Heimskringla - 26.03.1947, Blaðsíða 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 26. MARZ 1947
Eg gat nú trúað þeim bendingum sem Lady
Sophía haífði við og við gefið mér, að Díana
Dunbar hefði ekkert á móti því að verða Lady
Seaforth. Hún þótti fögur og margir höfðu
vafalauist beðið hennar, en hún hafði hafnað
þeim öllum. Lady Sophiía sagðist vita hvers-
vegna, og bætti svo við; að Sir George hefði
aldrei gefið henni neitt undir fótinn, svo hún
hefði enga ástæðu til að bíða eftir honum.
Við snerum, öll fjögur, til “Svölunnar”.
Díana var auðsæilega í skínandi skapi, þótt var-
irnar væru herptar saman þegar hún brosti og
augun væru illúðleg.
“Leyfið mér að tala við yður seinna í fá-
einar miínútur,” sagði Sir George í lágum hljóð-
um þegar hann hjálpaði mér upp úr bátnum.
Áður en eg gat svarað, kom Lady Forth út
og bað okkur hlægjandi um flestar liljurnar.
Sagðist hún þurfa þær fyrir borðið til að
skreyta það, og þakkaði okkur fyrir að hafa
hugsað svona um sig.
En einhvemveginn fór það svo að eg gat
ekki komið því við að tala einslega við Sir
George, eins og hann hafði beðið mig um, eitt-
hvað kom alt af því til tálmunar. Stundum var
það Lady Dunbar en oftast Díana dóttir hennar.
Það er iíka örðugt að ræða einslega við
fólk um borð í slíkum bát og þessum, þar sem
svo margir vinir og kunningjar eru saman-
komnir á jafn litlum stað.
Forth iávarður og frú hans áttu fjölda vina,
sem allir voru viðstaddir hátíðahöldin í Henley,
og þeir, sem ekki vom boðnir að dvelja í bátn-
um, voru boðnir til máltíða um borð.
Þegar við fórum í rúmið um kvöldið, hafði
Sir George tæplega talað við mig eina mínútu,
og varð eg að játa að það var ekki hionum að
kenna, þótt mér dytti í hug, að hann hefði
kanske ekki þráð samtalið eins mikið og eg.
Eg lá vakandi og hugsaði um það, sem hann
hafði sagt, og þegar eg var um það leyti að festa
blund hrökk eg upp, því nú datt mér atriði i
hug, sem eg hafði gleymt. Við hvað átti hann,
er hann sagði, að það væri atriði, sem eg þyrfti
að vita um?
16. Kapítuli.
Þetta var þriðja kvöldið við Henley og
ennþá hafði ekkert komið fyrir. Það er að segja,
margt hafði gerst hvað veizluhöld og gleðskap
snerti, en í eigingirni minni á eg við þetta, að
ekkert hafði komið fyrir hvað mig snerti, er
þýðingu hafði, og kanske ekki heldur hvað Sir
George snerti.
Þennan dag var miðdegisverðar veizla um
borð í “Svölunni”, en hún fór fram sn'emma
vegna flugeldanna, sem átti að sýna þetta síð-
asta kvöld hátíðahaldanna. Ennþá var ekki
orðið dimt, heldur breiddist daufur bjaimi ytfir
himininn, þegar karlmennirnir komu upp á þil-
farið þar, sem kvenfólkið sat. Kveldrökkrið lá
eins og hiíalín yfri þilfarinu og í stöku stað var
það rofið af marglitum ljósum, dreifðum hér
og hvar um þilfarið, og á öðrum snekkjum eða
smábátum, sem þarna lágu á fljótinu, eða þutu
fram og aftur eins og skrautlitaðir fuglar í
frumskógum suðurlandanna.
Vatnið gutlaði við súð skipsins, og ómar
af hlátrum og glaðværum samræðum heyrðust
auk strengja hljóðfæra, sem víða var leikið á.
