Heimskringla - 03.11.1948, Blaðsíða 3

HEIMSKRINGLA
3. SIÐA
WINNIPEG, 3. NÓV. 1948
eru handhafar og erfingjar hinn-
ar vestrænu siðmenningar. Sú
menning hefir lagt mikla áherzlu
á einstaklingsfrelsið með ótal
lagasetningum og yfirlýsingum
Engum dettur í hug að frelsið sé
ekki mikils virði og að menn eins
og fyrrum vildu ekki leggja líf
sitt fram því til verndar og varð-
veislu. Hin höfuð þjóðin, Rúss-
ar, leggja mesta áherzluna á
borgaralegt örygii, atvinnulega,
menningarlega og fjárhagslega.
Dettur nokkrum í hug að hér sé
ekki líka að ræða um mikils varð-
andi verðmæti, að tryggja ein-
staklinginn gegn atvinnu missir,
verðsveiflum og auðvalds kúg-
un? Tvent ættu báðar þjóðirnar
að hugfesta, að ef til ófriðar
kemur, fer alt öryggi út í veður
og vind og frelsið glatast. Það
ætti ekki heldur að vera nein ó-
yfirstígandi torvelda á því að
samrýma þessar stefnur, því
iheimsmenningin þarf bæði á
öryggi og frelsi að halda. Það
má áreiðanlega takast, að tryggja
hið mesta frelsi samfara hinu
mesta öryggi ef góðviljan og í-
grundunina ekki skortir í heil-
brigðu mannfélagi.
Mér finnst trúin á atom
sprengjuna vera táknræn. Þegar
menn tapa trúnni á hin uppbyg-
jandi og guðlegu skapamögn,
festa þeir trúna á eyðileggingar
öflin. Þetta niðurrifs og eyði-
leggingar eðli birtist tíðum í
villumönnum og illa siðuðum
börnum. Já, og hjá brjáluðu
fólki.
Hvernig hefur heimurinn fall-
ið niður í þetta öngþveiti? Fyrir
trúleysi sitt, af því hann hefur
ekki trú á neinu: Alt sem vor
kynslóð hefur helzt fest traust
sitt á hefur brugðist vonum vor-
um. Vér trúðum á lýðræðið og
upp spruttu átján einvaldar á
tuttugu árum. Vér trúðum á fram
farirnar og yfir skullu tvö al-
heimsstríð og sú ógnarkreppa er
gerði fátæklingana að bónbjarga
mönnum en efnaða að öreigum,
enda þótt hún hafi kunnað að
gera fáeina auðmenn ennþá rík-
ari. Vér trúðum á vísindin og
þau gáfu kjarnorku sprengjuna,
sem nú ógnar öllum lýðum með
algjöru heimshruni. Menn geta
ekki borið fullt traust til sjálfra
síns, því þeir vita það einir og ó-
studdir fer þeim tíðum eins og
Páli postula “að hið góða sem
þeit vilja, gera þeir ekki og það
illa sem þeir ekki vilja, gera þeir
tíðum”.
Á ensku máli er oft talað um
“the inner reserve”, innri vara
orku, orku sem orkar stórum
sigrum. Til hennar er gripið þeg-
ar allt hið hversdagslega er að
bregðast. Trúin á guð í alheims
geimi og guð í sjálfum þér er
einmitt slík orka eða gefur hana.
Það er kristijinnar og kirkjunn-
ar að gefa mönnum þessa orku
og þá mun friður guðs, gjöf
Krists, stafa sem lífgefandi
geisli inn í sálir mannanna og
breiðast sem guðs blessun yfir
jörðina. Þá verða mennirnir
bræður og friður ríkir um allar
jarðir.
H. E. Johnson
Ferð mín til íslands
Eftir Önnu Matthíasson
Verjandi morðingja nokkurs
var orðinn gersamlega vonlaus
um málstað skjólstæðings síns.
Hann varð því alveg forviða er
úrskurður dómaranna hljóðaði:
“Saklaus”.
í algleymisfögnuði stundi verj
andinn:
“Saklaus, og morðinginn, sem
ihafði játað sekt sína.”
“Já, það var nú einmitt merg-
urinn málsins”, sagði einn dóm-
aranna, sem heyrt hafði orð verj-
andans. Dóninn játaði, og þar
sem ekki er vitað, að honum hafi
nokkurn tíma orðið sannleiksorð
á munni, ályktuðum við, að
hann hlyti að vera saklaus.”
