Heimskringla - 29.11.1939, Blaðsíða 6

6. SÍÐA
mEiMSKRINGLA
WINNIPEG, 29. NÓV. 1939
•""111

Brögð í tafli
wmmmam
Lady Chelsford kom inn. Var hún prúð-
búin í hvítum silkikjól með demanta-
hlað um ennið. Hún horfði á mig fremur alvar-
lega að mér fanst.
“Norton,” sagði hún við mann sinn, “mig
langar til að tala við þig fáein augnablik. Eg
er viss um að Mr. Ducaine afsakar þig.” Þau
fóru út, en af því að mér fanst heitt í herberg-
inu, gekk eg út að glugganum, eg lyfti honum
upp og horfði út í kalt og svart myrkrið. Fyrir
framan dyrnar á bústað Chelsford lávarðar vai
bifreið og hjá henni, rétt andspænis mér stóð
hávaxinn ökumaður. Það var bifreið frá Row-
chester, einhver þaðan var núna í húsinu að
heimsækja lávarðshjónin.
Hvaða vandræði báru nú að höndum ?
Hafði hertoginn komið til að fylgja mér á skips-
fjöl? Var hann í þessum svifum að krefjast
skýringar frá Chelsford lávarði? Tímipn leið
og eg gerðist órór og áhyggjufullur. Þá opn-
aðist hurðin og Chelsford lávarður kom inn
einsamall. Hann var vandræðalegur á svipinn
og talsvert óánægjulegur. t
“Ducaine,” sagði hann, “Lady Angela He-
berley er hérna. Hún heldur að þér séuð að
fara til Kína.”
Eg hrökk við og býst við að svipur minn
hafi komið upp um mig.
“Er Lady Angela hér?” spurði eg. “Sögð-
uð þér henni það?”
“Eg hefi ekki sagt henni neitt. Spurning-
in er: hvað ætlið þér að segja henni? Eg man
ekki betur, Ducaine en að Lady Angela væri
trúlofuð Ray ofursta.”
“Eg held að hún sé það,” svaraði eg.
“Þá fæ eg ekki skilið því hana langar
svona til að sjá yður. Hertoginn frá Row-
chester er vinur minn, og eg get ekki séð
hvernig eg get leyft ykkur að finnast hér?”
“Og eg,” mælti indæl rödd fyrir aftan
hann, “fæ ekki séð hvernig þú getur aftrað því.”
Hún lokaði hurðinni 4 eftir sér. Hún var
grannvaxinn og yndislega fögur í hvíta kjóln-
um með langa perlufesti um hálsinn. Hárið
var skift yfir miðju enni á mjög óbrotinn hátt.
Hin dökku augu hennar vpru svo blíðleg og
raunaleg að Chelsford lávarður varð að hætta
við að segja það sem komið var fram á varir
hans.
“Angela,”^ sagði hann, “Mr. Ducaine er
hérna. Þú getur talað við hann ef þú vilt, en
það verður að gerast í viðurvist minni, Þú mátt
ekki ætla að eg treysti þér ekki — báðum
ykkur, en faðir þinn á þetta skilið af mér.”
Hún kom til mín mjpg feimnislega. Mér
fanst hún svo fögur og barnsleg að eg snerti
fingur hennar, er hún rétti mér hendina, með
hinni dýpstu lotningu.
“Þér hafið komið til að óska mér góðrar
ferðar,” hvíslaði eg. “Eg mun aldrei gleyma
því.”
“Eruð þér að fara í raun og veru?”
“Eg hverf sjónum yðar um dálítinn tíma,
Lady Angela,” svaraði eg. “Það er nauðsyn-
legt. Chelsford lávarður veit það. En eg fer
með heiðri og er mjög þakklátur að geta sagt
yður það.”
“Það þarf ekki að segja mér það,” svaraði
hún. “Er eg ekki komin hingað?” $Ig laut yfir
hendi hennar, sem eg hélt ennþá í.
“Þessi útlegð mín er ekki tilgangslaus og
veldur mér engrar hrygðar nú,” sagði eg. “Eg
hefi störfum að gegna, Lady Angela, og vinn
þau með glöðu geði. Þegar við hittustum aftur,
vona eg að öðruvísi standi á. Minningin um
komu yðar hingað, mun oft varðvéita mig í ein-
stæðingsskapnum og mun draga úr hverskonar
beiskju, sem kann að mæta mér um dagana.”
“Ætlið þér þá til Kína í raun og veru?”
hvíslaði hún.
