Heimskringla - 21.09.1938, Page 6

6. SíÐA
HEIMSKRINCLA
WINNIPEG, 21. SEPT. 1938
Hann birti þetta samt ekki með orðum, en
við og við sá Jeanne á honum raunasvipinn,
sem hann gleymdi að dylja. Hún var æ léttari
í skapi, er þau nálguðust heimkynni*hennar,
og þrátt fyrir að Philip fyndist það flónslegt af
sér, gramdist honum að hún gleddist þannig.
Hann ígrundaði þetta þannig á karlmanns vísu,
að ef Jeanne þætti vænt um sig, þá væri hún
ekki svona áfjáð í að samvera þeirra tæki svo
bráðan enda. En hann hugsaði ekki þannig
nema endrum og eins, og á þessu fjórða kveldi
samveru þeirra hvarf þessi hugsun með öllu,
því nú fékk hann næga skýringu á þessu öllu.
Þau höfðu þekst aðeins í fjóra daga, en þessi
stutti tífni hafði samt áorkað því, sem jafn-
mörg ár koma stundum ekki til leiðar. Auðvelt
og tilbreytingarlaust líf semur seint vináttu
með mönnum, en örlagaþrungin stund getur
oft afhjúpað sálir manna. Philip hugsaði um
Elinu Brokan, sem var honum leyndardómur,
sem var honum gjörókunnug, þótt hann hefði
þekt hana árum saman. Á fjórum dögum hafði
hann kynst Jeanne æfilangt. Á þessum stutta
tíma hafði Jeanna fengið meira um hann að
vita, en Elin Brokan fengi nokkurntíma að
heyra. Hann komst því að niðurstöðu, sem
kom honum til að hlakka til að þau kæmust að
ferðalokunum. Heima í Goðaborg ætlaði hann
að birta Jeanne ást sína. Jeanne var að horfa
á hann, er hann tók þessa ákvörðun. Hún sá
áhyggj usvipinn hverfa og roða færast í vanga
hans, og er hann tók eftir því að hún horfði
á hann, hló hann án þess að vita hversvegna.
“Ef þetta er svona skemtilegt,” sagði hún,
“þá gerið svo vel og segja mér frá því.”
Þetta var nú meira en lítil freisting, en
hann stóðst hana.
“Þetta er leyndarmál,” sagði hann, “sem
eg mun geyma þangað til við komum til Goða-
borgar.”
Jeanne horfði upp eftir fljótinu og hlustaði
Hún hafði gert þetta eitthvað tólf sinnum síð-
asta hálftímann, og Philip hlustaði líka. Fyrst
höfðu þau heyrt óljósan nið er smá hækkaði
eftir því sem þau nálguðust, líktist niður þessi
haust stormi í trjákrónunum, er fer vaxandi
með hverju augnablikinu, sem líður. Niðurinn
var nú stöðugur og líktist ekki framar nein-
um stormi, heldur beljuðu hinir miklu þrumu-
fossar í fjarlægð, svo að björgin stundu og
niðurinn, sem stundum líktist djúpri stunu
varð að beljandi öskri. Straumurinn varð nú
svo sterkur að Philip varð að neyta allrar orku
að halda bátnum í horfi. Litlu síðar reri hann
upp að ströndinni.
Frá lendingarstað þeirra, lá troðin gata
upp á standbergið, sem umlukti þrumufossinn.
Alt í kring um þau voru björg. Gatan var
troðin í bjargið, á eilífðartíma af óteljandi
fótum, villudýrahrömmunum, nöktum fótum,
fótum í Indíánaskóm og fótum hvítra manna.
Þetta var megin einstigi dýra og manna. —
Philip hélt upp einstígið með bögglana og
Jeanne á eftir honum. Beljandinn jókst. Hann
öskraði í eyrum þeirra unz þau heyrðu ekki til
sjálfra sín. Rétt yfir flúðunum var gatan
mjó, ekki meira en átta fet. Landsmegin að
henni lá himin hátt fjall, en á hina höndina
hengi flug. Philip sneri sér við og sá Jeanne
nísta sér upp að klettaveggnum. Hún var ná-
föl og úr augum hennar stafaði ótti og skelfing.
