Heimskringla - 30.11.1938, Blaðsíða 4

4. SÍÐA
HEIMSK.RINGLA

tniminimiummuittiHnmniiimiiimnnninnninnmnniiaaniHiniinninnnnnmtmHiiniiniiuiiiHiimniiii^
itnumsknn^la
(StofnuB 1886)
Kemur út á hverjum miSvikudeoi.
Elgendur:
THE VIKING PRESS LTD.
853 oo 855 Saroent Avenue, Winnipeg
Talsimia 86 537
Verð blaðslns er $3.00 árgangurlnn borglst
tyriríram. AUar borganlr sendlst:
THE VIKING PRESS LTD._________
311 vlðskífta bréf blaðinu aðlútandi sendlst:
K-nager THE VIKING PRESS LTD
853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFÁN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA
853 Sargent Ave., Winnípeg
“Heimskrlngla” ls published
and printed by
THE VIKING PRESS LTD.
653-855 Sargent Avenue, Winnipeg Man.
Telephone: 86 537
iiiiiiiuuuiiiiuiiiuiiiuiiiiiuitiiiiiaiiiuíiiuiuiiiiiHmiuiiiiitiimuiiiiiiiiiiiiHumuuuuiLiiuuiiiuumiiiiimiiiuiun^
WINNIPEG, 30. NÓV. 1938
FULLVELDIÐ 20 ÁRA
Á morgun eru 20 ár frá því ísland var
viðurkent fullvalda ríki.
Sambandslög íslands og Danmerkur,
sem að þessu lúta, öðluðust gildi 1. des.
1918. Vöktu þau úrslit stjórnarskrármáls-
ins fögnuð um land alt. “Var það dýrð-
leg og hátíðleg stund, er ríkisfáni vor var
dreginn á stöng í stjórnarráðinu”, skrifar
prófessor Ágúst H. Bjarnason í rit sitt,
Iðunn, um þetta frá þeim tíma. Má full-
yrða að dagurinn hafi síðan verið dýrðleg
og hátíðleg minning í hugum ^slenzku
þjóðarinnar og fslendinga hvar í heimi
sem eru.
Fullveldisdagurinn snertir viðkvæman
streng í hjörtum fslendinga. Baráttan
fyrir frelsinu var orðin löng. Með Gamla
Sáttmála gengu íslendingar fyrst á hönd
Noregs konungi 1262 og glötuðu með því
stjórnarfarslegu sjálfstæði sínu, þótt full-
veldisins væri ennþá gætt — á pappírnum.
En með því hefst raunasaga þjóðarinnar
og sú mikla hnignun, sem átti sér stað
öld eftir öld alt fram undir lok 18. aldar
og jafnvel lengur.
En ef lög Gamla Sáttmála hefðu aldrei
verið brotin á landsmönnum, hefði þó ekki
eins illa farið og fór. Sá sáttmáli var
aðeins gerður við Noregs konung; íslend-
ingar gengu honum á hönd, en ekki Noregs
ríki. Enginn Norðmaður annar en kon-
ungur hefir þar neitt yfir íslendingum að
segja. Með Gamla Sáttmála verður breyt-
ingin á stjórnarskipuninni ekki önnur en
sú, að konungur fær það vald, sem goðarn-
ir áður höfðu, hann verður einskonar alls-
herjargoði. En íslendingar fóru sjálfir
með löggjafar- og dómsvaldið eftir sem
áður, eftir samningnum. En eftir þessu
var þó ekkert farið. Hver lögbókin var
samin af annari, og samþyktar fyrir harð-
fylgi erindreka konungs, sem voru lög-
menn; því sem bændur mótmæltu í þeim,
var með atbeina klerkavaldsins samþykt.
í þessum lögbókum var farið fram á
skatta og kvaðir, sem landsmenn áður
dreymdi ekki um. Og svo fór brátt, að
lögmennirnir réðu öllu, höfðu bæði tögl og
hagldir á dómsvaldinu og löggjafarvald-
inu. Og fyrir aðstoð sína við konunginn,
heimtaði páfavaldið æ meira og meira.