Eg leit yfir til Chelsford lávarðar, en hann
sneri bakinu að okkur. Ef hann skildi þýð-
ingu þagnar minnar, lét hann ekkert á því bera.
“Eg má ekki segja yður hvert eg fer eða
hversvegna,” svaraði eg. “En eg skal segja
yður það, Lady Angela. Eg skal koma aftur.
Og eins og þér hafið komið hingað til mín í
kvöld, svo skal eg koma til yðar áður en langt
um líður. Ef þér viljið treysta mér, skal eg
sanna yður að þér megið gera það.”
Hún svaraði því engu en færði sig nær mér
*og rétti mér báðar h'endurnar, en augu hennar
voru full af tárum, en samt sá eg í þeim himin
vona minna. Þau voru eins og stjörnur.
“Fyrirgefið þið,” sagði Chelsford lávarður
alvarlega, “en Lady Chelsford er að bíða eftir
þér, Angela. Einnig finst mér að eg verði að
minna ykkur á það, að eg get hvorki með orðum
né þögn minni, samþykt annað eins og þetta.”
Hann leiddi hana í burtu, en hvað hirti eg
um það? Hjarta mitt slóst örara vegna þess,
hvernig hún leit á mig þegar hún fór út. Mér
var sama um Ray, ofurstann og alla aðra, því
þetta var æðsta augnablik lífs míns, sem kom til
mín í örvæntingu minni. Eg var ekki lengur í
sjálfheldu hennar. Hin dýrðlegu hlið höfðu
opnast fyrir mér.
XXXVIII. Kap.—Hræðileg uppgötvun.
Eg kallaði lágt frá þakherbergi mínu:
“Gro,oton!”
“Já, herra minn.”
“Ertu þarna einn?”
“Já, herra.”
“Er Mr. Hill ennþá heima { höllinni?”
“Já, hann verður þar, þangað til um mið-
nætti, herra minn.”
Vindh'viða kom æðandi út úr skóginum og
kæfði í svipinn brimgnýinn, sem heyrðist frá
hafinu fyrir neðan. Regnið lamdi gluggarúð-
urnar. Litla húsið, þótt sterklegt væri, skalf
alt. Eg greip yfirhöfnina mína og hélt djarf-
lega niður stigann. Grooton stóð fyrir neðan
hann með lampa í hendinni.
“Þér eruð óhultur. í kvöld, herra minn,”
sagði hann. “Enginn maður verður á férðinni
í slíku veðri.”
Eg stóð kyr eitt augnablik; ofsinn í brim-
inu hafði í svipinn sigrað nið norðanvindarins.
“Trén þarna úti í skóginum eru að hrökkva
eins og fúin sprek, herra,” sagði Grootcn.
“Eitt þeirra liggur þvert yfir götuna hérna
fyrir utan. En fyrirgefið mér. Þér eruð þó ekki
að fara út?”
“Það held eg Grooton,” svaraði eg. “Aðeins
stutta stund. Munið eftir að eg hefi verið fangi
h’ér í þrjá daga. Mig dauðlangar í ferskt loft.”
“Eg held að það sé ekki óhætt,” sagði
Grooton. “Ekki það að hætta sé á því að
nokkur hitti yður, en veðrið er svo voðalegt að
það getur feykt yður fram af klettunum.”
Eg mun hætta á það, Grooton,” svaraði eg.
“Eg held að hann sé að lygna, og engin sála
verður á ferli um þetta leyti. Eg má ekki
missa svona gott tækifæri.”
Eg beið eftir hléi og skaust svo út. Að
anda að mér kalda loftinu var mér eins og dýrt
vín, eftir að hafa húkt inni svona lengi. En
brátt saup eg hveljur og var næstum fokinn.
Eg ánði utan um fururté eitt og hékk þar þang-
að til næsta hlé kom. í gegn um myrkrið frá
kolsvarta hyldýpinu fyrir neðan komu úða
skúrir, hvítir eins og sjódrifa og féllu í kring
um mig eins og regn. Það var eftirminnilegt
kvöld. Svo lagði eg af stað frá ströndinni gegn
um trjágarðinn. Eg fór ekki eftir stígnum,
til að mæta engum, en hélt meðfram vírgirð-
ingunni, sem skifti trjágarðinum frá furuvöxnu
belti, sem var við þjóðveginn. Eg gekk eitt-
hvað hundrað skref og gtansaði svo.
Eg var kominn að þeim stað, þar sem
langi og beini vegurinn frá Braster, beygði inn
í landið í öðru sinni. Hér um bil mílufjórðung
í burtu, sá eg tvö ljós, sem stefndu að mér með
flughraða. Eg vissi strax að þetta voru fram-
Ijós á bifreið. Án þess að bíða lengur þaut eg
heim í Brandinn.
