Heimskringla - 28.08.1946, Blaðsíða 6

6 SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 28. ÁGÚST 1946
Munaðar-
leysinginn
“Eg mun sjá um að borga þær,” sagði Bal-
lar, ‘‘en hlustaðu nú á það, sem eg ætla að segja
þér. Þú verður að bæta fyrir það, sem þú hefir
gert og getur ekki verið hér á landi lengur.
Þessvegna hefi eg keypt far handa þér á gufú-
skipi, sem heitir St. Laurente, sem leggur af
stað frá Southampton, kl. níu í kvöld. Þú
ferðast á öðru farrými. Farangur þinn hefir
verið látinn niður og er kominn um borð. Hol-
man mun fylgja þér um borð í skipið og sjá um
að þú komist af stað. Eg hefi skrifað einum vina
minna í Melbourne, ög mun hann fyrir mín orð
taka þig til reynslu, og hann mun einnig fyrir
mínar sakir gjalda þér 3 pund á viku í tvö ár.
Að þeim tíma liðnum vonast eg eftir að þú hafir
komist svo langt að geta séð fyrir þér sjálfur,
en það verður þú að eiga við sjálfan þig. En
hvað sem þú líður vil eg ekki sjá þig framar.
Að hálfum öðrum tíma liðnum ferð þú út úr
þessu húsi og stígur aldrei fæti inn í það framar.
Ef þú sérð að þér og gerir úr þér mann mun það
gleðja mig mikillega, en haldir þú uppteknum
hætti og ratir á ný í ógöngur, mun eg aldrei
láta þig fá eyrisvirði, og hún móðir þín mun
heldur ekki geta hjálpað þér, um það skal eg
sjá. Þú færð gott tækifæri til að komast áfram
í nýju landi og getur með guðs hjálp bætt fyrir
það, sem þú hefir brotið. Eg get ekki sagt að eg
vorkenni þér, því að eg skammast mín of mikið
fyrir þig til þess. En nú langar þig sjálfsagt að
tala eitthvað við hana móður þína, svo eg ætla
að fara út, en eg skal senda til ykkar teið hing-
að inn.”
Ballar gekk að hurðinni, sneri lyklinum í
skránni og gekk út.
Mrs. Ballar reis á fætur, brjóst hennar
hófst, og augu hennar skutu eldingum, slíkan
svip hafði sonur hennar aldrei séð á móður
sinni, sem var ætíð svo meinleysisleg. Svo féll
hún niður í legubekkinn og grét eins og hjarta
hennar væri að springa. Ralph var óttasleginn,
bugaður en samt ánægður. Hann hataði London,
því að síðustu afreksverk hans þar höfðu verið
á þá leið, að hann óttaðist alla og hrökk í kuð-
ung ef einhver leit á hann.
Hann reyndi að stumra yfir móður sinni og
þegar þjónninn kom inn með teið, bað hann
hann að láta bakkann á borðið og hafa sig í
burtu. Þjónninn varð forviða og gerði eins og
honum var boðið, og sá hann Ralph taka utan
um móður sína og reisa hana upp í legubekkn-
um.
“Hvað gengur eiginlega á mamma? Hefir
stjúpi minn fengið nokkuð að vita um þessi
1500 pund? Æ, hættu nú að gráta. Heyrirðu
það mamma. Við eigum ekki eftir nema fáein
augnablik.”
Er hann sagði þetta þerraði hún sér um
augun og horfði ástúðlega á hann. “Hefir stjúpi
minn heyrt um þessa 1500 pund?” byrjaði hann
á ný. “Eg hélt að þetta ætti að vera leyndar-
mál milli okkar beggja.”
“Það vonaði eg líka, drengurinn minn, en
þar fór eg vilt veg^r. Hann stjúpi þinn — hann
— hann var svo ákveðinn — og —”
Ralph lyfti upp hendinni valdsmannslega.
“Vissi hann að eg skuldaði 100 pund í
verzlunarhúsinu þar sem eg vann?”
“Já, já, Ralph. Hann sagði að þú hefðir
stolið þessu fé.”