Hann yrti á hana, en hún gat aðeins séð varir
hans hreyfast. Hann lagði þá af sér byrðina
og gekk fram á klettabrúnina.
Sextíu fet fyrir neðan hann streymdi hinn
mikli þrumufoss áfram í hamslausri hringiðu.
Upp úr iðunni sáust svartir, sleipir klettar, sem
ýmist ráku upp hausana eða dýfðu þeim niður
og ygldu sig og grettu um leið, eins og einhver
skrímsli, sem þarna væru í feluleik niðri í
þessum sogandi flaum. Við og við teygði eitt
þeirra sig upp, rétt eins og þvf væri lyft af
ósýnilegum tröllahöndum upp úr óskapnaði iðu
kastsins, og svo hvarf það aftur, en mjallhvítt
löðrið þyrlaðist mjúklega yfir staðnum þar sem
það sökk. Það Ýar engu líkara en alt þetta
brimlöður væri lifandi. Fult af hræðilegum
lífsverum, er æptu þrumuröddum er aldrei
þögnuðu. Philip stóð og horfði hugfanginn á
þessa sjón þarna niðri, uns hann fann að ein-
hver snerti handlegg hans. Það var Jeanne. —
Hún stóð við hlið hans náföl og skjálfandi og
þorði varla að stíga síðasta sporið til að sjá
fram að brúninni. Philip greip fast um hendur
hennar og lét hana horfa niður, en hún hörfaði
strax til baka og stóð titrandi upp við klettinn
fyrir ofan þau.
Þessi landvegur var ekki langur, varla
meira en tvö hundruð fet, þar sem hann endaði
var dálítill grænn engjablettur. Þar var tjald-
staður ferðamanna. Þangað kom Philip öllum
farangri þeirra tveim stundum fyrir myrkur.
“Hér dveljum við ekki náttlangt,” sagði
hann við Jeanne og benti á hinar mörgu ösku-
hrúgur er þar voru og mundi líka eftir viðvör-
un Pierre. “Þetta er of mikill almenningur,
ef svo mætti að orði komast, auk þess ætlar
þessi hávaði að æra mig.”
Jeanne skalf af hrolli.
“Við skulum hraða okkur héðan. Eg — eg
er hrædd við þetta!”
Philip bar bátinn niður að fljótinu og
Jeanne kom á eftir með bjarnarfeldina. —
Straumurinn var hægur og þunglamalegur, með
smá hringiðum hér og þar, sem ruku upp eins
og bólur í sjóðandi sykurleðju. Hann hálf setti
barkarbátinn og beið Jeanne hjá bátnum með-
an hann fór og sótti aðra byrði. Lautin, þar
sem farangurinn var, var græn vegna lindar-
vatnsins, sem streymdi um hana og var ekki
meira en örskotslengd frá fljótinu. Philip leit
aftur af brúninni og sá Jeanne lúta út yfir
bátinn, svo gekb hann blístrandi niður í lautina.
Hann var kominn að farangrinum, er honum
barst óp, sem aðeins dauflega barst yfir foss-
niðinn niðri í gljúfrinu. Hann rétti sig upp og
hlustaði.
“Philip! Philip!”
Hann heyrði nafn sitt kallað tvisvar í
nístandi angistarrómi, er lét hærra en þrumu-
rödd fljótsins. Hann heyrði ekkert meira en
þaut upp á brekkubrúnina, og sá að Jeanne
var horfin, báturinn var horfinn, hræðilegur
ótti heltók hann og eins og svifti hann öllum
mætti, en aftur heyrði hann hróp stúlkunnar.
- “Philip! Philip!”