Alt í einu heyrðist fögur kvenmannsrödd syngja
eitthvert ljóðið, sem þá var í hylli almennings,
eða stundum sungu einhverjir angurblíða negra
söngva. Þegár karlmennimir komu upp á þil-
farið, stansaði rétt hjá “Svölunni”, einn siíkur
söngflokkur. Allir voru söngmennirnir með
grímur, og virtust bera langt af öllum öðrum,
sem reyndu þama listir sínar.
Þetta var piltur og stúlka, klædd japönsk-
um búningi, og höfðu gnímur, svo andlit þeirra
vom gersamlega hulin. Maðurinn lék á fiðlu,
en stúlkan söng með djúpri og skýrri rödd, svo
að eg hlustaði með draumkendri ánægju er hún
söng spanskt þjóðlag, og gmnaði mig sízt, ,að eg
ætti að hrökkva upp af dvalanoxm á óþægilegan
hátt.
Svo margt fólk v,ar um borð hjá okkur, að
það var næstum troðningur á þilfarinu; en eg
fann það án þess að eg sæi, að Sir George hafði
ruðst gegn um þröngina og stóð fast á bak við
mig. Díana sat við hlið miína, og hefði hann
viljað, gat hann fengið sér 9æti hinu megin við
hana, enda hafði hún haldið sætinu auðu handa
hionum; en hann þáði það ekki ,og með hreyf-
ingu, sem varla var hægt að sjá, leyfði Díana
Weyland höfuð9manni að taka sætið.
“Eg vildi bara að þau héldu áfram að
syngja,” sagði eg þegar þau höfðu lokið við
þjóðlagið.
D|íana og Weyland vom þau einu, sem
klöppuðu með ábafa, því að það var eins og Sir
George vaknaði af svefni er eg sagði þetta.
“Ef yður langar, til skulu þau syngja
meira,” sagði hann og klappaði svo ákaft að all-
ir um borð tóku nú eftir parinu í bátnum, er
hófu nú nýjan söng.
Það voru ekki eingöngu við, sem vorum
um borð í “Svölunni”, 9em vomm fús að hlusta
á sönginn, heldur einnig fólkið í bátunum í
kring. “Svalan” var eigi aðeins fallegasti bát-
urinn á fljótinu heldur voru gestirnir um borð
meðal nafnkendustu manna þjóðfélagsins, og
dró því alt sem um borð gerðist, athygli allra
að sér.
-Kvæðið, sem þau sungu nú var undir fjör-
ugu lagi og kröftugu og dró því að sér athygli.
Maðurinn tók að leika á hljóðfærið en
istúlkan söng með skýrri rödd, svo allir gátu
heyrt orðin og skilið þau.
Fyrst skildi eg ekki orðin né vissi hvers-
konaa; kvæði þetta var, en brátt skildiist mér,
að eg sat þarna vamalaus náföl af sneypu og
undmn.
Þetta var niíðkvæði um mig, efnið lýsti
hversu ungfrú Öskubuska hefði komið frá Peck-
ham, þar sem hún hafði gætt smábarna, en
hafði svo með kænsku smeygt sér inn í Mayfair.
Hvemig hún hefði logið sig áfram, og sagt ó-
sannar sögur af sór til þess að fólk skyldi ætia,
að hún væri auðugur erfingi, alt til þess að ná
sér í auðugan mann — hertoga eða einhvern
álíka hátt settan. Að hún væri nú skjálfandi
af ótta við, að kaupmennimir sendu heim reikn-
ingana og svo fram eftir götunum.
“En getur þá enginn látið þessa hræðilegu
sbepnu þagna,” hrópaði Díana.
Eg sat þarna máttlaus af örvæntingu og
skildi ekkert í því, að Díana skyldi koma mér
til hjálpar.
“En Sir George,” mælti hún í lægri rómi,
“getið þór. ekki gert neitt til #ið hindra þau í,
að móðga Miss Brand þannig opinberlega, í allra
áheyrn?”