Ánægjusvipur færðist yfir’ andlit unga
mannsins.
“En hversvegna, ó, hversvegna tókst þú
þessa peninga Eg vona að 1500 pundin hafi
nægt upp í skuldirnar.”
“Það hélt eg líka, mamma — við æru mína
og trú, þá hélt eg að svo væri. Ó, eg gleymdi að
minn kæri stjúpi segir að eg sé alveg ærulaus.
Gott og vel, látum hann trúa hverju, sem hann
vill. Mér þykir vænt um að fara til Ástralíu —
þykir vænt um að fara frá London.”
“Hvað segir þú? Fara frá mér?”
“Vitanlega þykir mér fyrir að skilja við
þig, elsku góða mamma mín,”,sagði sonur henn-
ar. “En nú þegar eg á að fara í burtu langar
mig til að spyrja þig að einu. Það getur ekki
sakað neitt þótt þú segir mér það. Hvemig náðir
þú í þessi 1500 pund handa mér?”
Mrs. Ballar stundi þungan. “Þú átt við að
það saki ekkert nú. Æ, elsku drengurinn minn,
mig dreymdi svo fagra drauma um hamingju
þína, svo sólfagra drauma; en nú er þetta alt
liðið, horfið um alla eilífð, og hjarta mitt er
dautt.”
“Æ, nei, nei, elsku mamma,” svaraði ungi
maðurinn. “Hjarta þitt grær á ný. En svaraðu
nú spurningu minni. Hvernig fékstu þessi 1500
pund? Þú stalst þeim þó aldrei, mamma?”
“Ekki beinlínis, en hann stjúpi þinn hefir
samt ekki annað orð yfir það. Sheila á fáeinar
dýrindis perlur, eg lánaði þær og fór með þær
til okurkarls eins, sem lánaði mér þá upphæð,
sem eg bað um.”
“Sheila, á Sheila dýrar perlur!” hrópaði
Ralph og glenti upp augun. “Hvað segirðu
mér? Sú leiðinlega stelpa. Hvernig getur hún
átt ekta perlur? Eg hefi altaf haldið að hún ætti
ekki grænan eyri.”
“Við höfum aldrei sagt þér neitt frá þessu
Ralph, en samt er það satt engu að síður. Hún
verður víst einhver auðugasta stúlkam í London.
En það má ekki fréttast. Nú á hún bráðum að
fara að taka þátt í samkvæmislífinu. Og fegurð
hennar og auður mun bráðlega veita henni gott
gjaforð.
“Jæja”, sagði Ralph, “hefði eg bara vitað
þetta í tíma, þá skyldi eg hafa farið alt öðru vísi
að ungfrú Sheilu. Það er þá svona, að sá sem
giftist henni verður ríkur maður?”
“Hann verður svo ríkur, að hann veit ekki
aura sinna tal,” sagð Mrs. Ballar. “Æ, Ralph,
Ralph, málafærslumaðurinn hennar í Bloem-
fontein, segir, að samkvæmt erfðaskrá föður
hennar, megi hún gifta sig hverjum sem hún
vill, bara það sé ungur, heiðarlegur maður, sem
hún elskar og elskar hana. Hann þarf hvorki að
vera ríkur né af háum stigum.”
“Og þú hefir leynt mig þessu öllu saman!
Það lítur ekki út fyrir að þér þyki vænt um
einkason þinn, mamma.”
“Það hefir verið mín innilegasta ósk og von,
að ykkur Sheilu mætti lítast vel hvort á annað.
En eins og nú er komið er það alveg hreint ó-
mögulegt.”
“Það er eg alls ekki viss um,” sagði Ralph
og hin nýja von kom augum hans til að tindra
og vöngum hans til að roðna.
í þessum svifum kom Ballar inn í stofuna.