Hann hljóp upp klettastíginn eins og óður
maður áleiðis 'til gljúfursins, og hrópaði til
Jeanne og sagði henni, að hann væri að koma.
Hann náði gljúfurbrúninni og horfði niður.
Fyrir neðan sá hann Jeanne og barkarbátinn.
Hún barðist árangurslaust við strauminn. —
Hann sá hvernig árin var hrifin úr höndum
hennar og er hún flaut í burtu frá henni, heyrði
hann hana kalla nafn sitt á ný. Philip hrópaði
og hið náföla andlit stúlkunnar horfði upp til
hans. Fimtíu skref framundan henni voru
fyrstu flúðirnar. Innan einnar mínútu mundi
Jeanne verða moluð sundur á þeim skerjum,
rétt fyrir augum hans. Hugsanirnar flugu
skjótar en leiftur gegn um huga hans. Hann
gat ekkert fyrir hana gert, því að það virtist
óhugsandi, að nokkur lifandi vera gæti bjarg-
ast gegnum öldurótið og flúðirnar. En samt
var hún að kalla til hans. Hún fórnaði til hans
höndum. Hún treysti honum jafnvel þótt hún
stæði þarna andspænis dauðanum.
“Philip! Philip!”
Hún gleymdi að setja orðið M’sieur fyrir
framan nafnið hans en það hljómaði upp til
hans í ekka þrungnum bænarrómi.
“Eg er að koma, Jeanne!” hrópaði hann.
“Eg er að koma! Haltu þér fast við bátinn.”
Hann hljóp áfram og reif af sér treyjuna.
Lítið eitt fyrir neðan fyrstu flúðirnar óx
hraustlegt víðitré út úr sprungu í bjarginu og
héngu lægri greinar þess eitthvað tvo faðma
frá vatninu. Út á þetta tré klifraði hann með
fimleika og hraða íkornsins, og hékk í einni
greininni albúinn að láta sig falla niður hjá
bátnum er hann bæri að. Það var aðeins eitt
tækifæri og það var þetta, ef hann gæti.látið
sig detta ofan í fljótið á hinu rétta augnabliki,
gripið um skut bátsins og orðið sjálfur stýri
er varnaði því, að hann hrekti flatur fyrir
straumi, þá gat verið að honum tækist að beina
honum gegn um flúðirnar fyrir neðan. En
þessi von fórst eins skjótlega og hún fæddist.
Báturinn brotnaði á fyrstu flúðinni. Froðulöð-
ur huldi hann og hann sá hvernig fljótið svelgdi
Jeanne. Hún kom samt aftur í ljós, rétt fyrir
neðan hann og hann steypti sér niður og greip í
föt hennar. Með hinni mestu áreynslu náði
hann utan um hana með vinstri handleggnum,
svo að hægri höndin var honum laus.
Fram undan þeim var hvít löðurbreiðan,
ennþá hræðilegri, en þegar þau höfðu horft á
hana ofanfrá. Klettaflúðirnar huldust gráum
þokuúða og beljandinn tók yfir alt. Milli
Philips og hinnar hræðilegu hringiðu var lygn
hylur, svartur og skuggalegur með þungum
og hröðum undirstraum — vatnsmagnið var
þar að færast í aukana til að tvístrast og
klofna í lengjur milli þverúðarfullra bjarganna,
er stóðu gegn því á leið þess fram í hafið. í
þessari andrá leit Philip framan í Jeanne. Hún
hvíldi höfuðið upp við brjóst hans. Augu
þeirra mættust og á þessu augnabliki, and-
spænis dauðanum, sigraði ástin allan ótta. Þau
voru fast við dauðans dyr og Jeanne mundi
deyja í faðmi hans. Hún tilheyrði honum um
alla eilífð — hún tilheyrði honum nú. Hann
þrýsti henni fastar að sér. Andlit hennar
nálgaðist andlit hans. Hann langaði til að
hrópa til hennar og segja henni það sem hann
hafði ætlað að segja henni, er þau komu til
Goðaborgar. En rödd hans mundi verða eins
og hvísl í stormgný fellibylsins. Gat Jeanne
skilið þetta? Löðurveggurinn var rétt hjá þeim.