“En sú heimska,” svaraði hann kuldalega,
svo hátt að allir gátu heyrt það, því að söng-
konan var nú þögnuð og báturinn þeirra horf-
inn inn á meðal hinna bátanna. “En sú heimska,
og, eS bætt við — ef það hefði ekki verið
þér, Miss Dunbar — hversu illgimislegt! Rétt
eins og að nokkur maður með heilbrigðri skyn-
semi mundi heimfæra þetta bull til stúlkunnar,
sem þér nefnduð?”
“Engu að síður áttu þau við hana,” sagði
Díana þurlega, “allir vita það iíka vafalaust.
Á morgun verður þetta breitt út um allan bæ-
inn; það er alt af nóg af slúðrinu. Allir hafa
auðvitað heyrt söguna um Peckham. Eg hélt að
bezt væri að láta þessi andstyggilegu hjú þagna.
Hugsið yður að það skuli vera búið að gera
kvæði um þetta! En vesalings Consuelo litla
er iíka svo nafnkunn----”
Nú vissi eg líka hversvegna hún hafði
tekið fram í fyrir söngkonunni, og hversvegna
allir hinir höfðu þagað. Allir hinir létu eins og
þeir vissu ekki að orðin ættu við mig.
Það féll í hlut Díönu að skera úr með þetta
og hún hafði enga meðaumkvun sýnt. Með-
aumkvun? Þegar eg hugsaði út í það, skildist
mér, að Díana hefði sjálf komið þessu svona
fyrir. Svolátið af peningum, svolítið af slægð
og heilmikið af illgimi, það var alt sem hún
þurfti og af öllu þessu hafði hún nóg.
“Eg veit vel að nóg er til af flónum og slúð-
urberum í þessum heimi,” sagði Sir George
gremjufullur, og lofaði Díönu ekki að ljúka við
setninguna, “en ekki hugsa eg að samfélagsfólk
okkar sé svo h’eimskt, vont og illgjarnt og þér
gefið í skyn, Miss Dunbar. Og þar sem eg er
viiSs um að allir hérna eru mér samþykkir, þá sé
eg enga ástæðu til að orðlengja þetta. Ein-
hverjir flökkusöngvarar hafa soðið saman níð-
vísu, sem á kanske að litlu leyti við eirihvem
veruleika, að styðjast, þótt ekki sé það víst, en
við, sem hér emm getum tæplega tekið hana að
okkur.”
“En Miss Brand var kölluð ungfrú Ösku-
buiska”, sagði Díana þrákeltnislega og andlit
hennar var fölt í tunglsljósinu. “Það hlýtur hún
oft að hafa heyrt sjálf, og hún getur ekki verið
reið við mig, að eg endurtek það, því eg vildi
ekki fyrir nokkurn mun vera illgjörn.”
“Aldrei hefi eg heyrt það,” svaraði Sir
George, “en stúlkumar heyra svo margt vegna
þess, að þær slá ekki hvorar aðrar niður, þegar
þær móðga vinkonur sánar, eins og heiðarlegir
rnenn gera þegar svo stendur á. En öskubuska
er nú í sjálfu sér ekkert móðgunaryrði. Allir
sem þekkja Miss Brand, eru svo hepnir—”
“Nei, blessaðir talið ekki meira um þetta,”
sagði eg þýðlega í lágum hljóðum. Eg hafði
enga lönguri til að gráta er eg heyrði þessa and-
styggilegu vísu, né hið lymskulega og hræsnis-
fulla vamarmál Díönu, en þegar Sir George tók
svari mínu komu tárin fram í augu mér, og gat
eg varla byrgt þau inni.
“Ef eirihver segir nú vingjamlegt orð við
mig fer eg að gráta,”/ hugsaði eg með mér ör-
væntingarfull. En til allrar lukku var þetta
liðið hjá. Samræðurnar .hófust á ný, og fólkið
var svo nærgætið að það fór að hlægja og tala
eins og ekkert hefði ískorist.