★ * *
Benjkmin Disraeli: “Eg hef
meiri áhuga fyrir nútíðinni en
framtíðinni, en þó tek eg fram-
tíðina fram yfir nútíðina”.
Framh.
Við héldum áfram meðfram
Hlíðinni, sáum Hlíðarenda þar
sem Gunnar bjó; svo meðfram
Hlíðarendakoti, sem Þorsteinn
Erlingson ólst upp á. Mér var
sýndur bletturinn, sem Gunnar
sneri aftur, og en héldum við á-
fram, því ferðinni var heitið að
Múlakoti og brátt komum við
þangað. Þar skildi séra Sveinn
við okkur og fór heim, en við
vorum eftir. Við vorum þar þrjá
daga um kyrt báðar. Það er
veitingarstaður og margt um
manninn. Húsbóndinn er lista-
málari, fer um sveitir og málar
landslag. Húsmóðirinn stjórnar
veitingarhúsinu með dugnaði.
Móðir húsbóndans hefur falleg-
ann tré- og blómagarð, sem
margir koma úr öllum áttum að
skoða. Sonur hjónanna annast
búið. Fyrir neðan í dalnum renn-
ur Rangá og Markárfljót er réð-
ist á land bænda og brutu það
upp. Það tók yfir stórt svæði, en
bændur tóku sig saman og höfðu
þær stíflur svo nú renna þær
meðfram jöklinum hinu megin
en farvegur þeirra er nú þur og
breiður. Það var farið með okkur
að stíflunni til að sýna okkur
hana. Hekla blés talssverðum
sandi yfir bú bænda undir Eyja-
fjöllum og haldið að efsti bær-
inn þar, sem er næst öræfunum,
muni ef til vill leggjast í eyði.
Á morgni hins fjórða dags
kvöddum við frænka mín þetta
góða fólk, sem gaf mér að skil-
naði málverk af Eyjafjallajökli
í minningu um komu mína þang-
að.
Við héldum sem leið liggur til
Hveragerðis, þar skildi frænka
mín við mig og fór heim. Eg fór
til Jóns Ögmundssonar frænda
míns, sem býr þar og Solveigar
konu hans. Við erum þrjú systk-
ina börn og var hjá þeim í þrjá
daga í besta gengi. Einn af þeim
dögum fór dóttir hjónanna með
mig niður að Kröggólfsstöðum,
óðuli feðra minna, sem þeir
höfðu átt á þriðja hundrað ár,
sonur tekið við af föður. Eg
heyrði að það mundi hafa verið
6 sem hefðu getað sagt “Hér var
mín vagga og hér var búinn minn
banabeður“. Þegar bróðir minn
dó tók við tengdasonur hans.
Hann veiktist, seldi stjórninni
jörðina, sem nú kvað vera að
skipta henni upp milli þeirra,
sem vilja, en part af henni hefur
bóndinn sem þeir settu þar.
Hún var álitinn ein af bestu
jörðum ssýslunnar. Það er von-
laust að hún geti nokkurntíma
orðið okkar aftur. Það er ekki,
laust, sem skrattinn heldur. —
Fólkið, sem þar er var svo al-
mennilegt og sýndi mér málverk
af staðnum.
Á heimleiðinni komum við við^
hjá ekkju Engilberts bróður
míns og dóttir og höfðum þar^
kvöldmat. Eg lofaði að koma til
þeirra seinna en gat það ekki, því;
eg varð að fara að búa mig til
heimferðar.
Það var gaman að vera hjá Jóni
frænda og konu hans. Þau höfðu
frá svo mörgu að segja frá gam-
alli tíð. Sonur þeirra býr þar rétt
hjá þeim líka í nýju húsi, með
systur sinni. Hann hefur gróður-
hús og búskap. Þau hafa þarna
þrjú börn sín hjá alt mesta mynd-
ar fólk. Nú varð eg að kveðja
þetta góða frændfólk mitt með
loforð um að koma aftur, ef eg
færi ekki strax af landi burt.
Okkur frænku minni var boðið j
vissan eftirmiðdag til Vigdíísarj
Ketilsdóttir ekkju Ólafs As-l
björnssonar úr Keflavík, enn er,
Vigdís falleg og fjörug, hún á
heima hjá dóttir sinni á eindælu i
heimili, einu því besta nálægtj
bænum sínum. Þar mætti eg
Steinunni og Effimíu.
