Alþýðublaðið - 21.06.1960, Page 15

að hata þig fyrir þetta elsku
Myra mín. Já, ég. ætti að hata
þig! Ég gæti tætt af þér þitt
fallega hár, og eltki er hægt
að neita því, að fallegt er það
En þetta er ekki réttlátt! Þetta
er ekki réttlátt!“
„Hárið á mér?“ sagði hún
spyrjandi.“ Getur þú kannski
sagt mér, hvernig ég á að lag-
færa það? Á ég kannski að
nota mánaðarlaun mín til að
fara til færasta hárgreiðslu-
manns Parísar? Heldurðu að
telbolli fái þig ekki til að
skipta um skiðun?
David tók feginn við boll-
anum. „Það góða við að hafa
konu er að þá verður allt svo
heimilislegt. Ég hef líka tek-
ið eftir því að þú hefur sett
fáeina púða hér 02 þar. Ég var
að tala um Gabrielle . . . .“
„Hver er Gabrielle?”
„Spurningin er hver var
Gabrielle?“ sagði hann biturt.
„Ég held að hún vilji ekki
fremur en Mimi að ég van-
ræki hana þín vegna“.
„Teldu upp að tíu, dragðu
andann djúpt og byrjaðu á
byrjuninni, þá get ég kann-
ske fylgzt með þér“, sagði
Myra hlæjandi.
„Einu sinni var stúlka, sem
hét Mími“, sagði David hægt.
„Hún segist sjálf hafa beðið
eftir mér heilan hálftíma. En
ég var á flugvellinum Le
Bourget til að taka á móti á-
kveðnum kvenlækni... Og á
eftir Mimi kom Gabrielle í líf
mitt... og allt gekk vel og
ég átti að hitta hana í kvöld“.
„Haltu áfram“.
„Ég held að hana langi ekki
til að bíða eftir mér í allt
kvöld þín vegna“.
Myra starði á hann. ,.Ég
veit ekki um hvað þú ert að
tala. ég er á vakt í kvöld“.
„Ég er á vakt í kvöld — og
ég býst ekki við að Gabrielle
bíði eftir mér“.
„Áttu við, að þú ætlir að
vera á minni vakt, David?“
,.En hvað þú ert fljót að
skilia, vinkona!“
„En hvers vegna?“
,-Hvers vegna? Mér hefur
verið sapt að bú hafir aldrei
átt frí síðan bú komst hingað.
Foringinn siálfur skinaði svo
fyr'ir". David leit á hana og
það vottaðí ekki fvrir biturð
í svip hans. ,.Ef það hefði ekki
verið Gabrielle vegna hefði
ég ekki sagt neitt. Þú átt
þetta skilið. Farðu út og
skemmta bér . . . bú hefur alla
nóttina fjuir þér og þú ert í
París!“
„Ó, David. mér finnst þetta
mjög leiðinlegt.
„Það skaltu ekki láta þér
finnast, skaut Bailey læknir
inn í, en hann hafði verið nið-
ursokkinn í dagblað. „Ef Ga-
brielle gefur honum sparkið,
fínnur hann sér bara aðra.
Simone, Germaine. Michaele,
Colette, Mimi. . . Gabrielle er
aðeins ein í röðinni. Og þær
verða fleiri Harvey tekur að
sér allar fyrirsætur í París“..
„Gabrielle er engin fyrir-
sæta“, sagði David, þó hún sé
nægilega falleg til að vera
það“,
„Þá skal hún Gabrielle okk-
ar ekki þurfa að bíða til ein-
skis“, sagði Bailey og brosti.
„Ég skal fara og segja henni
sjálfur að þú getir ekki kom-
ið. Hvar áttirðu að hitta
hana?“
„Við Madeleinekirkjuna“,
svaraði David. „En þú mátt
ekki segja henni annað, en ég
hef sagt“.
En Paris minnti Myru að-
eins á Brent. Á alla staðina,
sem hann hafði elskað og sem
hann hafði lofað að sýna
henni einhvern tímann.
Einhvern tímann... alltaf
einhvern tímann! Hún reyndi
að hugsa um eitthvað annað.
Það yrði víst bezt fyrir hana
að vera aðein's á sjúkrahúsinu
ef París gerði hana bitr,á og
leiða. Allt var eins. Þegar hún
kom að Place de L’Opera sá
hún fyrir sér eina af myhd-
um Brent, en eins og það væri
ekki nóg þá sortnaði henni
skyndilega fyrir augum er
hún sá fyrir sér auglýsingar-
skilti. Enskur ballett áttí að
vera | París í sex vikur. Frúm-
sýning var eftir tíu daga ...
og nafnið á aðaldansmærinni
stóð letrað með eldletri í
hjarta Myru: VENETIA HAR-
LOW.
