Heimskringla - 02.06.1943, Qupperneq 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 2. JÚNÍ 1943
“Jæja,” svaraði hann, “eg skai ekki von-
ast eftir svarinu fyr en þér hafið séð sjálfur
örið, sem eg er að spyrja um hvað gamalt sé.
Eg vi/1 að þér komið með mér í vagninum
mínum og mun eg þá fara með yður til þess-
arar persónu, sem hefir örið, er eg vil vita
hvað gamalt sé. Eg mun kynna yður með
fölsku nafni, og enginn skal vita um, að þér
séuð læknir. Alt sem þér þurfið að gera, er
að sarriþykkja alt, sem eg segi, og þegar eg
sýni yður örið, verðið þér að rannsaka það
eins vel og þér getið. Eftir á mun eg spyrja
yður um skoðun yðar.”
“Eg get frætt yður á því,”1 bætti hann við,
“að þetta er mjög þýðingarmikið mál, og að
þér eruð einn af mörgum frægum læknum,
sem verðið spurðir að þessu sama. Oss er
það mikið áhugamál að fá eins ákveðinn dóm
ií þessu máli fná hendi læknanna og auðið
verður. Mig langar ekki til að leyna yður
neinu. Það getur verið að þér verðið ein-
hverntíma kallaður fyrir rétt til þess að
vitna um álit yðar sem sérfræðingur, hvað
þetta ör snertir og aldur þess. Og komi það
fyrir, þá skal eg sjá um, að yður verði goldin
rifleg ómakslaun. Með þetta í huga óska eg
að þér leggið vel á minnið alt, sem eg nú hefi
sagt yður, og hvernig eg lagði þetta verk fyrir
yður, án þess að hafa nein áhrif á dóm yðar
með því að sgja yður hvort mér falli vel eða
illa, hvort þér álituð örið gamalt eða nýtt.”
— “En hvað gengur að þér Fostella?” sagði
dr. Lomar og sneri sér að Mrs. Forsythe. “Þú
ert orðin náföl. Ertu að fá þetta aðsvif á
ný?”
Með auðsæilegri fyrirhöfn hepnaðist Mrs.
Forsythe að ná valdi yfir geðhræringum sín-
um. Hún neyddi sig til að brosa og með dá-
samlegu snarræði, tókst henni að beina at-
hyglinni frá sér og að Lomar, með því að
biðja hann að halda áfram með söguna.
“Nei, Eustaee, lí þetta skiftið hefir þér
missýnst. Mér hefir aldrei á æfi minni liðið
betur en núna. Mér þykir mjög gaman að
sögunni þinni.”
“Jæja, eftir iþennan formála steig eg inn
í vagninn,” mælti læknirinn, “og ók ásamt
þessum nýja kunningja miínum, að húsi einu.
Við fórum þangað inn og hittum þar fyrir
ljómandi fallega unga stúlku, svo fríða, að
slík er sjaldséð.”
“Fallega unga stúlku,” hrópaði Moxley.
“Já, þetta fer nú að verða gaman, Lomar.
Blessaður haltu áfram með söguna.”
“Allir fóru að hlægja, jafnvel Mrs. For-
sythe, en Ellen, sem veitti henni nákvæma
athygli, sá að hún var á ný gripin af skelf-
ingu, er læknirinn ihélt áfram með sögu sína.
Hendi hennar tók að titra, er hún bar vasa-
klútinn upp að vörunum, en hún sagði ekkert.
Lomar hélt áfram sögunni: “Lítið á,”
sagði þessi nýi ivinur minn, málafænslumað-
urinn, við ungfrúna, “þetta er Mr. Orton, sem*
eg sagði yður frá. Hann var góður vinur
föður yðar og ætti að þekkja yður mjög vel.
Yður er það víst ekkert á móti skapi, að hann
líti á yður?” Unga stúlkan hló hálf hræðsilu-
lega, að því sem mér virtist og sagði; “Ónei,
hreint ekki.'Eg hefi ekkert út á það að setja.
Hann getur séð eins mikið og hann vill.”
“Hún var of hávær og frekjuleg til þess
að mér félli hún í geð, en samt var hún ekki
ruddaleg. “Dökt hár eins og þér sjáið,” sagði
lögmaðurinn. “Er það ekki rétt?” “Jú”,
svaraði eg, “alveg rétt.” “Og dökk augu.
Líka rétt, eða hvað?” “Jú”, svaraði eg,
“stendur alt saman heima. Og svona hélt
hann áfram að lesa upp hin persónulegu ein-
kenni hennar rétt eins og hún hefði verið
hestur, sem hann var að reyna að selja mér.