Frú Egilson bað okkur að
koma með sér á keyrslu túr til
Þingvallar og tókum við því
boði hennar með þökkum. Hún er
dóttir Halldórs og Maríu frá
Hlaði, en kona Þorarins Egilsens
útgjörðar manns í Hafnarfirði.
Hún er mjög myndarleg kona
eins og hún á kyn til. Við vor-
um fjórar boðnar í þetta ferða-
lag: Ingibjörg frænka mín, Guð-
björg mákona mín og Guðrún
Magnúsdóttir. Það var farið upp
Mosfellssveit, gróðursæla og fall-
lega með miklu láglendi, fallega
hirtum bæjum, svo var haldið á-
fram á Kaldaðarhól og á Þing-
völl.
Nú var farið að grænka og veð-
rið að hlýna. Við skoðuðum
kirkjuna og var hún eins og þeg-
ar eg var þar unglingur. Alt hitt
var breytt, jafnvel lögrétta hafði
verið færð. Skógargot og Hraun-
tún höfðu verið lögð í eyði. —
Prestur fyrirfannst enginn en
kofi með þrem standþiljum stóð
þar. Það er kominn brú á Ósará,
talsvert fyrir sunnan bæinn og
þar er veitingarskáli. Þar fékk
frú Egilson kvöldverð handa
okkur, svo var keyrt með okkur
inn vellina meðfram Fögru
brekku, skamt þar fyrir norðan
er campstaður ungra manna. Svo
var keyrt inn að Bolafót og þar
var snúið við og haldið heim-
leiðis. Ekki gat eg séð bæinn
Svartagil, en Kárastaðir og Brú-
staðir blöstu við okkur og nú var
haldið heim. Eg skemti mér á-
gætlega þennan dag. Fossinn í
Öxará söng gamla sönginn sinn,
sem hann hafði sungið frá ómuna
tíð. Hann var ekki breyttur.
Okkur var boðið til Margrétar
Sveinsdóttir, móðursystir Ingi-
bjargar. Hún hefir verið bústýra
hjá Helga Svensyni, bróður sín-
um og gengið börnum hans í
móður stað eftir að kona hans
dó. Eg þekkti hana frá gamalli
tíð, við höfðum inndælann eftir-
miðdag hjá henni.
Svo var okkur boðið til Sól-
veigar Snorradóttir, við erum
bræðradættur. Hún býr með syni
sínum, sem á stærðar nýtt hús.
Hún er myndar kona, hún minnti
mig á eitthvað langt í burtu,
göfugt og sterkt og haldgott, en
nú segist hún vera gömul. Skemt-
um okkur ágætlega hjá henni,
svo um kvöldið fórum við til
Guðrúnar Magnúsdóttir, því þar
var eg eins og grár köttur.
Við vorum í veglegri veizlu
hjá Pétri Jóhannsyni og Margr-
éti Guðlaugsdóttir. Dóttir þeirra
hafði verið fermd og þau voru að
fara með hana til útlanda.
Eg var í boði hjá Frú Effimíu
annars var eg þar oft án þess að
vera boðin. Við, og Guðrún syst-
ir hennar vorum gamlir kunn-
ingjar. Guðrún skyldi mér eftir
lykilinn að húsi sínu, handa mér
til að vera þar þegar hún var far-
in.
Okkur Ingibjörgu var boðið
fyrir eftirmiðdags kaffi til Jóns
kaupmanns Matthíasson og frú
Jakobínu ásamt fleiri konum. —
Það var hellirigning þegar við
komum þangað, en þegar á dag-
inn leið, fór að stytta upp og sól-i
in að skína. Þá buðust hjónin til j
að keyra okkur út, og fórum við
til Reykjavíkur í Skerjafjörð og:
út á Seltjarnarnes, inn í Klípp-
hort inn undir Elliðár og síðan
heim til þeirra aftur fyrir kvöld-
mat.