Reitti það eignir og jarðir af bændum til
kirkjunnar, en lögmennirnir fyrir konung-
inn og gerðu hvorir tveggju vel. Um alda-
mótin 1400, þegar allir Noregs konungar,
sem afkomendur voru Haralds hárfagra
voru úr sögunni og ísland var komið með
Noregi í hendur Margrétar Valdimars-
dóttur, Danadrotningar (1388), var kon-
ungsvaldið fyllilega búið að festa rætur á
íslandi og kirkjuvaldið einnig að ná föst-
um tökum á þjóðinni. Efnahag manna
og ytri velgegni hafði stórhnignað, verzl-
unin var algerlega komin úr höndum ís-
lendinga og sjálfstætt andlegt líf að heita
má liðið undir lok. Fornt frelsi, söguritun
og bókmenning er alt horfið. Og þessu
heldur áfram fram á 19. öld. Þá rauna-
sögu skal hér þó ekki rekja.
íslendingar kenna jafnan Norðmanna-
og DanaKonungum um þessar ófarir allar.
Það er satt, að þeir áttu mikinn þátt í
þeim. En íslendingar máttu líka að
nokkru sjálfum sér um kenna. Landið
tapar stjórnarfarslegu sjálfstæði sínu
fyrst eflaust að nokkru leyti vegna af-
leiðinga Sturlunga-aldarinnar. Og fyrst
eftir það, stendur þjóðin einnig illa á verði
til að vernda réttindi þau, er henni voru
áskilin í Gamla Sáttmála. Olli því inn-
byrðis sundrung landsmanna. Þegar þeir
síðar eru búnir að kenna á þessu og fara
að verða samtaka, sýna þeir oft þann dug
og djörfung í viðureigninni við ofureflið,
sem þeir áttu við að etja, að þess munu fá
dæmi í frelsisbaráttu nokkurrar þjóðar.
En það var þá um seinan. Aðstaðan var
breytt. Enda liðu aldir áður en þráðum
sigri varð náð.
En það sem ávalt verður þó talið mikils-
vert og aðdáunarvert, er seigja þjóðar-
innar, að varðveita gegnum allar þreng-
ingar og þjáningar sínar svo öldum skiftir
tungu sína, menningu og þjóðerni. Það
var ekki síður það, en söguleg og lagaleg
réttindi, sem góða ástæðu gáfu henni til.
að bera fram sjálfstæðiskröfur sínar þeg-
ar þeir meninngartímar runnu upp, að
þjóðhöfðingjar hlýddu á og tóku eins
sanngjarnar kröfur smærri þjóða til geina
og hér var um að ræða. Og það má ríkis-
stjórn Dana eiga, að frá dögum Kristjáns
IX. og alt til þessa dags, hefir hún leitast
við að verða við kröfum íslendinga langt
fram yfir það, sem vænta hefði mátt af
nokkurri annari þjóð, að Svíum einum
undanskildum. Svo miklu heilbrigðari
teljum vér menningu þessara nágranna-
ríkja og sannari, en flestra annara þjóða.
En þó fslendingum sé á fullveldisdegi
sínum þakklæti í huga til Dana fyrir
þeirra góðu framkomu í frelsismáii
þeirra á síðari árum, eru þeir eigi síður
minnugir þeirra manna af sinni þjóð, er
sjálfstæðinu hafa rutt brautina, eins og,
þjóðhetjunni Jóni Sigurðssyni, fyrst og
fremst, er sannaði Dö.num svo að ekki var
hrakið, bæði sögulegan og þjóðlegan rétt
fslendinga til stjórnarfarslegs sjálfstæðis.
Sögulegi rétturinn fólst í því, að þegar
Danakonungur lýsti yfir að hann afsalaði
sér einveldinu 1848 og vildi veita þegnum
sínum hlutdeild í löggjöf og stjórn, þá
yrðu kröfur íslendinga þær að þeir
fengju aftur í hendur öll þau landsrétt-
indi, er þeir hefðu áskilið sér í Gamla
sáttmála, þá er þeir gengu á höhd Noregs
konungi. En á umliðnum öldum hafði
engin lagaleg breyting verið á þessu gerð
er í veginúm gæti staðið. Þjóðlegi rétt-
urinn bygðist á viðhaldi þjóðernisins og
tungunnar. Fyrsti árangurinn af þessu,
var stjórnarskráin 1874, og svo brátt
breytingarnar við hana, heimastjórnin
1904, og fullveldislögin 1918, svo á stærstu
steinunum sé aðeins stiklað. Auðvitað
hafa hér aðrir bygt ofan á undirstöðuna
sem Jón Sigurðsson lagði og ber þjóðinni
einnig að vera minnug verks þeirra
manna.