Lady Porth kom til mlín, lagði hand'.egginn
utan um mig og fór að segja mér einhverji gam-
ansögu, sem hafði gerst á þessum slóðum árið
áður. Hún var ósköp móðurleg við mig, þótt
hún væri lítið eldri en eg var sjálf.
17. Kapítuli.
Svefriherbergið mitt á bátnum var lítið og
fallegt. Það var út úr herbergi Lady Sophíu,
sem var miklu stærra. Hún kom inn til mín tiT
að bjóða mér góða nótt og til að tala um það,
sem hafði komið fyrir. Hún kendi mjög í brjósti
um mig, og var gremjuifull í garð óvina minna.
Hún sagði mér að láta þetta ekkert á mig fá,
vegna þess að enginn mundi virða þetta á verri
veg fyrir mér. Eftir að hafa rætt lengi við mig
vingjarnlega og með hluttekningu, fór hún inn
í herbergi sitt. '
Mig langaði ekkert til að hátta. Eg hafði
ekki fyrirgefið Díönu Dunbar, og á meðan eg
var svona reið við hana gat eg ekki lesið kvöld-
bænirnar mínar. Eg hafði aldrei farið svo að
sofa, að eg ekki læsi bænimar mínar, en jafnvel
þótt eg læsi þær, bjóst eg ekki við að geta sofn-
að.
Eg sat klædd morgunkjólnum mínum og
burstaði með hægð langa og hrokkna hárið
mitt, er eg heyrði að barið var hægt að dyrum.
Fyrst hélt eg að það væri hurðin milli herbergja
okkar Lady Sophíu, en þegar barið var aftur,
vissi eg að svo var ekki.
Eg gekk að hurðinni og leit út. Eg furðaði
mig á að sjá Diönu Dunbar standa þar fyrir
utan. Var hún alklædd eins og hún var við
miðdegisverðinn.
“Viljið þér lofa mér að koma inn augna-
blik?” spurði hún undur smjiaðuirslega. “Mig
langar svo ósköp mikið til að tala við yður.”
“Getur það ekki beðið þangað til á morg-
un? Eg ætlaði að fara að hátta, og nú er orðið
svo framorðið,” svaraði eg.
“Hvað gerir það til þótt framorðið sé? Á
morgun förum við öll héðan, og þá verður eng-
nin tími til að tala saman í ró og næði. Þér vitið
hversu örðugt það er hérna um borð.”
“Já, eg hefi veitt því eftirtekt,” svaraði eg,
því að eg skildi sneiðina. “En fyrst þér endi-
lega viljið getið þér komið inn.”
Hún kom inn og lobaði hurðinni, sem eg
hafði skilið eftir í hálfa gátt, sem merki þess,
að eg óskaði ekki eftir, að hún dveldi þarna
lengi.
“Eg ætla að byrja á, að segja yður hversU
mjög eg vorkendi yður í kvöld,” sagði hún og
fékk sér sæti án þess að henni væri boðið.
“Þabka yður fyrir. Eg hugsa eg fari nærri
um hversu sárt yður tók það,” svaraði eg, “en
við þurfum tæplega að eyða löngum tíma til að
ræða það nú.”
Eg fébk mér ekki sæti en stóð eins og ein-
trjáningur á gólfinu í miðju herberginu. Þegar
eg hafði sagt þetta, stökk Díana á fætur, hljóp
til mín og lagði hendurnar á axlir mínar.
“Æ, eg vildi mikið til vinna, að þér væruð
ekki svona óvingjíamlegar í minn garð. Eg vildi
óska, að þér leyfðuð mér að vera vinkona yðar,
því eg vildi svo gjarnan vera það,” sagði hún og
horfði í augu mér með mikilli athygli til að sjá
hvernig mér yrði við þetta tilboð sitt.
“Eg á ekki auðvelt með að stofna til vin-
áttu,” svaraði eg.
“Viljið þér þá ekki að minsta kosti leyfa
mér að tala við yður eins og eg væri vinkona
yðar?” spurði hún smjaðurslega.
“Eg er þess albúin að hlusta á alt, sem yður
langar til að segja.”