Laufey fósturdóttir Jóns Arna
sonar Matthúsen og maður henn-
ar Magnús Kristóferson, foreldr-
ar Sjafnar konu Ögmundar son-
ar Ingibjörgu bróðirdóttir minn- í
ar, buðust til að keyra með okk- j
ur eitthvað og kusum við að fara
til Álptanes, Mig langaði að sjá
Garða, því þar átti eg heima áður
en eg fór af landi, hjá séra Jens
og konu hans. Svo langaði mig
að sjá Bessastaði. Þangað kom
eg oft með þeim bæði í kirkju og
í heimsókn. Þar var þá Grímur
Tomsen og frú Jakóbina. Þau
voru mjög gestrisin, en ungling-
um þótti hann nokkuð stríðin,
en nú var Tomsen fallinn frá fyr-
ir löngu. Eg hafði ekki komið að
Bessastöðum fyrir mörg ár, lang-
aði því að sjá umhverfið og kirkj-
unna. Við fórum því, þrjár kon-
ur, ofan úr bílnum og ein okkar
fór iheim að vinnuhjúa búðstaðn-
um og bað um að fá að sjá kirkj-
unna, en við fengum það svar að
maðurinn sem hefði lykilinn
hefði farið með hann heim til sín.
Svo við fórum þaðan og gengum
eftir akbraut meðfram túninu og
inn um sálarhliðið og upp að
kirkjunni og þaðan á þeirri á-
framhaldandi braut að kirkju-
garðinum. Eg hafði lofað manni
mínum að stansa við leiði
frænda hans og afa, Kristjáns
frá Híði. En um það bil sem við
komumst þangað kemur piltur
og sagði okkur að við mættumj
ekki vera þarna; við yrðum að
fara, og við hefðum ekki mátt
ganga forseta brautina eða ganga
á forsetans landi.
Öll hlið voru opin á þeim
brautum, sem við gengum á. Við
gengdum piltinum, og fórum. Eg
hryggðist af þessu, ekki beint af,
ókurteisinni sem okkur var sýnd
heldur af því hvernig á stóð.
Við fórum alla leið niður und-
ir Breiðabólstað, og alstaðar var
blómlegt og búsældarlegt heim
að líta. Við komum að Görðum,;
kirkjan hafði verið flutt til Hafn
arfjarðar, viðirnir teknir úr
henni en það sem lastrað var af j
henni stóð kjurt, stafnarnir, —
glugga umgjörðirnar og undir-;
stöðu veggirnir. Hún. minnti
mann á beinagrind. Sálarhliðið
var bundið saman að ofan með
bandi, en svo smeigði maður sér
inn Clm það að neðan. Staðurinn
virtist wera í niðurníðslu en aft-j
ur hefur Garðahverfi tekið mikl-
um framförum. í Hafnarfirði
hafa verið miklar framfarir, mik-
ið byggt af fallegum húsum og
enn er verið að byggja þar.
Flensborgarskólinn er úr sög-
unni, og annar bygður upp, í
hrauninu. Það er mjög myndar-
legt hús, með stóru bókasafni,!
sem maður lítur stöðugt eftir.
Tvær kirkjur, myndastofa, sem
fröken Anna Jónsdóttir dóttir
Jóns skólastjóra í Flensborg,
starfrækir. Mikið myndarleg
stúlka. í Hafnarfirði er listigarð-
garður alveg einstakur í sinni
röð. Hann er í lagi eins og djúp
skál, grafin ofan í hraunið með
gosbrunni í botninum, en upp
með honum hringin í kring eru
klettar, sem mynda sæti, alsettir
blómum, sem fólkið hefur gróð-
ursett.
Solveig Eyjólfsdóttir, frænka
mín, sem býr í Hafnarfirði hafði
stórt gestaboð og bauð Ingi-
björgu og mér þangað. Þar
voru frænkur mínar kona Mart-
eins og dætur hennar. Solveig er.
einstaklega myndarleg kona. —
Þegar eg var að leggja af stað
heim til Canada sendi hún mér
inndæla gjöf.
