Heimskringla - 03.11.1948, Blaðsíða 5

WINNIPEG, 3. NÓV. 1948
HEIMSKRINGLA
5. SIÐA
þar með byggður grundvöllur að
jafnvægi í efnahagsmálum- al-
heimsins.
Nýta veröur allar orku-
lindir heimsins
Annað atriðið, sem mest stuðl-
aði að sigri í stríðinu var hern-
aðaráætlun og hernaðarlist. Nú
er hvorki til friðaráætlun njé
friðarlist. Við höfum stigið of
mörg villuspor og það er ekki
hægt að vinna friðinn með því
að dreifa eða skifta orku Banda-
ríkjanna. Við og bandamenn okk-
ar verðum að eflast sameiginlega
og það verður að nýta, ekki að-
eins orkulindir Bandaríkjanna,
heldur orkulindir alls heimsnis
til hagsbóta fyrir frjálst fólk
hvar sem er í veröldinni.
Þriðja atriðið sem gerði okkur
fært að sigra, var það sem Wood-
row Wilson kallaði: “fullkomn-
ustu afköstin . . . sjálfkrafa sam-
starf frjálsra manna”.
Tvisvar á ævi minni hef eg séð
bandarísku þjóðina breytast úr
fólki, sem elskar friðinn og hat-
ar styrjöld í stórkostlegasta
styrjaldar og eyðileggingarafl,
sem veröldin hefur nokkurntíma
þekkt. Og tvisvar hef eg séð
þessa sömu þjóð, jafnvel enn
hraðar, kasta herklæðunum og
verða að rólyndri friðsamri þjóð.
Er það nokkur tilviljun, að
Bandaríkjamenn haga sér þann-
ig-
Krafturinn bak við slíka um-
breytingu er einn, — ástríðan
eftir frelsi.
Marx: Auðvaldsskipulagið
leiðir af sér styrjöld
í 100 ár hafa marxistar préd-
ikað, að “auðvaldsskipulagið
hljóti ávallt að leiða til styrjald-
ar, vegna baráttunnar um mark-
aði og hagnað”. Sannleikurinn er
hinsvegar, að ekkert efnahags-
skipulag er friðsamara en hið
frjálsa einkaframtak, þar sem
milljónir einstaklinga leita sér
að hamingju og hagnaði án íhlut-
unar ríkisins.
Staðreyndin: Frjálst framtak
táknar frið. Einræði táknar
styrjöld
Sagan sýnir líka, að skilyrði
fyrir styrjöld eru fyrst og fremst
einræði, þar sem ríkið hefur eft-
irlit með öllum efnahagsmálun-
um. Bæði kommúnismi og fas-
ismi telur fallbyssur nauðsyn-
legri en fæðu handa fólkinu. —
Þjóðir, sem aðhyllast þær stefn-
ur hugsa um það helst að undir-
búa styrjöld, en vanrækja að bæta
lífsafkomu almennings. Báðar
eru vígbúnaðarstefnur.
Bandaríkin heyja ekki
landvinningastyrjöld
Það er aðeins, þegar hætta
steðjar að, sem frelsi okkar er
skert og við verðum að gegna
herkvaðningu. Þegar við heyj-
um styrjöld gerum við það í þeim
tilgangi einum að hljóta frið aft-
ur, svo við megum lifa áfram í
frelsi. Við berjumst ekki til þess
að vinna land á fjarlægum
ströndum, heldur til þess að fá
að snúa heim í friði, — ekki til
þess að undiroka aðrar þjóðir,
heldur til þess að mega snúa
heim og lifa sjálfir án þess að
vera undirokaðir.
Þegar maður hugleiðir þessar
staðreyndir og sér þátt Banda-
ríkjanna í tveimur heimsstyr-
öldum, þá kemur manni það und-
arlega fyrir sjónir að þessi þjóð
skuli af sumum vera ásökuð um
heimsveldisstefnu. Slíkar 'ásak-
anir hljóta að vera sprottnar ann-
aðhvort af illgirni eða missskiln-
ingi. Það er vert að taka eftir
því, að áróður þessi um heims-
veldisofbeldi okkar bendir stöð-
ugt á einhverjar ímyndaðar fyr-
irætlanir. Okkur er stögugt núið
um nasir, það sem þessar ill-
gjörnu tungur segja, að við ætl-
um að gera á næstunni. Þær finna
nefnilega ekkert í hvorugri
heimsstyrjöldinni, sem við höf-
Lífið og loftleiðirnar
Eftir Charles A. Lindberg
Það eru til augnablik í lífinu,
þegar að maður fyllist ómót-
stæðislegri þrá til þess, að birta
öðrum sannfæringu sína, að sam-
einast öðrum mönnum til fullt-
ingis í sameiginlegum áhuga-
málum. Eg hef þrisvar sinnum
verið haldinn slíkri þrá.
