Heimskringla - 30.04.1941, Blaðsíða 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 30. APRÍL 1941
..........
! Æfintýri ritarans j
E . I
Þau sátu við borð það, sem brytinn hafði
ætíð til reiðu handa Stanning. Við hlið hans
sat há, ung stúlka, sem hafði klút bláan, sem
fór vel við bláu augun hennar, bundinn um
ljósa hárið sitt. Hún horfði á Alfrey með
einskonar dreymandi hirðuleysi. Augun voru
rök, eins og þau væru ætíð reiðubúin að
fyllast af tárum, af hinni minstu ástæðu. Það
var eins og hún drægist áfram, en samt hafði
hún talsverðan yndisleika til að bera. Þegar
Miss Carr og Stuart komu að borðinu, stóð
Stanning upp og heilsaði þeim mjög alúðlega,
og kynti þeim Evie.
“Miss Cutting kemur hingað til að sjá
hvernig henni fellur hérna, og henni fellur
svo vel við þetta umhverfi, að hún hefir
ákveðið að ganga í klúbbinn okkar og leika
með mér í kappleiknum. Chawles, þú skalt
fá þann heiður að bera hana upp fyrir félags-
fólkinu. Eg skal kynna hana fyrir því á dans-
inum í kvöld.”
Þetta var þá Evie Cutting!
Alfrey gat ekki að sér gert að hlægja
með sjálfri sér, er unga stúlkan lézt verða
undrandi yfir því að hitta hana þarna. En
þessi uppgerðar undrun var samt blandin
tortryggni.
“Eg get ekki trúað því, að þér séuð Miss
Carr, sem kom á eftir mér til hins hræðilega
Guntersted,” sagði hún og brosti eins og hug-
hreystandi. “Eg bjóst við að sjá miklu stór-
vaxnari og hraustlegri stúlku, ef þér leyfið
mér að viðhafa slík ummæli.”
“Já, svo yður finst eg vera pappírsbúk-
ur?” svaraði Alfrey hlægjandi. “Eg er það
kannske lika. Þetta fer alt eftir því hvernig
vér lítum á það, eins og þér vitið.”
Með sjálfri sér hugsaði hún, að þarna
sæi hún alveg áreiðanlega stúlku, sem væri
grátmild, það er að segja: Henni væri auð-
velt að grípa til táranna ef á þyrfti að halda.
“Ó,” svaraði Evie og henni fanst hún hálf
vandræðaleg, “eg átti ekki við það.”
Þær fengu sér sæti. Stanning og
Chawles höfðu farið til að skrifa nafn Evie á
töfluna.
“Evan hefir sagt mér að hann þekti
yður,” sagði Alfrey kurteislega. Þessvegna
varð eg ekkert hissa að sjá yður hér. Hann
er góður að leika tennis og það er gott að
hann fékk svona góðan vin i félag með sér.”
“Já, hann er sjálfsagt hin mesta prýði
fyrir slikan klúbb,” sagði Evie hugsandi.
“Slíkan? Hvað eigið þér við með því?”
spurði Alf. Henni féll ekki hreimurinn í
málróm Evie er hún sagði þetta.
“Eg á við — eg á við svona venjulegan
klúbb. Hann er — já, hann er ágætur að
leika tennis.”
“Já, hann er það, en við höfum marga
góða hérna,” svaraði Alfrey. Orðstír okkar
er góður á meðal félaganna hér í umhverf-
inu. Og,” bætti hún við með dálitlu yfirlæti,
“séuð þér eins góðar og hann, mun orðstír
okkar vaxa ennþá meira.”
Evie horfði á hana með röku augunum,
og Alfrey gat sér til að í huga hennar væri
öfundsýni, sem greri þar óðum.
“Æ, eg er alveg ónýt að leika tennis,”
sagði hún með angurværum rómi.