En það sem síðast skeði því getið þið ekki
getið upp á.”
Þau gáfust öll upp við það án þess að
reyna það.
“Já, síðast lét lögmaðurinn ungu stúlk-
una fara úr sokknum og sýna mér vinstri fót
sinn.”
Moxley og konan hans voru svo hugfang-
in af sögu læknisins að þau veittu Mrs. For-
sythe enga eftirtekt, en Ellen sá að henni leið
mjög illa, og tortryggnisblær kom á augu
Miss Moxley er hún horfði á hana.
“Hann kom henni til að sýna mér fótinn,”
sagði læknirinn, “og sá eg þá að eina tána
vantaði. Þarna var þá örið, sem lögmaður-
inn hafði talað um. “Jæja,” sagði hann þegar
við vorum komnir út í vagninn, “var það gam-
alt eða nýtt?” “Ja, því get eg ekki svarað
með vissu,” sagði eg hlægjandi. “En þér
getið sagt mér þetta: Er það átján ára gam-
alt?”
“Fostella, þú ert veik. Það þýðir ekkert
fyrir þig að neita því. Það er eins og þú
hefir séð draug. Andlit þitt er náfölt, hendur
þinar titra. Eg er hræddur um, að þú sért að
veikjast og það álvarlega. Það er bezt að við
förum strax.”
“Nei,” svaraði hún hásum rómi, “þú mátt
ekki mán vegna hætta við svona skemtilega
sögu. Lofaðu okkur að heyra hverju þú
svaraðir lögmanninum. Hvert var örið gam-
alt eða nýtt?”
“Það gat ómögulega verið átján ára gam-
alt.”
Mrs. Forsythe stökk svo skyndilega á
fætur, að þau urðu öll forviða. — Hún
horfði á ELlen með óskaplegum heiftarsvip
og svo leit hún á dr. Lomar.
“Dr. Lomar,” æpti hún, “hefir þessi flá-
ráða, svivirðislega kvensnipt er þarna stend-
ur, fengið þig til að segja frá því, sem þú
hefir sagt frá núna?”
Lomar stóð undir eins á fætur.
“Mrs. Forsythe,” sagði hann með þrum-
andi raust, “ertu orðin brjáluð?”
Hann hvesti augun svo ákveðinn á hina
æðisgengnu konu, að hún vék undan. Hún
starði á ihann í augnablik og svo breyttist
heiftarsvipurinn í skelfingarsvip. Fyrir aug-
um allra viðstaddra, vafði hún handleggjun-
um um háls hans og sagði:
“Eustace, Eustace, fyrirgefðu mér! Eg
vissi ekki hvað eg sagði.” Og svo steinle^ð
yfir hana.
17. Kap. — Miss Moxley reynir á ný.
Næsta morgun bar sendisveinn nokkur
bréf frá Bellavoin stræti til skrifstofu Lomars
læknis, og tók með sér svar til baka. Þetta
eru bréfin, sem hann bar:
Kæri vinur!
Mig langar til að biðja yður bónar, sem
þér álítið kanske fremur óvenjulega, og þeim
mun frekar vegna þess, að eg get ekki skýrt
yður frá ástæðunum fyrir henni, eða hvers
vegna eg sný mér til yðar. Eg veit ekki hvort
að þér munuð Líti svo á, að þér hafið rétt til
að veita mér þessa bæn mína og gefa mér þær
upplýsingar, sem eg æski eftir, en mér er
óhætt að fullyrða, að hvort sem þér verðið
við ósk minni eða hafnið henni, þá verður
það okkar á millum og fer ekki lengra. Eng-
inn skal nokkuru sinni fá að vita, að þér
hafið sagt mér frá þessu, ekki einu sinni
hann bróðir minn. Þessari dirfsku minni til
afsökunar skal eg færa þér ástæður, að mér
er mjög ant um velferð iþeirra, sem mér eru
nánastir. Eg er viiss um að þér, Dr. Lomar,
vitið það, að ástæðan fyrir bón minni er ekki
af forvitni sprottin né unggæðingshætti, og
veitir það mér djörfung til að nota mér hina
bróðurlegu vináttu, sem þér hafið ætíð sýnt
mér. Ef þér gætuð sagt mér nafn lög-
mannsins, sem þér sögðuð okkur frá í gær-
kveldi, þá væri það mér mikil hjálp í baráttu
þeirri, sem eg hái nú og virðist næstum von-
Laus, en eg hefi ásett mér að sigra. Þetta er
alt sem eg bið um. Hvorki Julian né Annetta
vita neitt um þetta spor, sem eg hefi stigið í
þessa átt. Eg geri þetta upp á eigin spýtur
án þess að neinn annar í víðri veröldu viti
neitt um það. Hvernig Mður Mrs. Forsythe i
dag? Eg vona að hún hafi náð sér til fulls
eftir lasleikann í gærkveldi.