Fyrsta sinnið var, þegar eg,
ungur flugstjóri, sannfærðist
um, að framtíð og velferðar tak-
mark mannanna væri bundið
loftleiðunum; að flugvélarnar
ættu eftir að þreyta flug um lönd
og höf, hlaðnar vörum, fólki og
póstflutningi. Eg var ákveðinn
í, að Bandaríkinn ættu að vísa
þar veginn, og beitti allri at-
hygli minni að flugi og vélum.
Annað sinnið var þegar að eg
var staddur í Evrópu og sá fólk
vera að leggja fé sitt í að búa til
flugvélar sem flytja áttu sprengj-
ur um höf og lönd, til árásar og
eyðileggingar. Eg var þá sann-
færður um að stríð á milli Eng-
lendinga og Þjóðverja mundi
eyðileggja Evrópu og auka
hættulega vald rússnesku stjórn-
arinnar. Eg var þá sannfærður
um, að óhultasti vegurinn fyrir
Bandaríkin væri að halda sig fyr-
ir utan ófriðar “öldurnar” sem
voru að rísa í Evrópu.
Þriðja sinnið er nú, árið 1948.
Við erum í dag umkringd ægi-
legum öflum og framtíðar tilvera
okkar virðist byggjast á harð-
bundnum stjórnar ákvæðum, sem
að óhjákvæmilega verða okkur
um tekið frá öðrum, til að auðga
okkur sjálfa.
Barátta fyrir frelsi og sjálfs-
ákvörðunarrétti þjóðanna
Eg viðurkenni samt fullkom-
lega, að það má finna ásteytingar-
steina. En meginste/nan sem við
höfum fylgt hefur verið í sama
anda og þegar Woodrw Wilson
neitaði að hernema mexíkönsku
olíulindirnar. í þessum sama
anda virtu bæði Bandaríkin og
Bretland hlutleysi írlands, þótt
vöntun okkar á bækistöðvum og
höfnum þar yrði okkur dýrt, —
bæði í mannslífum og skipum.
Það má líka benda á að við höf-
um gefið Kúba og Filippseyjum
frelsi, að við börðumst langri
baráttu fyrir því, að Kína skyldi
óháð ríki, sem þyrfti ekki að
beygja sig undir boð og bann
annarra ríkja, að við höfum verið
fremstu málsvarar sjálfsákvörð-
unarréttar smáþjóðanna. Og að
við berjumst enn fyrir lýðræð-
inu gegn þeim ævagömlu röngu
kennisetningum, að þjóðin sjálf
geti ekki stjórnað sínum málum,
heldur verði að leggja hana undir
góðsemi eða harðstjórn útvalinna
aðalsætta.
Bandaríska þjóðskipulagið færði
þjóðina nær hamingjunni
Eg ætla ekki að halda því fram
að bandaríska þjóðskipulagið sé
alfullkomið. En það hefur fært
þjóðina lengra áfram í leitinni
að hamingjunni, en nokkurt ann-
að þjóðskipulag hefur fært aðrar
þjóðir.
Og í þessu skipulagi er innifal-
ið, að þjóðin sjálf hefur vald til
að áskapa sér nýtt þjóðskipulag
ef hennisýnist það betra. Þjóðin
sjálf getur afnumið hvaða lög
sem er, rekið hvaða opinberan
starfsmann, sem til þess hefur
unnið, lagt skatta á hina ríku en
veitt hinum fátæku stuðning. —
Hinsvegar, þegar lögregluríkið
sem þekkist nú í veröldinni, er
komið á, missir þjóðin alla heim-
ild til að ráða sjálf fyrir um fram
tíð sína.