Hún sagði þetta rétt í því sem ungu
mennirnir komu aftur að borðinu, og af því
að það var kurteisisskylda hans, mótmælti
Stanning þessu. Þau fengu sér svo sæti og
reyndi Stuart að vera eins alúðlegur og hann
gat við þessa vinkonu Stannings, sem honum
þótti mjög falleg. Alfrey fór einnig að tala
við Evans, þó ekki væri til annars, en að kom-
ast hjá spurningunni, sem hún fann að yrði
borin fram þegar næst yrði hlé á samræðun-
um: ‘Og segið mér hvernig yður fellur hjá
Guntersted?’
* En hverus mjög, sem hún reyndi að
komast hjá spurningunni, kom hún þó á
endanum, næstum því í þessum orðum, og
hún varð að svara:
“Já, þér voruð þar sjálf um tíma, eins og
mig minnir að Evan segði mér. Eða kannske
það hafi verið Rósa Dalrymple. Hvernig féll
yður við hana?”
“Hún er köttur,” svaraði Evie fyrirlit-
lega. “Það var ekki þar fyrir, að eg þyrfti
neitt saman við hana að sælda, nema þegar
eg þurfti að fá einhvern vélritarann hennar
þegar vinnan varð of mikil.”
Alfrey hló.
“Nei, það er rétt, maður þarf ekki að
hafa mikið saman við hana að sælda. En eg
held samt að hún vilji vel. En til þess að
hlaupa úr einu í annað, þá heyrið mér Even.
Ættum við ekki að ræða um kvöldverðinn á
mótinu mínu í kvöld?”
Hún hafði nú fundið þýðingarmikið um-
ræðuefni, og bæði Stuart og Evan ræddu
málið með miklum ákafa. Evie, sem var ó-
kunnug, þagði á meðan og fanst hún verða
útundan. Alf fanst hún geta lesið hugsanir
ungu stúlkunnar eins og opna bók.
“Hún reynir bráðum aftur,” hugsaði hún.
“Evans hefir beðið hana að veiða upp úr mér,
og það verður ekki auðvelt að losna við
hana.”
Strax og þegar umræðurnar um klúbbinn
dofnuðu, sagði Evie hálf önuglega:
“En Miss Carr, þér svöruðuð ekki því,
sem mig langaði til að vita. Hvernig gengur
yður samvinnan við gamla Sala?”
“Fanst yður örðugt að gera honum til
hæfis?” spurði Alf með miklum undrunarsvip.
Það kom leiftur í hin röku augu Evie, og
þau voru alt annað en biðjandi þá stundina.
“Mér gengur venjulega vel að vinna með
fólki, en við hann féll mér illa.”
“Jæja, var það svo? Þá var rétt af yður
að fara frá honum. Það er ómögulegt fyrir
mann að starfa vel fyrir þann, sem manni
fellur ekki við. Eg vona að þér hafið fengið
aðra vinnu, sem yður fellur vel.”
Þessi aðferð Alfrey að svara spurningum
hennar með því að spyrja annarar, virtist
falla Evie illa í geð.
“Eg hefi ekki kært mig um að leita mér
eftir neinni vinnu,” sagði hún. “Fjölskyldu
minni féll illa, að eg skyldi fara að vinna á
skrifstofu, og þótti vænt um að eg varð þar
fyrir vonbrigðum.”
Alfrey brosti vingjarnlega.
“Það er aldrei vert að gera sér of háar
vonir,” sagði hún, “því að þá forðast maður
vonbrigðin, sem oft henda. En hvað segið
þið, vinir mínir. Er ekki best að byrja á ný?
En hvernig er það? Vilduð þið Evans ekki
leika á móti okkur Stuart?”
“Hvernig gekk ykkur við keppinauta
ykkar?” spurði Evan ákafur.
“Þau voru bara einn leik á undan okkur,”
•svaraði Chawles all hreykinn.