“Nú er stundin komin, Ralph. Holman bíð-
ur eftir þér. Eg skal borga allar smáskuldirnar
þínar hér í London. Þú getur sagt Holman frá
þeim á leiðinni og lætur hann mig svo vita. —
Jæja, vertu þá sæll, og guð veri með þér. Vegna
móður þinnar, þá skal eg heita þér því, að komir
þú fram sem heiðarlegur maður og starfsamur,
þá getur þú unnið fyrir hið mikla verzlunarfé-
lag Bandermore & Co., Sydney St., Melbourne
— hérna er heimilisfangið og bréf til kaup-
mannanna — þá skal hún móðir þín fá að heim-
sækja þig í þínu nýja fósturlandi. Jæja, hertu
nú upp hugann. Margur hefir fallið eins lágt
og þú hefir fallið og orðið að nýtum manni.
Vegna móður þinnar, og vonarinnar um að sjá
hana aftur, vona eg að þú reynir þitt bezta, þeg-
ar þér gefst nú í annað sinnið tækifæri til að
reynast dugandi maður. Holman, gerið svo vel
og komið hérna inn.”
Lögreglumaðurinn kom inn. Ralph vafði
handleggjunum um háls móður sinnar, og hún
hvíslaði að honum: “Eg kem til þín.” Og svo
kysti hún hann og hann fór burtu ásamt Hol-
man.
Þegar Ballar kom inn aftur frá því að
fylgja þeim til dyra fann hann konu sína liggj-
andi í yfirliði á gólfinu. Öll sú ást, sem við-
burðir hinna síðustu daga höfðu myrkvað,
braust nú fram á ný. Hann vætti varir hennar
með víni, lagði hana á legubekkinn og stumraði
yfir henni þangað til hún raknaði við. Þegar
hún lauk upp augunum, stóð hann yfir henni
með hinn venjulega blíða svip í augunum.
“Pétur,” sagði hún lágt, “eg veit að þú
hefir breytt réttilega, eg veit það vel. En e^
finn það að hjarta mitt springur af harmi ef þú
verður áfram eins kuldalegur og þú hefir verið
hina síðustu daga”.
Ballar tók báðum höndum um hendi henn-
ar.
“Eg hef fengið perlurnar aftur”, sagði
hann, ”svo það er alt í röð og reglu. Þær eru nú
vel geymdar í féhirslu minni, og þú skalt ekki
nefna þær framar á nafp við mig. Eg veit það
vel, Magga mín góð, að það var örðugt fyrir þig
að skiljast við son þinn; en það var eina ráðið,
sem hægt var að taka, eigi að bjarga honum frá
að fara í hundana. Og nú skulum við, ástin mín,
reyna að gleyma þessu, sem fyrir hefir komið
__— en hvað gengur að þér?”
“Þú kallaðir mig ástina þína, eg hélt að þú
mundir aldrei framar nefna mig það.”
“Magga mín. Þú getur alls ekki ímyndað
þér hveheitt eg hefi elskað þig, og þótt eg skilji
að freistingin var mikil, þá gast þú samt alt af
snúið þér til mín. En eins og eg sagði, þá skulum
við gleyma þessu öllu. Eg hefi nú nýlega fengið
bréf frá Kruger og í því var 5000 punda ávísun,
svo að Sheila getur fengið alt, sem hún óskar
sér er hún byrjar hina nýju tilveru sína. Eg
vildi gjarnan að þú, Margrét mín, værir hug-
hraust og dugleg að hjálpa bæði henni og mér.
Eg hefi veitt syni þínum hið bezta tækifæri,
sem ungur maður getur ákosið til að ryðja sér
braut í heiminum, og sé nokkur maður til, sem
getur frelsað hann, þá er það Bandermore. Og
nú verður þú góða, mín, að muna eftir, að Sheila
kemur á morgun, og við höfum aðeins fáeina
daga til að koma öllu í röð og reglu.”
Ballar laut niður og kysti konuna sína á
vangann — það var ekki með sama innileikan-
um og áður, það fann hún vel — en það var
samt koss og hann hafði kallað hana ástina sína.
Titrandi af geðshræringu og áhyggjum
hinna síðustu daga gekk hún upp í búningsher-
bergi sitt, þar sem hún klæddist einum sínum
bezta búningi, svo að hann'mætti sjá að hún
vildi gjarnan þóknast honum. En alt af hugsaði
hún um Ralph, og henni lá næstum við að hata
Sheilu er hún hugsaði til þess hversu unga
stúlkan var rík, og hversu fátækur hinn elskaði
Ralph hennar var samanborið vid hana.