“Grooton!” kallaði eg hátt.
Grooton kom.
“Er nokkur í Braster Grange?” spurði eg.
“Ekki svo eg viti til, herra minn,” svaraði
hann.
“Veiztu hvert búist er við Mrs. Smith-
Lessing þangað aftur?”
“Um það hefi eg ekkert heyrt. Þeir skildu
enga þjóna þar eftir. Ekki einusinni gæslu-
mann.”
Eg hélt aftur út í náttmyrkrið og gekk
stystu leiðina gegn um trjágarðinn yfir að
húsinu. Er eg kom að framhliðinu, vék eg af
götunni og skreið með runnunum, sem uxu
meðfram veginum. Eg fékk hjartslátt er eg
hlustaði. Eg heyrði vélaniðinn í bifreiðinni
einhverstaðar í nánd. Ljósin höfðu verið slökt,
en vagninn beið þar. Eg hikaði ekki lengur.
Eg hélt mig á glasfletinum við hliðina á trjá-
göngunum og fór upp að húsinu.
Það var hvergi ljós nema í skrifstofunni
og litlum glugga á neðstu hæðinni. Eg skreið
upp að skrifstofugluggunum og reyndi að horfa
inn, en blæjurnar huldu alla sýn inn í herbergið.
Nú var hinn glugginn aftur við endann á gras-
hjallanum, eg læddist á tánum að honum og
studdi mig við framhlið hússins. Alt í einu
stansaði eg fast við vegginn, því að einhver
annar var þarna líka á ferðinni. Það sem eg
hafði heyi;t var áreiðanlegt. Vindurinn blés
til kvenpilsum og þessi kvenmaður var rétt hjá
mér.
Hún andaði næstum framan í mig þegar
hún fór fram hjá mér. Eg sá rétt sem snöggv-
ast hið föla andlit hennar og var það nægilegt
til þess, að eg þekti hver það var. Hún hélt á-
fram og staðnæmdist við litla gluggann.
Eg læddist þangað líka. Hér um bil eitt
skref frá glugganum var útskot á byggingunni,
eg fór í krókinn á bak við það og beið. Eg
vissi að hún beið fáein fet frá mér.
Nú leið hálf stund, kannske full klukku-
stund. Eyru mín vöndust öllum hljóðum sem
ekki voru kæfð af stormgnýnum. Eg heyrði
brakið í h'inu brotnandi brimi í trjágarðinum,
og hinn fjarlæga brimgný, sem ætíð hélt á-
fram og skvampandann í regninu á steinstétt-
inni, og eg heyrði að gþigginn, sem eg stóð hjá
var opnaður.
Eg mátti ekki seinni vera. Gegnum opið
fyrir neðan uppdreginn gluggann kom hendi,
sem hélt einhverskonar bögli og út úr myrkinu
kom önnur áfjáð hendi til að taka við honum.
Eg hratt þeirri hendi til hliðar hranalega,
greip böggulinn, sem hendin, sem hélt h'onum
reyndi nú að halda, en með hinni hendinni greip
eg um handlegg handarinnar rétt fyrir ofan
úlnliðinn. Eg heyrði hvernig konan, sem með
mér hafði beðið þaut í burtu, en eg gaf því
engan gaum. Áköf gleði greip huga minn. Nú
átti eg að fá að vita þetta. Hin leyndardóms-
fulla blæja, sem hulið hafði athafnirnar í
Braster átti nú að verða dregin til hliðar. Eg
laut niður, þangað til h’endin var fast við augu
mín. Eg strauk fingrunum eftir henni. Eg
fann hring-----
Eg man bara eftir hinum æðisgengna
flótta mínum heim til Brandsins gegn um trjá-
garðinn. Loftið í kring um mig virtist alt fu)t
af ekka og háðslegum hlátrum en jörðin virtist
bifast og ganga í öldum undir fótum mínum
Eg heyrði bifreið fara á fljúgandi ferð niður
veginn og stansa við hornið. Samt hafði eg
enga hugmynd um hættu. Mér datt aldrei í
hug að yfirgefa stíginn og fara heim til húss-
ins míns, sem mér hefði verið hægðarleikur,
með því að leggja lykkju á leið mína. Er eg
kom að litla járnhliðinu á girðingunni að skóg-
,, arþykninu, fann eg að mannshandleggir vöfð-
ust utan um hálsinn á mér, og í einum rykk var
mér varpað til jarðar.