Yðar einlæg vinkona,
Ellen Moxley
Til Dr. Eustace Lomar.
Kæra MLss Moxley!
Eg svara bréfi yðar án þess að hika neitt.
Nafn málafærslumannisins og heimilisfang er:
Frederick Bornstein, nr. 90 Park Row. Eg
veit að þér munuð nota þessar upplýsingar á
réttan hátt, og vara yður einungis við að láta
ekki hinn mikla áhuga yðar hlaupa með yður
í gönur. Þér megið ekki, Miss Moxley, láta
það koma fyrir. Eg treysti því að þér hugsið
ætíð til mín sem vinar yðar og að þér hikið
aldrei við að Leita til mán með hvað, sem eg
get verið yður hjálplegur með. Þér megið
treysta því að hjálp mín stendur yður ætíð
til boða. Mrs. Forsythe er allmikið veik. Hún
biður mig að afsaka við yður, hin ósann-
gjörnu og ljótu ummæli hennar í yðar garð,
er hún sagði í gærkveldi. Húrí segist hafa
haft óþolandi kvalir alt kvöldið og hafi þess
vegna sagt það, sem hún sagði er hún gat
ekki lengur þolað við. Hún ætlar sjálf að
koma og bera fram afsökun sína, þegar henni
líður betur.
Yðar einlægur,
Eustaoe Lomar
Síðari hluta þessa dags fór Miss Moxley
út í bæinn. Hún lagði leið sina beina leið til
Park Row, og skömmu síðar var henni boðið
inn í skrifstofu Lítils, gráhærðs og gareals
manns, sem hafði óvenjulega hvöss augu. —
Hann tók á móti henni með mjög mikilli kur-
teisi og bauð henni inn í einkaskrifstofu sína.
“Mr. Bernstein,” sagði Ellen, sem strax
sneri sér að erindinu, “eg verð að segja yður
að erindi mitt við yður er einkamál mitt og
nánustu ættingjar mínir vita ekkert um
það.”
“Þér getið verið óhræddur, ungfrú,”
sagði hinn aldraði herramaður er hann lok-
aði 'hurðinni. “Það er einn hluti lífsstarfs
míns að hlusta á trúnaraðmál fólks, sem leit-
^r til mín. Þessir veggir eru álgerlega heyrn-
arlausir.”
“Fyrst verð eg að segja yður hver eg er.
Eg heiti Miss Ellen Moxley. Bróðir minn er
Mr. Julian Moxley og búum við í nr. 20 Bell-
avoin götu.”
“Mér þykir vænt um að fá að kynnast
yður, Miss MoxLey. En fáið yður umfram
alla muni sæti, Miss Moxley.”
Bernstein lögmaður strauk vandlega
rykið af stól einum og lét svo stölinn á mitt
gólfið hjá borði, sem var þakið grænum dúk.
Ellen fékk sér sæti og fór lögmaðurinn
að dæmi hennar og setjist 'hinumegin við
borðið.
“Jæja þá, kæra ungfrú,” sagði hann hug-
hreystandi, “verið óhræddar að tala við mig.
Segið mér hreinskilnislega alt, sem þyngir
hjarta yðar, og segið það eins og þér væruð
að tala við hinn tryggasta vin yðar.”
Er hún hafði fengið þessa uppörfun, tók
Miss MoxLey hiklaust til máls:
“Eg veit ekki nema að þér munuð álíta
mig eitthvað ruglaða þegar eg hefi lokið máli
mínu. Eg er ekki komin til að leita ráða hjá
yður né bera fram grun gegn neinurn. Eg er
einungis hér til að segja yður frá sérstökum
staðreyndum, sem eg hefi rekist á, því að eg
held að líkindi séu til þess, að þær geti orðið
yður að miklu liði. Ef það reynist ekki svo,
þá hefi eg samt gert skyldu mína og létt á
samvizku minni.
Lögmaðurinn leit á hana brosandi og
kinkaði kolli til merkis um, að hún skyldi
halda áfram.
“En um eitt verð eg að biðja yður,” bætti
Ellen við, “að þér segið aldrei neinum frá
komu minni hingað, hverjar svo afleiðing-
arnar af henni kunna að verða.”