Að miðdegisverðinum loknum talaði Ball-
ar lengi við könu sína um fyrirætlanir sínar við-
víkjandi hinni ástkæru fósturdóttur sinni, og
Margrét píndi sig til að hlusta á þetta og láta
sem hún tæki þátt í þessum fyrirætlunum.
Næsta dag fór Ballar með konu sinni til að
líta á húsið í Mayfair, sem þau ætluðu ,að leigja
svo að Sheila gæti á sómasamlegan hátt tekið
þátt í félagslífinu. Hann var yfir höfuð ánægð-
ur yfir þessu húsi, en bar fram fáeinar gætileg-
ar athugasemdir hvað snerti skreytingu hins
stóra danssals í húsinu. Því næst fékk hann
konu sinni lista með nöfnum félags, er hann
óskaði éftir, að hún heimsækti og meðal þeirra
var fyrst og fremst hertogafrúin frá Tewsbury,
sem hafði tekið að sér að kynna Sheilu heldra
fólkinu.
Og áður en Mrs. Ballar vissi af því, þá var
hún komin inn í hringiðu fjörugs samkvæmis-
lífs, og þeir hræðilegu dagar þegar Ralph hafði
verið í felum í London, og perlurnar höfðu
næstum því verið glataðar, gleymdust henni
næstum. _
7. Kapítuli.
Sheila Danvers var ölum þeim yfirburðum
búin, sem stundum einkenna þá, sem komnir
eru af blönduðu blóði vissra þjóða. Frá móður
sinni hafði hún erft ákafa lund, eldmóð, hrifn-
ingu og fjörugt ímyndunarafl. Mrs. Danvers
hafði verið af Carg ættinni frá Donegal, og var
sú fjölskylda gömul ætt og göfug í því landi.
Frá föður sínum, sem var frá Yorkshire hafði
hún erft staðfestu í lundarfari, hreina og beina
framkomu, samvizkusemi og skýra réttlætis-
meðvitund, sem ekki var algeng hjá jafn ungri
stúlku.
Sheila hafði erft frá móður sinni þjóðemis-
hroka og augu hennar, hin ósviknu írsku augu,
er sagt er að líkist því helzt að einhver hafi sett
þau inn í höfuðið með óhreinum fingrum, það
er að segja, húðin í kringum augun er þeldekkri
en hörundið á andlitinu. Og fegurð þessara
stóru gráu augna var aukin af löngum augna-
hárum, sem voru svört og gljáandi eins og
steinkol. Augabrýrnar voru*beinar og dökkar;
en alt annað á andlitinu frá föður hennar, og hár
hennar var gulljarpt, en ekki svart eins og hár
móður hennar hafð verið.
Sheila hafði verið alin upp eins vandlega
og unt var og hún hafð enga vitneskju um hve
rík hún var, eða að hún væri á nokkurn hátt
eftirtektaverð. Hún var stolt, en það var eigi hé-
gómlegt stolt. Hún var stolt yfir hinum írsku
forfeðrum sínum og yfir hinni daufu minningu,
sem hún átti af föður sínum. Hún ætlaði að
verða góð vegna þess að faðir hennar hafði ósk-
að þess, og hún var góð stúlka, blátt áfram og
heiðarleg í hugsunum og breytni, án þess að
vera hrædd við neitt. Hún líktist að mörgu
leyti dreng að dirfsku og hugrekki.