“Nú eg horfði á ykkur síðustu fimm
mínúturnar og af því sýndist mér, að þið
hefðuð átt að vinna. Andstæðingar ykkar
virtust mér ekki vera upp á marga fiska.
Chawles og Alfrey gátu ekki annað en
brosað og Evan varð mjög aumingjalegur á
svipinn.
“Þú getur ekki hafa horft vel á þau. Þetta
voru Batchard ofursti og frú hans,” sagði
Evan.
Evie hnykti við.
“Þessir frægu tennisleikendur?”
“Já,” svaraði Alfrey góðlátlega. “Þau
leika ágætlega. En samt var þetta ekki nema
hársbreidd, sem munaði að við sigruðum
þau. En þetta var ekki nema einn leikur.
Ef við leikum tvisvar eða þrisvar veit eg
hvernig færi. Eg heyri að ofursta frúin æfi
sig marga tíma á hverjum degi. Hún er
fjarskalega stolt og leikur ágætlega.
“Eg held að hún hafi verið hálf gröm yfir
að okkur gekk svona vel,” sagði Chawles. “Eg
heyrði hana segja síðar, að flöturinn væri svo
ójafn að hún væri dauð þreytt.”
“Jæja, við skulum þá sjá hvað við getum
gert við Evan og nýju stjöruna hans,” sagði
Alf glaðlega.
Þessi smásálarlega tilraun Evie að niðra
þeim í tennis leiknum, hafði ekki gefið Alf
hærri hugmyndir um tennis hæfileika henn-
ar, þótt hún skildi að i>etta stafaði af reiði
yfir því, að henni hafði mistekist að veiða
upp úr Alf, það, sem hana langaði til að vita.
Það var líka auðséð að Stanning var ekki
ánægður með meðspilara sinn. Alfrey skemti
sér við að búa til samtal er þau mundu eiga
saman. “Eg get ekki veitt neitt upp úr henni.
Hún þegir eins og þorskur,” fanst henni lik-
legast að Evan hefði sagt, og þá hefði Evie
líklegast svarað: “Það skal eg sjá um. Hún
er yfirkennari minn, og getur því tæpælega
þagað þegar málefnið er rætt. Við skulum
sjá til.”
Nú höfðu þau bæði tvö fengið að sjá
hvernig fór. En Alfrey var samt sem áður
ekki rólega. Þótt Evie hefði farið heimsku-
lega að þessu, var hún samt frekar greind en
heimsk. Hún var áreiðanlega kæn og undir-
förul. Það var óheppilegt fyrir ráðagerðir
Stannigs, að ungu stúlkurnar höfðu strax
orðið á öndverðum meið hvor við aðra. Hann
skildi vel að ef Alfrey félli ekki við einhvern,
mundi hún áreiðanlega ekki verða mjög opin-
ská við hann. Hafi það verið von hans, að
ungu stúlkurnar yrðu vinkonur hlaut sú von
að vera kulnuð út.
Þannig hugsaði hún, en svo datt henni í
hug að þetta væri kannske alt saman hugar-
bui'ður. Þau Stannig og Evie Cutting voru
kannske ekki með neitt leynibrugg sín á milli.
Þetta var ef til vill aðeins hugarburður henn-
ar sjálfrar. Var það ekki mjög eðlilegt að
Evie, sem hafði mist góða stöðu væri gröm
við þá, sem hefði fengið stöðuna eftir hana,
og gat haldið henni. Alfrey skammaðist sín
yfir grun sínum og ásetti sér að vera þægileg
við Evie, sem hlaut að finnast þetta auðmýkj-
andi. Alfrey sagði við sjálfa sig, að það væri
skammarlegt að ala illan grún á fólki. Henni
fanst að menn ættu ekki að sjá drauga um
hábjartan daginn.