Eg leit inn til Pálínu ekkju
Björns Þórsteinssonar. Eg þekti
hana og móðir hennar úr Garðin-;
um, hún á einn son, séra Þorstein
Björnsson, sem var þá einmitt að
heimsækja hana. Guðrún dóttir
Ingibjargar, föðursystir minnar,
bauð mér oft heim. Hún býr í
Hafnaðfirði og á málara fyrir
mann og tvær inndælar dætur. |
Þar sá eg kærustu Steindór son-
ar Sveins, sem drukknaði, við að
bjarga vin sínum. Ögmundur
Ólafson í Lulu Island bað mig
að líta á Kvannahraun fyrir þá
ekki standa á sér. Þeir leggja
vegi um alt land, og halda þeim
við. Þeir brúa stórfljótin, þeir
beisla fossanna (Ljósafoss, sem
hafði það nafn frá ómuna tíð)
leiða úr þeim rafmagnið inn í
húsin, leiða heitt vatn úr hverun-
um inn í mestan part Reykjavík-
ur, rífa í sundur mýrarnar. —
Hvar sem maður fer gefur að líta
reisulag timburhús og víða eru
útlend verkfæri til að vinna með
jörðina. Að eg ekki tali um
Reykjavík, þar sem ekki voru
nema melar og móar, eru nú lang-
ar götur af þéttsettum húsum og
svo veglegum, að höfðingjum
sæma, þetta hefir hin undraverða
blessaða íslenzka þjóð gjört. Eg
dáist að henni, og þakka henni
það sem hún hefur gjört fyrir
landið þeirra og mitt.
íbúa tala á fslandi var, árið
1948 130 — 140 þúsundir.
Nú er bátaútgjörðin liðin und-
ir lok og í hennar stað komin
togara útgerð. Það eru stór gufu-
skip, sem þeir hafa nú til veiða,
gömlu togaranna eru þeir að
selja, en kaupa nýja í þeirra stað
því þeir eru hraðskreiðari og að
líkindum ábyggilegri. — Eg
heyrði fólk tala um að einn af
togurum Tryggva skipstjóra hafi
nýlega selt afla sinn á Englandi
fyrir hálfa millj.ón krónur og er
það talið heimsmet í sölu fiskjar.
Eg heyrði líka, að landið væri að
kaupa miklu fleiri togara. Þeir
hafa líka keypt milliferðaskip og
loftför hvað mkið af hverju veitt
eg ekki — það er undravert hvað
þessi fámenna þjóð getur gert.
Allir líta þeir til sjómannanna
þessara hugprúðu harðfengu
manna, sem berjast við hafið,
þokur, öldur og vinda. Þeir vita
að þeir muni halda landinu við,
þó allt annað bregðist.
Að endingu sendi eg landi og
þjóð kveðju guðs og mína.
Anna Sigurðard. Matthíeson
Til frú Önnu Sigurðardóttur
Kvæði flutt henni af vini
við burtför hennar
Nú skal fagna góðum gesti
gaman er í dag,
alúð sanna ekki bresti, —
er nú breytt um hag
okkar flestra, árin liðu
undra fljótt á braut,
steyptust ýmsir straums í iðu,
en stóðu af sér marga þraut.
Hér í Garði ung að árum
Anna broshýr var,
tekin burt af tímans bárum
tengslin burtu' skar
örlaganna dísin djarfa,
duld með ráðin sín,
vildi Önnu veita starfa
í vestri björt þar sólin skín.
Oss í minni Önnu nafnið
ávalt hefir geymst,
dýrðlegt hennar dygðasafnið
drótt ei hefir gleymt.
Alt hún vildi ávalt bæta,
ungum mild hún var,
hina hryggu kaus að kæta
kærleiksskartið vel hún bar.
Svona mynd af Önnu eigum
öll, frá bernskutíð
og þeim dýrðgrip aldrei megum
eyða fyr né síð.
Fyrirmynd í okkar augum
Anna sífelt var,
þessvegna með traustum tfeugum
tengdust bjartar minningar.
Langt til vesturs leiðin liggur,
leiðin héðan heim,
meira þrek en margur hyggur
mælist hverjum þeim,
sem á efri árum fara,
óra slíkan veg,
en aukaforðinn er til vara
einlæg heimþrá dásamleg.
Óskum vér að Anna megi
örugt komast heim,
henni enginn af oss gleymi,
eða kynnum þeim.
Er af henni ung vér nutum
einnig nú í dag,
alvaldshöndin öllum hlutum
ætíð snúi í beztan hag.
DÁN ARFREGN
FRÁ WYNYARD
Þeim er óðum að fækka gömlu
og góðu landnemunum í þessari
bygð, og því ver, fjölgar vana-
lega auðum bújörðum við hvert
fráfall. Því of oft eru börnin
tvístruð frá hafi til hafs og eng-
ir lengur til að hlúa að gömlu
heimilunum né halda þeim við.