“Það er mjög vingjarnlegt af yður. Og eg
tók málstað yðar í kvöld, Consuelo! Hvað ætlið
þér að gera nú í sambandi við þetta leiðinlega
atvik? Það hefir vitanlega mjög mikil áhrif á
framtíðar áætlanir yðar.”
“Hversvegma ? ”
“Hversvegna? Lítið þekkið þér heiminn
fyrst þér^spyrjið þannig. Fólk, sem vér hyggj-
um vini vora hirða ekbert um oss sem einstakl-
inga. Það er alminlegt við mann, á meðan mað-
ur hefir almennings hylli og er í áliti, en samt
langar alla miklu fremur til að tala ilt um mann
en vel, þegar bakinu er snúið við þeim. Það er
auðvelt ag gera gis að vinum sínum. Þetta getið
þér skilið, annairs hefðu þeir ekki uppnefnt
yður ungfrú öskubusku. öll sýningin við bát-
inn í kvöld verður auðvitað í blöðunum á morg-
un. Og jafmvel þótt nafn yðar verði ekki nefnt,
munu samt allir vita við hverja er átt. Það hefir
verið heilmikijð um yður tílað, en eftir þetta er
eg hrædd um, að yður verði ekki við vært í
London, þessvegna kenni eg í brjósti um yður,
elsku Oonsuelo. Menn, 9em þér hugsuðuð, að
dáðust að yður, munu gleyma að bjóða yður upp
á dansieikjunum. Þeim fellur vel að ungu stúlk-
urnar séu athygliisverðar, en ekki á þamn hátt,
sem þér hafið orðið það. Hefir Lady Soþhía
ekki sagt yður hið sama og eg hefi nú gert?”
“Nei, það hefir hún ekki gert,” svaraði eg
þurlega.
“Niei, hún er auðvitað hrædd um að særa
tilfinningar yðar. Hún er bezta skinn. Hún
hikar sér ekki við að segjta ósatt við og við, geti
það hjálpað vinum hennar. Þetta er svoddan
gæða blóð. Flestum fellur bezt að segja sann-
leikann um vini sína en ekki við þá.”
“Þér dæmið þá sjálfsagt eftir sjálfri yður,”
svaraði eg.
“Vierið þér ekki svona andstyggilegar, góða
mín. Eg reyndi að hjálpa yður. Eg hefi hugsað
um málið og reynt að setja mig 1 yðar spor. Mér
finst bezt að þér ferðuðust burt, að minsta kosti
þangað til fólk gleymdi þessu.”
“Yður sýndiist líklega ráð að eg færi til
Peckham, það sem þér haldið að eg sé komin?”
Eg talaði kuldalega, þótt blóðið syði í æð-
um mínurn.
“Eg mundi stinga upp á miklu sbemtilegri
stað, á landareign, sem við eigum, þar sem við
sjálfar komum sjaldan, en lánum vinum okkar.
Mamma veitir sjálfsagt leyfi sitt til þess. En
hversvegna segið þér, að eg álíti það þér eigið
heima í Peckham? Eg veit ekkert um Pack-
ham.”
“Bara að þér og mamma yðar eltuð mig
þangað út,” sagði eg óafvitandi, án þess að í-
huga afleiðingarnar. “Bara þetta, að þér og
mamma yðar reynduð að fá upplýsingar um
mig. Og það voruð þið sem komuð þessi slúðri
á stað um mig núna í kvöld — spunnuð það upp.
Þér og Lady Dunbar hafið ákveðna ástæðu til
að leyna forvitni ykkar um mínar sakir; þess-
vegna segið þið ekki blátt áfram og beint út
hvaða vitneskju þið hafið öðlast fyrir njósnir
ykkar. Þið óttist að rógburður ykkar fjúki tii
baba á sjálfar ykkur, þessvegna starfið þið að
honum í kyrþey. Ybkur langar til að eg hverfi
af sjónarsviðinu og leigið því götusöngvara til
að relca mig út úr ykkar heimi.”
