dylja mig hins sanna?”
“Hann var bara lamaður, ekkert meira,”
svaraði Philip. “Það er ómögulegt, að sárið
reynist hættulegt. Eg mátti ekki eyða neinum
tíma og því kom eg án hans. Hann kemur
bráðlega á eftir okkur.”
' Hann kom sér fyrir í skutnum og Jeanne
lá í bjarngrrfeldinum. Um langa hríð reri Philip
og sagði ekki orð. Hann hafði vonast eftir, að
Jeanne gæfi sér tækifæri til að halda samræð-
um áfram, þótt hann hefði ráðlagt henni að
fara að sofa. En ekkert hljóð heyrðist frá
skutnum. Að hálf tíma liðnum bjóst Philip við
að hún hefði fylgt ráðínu og væri sofandi.
Þetta voru vonbrigði, en samt gladdi þetta
hann mjög. Jeanne treysti honum. Hún svaf
eins og örugt barn undir verndarvæng hans.
Óttinn við óvinina fylti hana ekki lengur með
skelfingu, né hélt henni andvaka. Þessa nótt
undir stjörnunum, með óbygðirnar alt í kring
unt þau, hafði hún falið sig vemd hans. Vangar
hans voru glóðheitir er hann deif árinni há-
vaðalaust til þess að vekja hana ekki. Gleði
hans jókst með hverri stund og hann óskaði
etfir, að hann gæti séð andlit hennar vafið í
hárinu og bjarnarskinnunum.
Þögnin var honum ekki lengur þqgn. Hún
var full af hjartslætti hans sjálfs og ástar-
söngvum. Lágt andvarp eða djúpur andardrátt-
ur heyrðist frá Jeanne. í gegnum þögnina
streymdi mállaus, áfengur lífsunaður, er var
hans eign. Hann var hamingjusamur. Á þess-
um stundum, þegar þau þögðu, tilheyrði Jeanne
honum, og honum einum. Hann fann yl nær-
veru hennar. Hann fann ennþá unað, gleðinnar
yfir því, er hjarta hennar barðist við brjóst
hans og hún hélt um hálsinn á honum og lokk-
ar hennar snertu varir hans. Andi hennar
hreyfðist, vakti og talaði við hann, rétt eins
og hinn fomi andi drauma hans hafði rætt við
hann þúsund sinnum áður í einveru hans. —
Draumarnir voru liðnir hjá og veruleikinn
kominn í staðinn. Hann leit upp í himininn.
Tunglið var gengið undir skógana í suðvestri,
og stjörnurnar skinu einar yfir höfði hans á
hinni grá-bláu hvelfingu, þar sem ekki sást
neinn vottur fyrir þoku né mistri. Það var
fagurlega heiðrík nótt. Hann furðaði sig á
því hvemig Ijósið gæti fallið svo, að það skim
ekki á Jeanne í hreiðrinu í skutnum. Þessi
hugsun hreif hann. Jafnvel stjörnurnar vernd-
uðu Jeanne og vildu eigi opinbera leyndardóm
hvíldar hennar. Hann hló með sjálfum sér. Alt
í einu heyrði hann rödd sjálf sín, titrandi af
glaðri hrifningu:
“Jeanne! Jeanne! Mín elskaða Jeanne!”
Philip var gripinn af skelfingu og um sein-
an. Hann hafðij talað hugsanir sínar upphátt.
Rétt sem snöggvast hafði raunveruleikinn
breyst í fornan draum, og andi drauma hans
hafði kallað til unnustu sinnar í fyrsta sinni
upphátt. Angurvær yfir því sem hann hafði
gert, laut hann áfram og hlustaði. Hann heyrði
andardrátt Jeanne. Hann var dýpri en fyr. Hún
var vissulega sofandi!
Hann tók að róa aftur. Honum þótti vænt
um að hafa sagt þessi orð. Honum fanst að
vegna þeirra væri Jeanne nærri honum en áður.
Aldrei hafði hann skilið það eins vel og á
þessari nótt, hve óbygðimar voru fagrar. —
Hversu algerar þær gátu verið. Þær höfðu boð-
ið honum útsýni yfir nýja tilveru, en þetta út-
sýni gat aldrei til fullnustu þaggað niður minn-
inguna um gamla þjáningu. Hann horfði og
hlustaði. Vatnið streymdi á bak við barkarbát-
inn. Það niðaði unaðslega við hvert árartak.
Hann heyrði það hvísla blíðlega í sefinu og í
grasinu og við og við eins og hálfkæfðan hlátur
þess, sem líktis-b fjarlægum hljóm agnarsmárra
silfurklukkna. Aldrei hafði hann skilið þetta
fyr, né verið fyr í samræmi við hamingj u-
ástand þess. Raddir næturinnar bárust honum í
nýrri þýðingu og fyltu huga hans með nýjum
tilfinningum. Er hann leið hljóðlega fyrir nes
eitt, heyrði hann skvamp framundan sér, og
vissi að músdýrin voru á beit og stóðu í kvið
úti í vatninu. Við önnur tækifæri mundi hann
hafa gripið veiðibráður til byssunnar, en nú
var þetta hluti af sönglögum næturinnar. Síðar
heyrði hann að eitthvað þungt braust í gegn
um skóginn á ströndinni og einstæðings úlfur
gólaði í fjarlægð. Hann hlustaði á þessar radd-
ir í hljóði, friðsamlegri unun, en ekki í upp-
námi og æsingu eins og til foma. Hvert hljóð
talaði um Jeanne — um Jeanne og hennar heim,
sem hvert árarl^k færði þau nær.