Alt í einu laut hann niður og kysti hana aftur
og aftur. Er hringiðan náði þeim sveiflaði
hann sér þannig að árekstrarnir mættu hon-
um, en ekki Jeanne. •
Hann hugsaði aðeins um þetta eitt. Hann
varð að gæta Jeanne fyrir árekstrum. Vera
sjálfur milli hennar og klettanna. Hann mundi
verða brotinn og molaður í sundur og enginn
mundi þekkja hann, en Jeanne mundi bara
drukna. Hann reyndi að halda henni upp úr
vatninu og íáta höfuð sitt og herðar vera á und-
an. Þegar hann fann að iðan sogaði þau niður
lyfti hann henni upp. Hann barðist en vissi
ekki á hvern hátt. Hávaðinn í eyrum hans var
eins og þrumurödd þúsund fallbyssa og honum
virtist hvert augnablikið vera eins og eilífð.
Byssurnar dundu alt umhverfis hann, á móti
honum og fram undan honum, en alt af fleiri
og fleiri á bak við hann. Hann fann engan
sársauka, enga árekstra. Honum fanst hann
aðeins berjast við þrumugný vatnsfallsins. —
Höggin sem hann hlaut af hömrunum voru
eins sársaukalaus og hínifstungur, sem greidd-
ar eru í æðisgangi orustunnar. Þrumugnýrinn
lækkaði, eins og færðist aftur á bak, og ein-
kennileg hugsun greip hann. Forsjónin hafði
leítt hann gegnum fossinn. Hann hafði ekki
rotast á flúðunum. Hann hafði bjargast og
hann hélt Jeanne í fanginu.
Það var bjartur dagur þegar hann hóf
orustuna og nú var komin nótt. Hann fann
fasta jörð undir fótum, og hann vissi að hann
hafði borið Jeanne á land. Hann heyrði rödd
hennar nefna hann á nafn, og hann var svo
glaður að hann hló og grét eins og hálfviti. Það
var dimt og hann var þreyttur. Hann hneig
>' niður og hann fann handlegg Jeanne, sem
reyndi að halda honum uppi og hann heyrði
hana tala, en ekkert gat haldið honum vakandi.
Á meðan hann svaf dreymdi hann ekki neitt.
Nú var dagur kominn á ný, og hann sá andlit
Jeanne, sem laut yfir hann og hann heyrði
ekkert nema foss niðinn. Aftur heyrði hann
raddir. Rödd Jeanne og karlmanns rödd, og
furðaði sig á þyí hver maðurinn gæti verið.
Þetta var einkennilega þungur svefn, með ein-
kennilegum draumum, en að síðustu virtust
draumarnir hverfa líka. Hann gleymdi sjálfum
sér. Svo vaknaði hann og dagur var runninn á
ný. Hann var inni í tjaldi og sá að sölin skein
á það að utan. Þetta hafði verið undarlegur
draumur og hann settist upp undrandi yfir því
sem hann hafði dreymt.
Hjá honum sat maður, það var Pierre.
“Guði sé lof, M’sieur,” heyrði hann Pierre
segja. “Við höfum verið að bíða eftir þessu.
Þér eruð úr allri hættu.”
“Pierre!” stundi hann upp.
Hann fékk minnið á ný. Hann var vak-
andi. Honum fanst hann vera alveg máttlaus,
en hann vissi, að það sem hann sá var ekki
draumsýn.
“Eg kom daginn eftir að þér fóruð í gegn
um fossana,” sagði Pierre er hann sá furðu-
svipinn á Philip.
“Þéií björguðuð lífi Jeanne. Hún meiddist
ekkert, en þér voruð illa lurkaður, M’sieur, og
þér hafið legið hér með óráði.”