“Hann er hérna, frú,” heyrði eg einhvern
segja í lágum hljóðum, “Takið af honum
skjölin. Eg skal halda honum.”
Eg held að hið örvæntingarfulla hugar-
ástand mitt hafi léð mér krafta. Eg vatt mig
af honum með snöggu viðbragði, og heyrði
strax að marghleypa var spent.
“Ef þér hreyfið yður, hleypi eg af,” sagði
maðurinn lágt.
“Eftir hverju eruð þér að sækjast?” spurði
eg.
“Skjölunum.”
“Eru þau eins mikils virði og líf mitt?”
; spurði eg.
“Já, og líf tylftar þinna líka,” svaraði mað-
urnin. “Fljótt! Fáið mér þau.”
Þá heyrði eg að konan, sem hafði staðið
stutt frá mér æpti upp. f áflogunum hafði eg
mist húfuna, en dauft tunglið skein undan
jaðri hins svarta og hrjúfa skýjabakka.
“Guy!” kallaði hún og rödd hennar skalf
eins og af ótta. “Guy, ert þetta þú?”
Eg misti alla stjórn á sjálfum mér. Eg
gleymdi að hún var kona, eg gleymdi öllu nema
því, að hún var höfundur allrar þessarar spill-
ingar. Eg helti yfir hana hræðilegum skömm-
um. Og hún hlustaði, róleg, föl og þegjandi.
Er eg þagnaði benti hún manninum að fara.
Hann hikaði, en með bjóðandi hreyfingu lét
hún hann hlýða.
“Þú hefir ekki hlíft mér, Guy,” sagði hún,
“en eg á það kannske ekki skilið. Hlustaðu nú
á. Þessu er öllu lokið. Þessi fáu blöð er alt sem
við þurfum. Faðir þinn er nú kominn til
Frakklands og eg er að fara strax. Fáðu mér
þessi skjöl, og þú losnar við okkur fyrir fult og
alt. Gerir þú það ekki verð eg að dvelja hér
þangað til eg næ afriti af þeim, eða af nokkrum
hluta þeirra. Þú veist mjög vel að eg get gert
það. Fáðu mér þessi sem þú hefir. Það er
alveg hættulaust.”
“Afhenda yður þau,” sagði eg fyrirlitlega.
“Er yður alvara?”
“Já, mjög mikil alvara, Guy. Veist þú ekki
að þeim mun fyr sem þessu er aflokið, því betra
og hættuminna er það fyrir það þarna,” og hún
benti á kastalann.
Eg hefði getað slegið á hvítu fingurnar
hennar er hún benti.
“Eg mun taka skjöl þessi með mér og
færa Chelsford lávarði þau,” sagði eg. “Eg er
hér sem leynispæjari til að veiða spæjara. Chels-
ford lávarður er þarna í höllinni og á morgun
fær hann skjölin. Eg mun segja honum hvern-
ig eg náði þeim. Eg hugsa að eftir það fáið þér
ekkert tækifæri til að æfa hina svívirðilegu
iðn yðar.”
“Þú veist um afleiðingarnar?”
“Þær eru ekki áhyggjuefni mitt,” svaraði
eg kuldalega.
Hún leit um öxl sér og sagði:
“Ef eg væri eins þrálát við nlína skyldu og
þú ert við þína, þá mundi eg kalla á Jean.”
“Það er mér sama um. Eg met ekki líf
mitt svo mikils að eg berjist ekki fyrir því.”
Hún sneri sér við.
“Þú ert mjög þrálátur, Guy,” sagði hún,
“og þú talar eins og barn. Þú verður að fara
þínar leiðir. Sendu eftir Chelsford lávarði ef
þú vilt. En mundu eftir því sem af því leiðir.
Geturðu ekki séð, að svona lagað þrálæti við
það, sem þú telur rétt, er hin ramasta eigin-
girni, svona dulbúinn. Vertu sæll Guy. Hún
eins og leið á brottu, og eg komst heim til mín
óáreittur.
XXXIX. Kap.—Svikarinn.
“Eg skil yður ekki Ducaine,” sagði Chels-
ford lávarður hægt. “Þér hafið verið trúr og
þarfur þjónn þjóðar yðar, og þér vitið vel, að
sú þjónusta gleymist ekki. Eg vil að þér séuð
sjálfum yður samkvæmur. Þér hljótið að
vita, hver fékk yður böggulinn.”
“Það get eg ekki sagt yður, herra minn,”
svaraði eg. “Það var kolníða myrkur og það
er ekki h'ægðarleikyr að þekkja hendi. Auk
þess hrifsaði þessi persóna að sér hendina
strax.”