6.
Lady Lovell eyddi ekki tím
anum til einskis. Hún vi-ldi fá
að kynnást Myru. Venjulega
tók hún nýkomnu læknána
undir sinn verndarvæng og
kvnnti þá fyrir laglegum ung-
um stúlkum. Henni virtist
það hlióta að vera skemmtileg
tilbreyting að skipta yfir og
kýnna unga stúlku fyrir ung-
um mönnum.
Hún vissi vel að það yrði
ekki auðvelt. Það yrði erfitt
að kynnast Myru Henderson.
Hafði hún alltaf verið svona
kuldaleg eða var þetta aðeins
■ vörn hennar gegn heiminum?
Og örlögin voru henni hlið-
holl, því hún hitti Myru við
sjúkrabeð næsta morgun. —
Estelle hafði það fyrir sið að
aðstoða sjúklingana og nú var
hún komin til að hjálpa ung-
um manni að skrifa bréf, því
hann var handlama og gat það
ekki sjálfur. Myra var að
skoða sjúklinginn, þegar Est-
elle kom að rúminu.
„Góðan daginn Lady Lov-
ell“, sagði Drake hjúkrunar-
kona með mikilli lotningu og
Myra leit við. Hún var föl og
þreytuleg — eins og hún hefði
ekki sofið alla nóttina. Drake
hjúkrunarkona kynnti þær og
Estelle sagði: „Óháða ég? Ég
er snemma á ferðinni í dag,
en það eru svo margir sjúkl-
ingar, sem vilja gjarnan koma
bréfi heim fyrir helgina“.
Myra brosti. „Þér eruð ekki
snemma á ferðinni, ég er
sein“. Hún leit á sjúklinginn
og sagði vingjarnlega: „Yður
batnar bæði fljótt og vel“. —
Svo brosti hún. „Kannski lær
ið þér af þessu að það er ekki
vinstri handar akstur á meg-
inlandinu!“
Maðurinn brosti biturt. —
Hanh kunni vel við þennan
unga kvenlækni. Honum
fannst hann geta talað við
hana. Myra var aldrei kulda-
leg við sjúklingana. Þegar
hún’ var að sinna þeim
glevmdi hún siálfri sér, Brent
og ölum sínum vandræðum.
„Ég kem aftur þegar systir-
in hefur skipt um umbúðir“,
sagði Lady Lovell og elti
Myru út af deildinni.
„Hvernig kunnið þér við yð
ur hér á sjúkrahúsinu lækn-
ir?“ spurði hún vingjarnlega.
„Ég spvr vegna þéss að ég
á sæti í stjórninni og mælti
mj ög með því að þér yrðuð
ráðin“.
Myra leit brosandi á hana.
Estelle sá skær grá augu og
fagurlega lagaðar varir. Hún
var falleg þegar hún brosti.
Hún hefði átt að brosa oftar.
„Takk, mjög vel Lady Est-
elle. Það er skemmtilegt að
vinna hér“.
„Já ekki vantar að nóg sé
sjúklingavalið. Englendingar,
nýlencubúar, indverjar, afr-
íkumenn . .
„Það kom mér á óvart“, við
urkenndi Myra. „í Englandi
lítum við á Englendinga í Par-
ís eins og ferðamenn og sendi
ráðsstarf smenn“.
„Fyrst við erum að minn-
ast á sendiráðið þá er þar ung
ur maður, sem mér þykir sér-
lega vænt um. Justin Brooks
— sonur Sir William Brooks,
sem var mjög góður vinur eig
inmanns míns“.
„Sprungni botnlanginn?11
sagði Myrna og Estelle hló.
„Ég býst við að þið læknarn
ir talið þannig um sjúkling-
ana — botnlanginn, gallblaðr-
an, heilahristingurinn og hvað
það nú er, sem að þeim er“.
Myra hló einnig. Hljómur-
inn í hlátri hennar var fallég-
ur og áhugi E6stelle jókst.
„Það er oft hentugra fvrir
okkur að hugsa um sjúkling-
ana þannig, en samt eru þeir
alltaf einstaklingar fyrir okk-
ur. Menn á ég við — ekki
sjúkdómar. Ég veit við hvaða
mann þér eigið, hann er að ná
sér, en hann er ekki þægur
sjúklingur. Langar yður til
að.sjá hann?“
Ánægð elti Estelle hana inn
á einkadeildina. Ungi maður-
inn, sem lá í einsmanns her-
bergi henti frá sér dagblaði
og brosti til þeirra. Hann var
myndarlégur úngur maður, en
hann var hálf fýlulegur til
munnsins.