“Jeanne særðist ekkert?”
. “Nei, hún hjúkraði yður þangað til eg kom.
Hún er sofandi núna.”
“Eg hefi ekki verið í þessu ástandi mjög
lengi, eða hvað? Pierre?”
“Eg kom hingað í gær,” svaraði Pierre.
Hann laut yfir Philip og bætti við: “Þér verðið
að vera rólegur svolítið lengur M’sieur. Eg hefi
fært yður bréf frá M’sieur Gregson og þegar
þér hafið lesið það, mun eg færa yður súpu,
sem eg mun búa til handa yður.” Philip tók
bréfið og opnaði það, en Pierre hvarf hljóð-
lega út úr tjaldinu. Gregson hafði ritað fáein
orð og voru þau á þessa leið:
Kæri Philip:—
Eg vona að þú fyrirgefir mér, en eg er
orðinn þreyttur á þessari þvælu. Eg var aldrei
gefinn fyrir skógana, svo eg ætla að yfirgefa
þá og þig, og óska þér allrar hamingju. Haltu
baráttunni áfram. Þú ert bardagamaður að
upplagi, og sigrar vafalaust. Eg væri ekki
nema til að tefja fyrir þér. Þess vegna hverf
eg heim aftur með skipinu, sem leggur af stað
héðan eftir þrjá eða fjóra daga. Eg ætlaði að
segja þér frá þessu, kvöldið sem þú hvarfst.
Þótti slæmt að geta ekki tekið í hendina á þér
áður en þú fórst. Skrifaðu mér og láttu mig
vita hvernig þér gengur.
Þinn einlægur,
Tom.
Philip slepti bréfinu stein hissa. Hann leit
upp og hrópaði upp yfir sig. Ekkert sem
Gregson hafði skrifað gat komið honum til að
hrópa þannig, heldur var það Jeanne, sem stqð
í tjalddyrunum. En það var ekki sú Jeanne,
sem hann hafði þekt. Hræðilegur sorgarsvipur
var skráður á andlit hennar. Varir hennar
voru blóðlausar og augun dauf; þungar þján-
ingar virtust hafa gert hana kinnfiskasogna.
Á svipstundu kraup hún á kné við hlið hans og
greip höndunum um hendi hans.
“Eg er svo glöð!” hvíslaði hún hásum
rómi.
Rétt sem snöggvast þrýsti hann höndum
hennar að andliti sínu.
“Eg er svo glöð —”
Hún stóð upp og reikaði á fótunum. Hún
sneri til dyranna og heyrði Philip að hún grét
um leið og hún fór út.
XV.
Það var ekki fyr en silkiskör tjaldsins var
fallin niður að Philip fékk bæði mál og rænu.
Hann kallaði á hana með nafni og reyndi að
brjótast á fætur. Honum tókst það með herkj-
um, en varla gat hann staðið á fótunum. Hel-
sárir stingir flugu um hann allan með leiftur
hraða. Hægri handleggur hans var stirður og
máttlaus og var hann þess var að hann var í
þykkum, umbúðum. Hann lyfti vinstri hendinni
upp að höfðinu en leit á hana um leið og brosti
dauflega, því að hann skildi það nú. Hendin
var bólgin og blá og marin. Hann gat þess til
að hann mundi vera allur þessu líkur og hneig
máttvana niður á fletið. Augnabliki síðar
kom Pierre með súpuskálina.
Philip leit á hann miklu rólegri nú. Hann
sá mikla breytingu á kynblendingnum. Andlit
hans virtist megurra. Djúpur sorgarskuggi
hvíldi yfir svip hans og axlir hans héngu niður
eins og undir einhverri örvæntingai? byrði. —
Philip þáði súpuna og drakk hana hægt og án
þess að mæla orð. Honum fanst hann styrkj-
ast. Að því búnu leit hann fast á Pierre. Hinn
gamli stoltssvipur hafði fallið af Pierre eins og
gríma og hann leit undan er Philip horfði á
hann.