Ballar hafði komið henni fyrir í beztu skól-
um, sem hann gat fundð, og ekki leið á löngu
þangað til Sheila varð uppáhald allra í skólan-
um. Hún var góð og blátt áfram, gjafmild og
oft og tíðum fann hún upp á svo mörgu skrítnu,
að það átti ekki sinn líka og jók glaðlyndið með
félögum sínum. En stundum komu að henni
þunglyndisköst eins og oft hendir ungar stúlk-
ur. Hún varð scrrgmædd án þess að vita hvers
vegna og full af þrá eftir einhverju, sem hún
vissi ekki hvað var. Kærasta vinkona hennar í
skólanum var Dorma O’Doyle. Þessi unga
stúlka var líka írsk og voru þær Sheila og hún
óaðskiljanlegar. Norma þekti írland miklu bet-
ur en Sheila gerði, og gat lesið upp langar lýs-
ingar af svarðarmýrunum og högunum, hinum
dýrðlegu fjöllum, hinu bláa hafi og hinni tign-
arlegu höll þar sem hún, Dorma O’Doyle, bjó
þegar hún var heima. Höllin hafði öldum sam-
an staðið á hárri hamarsbrún. Framundan
henni lá hið volduga Atlantshaf og Sheila
þreyttist aldrei á að hlusta á frásögurnar það-
an. En nú kom sá dagur er Sheila átti að
fara heim til Sólheima. Átjándi afmælisdagur-
inn hennar var ekki langt undan, og hún hafði
fengði bréf frá nýja föður sínum, sem sagði
henni að hennar biði óvænt gleði, og að hún
ætti ekki að ganga lengur á skólann.
Þessi frétt gladdi Sheilu alls ekkert; því
að hún elskaði skólann og elskaði ennþá meira
söngnámið, sem hún stundaði þar; hún hafði
rödd, sem virtist ætla að verða mjög góð með
æfingu og tíma, og hana langaði hreint ekkert
til að komast inn í samkvæmislífið. Við þetta
bættist að hún mundi missa af félagsskap sinn-
ar kæru vinkonu, Dormu O’Doyle.
Er hún kvaddi forstöðukonuna gat hún
varla komið upp orði vegna geðshræringar, og
þegar Dorma kvaddi brast Sheila í grát og
mátti engu orði upp koma en vafði handleggj-
unum um háls vinkonu sinnar.
“Láttu ekk eins og flón, Sheila,” sagði
Dorma. “Þú veist hvort sem er að þú kemur og
heimsækir okkur í O’Doyle kastalanum. Eg skal
áreiðanlega skrifa Mr. Ballar og biðja hann að
lofa þér að koma, og þá sérð þú með þínum
eigin augum alla þesas yndislegu, yndislegu
fegurð, sem eg hefi svo oft sagt þér frá. Við
skulum ríða út og synda í sjónum, og þegar
Shamus er heima rær hann með okkur út á flo-
ann. Annars get eg róið sjálf,” sagði hin rösk-
lega, unga stúlka. “Eg skal aldrei gleyma þér
Sheila, og aldrei skal eg hætta fyr en þú kemur
yfir til okkar og dvelur þar lengi, lengi.”
“Ertu alveg viss um þetta, Dorma?”
“Eins viss um það og eg er viss um nokk-
uð. Því ættir þú ekki að koma til O’Doyle kast-
alans?. Pabbi og mamma og Shamus, munu öll
gleðjast yfir komu þinni. Jæja, hertu nú upp
hugann, Sheila mín, aldrei hefi eg séð þig svona
angurværa — ekki nokkurn tima alla þá stund,
sem eg hefi haft þá ánægju að kynnast þér.”
Með því að tala svona kom Dorma henni til
að brosa og þurka sér um augun, og þegar hún
var farin úr skólanum fyrir fult og alt, hugsaði
hún um einia heimilið, sem hún þekti, Sólheima.
Þótt Sheila elskaði ekki Margrétu eins heitt og
hún elskaði Pétur, þá þótti henni samt mjög
vænt um hana. Eini ásteytingarsteinninn var
Ralph; ungu stúlkunni féll alt af miður við
hann þess lengur, sem hún kyntist honum, og
þess meiri þroska og reynslu, sem hún öðlaðist.
Hún fann til þess með hryllingi að hann var
ekki það, sem menn kalla góður né drenglynd-
ur maður, og hana furðaði á að kona fóstra síns
skyldi geta átt annan eins son.