Þau fóru niður að vellinum, sem þau
höfðu fengið, og fóru að leika. Evie var
fremur góð, en hún gat samt ekki jafnast á
við hin þrjú. Alfrey og Stuart sigruðu hin
tvisvar, og þegar þau samkvæmt uppástungu
Alfreys skiftu um, og þau Evan og hún voru
saman, varð sigurinn þeim ennþá auðfengn-
ari.
“Hún er ekki eins góð og eg hélt,” sagði
Evan við Alfrey er þau hættu leiknum.
“Ó, hún leikur ekki svo illa, en eg er
hrædd um að þér sigrið ekki í félagi við
hana. Það hefði verið betra ef þér hefðuð
gert eins og eg réði yður til. Þér hefðuð átt
að biðja Kathleen Green að vera með yður.
Hún er góður tennis leikari. En ef Miss Cut-
ting æfir sig vel, þá mun henni ganga vel
líka.”
“Þér munuð sjá um að hún æfi sig vel —
að hún fái að leika þegar hún kemur,” sagði
hann í bænarrómi.
“Ó, hún fær eins marga og hún vill. Hún
er svo falleg,” svaraði Alfrey hlægjandi.
11. Kap.—Miðdegisverður í Redmays.
Þeir hættu ekki að leika í tennisklúbbn-
um fyr en niða myrkur var komið. Máninn
hékk lágt yfir hæðunum, og beykitrén glóðu
í daufu skini hans eins og fléttur úr silfurþráð-
um, sem skýldu útsýninu yfir dökka akra.
Þau Alfrey og Chawles, sem annars hét Pétur
og var þessvegna aldrei kallaður það, gengu
saman heim til Redmays til' að borða mið-
degisverðinn.
Þau gengu inn um opnar glerhurðirnar
inn í forstofuna. Og þar sem þau voru í
tennisskóm heyrðu þau þrjú, sem fyrir voru
í stofunni ekki hið létta fótatak þeirra. Mrs.
Carr var búin hinum venjulega kveldkjól sín-
um sem var mjög fagur. Mr. Carr var í kvöld-
búningi og gesturinn var það líka. Hann sat
við hlið húsmóðurinnar og hélt á hespu úr
fínu bandi, sem hún var að vinda upp.
“Æ, þarna eruð þið! Velkominn Stuart,”
sagði Bernhard Carr og stóð upp úr sæti sínu
er hann heilsaði þeim. “Hvernig hefir leik7
urinn gengið?”
“Ágætlega herra minn,” svaraði Chawles
ánægður. Alfrey leikur altaf betur og betur.
Eg hefi aldrei þekt hennar líka. Og hver
haldið þér að hafi heimsótt okkur í dag? Eng-
inn mieri né minni en Batchard ofursti og
frú hans. Við Alfrey sigruðum þau næstum.
Það var mér að kenna að ókkur tókst það
ekki. Ofurstinn sagði við mig á eftir: ‘Ungi
maður, félagi yðar er ágætur tennisleikandi.
Hún leikur með lífi og fjöri’.”
Chawles hélt áfram að tala án þess að
hirða um gestinn, sem sat þegjandi og hlust-
aði á. Ljósið skein á hið ljósa hár hans. Loks
lyfti Mrs. Carr upp rödd sinni og sagði:
“Það var gaman að þið höfðuð slíka
keppinauta. En Chawles, leyfið mér að kynna
yður góðum vini mannsins míns — Mr. Ec-
cott. Eg held að þú þekkir hann, Alfrey.”
Alfrey kom í áttina til þeirra, stif eins
og hrífuskaft og hneigði sig kuldalega.
“Afsakaðu mamma að við komum svona
seint. Eg vissi ekki að þú hefðir gesti. Það
er líklegast ekki vert að þú farir heim að
skifta um föt, Chawles, eða hvað? Við löguð-
um okkur upp áður en við fórum úr klúbbn-
um. Þú baðaðir þig þar Chawles, eða hvað?”
“Jú, heldur en ekki,” svaraði hann.