Philip rétti upp hendina.
“Pierre!”
Kynblendingurinn greip hana og þagði,
varir hans þrýstust saman.
“Hvað er að ?” spurði Philip. “Hvað hefir
komið fyrir Jeanne? Þú segir að hún hafi ekki
særst.”
“Ekki á klettunum, M’sieur,” tók Pierre
fram í fyrir honum og kraup í skyndi við hlið
Philips. “Hlustið á. Það er best að eg segi
yður það. Þér eruð hetja. Þér munuð skilja
þetta. Eg flutti fréttir frá Churchill, sem
nauðsynlegt var að eg segði Jeanne. Það 'voru
hræðilegar fréttir og hún er hrygg vegna
þeirra. Sem heiðurs maður munuð þér ekki
spyrjast frekara út í þetta, M’sieur. Eg get
ekkert frekara sagt yður en þetta — að það
eru raunir, sem aðeins heyra einni manneskju
til á þessari jörð — það er Jeanne sjálfri,
sem þær heyra til. Eg bið yður að hjálpa
mér. Þér skuluð ekki látast sjá raunir hennar,
M’sieur. Látist ætla, að þetta séu afleiðingar
af hættunni, sem hún lenti í. Bráðum mun eg
segja yður frá öllu þessu og þér munuð skilja
það alt, en núna er það ómögulegt. Eg trúi
yður fyrir svona miklu, og bið yður um þetta
vegna þess-----”
Augu Pierres voru hálf lokuð og horfði
hann eins og blindum augum yfir höfuð Philips.
“Eg bið yður um þetta,” endurtók hann
blíðlega vegna þess að eg hefi getið mér til að
þér — elskið hana.”
Philip hrópaði upp yfir sig af gleði.
“Já, já, já, það geri eg Pierre.”
“Já, eg gat mér þess til,” sagði Pierre. —
“Þér ætlið þá að hjálpa mér til að bjarga
henni?”
“Já, þó það kostaði mig lífið!”
“Þá skuluð þér fara með okkur til Goða-
borgar, og þaðan farið þér svo tafarlaust til
verbúða yðar við Blinda Indíána vatnið.”
Philip fann hvernig svitinn spratt fram á
enni honum. Hann var ennþá máttfarinn.
Rödd hans var skjálfandi og óeðlileg.
“Þér vitið----” stamaði hann.
“Já, eg veit, M’sieur Philip,” svaraði
Pierre. “Eg veit að þér eruð húsbóndinn þar,
og Jeanne veit það líka. Við vissum hver þér
voruð, áður en við settum yður stefnumót á
höfðanum. Þér verðið að fara til manna
yðar.”
Philip þagði. Um svo litla stund dó hver
von í brjósti hans. Hann horfði á Pierre.
Augu kynblendingsins glóðu eins og kol og í
vöngum hans var sterkur roði.
“Og þetta er algerlega nauðsynlegt?’
“Já, algerlega nauðsynlegt, M’sieur.”
“Þá mun eg fara. En fyrst verðið þér að
segja mér dálítið meira. Eg get ekki gengið
þannig burtu í blindni. Eru þeir í Goðaborg
nokkuð hræddir við menn mína?”
“Nei, M’sieur.”
“Eina spurningu enn, Pierre. Hver er
Fitzhugh Lee lávarður?”
Augu Pierre opnuðust upp á gátt og svo
sást enginn skilningur í þeim, en aðeins blossi
af undarlegum, ógnandi eldi. Hann reis hægt
á fætur og studdi höndunum á axlir Philips.
Nænstum því í eina mínútu horfðust hinir tveir
menn í augu, loks tók Pierre til máls, rödd
hans var lág og mjúk, næstum því hvíslandi,
en þrungin af einhverri ástríðu, sem fylti
Philip hryllingi.