En hvað er svo um þennan síðasta á-
fanga, sem nJáð var 1918, í frelsisbaráttu
fslendinga? í hverju er sambandslaga-
gerðin fólgin, er þá var sæzt á?
Tildrögin til þess að á samningsgerð
var á ný byrjað, var að líkindum sú, að
Kristján X. Danakonungur, hafði neitað
íslendingum um siglingar-fána 14. nóv.
1917, og gerði þá grein fyrir synjuninni,
að hann gæti ekki fallist á þá beiðni ís-
lenzku stjórnarinnar, nema að jafnframt
lægju fyrir lög í víðtækari skilningi um
réttarsamband íslands og Danmrekur. —
Mun því þáverandi forsætisráðherra ís-
lands, Jón Magnússon, hafa leitað hóf-
anna hjá Dönum um að senda nefnd til
Reykjavíkur til samningsgerðar. Var það
mál samþykt af hálfu þings Dana vorið
1918. Og um mánaðarmótin júní og jú!í
komu nefndarmennirnir dönsku til Reykja-
víkur. Kjöri Alþingi af sinni hálfu til
samningsgerðarinnar Jóhannes Jóhannes-
son, bæjarfógeta, forseta sameinaðs al-
þingis, próf. Einar Arnórsson, Bjarna
Jónsson frá Vogi og Þorstein Þorsteins-
.son. En dönsku nefndarmennimir voru
C. Hage ráðherra, I. C. Christensen, F. J.
Borgbjerg og próf. Erik Arup.
Sambandslaganefndin settist svo á rök-
stóla í háskóla íslands 1. júlí. 18. júlí
hafði hún lokið starfi sínu og undirskrif-
að fullveldissamninginn.
Við nefndarstarfið kom brátt í ljós, að
samningar gætu ekki tekist á öðrum
grundvelli en þeim^að ísland yrði viður-
kent fullvalda ríki í konungssambandi einu
við Danmörku. Og það er aðalefni samn-
ingsins sem gerður var, í bráðina til 25 ára,
en að þeim liðnum getur fsland sagt kon-
ungssambandinu einnig slitið, ef því sýn-
ist. Úrslitin um það verða ljós 1943.
Tvent var það sem dönsku samnings-
mennirnir vildu ekki gefa eftir, annað var
jafnrétti borgaranna, en hitt réttur Dana
og Færeyinga til fiskiveiða við ísland
meðan kosungssambandinu væri ekki slit-
ið.
Og hvað gera svo íslendingar 1943? ^0
allir séu ekki á einu máli um að það bæti
aðstöðu íslands, að segja konungssam-
bandinu slitið, er næsta líklegt, að stefn-
unni verði haldið í sömu átt og áður, að
algeru fullveldi; hinar miklu framfarir
síðari ára á íslandi, eða síðan viðurkenn-
ingin fékst fyrir fullveldinu, mælir drjúgt
með því og eyðir öllum mótbárum eða efa
um að þjóðin sé fær um að stjórna sér
sjálf.
í íslandssögu Jóns Aðils segir um Jón
Sigurðsson: “Æfidegi sínum varði hann
til þess verks, er bezt er og fegurst, en það
er að leysa þjóð sína úr læðingi og ávinna
henni frelsi.” f þessum orðum virðist
oss hugsjón fullveldisdagsins birtast í
sinni sönnustu mynd — eða með öðrum
orðum sál íslenzkrar þjóðar.
í sambandi við þau hátíðahöld sem
fram fara á þessum merkisdegi þjóðarinn-
ar í ár, bæði austan hafs og vestan, hefir
verið ákveðið, að heimaþjóðin og Vestur-
fslendingar skiftist á kveðjum í útvarpinu.
Athöfn þessi hefst í Winnipeg klukkan 5
síðdegis (1. des.) og varir í hálftíma. Sam-
stundis og henni lýkur, hefst útvarp frá
fsalndi og stendur það yfir í 10 mínútur.