“Þá er best að við borðum strax,” svar-
aði Mrs. Carr. “Mr. Eccott er sjálfsagt hræði-
lega svangur.”
Mr. Eccott mótmælti því með lágri rödd.
Honum leið auðsæilega illa yfir hinum óvin-
gjarnlegu móttökum, sem hann hafði fengið
hjá heimasætunni. Alfrey settist strax til
borðs og fékk sér góðan bita af hinum ágæta
mat. Hún lét gestinn sitja einan hinumegin
við borðið en sat sjálf á milli föður síns og
Stuarts. Nú spurði hún föður sinn að hvort
hann hefði lesið nokkurt kvöldblað.
“Það hefir veirð framið heldur en ekki
ógeðslegt morð hérna í nándinni,” sagði hún.
“í Nesterley. Hefir ekki Deb. sagt ykkur frá
því? Hún er sjálfsagt búin að heyra alt um
það.”
Hitt fólkið tók undir þessa umræðu, og
um tíma töluðu þau um hversu mjög fólk
væri háð breytni og háttalagi nágranna
sinna.
“Hver sem vildi gæti komist inn í þetta
hús, ef hann langaði til þess, hvort sem væri
á nótt eða degi. Við höfum engu öðru að
treysta en því, að það væri sorglega árang-
urslaust fyrir þann sem reyndi það. Nema
þá við göngum út frá því, að annað fólki sé
eins gott og við, og hafi enga löngun til morða
eða þjófnaðar.”
“Það er satt sagði Stuart,” hugsandi.
“Öll menning vor byggist á því. Hvað ættum
við að gera ef glæpa alda Bandaríkjanna
skellur yfir þetta land?”
Kenna bæði konum og mönnum að skjóta
og gera það leyfilegt fyrir hvern mann að
ganga með skotvopn, og nota í sjálfsvörn,”
svaraði Alfrey. “Mér þykir oft vænt um að
þú hefir kent mér að skjóta, pabbi.”
“Getið þér skotið með skambyssu?”
spurði Eccott ákafur og leit beint á hana.
Henni fanst að hin rólega rödd hans feldi á
sér ögrun, eins og hann vildi segja: “Eg vil
ekki að fram hjá mér sé gengið.”
“Get eg það, pabbi? Það er best að þú
svarir fyrir mig,” sagði hún og rétti glasið sitt
að Chawles til þess að hann helti í það.
Faðir hennar varð við þeim tilmælum og
fullyrti að hún væri góð skytta, en hún vissi
mjög vel að ungi maðurinn hinumegin við
mjóa borðið skildi það mjög vel, að hún neit-
aði að tala við hann.
Hann var annars ekki sjálfum sér líkur
þetta kvöld. Það voru ekki aðeins fötin, þótt
kvöldbúningur hans, sem auðsæilega var
gerður af besta klæðskera, færi honum vel,
það var eins og andlitsdrættir hans væru
breyttir. Hann hafði áreiðanlega haft sauð-
grátt yfirskegg síðast er hún sá hann. Hvað
sem því leið virtist hann miklu tígulegri í
kvöld en endranær. Og er hann svaraði
spurningum móður hennar um einhverja bað-
staði á belgisku ströndinni, talaði hann mjög
liðugt. Hann þekti þá auðsæilega vel. Og
hann hafði þægilega rödd.
Hann reyndi ekki framar að tala við hana
meðan á máltíðinni stóð. Og þegar faðir henn-
ar stakk upp á því, að þeir færu út í garðinn
til að reykja, fór hann með þeim.
“Mamma, elsku góða mamma! Hver
ósköpin ganga að honum Brúin að bjóða
hingað þessum hræðilega manni?” spurði
Alfrey strax og þeir voru farnir út.