En honum duldist samt ekki sá sannleiki,
að Jeanne var honum ókunnug. Hún var vafin
leyndardómi, þar sem hún svaf þama í bátn-
um. Hann elskaði hana, en þó þekti hann hana
ekki. Hann játaði fyrir sjálfum sér að hann
yrði glaður þegar morgnaði. Jeanne mundi út-
skýra fyrir honum næstum helminginn af öllum
þessum spurningum sem fyrir honum vöktu,
kannske allar. Að minsta kosti fengi hann að
vita meira um hana sjálfa og hvers vegna þeir
rændu henni í Churchill.
Hann reri í e'ina stund ennþá, kveikti síðan
á eldspýtu og leit á úrið sitt. Klukkan var
þrjú.
Jeanne hafði ekki hreyft sfg, en þegar eld-
eldspýtan brann út gerði hún honum hverft við
með því að taka til máls.
“Er morguninn næstum kominn, M’sieur?”
“Dagurinn kemur eftir eina stund,” sagði
Philip. “Þér hafið sofið langa hríð—” nafn
hennar var á vörum hans, en honum varð örð-
ugra'að bera það fram nú. En samt bar Jeanne
orðið M’sieur svo blíðlega fram, að það tengdi
þau nánari böndum. “Eruð þér svangur?”
spurði hún.
“Pierre og faðir minn spyrja mig alt áf að
því, þegar þeir eru svangir sjálfir,” svaraði
Jeanne og sat nú upprétt í sætinu, svo að Philip
gat séð andlit hennar og hár. “Það er allskonar
matur þarna í farangrinum, M’sieur Philip,
það.eru jafnvel olivur.”
“Það er gott!” svaraði Philip glaður. En
vilduð þér ekki gera svo vel og sleppa þessu,
‘M’sieur.’ Mér þykir ekki eins vænt um neitt
og að vera nefndur skírnarnafninu mínu. Viljið
þér gera það ?”
“Ef yður fellur það betur,” svaraði Jeanne.
“Þarna er allskonar matur, og eg skal hita yður
kaffi, M’sieur----”
“Hvað?”
“Philip.”
Stúlkan sagði þetta hlægjandi, en Philip
næstum því titraði.
“Þið voruð þá búin undir þessa ferð?”
sagði hann.
“Þið ætluðuð að fara eftir að þið sáuð mig
á klettinum. Eg — eg hefi verið að furða mig
á því hversvegna þið höfðuð nógu mikinn áhuga
fyrir mér----”
Hann vissi að hann var að tala af sér og
roðnaði þarna í dimmunni. En kurteisi Jeanne
var yndisleg.
“Við vorum forvitin að vita um yður,”
sagði hún með töfrandi hreinskilni. Pierre er
forvitnasti maður, sem til er, og eg vildi þakka
yður fyrir klútinn minn, sem þér skiluðuð. Mér
þykir leiðinlegt að þér fundað ekki kniplinga-
bandið mitt líka. Eg týndi því í sama sinnið.”
“Eg fann það!” sagði Pliilip og beit saman
vörunum^og bannsöng sjálfum sér fyrir fljót-
fæmina. Jeanne þagði en sagði þó litlu seinna:
“Á eg að hita okkur kaffi?”
“Er yður ekki of ilt í fætinum til þess?”
“Eg hafði nú alveg gleymt honum,” svar-
aði hún. “Eg finn ekkert til í honum framar.
En eg gæti sýnt yður hvernig hann dugar.”
“Hin hreinskilniálega ráðkænska hennar,
blíða málsrómsins, einfaldleiki og frjálsleg
framkoma hennar, töfruðu Philip og vöktu
undrun hans. Hann hafði aldrei mætt neinni
öræfa stúlku, sem líktist Jeanne. Fegurð henn-
ar og drotningarleg tign í framgöngu hennar,
er hún stóð hjá Pierre á höfðanum hafði vakið
undrun hans og hrifið hann líka. En nú jók
rödd hennar, talsmáti og skilningur tíu sinnum
á þessi áhrif. Það gat verið, hvað þetta snerti
Miss Brokan, sem sat þarna í skut^um og ræddi
við hann, nema að rómur Jeanne var blíðari, en
málrómur Miss Brokans, og enn eitt, að í hverju
orði Jeanne var hreimur hreinskilni og sann-
leika. Philip flaug það því í hug, að Jeanne
hefði komið úr einhverjum klausturskóla, þar
sem nemendunum var kent að tala fagurt mál,
með fögrum raddblæ. Hann var sannfærður
um, að hann hefði rétt fyrir sér.