Jafnrétti fyrir lögunum er sú
setning, sem bandarískt þjóð-
ski’pulag er byggt á. Það þýðing-
armesta sem bandaríska þjóðin
getur gefið mannkyninu er að
halda við þeim hugsjónum jafn-
| réttis og frelsis. —Mbl. 22. sept
að fótakefli á morgun. Það er
mín óbifanleg sannfæring, að ef
við ekki látum æðra siðferðis-
vald ráða yfir vísindum vorum,
þá eyðileggja þau okkur með
sinni efnishyggju, eins og flug-ipípUr við eyrðað á mér. . . Eg
kring eins og kossa niður . . .
jörðin hverfur mér sjónum . . .
skífurnar á tilvísunar tækjunum
og vísirarnir óskýrast. . . And-
takið er aflvana, lungun eru tóm,
eg er að missa sjónina . . . eg ýti
stjórnvölnum, enn lengra fram
. . . . meiri hraði . . . Eg hefi
óljósa hugmynd um glymjandi
hljóð, eins og öskrað væri í hljóð
sprengjur þeirra, flugflotar og
atomsprengjur hafa nú þegar
lagt mikinn part af Evrópu í
rústir. Þegar að eg veitist að vís-
indalegum materíalisma, þá er
mér það fyllilega lóst, að vísind-
in hafa orðið sérfræðinni að bráð
eins og trúarbrögðin ofsatrúnni.
Hiroshima var eins langt í burtu
frá hugsjón sannra vísinda, eins
og bannfæringar kirkjunnar, frá
fjallræðunni.
Að lifa
Willow Run, 1943
Fjörutíu þúsund fet og enn á
uppleið. Eg er að prófa rafneista
kveikjuna á skruggubolta í her-
flugvél. Undir öðrum væng flug-
vélarinnar er Detroit-borgin eins
og ofursmár depill niður á jörð-
unni, en undir hinum er Toledo,
sveipaður þunnri reykjar-móðu.
Oddinn á Michigan skerst fram
í Huron-vatnið. Nálega hverf-
andi í flatneskju lands og vatns,
svo að naumast að augað eygir;)
er hægt með sérstakri eftirtkt að
sjá línur liggja samhliða og
þvert yfir hvora aðra og mynda
reiti sem til að sjá frá mér,
eru eins og smáfrímerki, niður á
Willow Run flugvellinum.
Þegar eg er kominn 41,000 fet
upp, rétti eg flugvélina, aðgæti
húna og krana, og set vélina til
jafnaðar flugs. Eg verð að halda
vélinni þannig í fimm mínútur á
meðan að jafnvægi kemst á hana.
Á eg að reyna að ná sambandi
við flögstöðina. Það er þýðingar-
lítið í þessari hæð — heyrist illa,
og loftið er orðið svo þunnt, að
þú gjörir vel ef þú kemur upp
einu orði á milli andartakanna.
En samt þætti þeim væntum að
sé nú ekkert . . . get ekki séð
vísirana á skífunum . . . það má
engu muna í þessu kapphlaupi,
á milli þverrandi meðvitundar
og þetting loftsins.
17,000 . . . 16,000 . . . 15,000 ft.
Eg sé, og get aftur lesið á mæl-
irinn. Eg ránka við mér í sæti
mínu. Við flugvélina, loftið og
jörðina og eg hefi þegar tekið
að rétta fulgvélina — völurinn
lætur að stjórn, vélin rís að
framan og sætið þrýstir á móti
mér.
Lofitð fyllir aftur lífsvaka í
töfrasprota og með því þurka af
jörðinni borgirnar í Evrópu.
í musterum ,eins og því, sem
að ofan er bent á falla vestur-
landa menn flatir framm, bæði á
friðar, og ófriðar tímum. Til
hvers gjöra þeir það? Til aðlme® sterkum lit
auðga sjalfa sig efnalega, auka og grœnum. Blóm
hraðann og aflið. Það verður að in eru um Þml-
koma mönnunum með einhverju,
til að sjá og skilja, að vísindin
eru að dáleiða þá, með sínu véla
magni og deifa skilning þeirra
með speki sinni. Hve skammsýn
að við erum! Hve rúm og tími
getur vilt sjón vora! Hér sé eg
stál hurð lyftast og flugdreka
skríða út, þar sem í raun réttri
að það var mustirið sem fell, og
börnin dóu.
Þetta háflug í Willow Run
kendi mér að með vísinda til-
beiðslu, öðlast menn afl, en tapa
verðmætum lífsins.