“Hvernig vogið þér yður?’ hrópaði Díana
án þess þó að hækka róminn að mun; því að hún
féll ekki alveg út úr hlutverki hefðarmieyjar-
innar, og vissi líka að veggirnir á “Svölunni”
voru þunnir. “Hvernig dirfist þér að voga yður
að ásaka mig um annað eins og'þetta? Ef þér
endurtakið þessi orð yðar, gæti eg dregið yður
fyrir lög og dóm ef eg vildi. Það eru lög í land-
inu ,sem hegna þeim, sem skerða æru manns,
alveg eins þau hegna þeim, sem ræna mann
mannorði og neyða út úr fólki fé. Eg mundi
halda að fólk úr því mannfélagi, 9em þér bomið
frá, mundi vita meira um þau en eg. Hvers-
vegna ætti eg að vilja losna við yður. Það er
alveg hlægilegt, að þér dragið einnig nafn móð-
ur minnar inn í þetta. Haldið þér að eg sé af-
brýðisöm af yður?”
“Eg hugsa að þér hatið mig,” svaraði eg.
“Eg hefi eigi nógu mikinn áhuga fyrir yður
til þess. Eg hirði ekki meira um yður en þetta,”
sagði hún og smelti fingrunum. “Eg býst við að
þér haldið, að eg sé reið við yður af því að Sir
George Seaforth hefir verið að dáðst að yður?
En sú vitleysa! Eins og siíkur maður, sem hann
er, mumdi giftast Öskubusku eins og yður, sem
enginn veit neitt um. Eg hefi hlegið að þessu
og furðað mig á hvað þér segið við því, að ög
meitaði bónorði hans í fyrra, þegar hann var
ástfanginn af mér, eins og hann þykist nú vera
af yður. En það er bara vani hans að sbemta sér
svolítði við að sjá framan í hverja nýja stúlbu,
sem tekur þátt í samkvæmisk'finu. En Sir
George er maður drambsamur, stoltur af ætt
sinni og stöðu og hrósar sér af því, að enginn
hams forfeðra, hafi nokkru sinni í hinni löngu
forfeðraröð, tekið niður fyrir sig. Þar sem hann
veit ekkert um yður, mundi hann aldrei giftaist
yður, jafnvel þótt hann elskaði yður. Ef hann
vissi alt um yður mundi hann ennþá síður gera
það.”
“Honum er svo velkomið að vita alt, sem
um mig er að vita,” svaraði eg.
“Hversvegna þér komuð til Lady Sophíu á
mieðal annars?” Augu hennar störðu í augu
mín eins og hún ætlaði að draga út svarið.
Eg dignaði nú dálítið, því eg fann að hún
hafði yfirtökin.
“Hvað vitið þér um það?” spurði eg.
“Þáð skal eg segja yður, ef þér gefið mér
skýringu yðar fyrst.”
Hún hikaði svolítið áður en hún kom með
þetta tilboð.
“Eg kom vegira þess að Lady Sophíu þótti
vænt um mig og bauð mér til sán; það er alt og
sumt,” 9varaði eg.
“Rugl, segið mér eitthvað 9ennilegra en
þetta. Enginn, sem þekkir Sophíu de Gretton
og efnahag hennar, trúir þessu eitt augnablik.
Hún hlýtur að haifa haft sérstaka ástæðu til að
bjóða yður til sín og það góða ástæðu.”
“Hlýtur að hafa haft?” endurtók eg. “Þá
vitið þér ekki hversvegna hún gerði það. Þér
spurðuð bara til þess að veiða það upp úr mér.”
Hún hrökk við.
“Já,” sagði hún, “þetta var bragð. Satt að
segja veit eg ekkert um það.”
“Eg ekki heldur. Eg veit ekkert um þetta
annað, en það, sem eg hefi sagt yður. Lady
Sophía þykir vænt um mig; hún er fljótfærin og
sækist eftir því, sem er nýtt og sjaldgæft. Hún
sagði eifthvað á þá leið.”