“Hann Mr. Eccott? Hversvegna segir
þú að hann sé hræðilegur. Mér virðist hann
mjög vel siðaður maður,” svaraði Mrs. Carr
undrandi. Eg held að hann og faðir þinn
hafi eitthvert fyrirtæki í félagi, og Brúin
stakk upp á því, að hann kæmi heim og borð-
aði miðdegisverð, til þess að þeir gætu talað
betur um það. Mér líst bara vel á hann.”
“Brúin veit vel að mér býður við þessum
litla andarunga,” svaraði dóttir hennar.
“Litla!” sagði Mrs. Carr hlægjandi. —
“Hann gæti stungið þér í vasa sinn og farið
með þig ef hann vildi.”
Hvað sem því líður getur þú sagt Brúin,
að það sé ekki vert að hann búist við að eg
sé kurteis við náungann,” sagði hún. “Eg
reyni að vera þægileg við þá menn, sem hann
býður hingað heim, en við Eccott vil eg vera
laus. Eg held eg fari að sofa, klukkan er
orðin tíu.”
“Þú skalt ekki fara að sofa fyr en
Chawles er farinn, Mr. Eccott kemur sjálfsagt
ekki inn aftur. Hann er búinn að vera hér
lengi, og hann fer víst með lestinni, sem fer
kl. hálf ellefu. Farðu út í forstofuna og
hvíldu þig. Eg skal hjálpa Deb, fyrst orðið
er svona framorðið.”
Alfrey gretti sig óþolinmæðislega, en
gegndi. Hún settist í lágan stól hjá einum
lestarlampanum. Hún heyrði mennina tala
saman úti með lágum rómi. Það hafði svæf-
andi áhrif á hana. Loks lét hún bókina frá
sér og sat með handleggina á bríkum stólsins.
“Eg er svo þreytt af að leika tennis svona
lengi,” hugsaði hún.
Svo sofnaði hún en vaknaði brátt aftur.
Einhver hafði komið inn um útidyrnar og
stóð hreyfingarlaus fyrir framan hana. Það
var Mr. Eccott.
Hún sat þegjandi og hreyfingarlaus og
beið bara eftir að hann gæfi skýringu á því
hversvegna hann hefði ónáðað hana.
“Fyrirgefið að eg vakti yður,” sagði hann
þurlega, “en eftir stutta stund verð eg að
fara, og eg þarf fyrst að tala við yður fáein
orð.”
Hún ypti öxlum og tók bókina úr kjöltu
sinni.
“Það þýðir ekkert að biðja um afsökun,”
sagði hún kuldalega.
“Afsökun! Eg hefi ekki hugsað mér að
biðja yður afsökunar,” sagði hann rólega, og
bætti svo við brosandi: “Eg held að það, sem
á milli okkar hefir farið sé jafnt í báðar
hliðar. Nei, það var alt annað, sem mig lang-
aði til að segja við yður. Eg ætla að biðja
yður að hætta hjá Guntersted.”
Alfrey settist upp. Hún sat teinrétt og
augun leiftruðu ógnandi, hún var svo reið.
“Þér gerið mig forviða, Mr. Eccott!”
“Það veit eg að er satt. En við því verð-
ur ekki gert. Eg veit það líka mjög vel, að
það er mjög vonlaust fyrir mig að hafa áhrif
á yður, en samt sem áður verð eg að gera
skyldu mína, eins og eg skil hana. Þér eruð í
hættu stödd. Eg ræð yður til að forðast hana
í tíma. Nú þegar eg hefi sagt yður frá henni,
getið þér ekki sagt síðar meir, að þér hafið
ekki verið vöruð við henni.”
“Það er mjög raunalegt að þér skuluð alt
af neyða mig til að vera ókurteis við yður.
En hvað viljið þér að eg skuli svara aðvörun
yðar? Eg gef yður bara sama ráðið og þér
hafið tvisvar gefið mér, og það er þetta: Þér
skulið hugsa um yðar eigin sakir.”
“Vitið þér nema að eg sé að því nú?”