Er ráð fyrir því gert, að forsætisráðherra
íslands ávarpi Vestur-íslendinga og þjóð-
söngur íslands verði sunginn. Þetta er
nýlunda að þjóðbræðurnir beggja megin
Atlanzála hafi á fullveldisdegi íslands
tækifæri til að skiftast á kveðjum. Er
óhætt að fullyrða, að Vestur-íslendingum
sé það meira ánægjuefni en nokkuð annað,
að höndum er þannig tekið saman yfir
hafið.
Tuttugu ár eru liðin, síðan viðurkenn-
ingin um fullveldi íslands var veitt. Þau
tuttugu ár eru svo auðug af afrekum, sem
vott bera um gróandi þjóðlíf, að til fram-
tíðarinnar hefir aldrei verið bjartara að
líta en nú. Og að á hamingju íslenzkrar
þjóðar skyggi aldrei neitt er ósk Vestur-
fslendinga á fullveldisdegi íslands.
MAGNÚS MARKÚSSON
1858—27. nóv.—1938
Herra forseti, heiðursgestir og vinir!
“Það mæli eg sem aðrir mæla”, segir
forn orðskviður, mér er ánægja að því að
vera hér staddur og taka þátt í vinarboði
þessu, vera veitt tækifæri til að flytja
gömlum Skagfirðingi árnaðaróskir við
þessi tímamót í æfi hans.
Heiðursgesturinn, Magnús Markússon
stendur í kvöld við aldsurtakmark, sem
alls ekki er algengt, þó víðar sé leitað en
meðal okkar íslenzka fámennis hér í álfu.
Með þessu á eg ekki við það, að nokkrir
meðal vorra vesturfluttu samþjóðamanna
hafi ekki náð þessum aldri, því það hafa
þeir gert og sýnir það seiglu og þraut-
seigju þjóðarinnar, heldur við það að árin
hafa ekki eftirskilið hjá heiðursgestinum
örkumlun andlega eða líkamlega, og að
hann er enn sem ungur væri. Hefir þó
stundum gefið á bátinn og gatan ekki
ávalt verið greið. Léttlyndi hans, bjart-
sýni, hin örugga trú hans á lífinu, hafa
fleytt honum yfir brim og boða. Hann
stendur teinréttum fótum, lítur glaður til
þess sem að baki er, og þess sem fram-
undan bíður. Lífið er honum nautn,
yndisleg saga. Hann fagnar með allri til-
verunni yfir því að vera til.
Mér kemur í hug, er eg hugsa til heið-
urs gestsins, vísuhelmingur, úr kvæði sem
séra Valdimar Briem kvað til Páls sagn-
fræðings Melsteðs níræðs 1902. Hann
getur æfi Páls og hins glaða viðhorfs
hans, gagnvart öllu, og sjálfum gangi
mannkynssögunnar, og segir:
“Guð margar fagrar segir sögur
Saga þín er ein af þeim.”
Saga heiðursgestsins er fagnaðar saga
og er því gott að vera hér, — fagna með
ungu öldurmenni, óbeygðum í anda og
huga. Lifi það viðhorf við æfinni og æfi-
dögunum meðal vor allra, þá verður lífið
unaðsríkur draumur. Ávalt að finna sér
eitthvað til leiks 0g léttis, hlakka til morg-
undagsins og rísa hress og endurnærður
af svefni, eftir hverja myrka ofveðurs-
nótt. Það hefir heiðursgesturinn gert.
Það er rangt á litið, að það sé einvörð-
ungu einstaklingnum að þakka ef hann
nær háum aldri og heldur öllum sínum
kröftum. Honum er það að miklu leyti
að þakka; hann hefir haldið sér vakandi,
hann hefir lifáð heilbrigðu og starfsömu
lífi, hann hefir lagt rækt við skaplyndi
sitt, hann hefir tamið sér að líta björtum
augum á lífið og ekki eytt kröftum sín.um
í víli og örvinglan. En þetta er líka ætt
einstaklingsins að þakka; hann hefir tekið
að erfðum frá ættmönnum sínum, þá eig-
inleika það viðhorf, sem hrundið hefir frá
sér, öllum þeim óvættum sem leggja oft,
- of oft, — góða hæfileika í gröfjna.