ANANAS PL0NTUR
Framleiða góða smóvaxna ávextl
Nútíðar menn þurfa á báðum
bæjum, bújörðum, vötnum og
stéttum fyrir neðan. Einu sinni
enn sameinast eg því öllu, finn
til með því öllu, er partur af því
öllu, ekki síður en að sjá mynd
þess með augunum. Hvers er
frekar hægt að óska sér en
saklausrar gleði út af því, að lifa,
fegurðar jarðarinnar, sólarinnar
og geimsins? Hve lítilsverð eru
ekki hin efnalegu afreksverk
mannanna.
Þegar að menn, sem staðið hafa
við dyr dauðans koma til baka,
þá líta þeir á lífið með meiri al-
vöru en þeir gerðu áður. Lífs-
samböndin taka á sig æðra lífs-
mið og meðvitundinn leitar til
dýpri hugsjóna, og það var líf,
en ekki flugvélin sem eg kom
með mér þegar að eg kom niður
á jörðina úr þessari loftferð.
Vélameistarinn, sem sagði mér
að þrýsti-mælirinn í vél minni
hefði verið settur 50 pundum of
hátt, færði mér engar gleði frétt-
heyra frá mér. Eg styð á útvarps- ir- Sv0 að súrefnisgeimirinn
hafði verið tómur; þegar að eg
var 36,000 fet upp í loftinu. Það
lungum og lífskrafti í taugar og vísindagreinum að halda
vöðva. Hversu hreint er ekkij
loftið fyrir ofan mig, og jörðinj tajj mínu?” 0g orðin þegar þau
undursamleg með sínum borgum, bárust mér { gegnum eyrnasím-
Þ e s s i r ávextir
vaxa á plöntum
sem eru til prýðis.
— Þær eru einka:
falleg hús blóm
að þvermáli, hvít
og fagurrauð, og ávöxturinn verður
IV2 til 2 þml. á lengd. Eplið er hvítt
að innan og hefir ananas bragð, en
kjarninn er svo smár að hann er
ekki sjáanlegur. Má nota hrátt, soð-
ið eða sem sulta. Skál með þessum
eplum mundi fylla herbergið sætum
ilm. Vex vel af fræi. Allar leiðbein-
ingar gefnar.
(Pk. 25í) (3 pk. 50í) póstfrítt.
inn fyrir skothlífarnar og set
mig í stellingar til að taka á móti
kúlunum — á móti því að væng-
irnir á flugvél minni verði skotn-
Hvað heyrðirðu mikið af síma j ir sundur, að kvikni í gas-geim
vélarinnar, eða brothljóð í vél-
inni sjálfri. Sekúndurnar frjósa,
yfirstandandi tími heil eilífð. —
Flughraðinn sýnist manni hreyf-
ingarlaus, eins og hrapstjarna í
himingeiminum, og í huga manns
ann voru áhyggjuþrftngin. Her-
flugvélarnar okkar f jórar — fjór-
ar P38 voru á suður leið frá Jap-
anisku eyjunni Palau. Eg leit
aftur á vængina, búmurnar og kemur heimilið — dauðinn og
afturenda .flugvélar minnar —
engin kúluför voru sjáanleg. Vav
það mögulegt að þeir hefðu ekki
hitt vélina — að gæti aftur kom-
ist til með heilu og höldnu 700
mílur sem voru á milli mín og
landræmunnar á Biak skammt
undan Nýja Guinea ströndinni?
Kyrrahafið sólblikað og kyrrt
teigði sig útyfir sjóndeildar-
hringinn í allar áttir. Fegurðin,
einhveran og hin bróðurlega um-
hyggja sem fólst í talsíma spurn-
ingunni, gerði umhverfið ein-
kennilegra, en nokkra martröð.
Var það mögulegt að fyrir fimm
eða sex mínútum hefði herflug-
vélarnar klofið loftið og þotið
hver fram hjá annari í hinni
fangelsisvist í austurlöndum —
allt þetta flygur í gegnum hugan
eins og leiftur á þessum örlaga
þrungnu mínútum.