Bíllinn var sendur eftir Sheilu og þegar
hún ók í hinni mildu vorblíðu hugsaði hún um
hvort hún mundi fá leyfi til að heimsækja
O’Doyle kastalann. Hún óskaði þess af heilum
huga, að hún mætti dvelja þar í einar sex vikur
að minsta kosti. Pétur frændi mundi áreiðan-
lega ekki banna henni þessa ferð til að finna
kærustu vinkonuna sína.
Sheila kom heim kl. 4 og furðaði sig á því,
að Mrs. Ballar var ennþá ekki komin heim-
Stúlkan, sem hafði gætt Sheilu meðan hún var
lítil, kom út og fylgdi henni til herbergis henn-
ar, sem var mjög fagurt og vel húsgögnum búið.
Sheila hafði sjálf, þegar hún var barn, valið
þessa stúlku, vegna þess að hún var írsk, og
Ballar lofað henni að hafa sínar eigin skoðanir
í þessum efnum.
Nanny varð áfram eins og herbergisþerna
Sheilu. Hún tók nú á móti henni titrandi af
gleði, tók um hendi hennar og leit á hið sól-
bjarta andlit hennar.
“Æ, blessuð ástin min,” sagði hún, “það er
eins og kalt vatn fyrir sárþyrsta sál að sjá þig
komna heim aftur, en þú lítur út fyrir að vera
þreytt, blessað yndið mitt. Er það nokkuð sem
amar að þér, ástin mín?”
“Nei, Nanny, alls ekkert — mér þykir bara
svo leiðinlegt að þurfa að fara burtu úr skólan-
um.”
“Nú, unginn minn. Það er ekkert undar-
legt,” sgaði Nanny. “Skólinn, er hugsa eg, líkur
býflugnabúi, þar sem hunangsflugurnar eru
önnum kafnar allan liðlangan daginn, og þær
sem ekki vilja vinna fá hegningu, eins og þær
eiga líka skilið, en hinar byrja hvern dag með
gleði. Þú saknar ungu andlitanna, lambið mitt; .
en smátt og smátt koma ný, sem þú kynnist.”
“Mér hefir altaf fundist fremur dauflegt
hérna á Sólheimum, og ekki veit eg hvaðan nýju
andlitin ættu að koma — nema — nema.”
“Nema hvað — lambið mitt?”
“Það get eg ekki sagt þér núna, Nanny,
þetta er mikið leyndarmál. En mér heyrist eg
heyra rödd Mrs. Ball^r. Eg verð að fara ofan og
heilsa henni. Æ, Nanny, vertu nú svo væn og
segðu mér nokkuð-------” Sheila þagnaði um
leið og hún fór út að hurðinni en bætti svo við:
“Er Ralph Dale hér?”
“Uss, nefndu hann ekki á nafn,” svaraði
Nanny, “hann er hér alls ekki, alls ekki. En í
hamingju bænum geymdu þetta hjá sjálfri þér,
og láttu engan gruna, að eg hefi sagt þér nokk-
uð.”
“En hvers vegna? Hvað hefir hann gert?
Hversvegna er hann ekki hér?” spurði Sheila.
“Ef eg segi þér ekki neitt, veist þú ekki
neitt,” sagði Nanny með eins miklum spekings
svip og hún væri véfrétt. Svo lagaði hún beltið á
fósturbarni sínu, leit eftir að ljósliti línkjóllinn
hennar væri hreinn og blettalaus, og horfði svo
á hana með mikilli aðdáun um leið og hún opn-
aði dyrnar fyrir henni, sagði hún:
“Svona nú, grislingurinn þinn. Segðu nú
ekkert meira og farðu nú, blessað barnið mitt.”
Undrandi, og ef satt skal segja ekki all lítið
forvitin, þaut Sheila niður stigann og beint í
faðm fósturmóður sinnar.
Þær kystust ástúðlega, og þar sem Mrs.
Ballar var rjóð af áreynslu eftir að hafa heim-
sótt allar þessar konur, sem maður hennar hafði
sagt henni að heimsækja, veitti Sheila því ekki
eftirtekt strax hversu útlit hennar var slæmt.
i