„Svo loksins eruð þér komn
ar Myra læknir11, sagði hann
óþolinmóður. „Ég hélt að þér
hefðuð gleymt aumingja mér.
Ég er að farast úr einmana-
leika og Lády Lovell líka, en
hvað bað er gaman að sjá yð-
ur. Þér eruð fegurri en
nokkru sinni fyrr“.
„Er hann ékki alltaf að slá
yður gullhamra læknir? Ég
býst við að hann komi eins
fram við yður“.
„Ég má það ekki“, mót-
mælti Justin. „Ég reyndi að
segja henríi um daginn hvað
hún væri falleg, en vitið þér
hvað hún sagði? ..Gefið hon-
um þrjár magnyltöflur svstir!
Hann hlýtur að vera með ó-
ráð og við þurfum að lækka
hitann! Og ég var ekki með
neinn hita!“
Myra varð að hlægja. Strák
urinn var óforbetranlegur
daðrari en hann va-r mjög að-
laðandi. Hún viss vel að marg
ar hjúkrunarkonur voru bál-
skotnar í honum en hann var
svo aðlaðandi og skemmtileg-
ur að það var ekki hægt að
reiðast honum.
‘Vélrænt tók hún spjald -*»
hans og leit á það.
„Eins og ég bjóst við“,
sagði hún. „Yður gengur vel
að batna bó þér séuð sá óþol-
inmóðasti sjúklingur, sem við
höfum haft!“
„Elsku Myra, hvernig getið
þér sagt annað eíns? Ég er
einmitt auðmjúkur fyrirmynd
arsjúklingur11.
Svo hann var þegar farinn
að kalla hana skírnarnafni
hennar, hugsaði Estelle. Hún
var þegar farin að gera alls-
konar áætlanir. Kannski var
þessi ungí ábyrgðarlausi og
glaðværi maður einmitt rétti
maðurinn fyrir hina kulda-
legu Myru Henderson.
„Þér megið hafa fótavist í
dag“, sagðí Myra meðan hún
tók púlsinn. „Satt að segja
grunar mig að þér látist vera
veikur til að fá að vera hér
sem léngst!“
Glaðleg augu hans litu
stríðnisleea á hana,
„Hvernig vissuð þér það?,c
Hún sléppti úlnliði hans og
brosti.
„Læknar siá allt . . . líka á-
huga yðar á hjúkrunarkon-
um . . .“
,Þær eru sætar og þær eru
betri við mig en viss læknir,
sem ég hirði ekki að nefna
með naflni. Hún kemur hingað
aðeins til að mæla mig og
taka á mér púlsinn. Hvernig
á ég veslingurinn að kynnasí
henni? Segið mér læknir hvað
gerið þér þegar þér eigið
frí?“
Estelle hló hátt. „Þér er
greinilega að batna Justin. Og
hvað er þetta sem ég heyri um
hj úkrunarkonurnar ? “
Justin brosti glaðlega. „Það
var hér sæt lít.il hnáta. hún
var annars viðstödd þegar
hann frændi yðar tók úr mér
botnlangann. Dökkhærð með
liðað hár“.
„Friar hjúkrunarkona?11 —.
skaut Myra inn í.
„Einmitt. Sæt en ómóttæki
leg fyrir mína töfra. Vitið þér
hvern hún elskar? Það hlýtur
að vera einhver annars hefði
hún ekki staðist mig!“
„Það get ég sagt yður —■
ég veit allt sem talað er hér
á sjúkrahúsinu11, sagði Lady
Lovell glaðlega. „Hún hefur
ekki litið við öðrum en Har-
vey lækni síðan hann kom
hingað“.
„Hver hefur sagt vður það?
Þó ekki frændi yðar? Ég get
ekki ímyndað mér að Mark
hlýði á sjúkrahússslaður“.
„Nei, Mark sagði mér bað
ékki. Ég sá það sjálf“.
„Þér eruð bæði sæ+ og ind-
æl Estelle, Friar hjúkrunar-
kona hefur sagt mér hve góð
þér eruð við sjúklingana. Það
ekki að undra bó þeir dýrki
yður“.
Myra leit á granna litla kon
EFTIR RONA RANDALL

Alþýðublaðið — 21. júní 1960