Þessa eiginleika hefir Magnús tekið að
erfðum, en hann hefir farið ve!
með þær erfðir og eg vil halda
ávaxtað þær. Eg vil segja yður
svolítið frá ættmönnum heiðurs-
gestsins. Föðurbróðir hans, sem
hann er heitinn eftir, Magnús
Árnason í Utanverðunesi í
Hegranesi varð einn með elztu
mönnum í Skagafirði, og hann
var einn með góðgerðasömustu
og glaðværustu mönnum þeirrar
tíðar. Bær hans stóð í þjóð-
braut, ef svo mætti að orði kom-
ast, við aðal ferjustaðinn, við
vesturós Héraðsvatna. Á nóttu
og degi var sífeldur straumur
gesta að Nesi. Enginn kom þang-
að hryggur eða glaður, svo að
ekki færi hann þaðan glaðari og
hressari í bragði. Magnús hafði
ávalt einhver ráð með að leysa
úr vandræðum manna. Enga
erfiðleika lét hann buga sig, og
er hann enn í minnum hafður
meðal eldri Skagfirðinga austan
hafs og vestan.
Finnið þér ekki skyldleikann
milli þessara frænda og nafna,
gleðina, léttleikann, hluttekn-
ingasemina og kvíðaleysið yfir
lífinu? Engir þeir sem kynst
hafa heiðursgestinum munu
honum annað bera, en að hann
hafi ávalt reynst raungóður og
ósérhlífinn og kosið heldur að
reisa á fætur en fella þann sem
umkomulítill var. Eg segi yður
satt, að okkar ísenzka mannlíf
hér í þessum bæ, hefir orðið svip-
hýrra og ánægjulegra, fyrir það
að Magn. Markússon nam sér hér
• bólfestu, og lagði á sig marg-
háttuð félagsstörf lengi framan
af árum. Hann hefir nú búið
hér í rúma hálfa öld og mun
öllum koma saman um það að
yfir öll þessi ár, hafi ávalt verið
Iyfting og léttleiki í öllum heils-
unum hans^og kveðjum til þús-
undanna mörgu sem hann hefir
hitt, gengið með, eða rætt við, á
götunni. Kvíða eða áhyggju-
málum sínum hefir hann aldrei
haldið að samferðamönnunum
eða gert þau að umtalsefni á
göngunni. Heimili hans stóð opið
gestum og gangandi. Hann bjó
í einskonar Utanverðunesi, með-
an hann réði húsum sjálfur.
í móðurætt á hann líka til
glaðværra og ókvartsárra manna
að telja, hinnar svonefndu
Djúpadalsættar. Þar hefir og
fólk orðið langlíft, ömmur,
frænkur og móðir komist á tí-
unda tug. En sumir þeirra
frænda hans, voru útsjónar og
hagsýnismenn meiri, en heiðurs-
gesturinn, og hefir hann ein-
hvernveginn verið staddur utan-
garðs — líklega við að yrkja —
þegar þeim eiginlegleika var
skift. Enginn tók þó fram aðal-
forföðurnum sem ættinn er kend
við, Eiríki Magnússyni í Djúpa-
dal. Sagan af viðskiftum háns
og Skúla fógeta hefir oft verið
sögð og nú síðari ár, verið notuð
til mannlýsinga í pólitík. Eiríkur
seldi Skúla nokkrar hryssur og
fékk fyrir þær rúmstæði og aðra
búshluti. En það var í samn-
ingum að hver færði hinum það
það sem hann seldi, og hirti þá
hvor sitt. Er stefnudagur kom
flutti Skúli húsmunina heim í
Djúpadal en Eiríkur fór aftur
með hryssurnar að Stóru Ökr-
um. En er Eiríkur sneri heim
aftur ókyrðust hryssurnar, brutu
sig út úr réttinni og hlupu
til' baka aftur svo Skúli
réði ekki við. Misti hann
þannig af hryssunum en Eiríkur
hélt rúmstæðunum. Saga þessi
var notuð sérstaklega gegn ein-
um afkomanda Eiríks, Jóni
heitnum Þorlákssyni forsætis-
ráðherra. Kváðu andstæðingar
hans, hinn íslenzki frjálslyndi
flokkur, hann hafa leikið þetta
bragð forföður síns, selt íslandi
hryssur en fengið þær aftur, án
endurgjalds.