Hví rignir kúlunum ekki yfir
mig? Það heyrast engir dunkar
— engin brothljóð. Sporarnir á
P38 þjóta fram hjá mér. Zero
flugvélin fer beint upp í áttina
til skýs sem var á loftinu. Önnur
P38 flugvél kemur þvert fyrir
framan mig og frá þeirri þriðju
heyrast skot. Reyk leggur aftur
af Zero flugvélinni og hún
hverfur inn í skýbakkann. Loftið
á bak við mig er autt og engin
flugvél sjáanleg nema P38 flug-
vélarnar fjórar. Jörðin sást aft-
ur og tími og rúm tók aftur á sig
hafði valdið öllum mínum ervið-
leikum ytirsjón sem setti vísir-
inn á súrefnisskífugeimirnum
einn fjórða part úr þumlungi
hærra en hann átti að vera. —
Andúð mín reis skyndilega út af
slíku atviki, óþolinmæði við alla
vísira, verkfæri og áletranir. —
Hve heimskir voru menn að
tappann:
“Willow . . Run . . . Tower . .
From . . . Armi . . . Six . . .
Zero . . .Three . . . Eight . . .
Over.”
Þú getur ekki talað, þegar þú
ert hátt uppi í loftinu. Þú hvosir
orðunum út. Eg setti allt afl,
sem aftalari vélarinnar átti yfir
að ráða á þessa orðsendingu,
svarið kom, en var óskiljanlegt,
hljómur, en engin skiljanleg orð
en áreiðanlega svar til mín. Eg
veit ekki hvað mikið að þeir
heyrðu af mínu ávarpi, eg reyni
ekki að senda fleiri. Það er allt
farið að snúast fyrir augunum
á mér, og það er aftur tími til að
aðgæta vísirana á flugvélinni. —
Allt virðist vera í lagi. Eg byrja
að fara niður. Þegar eg er kom-
inn ofan 5,000 fet, eða niður í! þangað opnuðust geysistórar dyr
grimmustu sókn? Áhlaup okkar sína fornu mynd. Við flugum
hafði heppnast. Við höfðum kom- fimm mínútur í austur til að
ist niður á aðferð til að takmarka villa sjóni,r fyrir flugvélum ó-
olíu eyðslu vélanna svo að við i vinanna ef þær kynnu að elta
gátum flogið P-38 vélunum um
500 mílur án þess að tæma olíu-
geymana. Við komum til Palau
eyjarinnar á 15,000 feta hæð, og
þar sem eyjan var lengra í burtu
frá megin landinu, en svo, að
nokkur flugvél gæti þangað náð
án þess að taka á sig meiri olíu
en þær fóru á stað með, álitu Jap-
okkur og snerum svo til suðurs.
Við förum nú að athuga skaða
þann sem við höfðum biðið, en
fundum ekki neinn.
Þegar að eg lenti eftir hálofts-
I förina, í Willow Run árið áður,
spurði eg sjálfan mig að, hvað
unnið væri fyrir mennina með
þessari þræla þjónustu í þarfir
nútíðar vísindanna. En nú á
36,000 fet frá jörðu, kom eitthvað
fyrir í hreinloftinu — lífsslög
mín og sjón. Eg fann til þverr-
andi hugsanaþrótts, loftleysis
amtar að þeir væru þar í engri' ___________ ____
binda huga sinn, þræla sjálfum j bættu staddir. Þegar við komum þeSsu þrítugasta og sjötta her-
sérw.’.™*ð ' ti! aðal eyiarinnar steyptum við 'fiugj mínu> fékk eg svarið við
okkur ofan á jafnsléttu við tré- þeirri spurningu. Þeir unni að-
toppana og sprengdum í sundur ejns efnalegri tilveru sirmi og til-
flutnings skip við austur strönd verumöguleika þjóða sinna. —
eyjarinnar. Við flugum í suður Hvers vegna eigum við altaf að
áttina til aðal flögstöðvarinnar vera að keppa eftir meiri hraða
og skutum niður þrjár andstæð-J og meira afli? Og svarið er
verksmiðjunnar sem fjærst var inga flugvélar. Olíu forði okkar, þetta: Það var flughraði síðustu
flugvellinum. Þegar eg komj var nú farinn að mínka svo við mílnanna ásamt miðvissu og ör-
héldum til hafs. En rétt í sama litlu af mistökum, sem að varn-
augnabliki kom Zero vél út úr agj því( ag kúlur óvinanna hittu
þokubólstra og réðist að vélinni flUgvél mina. Það voru að síðustu
sem var við hliðina á vélinni sem nokkur hundruð hestafla, talin í
ar lífið blasti við þeim frá öllum
hliðum og þeir þurftu ekki ann-
að en rétta út hendina til að eign-
ast og njóta, en létu afskifta-
laust.