Hinn kurteisi lögmaður fullvissaði hana
um að þessi beiðni hennar skyldi áreiðanlega
verða henni veitt.
“Þá ætla eg að byrja á erindinu, sem
knúði mig til að fara hingað,” sagði ELlen.
“Þér munið eftir atriði, sem vakti mikla eftir-
tekt og umtal í blöðunum, og kom fyrir hér
fyrir utan bæinn í desember í haust eð var.
Það var óþekt stúlka, sem fanst fyrir framan
Somerset giStihúsið?”
“Það er eins og mig minni að eg sæi hin-
ar stóru fyrirsagnir í blöðunum, en eg er
alveg viss um að eg las ekki um atriðin.”
“Jæja, í stuttu máli sagt, þá fundum við
vesalings stúlkuna í klettunum fyrir neðan •
veginn fram undan gistihúsinu, og tókum
hana heim með okkur — bróðir minn og eg.
Hún var alveg meðvitundarlaus, en uppskurð-
ur læknaði hana til fulls af því, og nú er hún
gift bróður mínurn. En þetta snertir ekkert
það, sem eg ætla að segja yður. Það sem eg
hélt að yður þætti gaman að heyra er þetta:
Það var og hlýtur að hafa verið eitthvert
samsæri gert til að ráða hana af dögum
vegna einhverra leyndra ástæða. Hún hafði
verið álin upp á heimili mjög undarlegs
manns, sem heitir Leander Dye, og sem Leynir
því ekkert að hann sé ekki faðir hennar, en
segir okkur samt, að hann viti ekki hverjir
foreldrar hennar hafi verið.”
“Sögðuð þér Leander Dye? Miss Moxley,
leyfið mér að spyrja hvert hann sé ekki frem-
ur ræfilslegur maður, sem altaf litur út eins
og hann sé nývaknaður við úr brennivíns-
roti?”
“Þér gátuð ekki fengið betri orð til að
lýsa honum með, Mr. Bernstedn.”
“Já, eg þekti hann þá. En eg skal ekki
tefja fyrir yður.”
“En þér hafið kanske lesið í blöðunum,
það sem eg ætla að segja yður, að þessi
stúlku aumingi, sem varð fyrir morðtilraun-
inni hefir einhverntíma fyrir eitthvert óhapp
mist eina tána á vinstra fæti.”
“Nei, hvað eruð þér að segja!” hrópaði
gamli lögmaðurinn og hoppaði upp af stóln-
um í ákafanum, sem á hann kom. Hann náði
sér samt brátt aftur. “Ó eg bið yður að af-
saka mig, Miss Moxley. En satt að segja
gerðuð þér mér hverft við, þar sem eg vár að
hugsa um alt annað. Eg verð stundum eins
og hugsi, skal eg segja yður. Eg get ekki að
því gert, þetta er gamall vani. Svo sögðuð
þér alt í einu eitthvað, og kölluðuð mig aftur
til veruleikans, og það heldur en ekki skyndi-
lega. Hvað var það, sem þér sögðuð um eitt-
hvert óhapp? Gerið svo vel og haldið áfram.
Hirðið ekkert um mig! Haldið bara áfram!”
Málafærslumaðurinn settist aftur í sæti
sitt, en hann sat nú ekki lengur andspænis
Miss Moxley, heldur sneri sér til hliðar og
skygði á andlitið með hendinni.
“Eg þarf ekki, herra minn,” mælti ELlen,
“að halda lengur áfram ef þetta, sem eg hefi
að segja yður er yður ekkert áhugamál. Nú
ætla eg að segja yður dálítið annað, sem eg
hefi engum öðrum sagt. Er bróðir minn hafði
látið telja sig á það að hætta öllum frekari
rannsóknum gagnvart Dye og sambandi hans
við ungu stúlkuna, sejn hann hafði alið upp
sem dóttur sína, þá tók eg það að mér að
rannsaka þetta sjálf eins vel og mér væri
frekast unt. Kvöld eitt fyrir nokkrum vik-
um sáðan, notaði eg mér tækifæri, sem mér
bauðst til að gera það, sem kanske er ekki
sem réttast fyrir unga stúlku að gera, sem sé
að veita Mr. Dye eítirför gegn um stræti bæj-
arins. Eg sá hann ganga mn í 'huis eitt, og
husio var heimili Mrs. Forsythe.”
“Aha!” málafærslumaðurinn sagði ekk-
ert meira, en meö þessari upphrópun var eins
og hann vildi segja: Já, þvi gæti eg vel
truaö! Hann horiöi meö skæru augunum
sinum hvast á Miss Moxiey.
lUien virtist aö hun sæi bæði tortrygni
og vanu aust a augum nans.