Eg gat þess að heiðursgestur-
inn hefir ekki haft það orð á
sér að hann væri sérstakur fjár-
sýslumaður, heldur öllu heldur
hið gagnstæða. Get eg þess til
að honum hafi öllu fremur verið
WINNIPEG, 30. NÓV. 1938
■ ■ ■ , -S
farið eins og séra ögmundi Sí-
| vertsen á Útskólum, er orti
þessa vísu um sjálfan sig, en
Háeyrar Þorleifi er á öllu þótti
^ græða:
iÞað er nú það sem að mér er
| Eg óspart skilding farga
En herrann vissi það hentast
mér
Að hafa þá ekki of marga.
En á öðrum sviðum getur
hann þó hafa verið jafn útsjón-
arsamur, og forfeður hans. Eitt-
jhvað rekur mig minni til að
stjórnmálaflokkarnir, sem altaf
eru boðnir og búnir til þess að
jfrelsa landið, kvörtuðu um það
hérna um árið, að þeir hefðu
orðið fyrir hryssutjóni að ein-
;hverju leyti af völdum þessa
jframsækna og fríska manns frá
Djúpadal. Að minsta kosti urðu
dilkarnir ójafnir er upp var
dregið úr réttinni.
Eg hefi gettð um glaðlyndi og
bjartsýni heiSursgestsins. Hún
er dýrmætasta eignin hans. Eg
veit ekki hvort hann vildi skifta
henni fyrir allmarga aura. En
eg veit að þess myndum við
ekki óska honum að hann yrði
neyddur til þess að farga henni.
Hún er, aðallega, auðkenni æsku-
mannssálarinnar, sem honum
hefir auðnast að varðveita um
langa æfi, — já fram til þessa
dags. Njóttu þeirrar góðu gjaf-
ar og svo kveður þú, eins sæll,
hinsta kvöldið, eins og þú hefir
áður heilsað morgunsárinu. —
Einn verði þess þó langt að bíða.
Lifðu heill og glaður, langan
aldur enn, í glöðu förnuneyti
margra góðra vina.
R. P.
FÖGUR ÆFINTÝRI
Eftir próf. Richard Beck
Hulda: Fyrir miðja morg-
unsól. Ellefu æfintýri.
ísafoldarprentsmiðja, —
Reykjavík, 1938.
Þeir, sem unna fegurð í riti og
lífinu sjálfu, munu taka þessum
æfintýrum Huldu skáldkonu
feginshendi, því að þau eru bæði
hinn hugðnæmasti skáldskapur
og jafnframt óslitinn lofsöngur
íslenzkrar náttúrfegurðar. Mál-
farið er einnig samboðið skáld-
legri meðferð efnisins og göfugu
lífshorfi skáldkonunnar, því að
hún ritar óvenjulega hreint og
fagurt íslenzkt mál, svo að ó-
blandin unun er að lesa; það er
enn sem fyrri “heilbrigt og laust
við hið skrúfaða prj|ál”, og
mættu ýmsir hinir yngri rithöf-
undar vorir gjarna taka sér
Huldu til fyrirmyndar í því efni.
Auðug ímyndun skáldakon-
unnar og djúp innsýn hennar
njóta sín vel í þessum æfintýr-
um, því að þar leyfist henni, að
sjá gegnum holt og hæðir og
gæða alt lífi og máli, En jafn-
hliða því, sem æfintýrin gerast
í drauma- og hugarheimi skáld-
konunnar, hvíla þau, að öðrum
þræði, á raunhæfum grundveili
eigin reynslu hennar, minning-
unum frá bernsku- og æskuár-
um hennar í sveitinni menning-
auðugu og hugþekku á Norður-
landi. Þar tengdist hún landi
sínu og þjóð þeim nánu og föstu
böndum, sem þessi bók og önn-
ur rit hennar bera órækast vitni.
Einungis sá einn, sem nærst
hefir og þroskast við móður-
brjóst íslenzkrar dalabygðar,
þar sem heitastar ástir hafa tek-
ist með umhverfinu og íbúun-
um, getur túlkað íslenzka nátt-
úrudyrð og þjóðlega menningu
eins fagurlega og hér er gert.
Æfintýri þessi eru all fjöl-
breytt að efni, því að hér segir
frá mönnum og dýrum, huldum
vættum og verum, árstíðunum
og öðrum fyrirbrigðum náttúr-
unnar. En löngum eru frásagn-
irnar jafnhliða glöggar tákn-
myndir mannlífsins sjálfs og ör-
laga mannanna barna.
Djúpstæð trú skáldkonunnar
á sigurmátt hins góða í lífinu
\
/
.