Skrifstofa mín var í þeim enda
á svæði því sem flugvélarnar
voru settar saman á og fjögra
véla sprengjuflugvél kom skríð-
andi út á flugvéla geymslusvæðið
þvingunar sem er öllum flug- sem var steinsteypt og á bakvið
mönnum fyrirboði skort á súr-
efni. Eg beitti öllu afli til að
halda sjálfum mér vakandi. —
Eg varð að gjöra það, annars var
hana eins langt og eg sá voru
taugir af.sprengjuvélum í smíð-
um. Nokkrum klukkutímum áður
hefði eg litið á þessa framleiðslu
dauðinn vís. Var það gríman,sem meistaraverk tækninnar og
sem lak? Eg ýtti henni upp með
vinstri hendinni — nei, hún féll
fast að andlitinu. Var súrefnis-
geimirinn tómur. Eg leit á mæl-
irinn og hann sýndi að í honum
voru 50 pund. Þá hlaut eitthvað
að vera að leiðslunni á milli mín í
og þess. Eg vissi frá fyrri
reynslu að á þessari hæð sem eg
var á, þá mundi eg missa meðvit-
undina, eftir fimtán sekúndur,
og því enginn tími til að gæta
samskeytis eða gúmmíslöngu. Án
súrefnis gat eg ekki lifað, og
eina ábyggilega lausnin var
fjórar mílur fyrir neðan mjg.
Eg ýtti stjórnvölnum fram.
Jörðin sýnist koma á móti mér
og fallflugið hófst . . . 36,000 fet
. . . 34,000 . . . loftið dynur í
eg var í.
sekúndum, sem að gerðu þremur
Eg sneri til baka til að hjálpa p38 flugvélunum að koma mér til
honum, tveimur mínútum of | hjálpar í tíma.
snemma. Eg hefði átt að rísa ogj Slík hlunnindi höfum við öðl-
fara svo í hring. En Japaniski ast meg margra ara vísinda við-
flugmaðurinn sá sér betri leik a ]eitni vorri og véla aðdáun. Það
eg sjálfur hefði fundið til metn-
aðar út af því, að eiga lítinn þátt
í að stofnað var til hennar. En
nú fanst mér þetta vera ægileg
hít, gargandi og glamrandi, sem
spýtti út úr sér járn drekum,
sem voru að drepa fólkið í Ev-
rópu í þúsunda tali á degi hverj
um.
Þetta var musteri vísindaguðs-
ins, sem að nútíðar menn falla
fram fyrir og tilbiðja. Hér var
aflið, fullkomunin, yfir náttúr-
legir töfrar mannanna sem okkur
hefir verið að dreyma um. Tveim-
ur árum áður á þessum sama
stað hafði eg verið umkringd-
ur af hikkorí, maple og eikar-
trjám. Vísindamennirnir gátu nú
borði, en að elta mig. Hann sneri
sér við, eins og þegar menn fara
í gegnum sjálfa sig og strýkst
við sporðinn á minni vél. Það er
ekki til neins að fara í eltingar-
leik við þessar Zero flugvélar.
Eg set vélina í stríðsúrræðis
stellingar og steypi flugvélinni í
áttina til félaga minna. Eg hefi
flughraða og vini, en hvoru-
tveggja er í burtu frá mér sem
nemur tveggja sekunda vega-
lengd — vegalengd sem skjóta
má hundrrað kúlum á mig á með-
an að eg er að komast yfir. EÍg
get séð aflstólpana (cylenders)
í Zero vélinni, fundið vélabyss-
urnar rísa á skotmið á bak við
mig, og þær eru of nærri mér til
þess að skotin geti farið fram
var fyrir þá framþróun að fjórir
af okkur gátum ráðist á Palau,
þar sem okkur var sagt að 200
flugvélar væru til varnar. Það
var þessvegna að Bandaríkja-
menn voru sigurvegarar í Kyrra-
hafinu á sama tíma og þeir voru
að berjast á vígvöllum Evrópu.
Suður Kyrrahafið kendi mér, að
án fullkominnar vísindalegrar
þekkingar geta nútíðar menn
ekki lifað. Framh.
/. /. Bildfell þýddi
snert skógana í Michigan meðj hjá mér. Eg dreg handleggina skóla.
Kallaður. — í Los Angeles var
Richard Francis Macrone kærð-
:
ur fyrir að gefa út falsaðar ávís-
anir. Hann gaf þá skýringu að
hann væri að afla sér peninga til
þess að geta gengið á presta-