•’Ja, iVir. Bernstein, hann var þar inni
timum saman. pegar nann ior ut þa gehk eg
ínn x nusxo. vmnukonan tok mtsgrip a mer
og njukrunarkonu, sem paö atti von a, og íór
meo mig upp í sveinneroergi a annan næð.
Par laiin eg Mrs. ronsythe og unga stúlku,
eitthvao tuttugu ara gamia. Pessa somu
stuikii hatði eg séö aka meö frunni þennan
sama dag. Hun la nu uppi i ruminu undir
áhriíum svæfingariyfs. Eítir þvi sem eg gat
séð, lá hún þarna beríætt og rekkvoðin var
öll bióðug. Þar lágu á disk á borðinu, gló-
andi hártangir, en lykt af brendu kjöti lagði
um alt herbergið.”
Lögmaðurinn tók bráðlega hendina frá
andlitinu og sagði hranalega, sem var mjög
gagnstætt hinni kurteislegu framkomu hans
áður: “Hættið, hættið!” sagði hann og sló
hnefanum ofan í borðið. “Eg er maður, sem
er blátt áfram og Líkar engar vífilengjur. Eg
er gamall lögmaður. Komið með kröfur yðar
umsvifalaust, Miss Moxley. Eg hefi hin síð-
ustu 14 árin átt í svipuðu stappi og eg hugsa
að eg sé maður til að annast þetta. Þessar
miklu umbúðir að málefninu gætu kanske
dugað við yngri mann en eg er, en þær þýða
ekkert við mig. Segið mér hreinskilnislega
og brotalaust, hver krafa yðar er. Það er
besti vegurinn, lang bezti vegurinn. Hvað
viljið þér annars? Hvað vitið þér um For-
sythe málið? Hvaða sambönd hafið þér við
það, eða þá sem að því standa?”
Miss Moxley horfði á manninn, sem kom
með allar þessar spurningar með óblandinni
forundrun.
“Mr. Bernstein,” sagði hún, “þér hafið til
allrar óhamingju gleymt því, sem eg sagði
yður er eg kom hér fyrst — að eg þekti ekkert
til þessa máls nema það, sem eg hefi nú sagt
yður . Eg er viss um að eg hefi aldrei á æfi
minni heyrt um Forsythe málið.”
Gamli maðurinn horfði á hana með tor-
trygni og undrunarsvip.
.“Nei, en,” sagði hann dálítið mýkri á
manninn, “það er ómögúlegt, Miiss Moxley.
Það er alveg ómogulegt.”
“Jæja þá er það nú samt sannleikurinn,
þótt það sýnist ómögulegt. Eg hefi sagt
yður alt sem eg veit,” svaraði Ellen.
“En til hvers komuð þér hingað?”
Það skal eg segja yður. Næstum því á
hverjum degi síðan eg sá þessa undarlegu
sjón i herbergjum Mrs. Forsythe, hefi eg reynt
að hugsa mér eitthvað, sem gæfi mér skýr-
ingu á þessu. í gærkveldi heyrði eg — eg má
ekki segja yður á hvern hátt eða frá hverjum
— nokkuð, sem virtist gefa mér útskýringu á
þessu, þessvegna kom eg til yðar.”
“Með öðrum orðum, einhver hefir sagt
yður um þessa nýju kröfu, sem gerð hefir
verið af Miss Stevenson.”
“Nei, eg hefi aldrei heyrt hana nefnda
fyr en nú. Það sem eg heyrði var um vinstra
fótinn, sem tána vantaði á.”
Lögmaðurinn virtist fá nýjan skilning á
þessu.
“Já, nú skil eg. Einhver læknir hefir
sagt eitthvað. Eg bið yður að afsaka ó-
kurteisi mina, Miss Moxley. En ef þér vissuð
hvíLíkan rekstur eg hefi haft í þessu undar-
lega máli, mundi yður ekki furða á því. Eg get
áreiðamlega notað upplýsingar yðar. Eg skal
áreiðanlega rannsaka þetta, þrátt fyrir þótt
það virðist ótrúlegt, og vegna þess að þér lítið
út sem hefðar mey, skal eg reyna mitt ítrasta
til að trúa sögu yðar. Þetta er nú hreinskilið
og einlægni, Miss Moxley. Þetta er að koma
rétt fram við yður. Er það ekki satt?”
Miss Moxley varð kafrjóð.
“Eg get alls eigi láð yður vantrú yðar,”
sagði hún.