“Heyrið mér nú, Ducaine. Hafið þér ekki
með sjálfum yður leitt neinum getum að því,
hver þetta var?”
“Þetta er of alvarlegt til að geta nokkurs
til um það,” herra minn,” svaraði eg.
“Engu að síður,” sagði Chelsford lávarð-
ur og horfði fast á mig, “vitið þér mjög vel
með sjálfum yður hver þessi persóna var. Þér
eruð ónýtur að ljúga, Ducaine. Eitthvert ein-
kenni handarinnar sagði yður sannleikann —-
kannske hringur. Að minsta kosti eitthvað.”
“Eg hafði engan tíma til að þreifa eftir
slíku, herra minn,” svaraði eg.
“Ducaine,” sagði Chelsford lávarður, “eg
neyðist til að skoða þetta þrálæti yðar, að geta
til hver átti htendina, og þessa löngun yðar að
láta þetta mál falla niður, sem sönnun þess, að
þér hafið fundið sannleikann í þessu máli. Þér
vitið hver svikarinn er.”
“Þvert á móti lávarður minn, eg veit ekk-
ert,” svaraði eg.
Síðar um daginn kom hann til mín á ný.
Sá eg að hann hafði ekki fundið neitt.
“Ducaine,” sagði hann, “hvenær sögðust
þér hafa farið út í gærkveldi?”
“Um miðnætti, herra minn.”
“Og komuð heim?”
“Fyrir klukkan eitt.”
Það kemur alveg heim við það sem Groot-
on segir. En eg hefi vissar sannanir fyrir því,
að enginn úr hermálanefndinni fór út úr skrif-
stofunni frá því að klukkap var ellefu og þang-
að til h’ún var tvö.”
Eg hneigði mig og mælti: “Það er mjög af-
gerandi sönnun.”
“Það er líka mjög afgerandi sönnun fyrir
mig,” sagði lávarðurinn hörkulega. Það er af-
gerandi að þessu leyti, að eg v§it ekki hverjum
þér eruð að hlífa, þegar það er enginn af vinum
yðar úr nefndinni.”
“Að eg sé að því, er ekkert nema ímynd-
un,” svaraði eg.
Þér eruð að reyna að fara í kringum mig
ungi maður, en það er ekki vert. Þey!”
Það var barið á útidyrahurðina. Við heyrð-
um að hertoginn sagði mjög settlega eins og
hans var vandi: “Mér skilst að Chelsford lá-
varður sé hér.”
“Chelsford lávarður er farinn héðan, yðar
náð,” svaraði Grooton.
“Og Mr. Hill ?”
“Hann hefir verið heima í h'öllinni í allan
dag, yðar náð.”
Hertoginn virtist hugsa sig um og mælti
svo: “Grooton, eg treysti yður til að fá Chels-
ford lávarði þetta bréf eins fljótt og auðið er.
Eg ætla að ganga svolítið og kem líklegast
hérna við á heimleiðinni. Eg vil minna yður á,
að þetta bréf á aðeins að afhendast Chelsford
Iávarði.”
“Vissulega yðar náð.”
“Auk þess bið eg yður, Grooton, að gleyma
því, að eg kom hér við og skildi þetta bréT
eftir.”
“Það er svo sem sjálfsagt, yðar náð,”
svaraði Grooton.
Hertoginn kveikti á eldspýtu og stuttu
síðar sáum við hann ganga eftir hamrabrún-
inni og reykja vindling; hann hafði hendurnar
fyrir aftan bakið og var prúðbúinn og snyrti-
legur að vanda. Hann gekk eins og maður, sem
ætlar sér að fá þannig góða matarlyst áður en
hann snæðir miðdegisverðinn. Hann var varla#
h'orfinn og Chelsford lávarður kominn af stað
ofan til að fá bréfið sitt, þegar eg sá mér til
hinnar mestu gleði, að Lady Angela kom fram
úr skóginum og gekk hratt yfir flötina heim að
húsinu. Hárið hennar fauk í vindinum eins og
hún hefði hlaupið, en enginn vottur roða var í
vöngum hennar. Augu hennar voru eins og í
hræddu barni. Chelsford lávarður fór sjálfur
ofan til að bjóða henni inn.
“Hvað er þetta, Angela,” sagði hann. “Það
er eins og þú hafir séð draug. Gengur nokkuð
að?”
“Eg er svo hrædd um það,” svaraði hún.
“Hefirðu séð föður minn?”
Því? ’ spurði hann og handlék bréfið, sem
Grooton hafði fengið honum.