Alþýðublaðið - 26.05.1960, Qupperneq 8
Ritstjórinn
blaðakonuna:
þú verðir fyrs
an á Islandi se
ur i
í>AÐ er ekki flogið með
„skemmti£erðafólk“ nema í
góðu veðri. Það var því á
met-sólbjörtum maídegi, —
sem ég lagði af stað til
Keflavíkur. Svo hlý var sól
in, að malbikið á — breiða
— veginum, sem liggur inn
til vallarins var sums stað-
ar bráðnað.
Einhvers stands yfirmenn
tóku á móti mér og karl-
manninum, sem sendur
hafði verið mér til verndar
og aðstoðar. Þeir óku okkur
síðan til flugmannabúninga-
geymslunnar, og þar var
dregin fram útrúsning, sem
þegar vakti mér ónota-hroll
og kvíða. Fluggallinn var þó
grænn einsog vonin, og á
honum voru ótalmargir litl-
ir vasar með rennilásum
fyrir.. Þegar ég var komin
á minn stað inn í gallann,
voru pokar og púðar bundn
ir yfir hann bæði í bak og
fyrir. Dúsur þessar inni-
héldu, að því er sagt var,
fallhlíf, súrefni og eitthvað
slíkt. iFlimhjálmurinn var
hvítur ao lit, grjótharður
og blýþungur, það fann ég
strax og hann var dreginn á
höfuð mér. — En þetta var
aðeins fyrsta mátun ,— og
ég þurfti ekki að setja hann
aftur upp fyr: en út við vél.
Flugmaði’; ínn, A. J. Griii,
beið uppi á lofti. Hann var
ákaflega aðlaðandi maður,
og einhver mundi áliífta, að
auðveldast væri að sýna
fram á töfra hans með því
að líkja honum við kvik-
myndaleikara. Til þess að
gera það enn áhrifameira
mætti segja, að hann „væri
bara alveg eins og Glenn
Ford“, og mun það koma
v;ð hjartað i margri ung-
mtynni.
Jiann var og hin elskuleg
ssti í viðmóti — og sýnd;
mér.. hvernig „við“ athug-
om alla mæla og færðum til
\isa og annað dularfullt
d, asl, áður en „við ‘ legðum
í’ann.
Það var ekki fyrr en hann
kom með skjölin, sem heid-
ur fór að syrta að • sái
:r nni. Á skjölum þessum
aisagði Bandaríkjastjórn
n eð öllu, að hún væri á
nokkurn hátt ábyig fyrir
hfi mínu, viti, hoiði. eða út-
iimum. Sömuleíö.s v:_u
nokkrar athugasem.dr varð-
andi erfingjana, og yfirleitt
vandlega frá öllu gengið „in
case of death“, (ef dauða-
slys yrði). Ég skrifaði und-
ir þessi skjöl með dálítið ó-
styrkri hendi, og óneitan-
lega hvarflaði að mér feg-
urð lífsins, gleði æskunn-
ar, brosandi framtíðin . . .
og allt það, þegar ég skrif-
aði nafn föður míns sem erf-
:ngja allra minna eigna! Æ,
þar yrði nú ekki mikil eftir-
tekjan.
Verndara minn bað ég að
segja foreldrum mínum frá
slysaskírteininu, sem. lægi
inni í dagbókinni minni. —
Þangað hafði ég stungið
því kvöldið áður um leið og
ég kvaddi heiminn til von-
ar og vara eftir að hafa hlýtt
á margar sögur um fólk, —
sem fór upp í þotu í fyrsta
sinn, fékk hjartaslag eða
ældi lifur og lungum, áður
en það gaf upp öndina. En
foreldrum mínum hafði é
ekki skýrt frá þessu uppá-
tæki. En þau hlytu þó þessi
fimm hundruð þúsund, sem
heitið var, ef svo færi, sem
allir virtust búast við.
Á leiðinni út til vélanna sá
ég fyrir mér litla dálka í
slysaskírteininu, þar sem
segir;
missir handa og hand-
MYNDIN hér efra: Hólmfríður Gunnarsdóttir komin í flugbúninginn. Með henni er Alan J. Grill orustuflug-
maður og kona hans. Grill, sem er í varnarliðinu á Keflfavíkurflugvelli og býr þar með fjölskyldu sinni,
flaug orustuþotunni. Myndin til hægri: Jæja, nú verður ekki aftur snúið. Hólmfríður er búin að setja upp
flughjálminn — og fannst hann þungur. Myndin í hægra horni: Grill flugkapteinn rabbar við blaðakonuna
áður en hann smeygir sér x sætið sitt. Og loks myndin.uppi í hægra horni: Þetta er búið, Hólmfríður er enn
á lífi — og hefur gert skyldu sína við blað og ritstjóra: Hún er orðin fyrsta íslenzka konj&n sem flýgur í orustu-
þotu. ' , I.JL!
g. 26. maí 1960 —
Alþýðublaðið,