Þann 3. júlí s. 1. safnaðist til
feðra sinna í sjúkrahúsinu í
Wynyard, landneminn og ágætis-
drengurinn, Sigurður Magnús-
son, 87 ara að aldri. Hann var
jarðsunginn frá Sambandskirkj-
unni hér að viðstöddu fjölmenni,
af séra J. C. Jolley, presti ensku
kirkjunnar, og borinn til hinstu
hvíldar af Hákon Kristjánsson,
Júlíus Bjarnason, H. S. Axdal,
P. S. Thorsteinson, Kristinn Ey-
ólfson og Thórviði Halldórsson.
Sigurður sál. er fæddur 5. apríl
1861 að Ljúfustöðum í Bitru-
hreppi í Strandasýslu, þaðan
fluttist hann árið 1885 ásamt
móður sinni til Ameríku og sett-
ist að í bygðinni suðaustur frá
Mountain í Norður Dakota. Þar
giftist hann eftirlifandi konu
sinni Krinstínu Sigurjónsdóttir
Jóhannessonar, stuttu fyrir alda-
mótin, og fluttist þaðan skömmu
seinna í fámennu íslenzku ný-
lenduna suðvestur frá Langdon í
Norður Dakota, og þar bjó hann
þangað til í nóvember 1905, að
hann fluttist með fjölskyldu sína
á heimilisréttarland sitt 1% mílu
austan við Kandahar; þar bjó
hann blómabúi í nærri fjörutíu
ár, eða þangað til kraftar og
heilsa voru svo gengin til þurðar
að þau hjónin fluttust til Wyn-
yard til að eyða síðustu dögunum
þar.
Á heimilisréttarlandi þeirra
Sigurðar og Kirstínar, stendur
nú autt, eitt glæsilegasta heimili
Vatnabygða, og bráðum fara þær
góðu byggingar sama veginn og
hann sem reisti þær.
Sigurður og Kristín eignuðust
tíu börn, og af þeim eru átta á
lífi. Nöfn þeirra eru í röð eftir
aldri: Soffía, fyrsti barnaskóla-
kennari í Kandahar, nú í Van-
couver; Kristín, í Toronto; Sig-
urjón, dó á fyrsta ári; Sigurjón,
í Lethbridge, Alta.; Margrét, í
Lacombe, Altgl.; Björg, dó um
tvítugt; Kristbjörg, í Vancouver;
Guðlaug, í Calgary; Magnús, í
Nanaimo, B. C., og Björn, í Van-
couver.
Eg sem rita þessar fáu línur,
held eg hafi þekt Sigurð Magn-
ússon mörgum betur, og þó hann
væri ekki mikill að vallarsýn,
veit eg þó ekki af neinum hend-
ingum sem lýsa honum betur en
þessar:
“Þéttur á velli og þéttur í lund
og þrautgóður á raunastund.”
Lífstíðar vinur
BORGIÐ HEIMSKRINGLU
því gleymd er goldin skuld
bræður, því þar voru þeir fæddir
en þegar við komum heim spegl-
aði kvöldroði miðnætursólarinn-
ar sig í firðinum og það var ind- j
isleg sjón — eina skiftið sem eg
sá roðann.
Nú er eg þá búin að líta gamla
landið mitt, sem mig langað svo
mikið, en nú er það ekki gamla
HOW YOU WILL
BENEFIT BY READING
thc world's doily newspoper—-
THE CHRISTIAN SCIENCE MONITOR. You will find yourself one of
the best-informed persons in vour community on world offoirs when
you read this world-wide doiíy newspoper regulorly. You will gain
fresh, new viewpointS/ a fuller, richer understonding of todoy's vitoS
news—PLUS help from its exclusive features on homemoking, educo-
tion, business, theoter, music, rodio, sports.
landið. Það er nýtt í gamalli um-
gjörð. Fyrir 15 — 20 árum rímk-
aði um efnahag landsins, en þeg- j
ar peningarnir komu, og lands-
búum var sagt hvað þeir gætu
gjört til að bæta landið, láta þeir
Subteribe new to
thls speciel "get-
ecquointed" offer
—I month for $ 1
___<U. S. funds)_1
lislen to ’The Christian
Science Monitor Views the \
News" every Thursday
mght over the ímencan
Broadcastmg Company
The Christian Science Publishing Society
One, Norway Street, Boston 15, Moss., U.
S. A.
PB-S
. Enclosed is $1, for which please send me The Christion
I Science Monitor for one month.
L*
Nome.
||\ Street.
\City...
Zone.____Stote....