Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 30.09.1898, Side 7

VIII, 3.-4.
Þjóðviljinn- unöi.
15
nafni, en þó fórumst vér allir af honumu.
Forrnaðurinn svaraði: „Það getur verið,
og því sýnist mér hann svo fallegur1'.
Það er og mælt, að Þorsteinn hafi
sagt við kunningja sinn einn, að hrædd-
ur væri hann um þennan vetur; en lifði
hann hann af, myndi hann verða gam-
all maður.
Halldór Hafliðason hét maður i Æðey;
hann kom þetta sama haust að Lauga-
bóli; var það um aðventu-leyti; hann gisti
að Jóni bónda Halldórssyni8 3 nætur, og
sagði hann þá bónda einn morgun draum
sinn, og kvaðst hræddur um, að Þorsteinn
í Æðey færist í vetur, því úti staddur
þættist hann í Æðey, og Þorsteinn og
hásetar hans, undir vegg á íveruhúsinu;
þótti þá Halldóri veggurinn hrynja á
Þorstein, vinnumenn hans og háseta; en
sjálfur þóttist Halldór komast undan með
Gísla, formanni sinum. — Draum þenna
sagði Halldór Jóni bónda, en Jón aptur
Guðbrandi Jónssjmi í Skáleyjum; en þvi
er þetta talið, að það var áður, en þeir
Þorsteinn týndust. —
En það varð, er Arni gamli, faðir
Hósinkars, spurði manntjónið, að að hon-
um setti harm mikinn í körinni, og dó
litlu síðar. —
Síðar spurðist, að eitthvað hefði rekið
af skipi Þorsteins í Aðalvík; sendi þá
Hildur, ekkja hans, þann mann þangað,
er Elías hét, að njósna um, hvað satt
s) Jón bóndi Halldórsson á Laugabóli, bróðir
Gunnars heitins alþm., og þeirra systkina.
Ritstj.
myndi í því; hafði þar rekið stjaki einn
merktur, er menn þóttust kenna; en enga
vissu kunnum vér um það að segja, þó
að út bærist það, að þar ræki lík Þorsteins,
og væri rænt fingurgulli; væri því síðan
á sjó kastað, en ræki aptur; sæist þá, að
af væri fingurinn, með gullinu, og þá
myndi líkið enn dulið. — Og ekki vildi
Stefán sýslumaður prófa það mál, eður
til þess freista, þó að Hildur, ekkja Þor-
steins, beiddist þess.
Læknir settur. Cand. med. Magnús Jóhanns-
son er settur lœknir í Skagafjarðarsýslu, í stað
holdsveikralœknis Sœm. Bjarnhóðinssonar, frá 1.
okt. þ. á. að telja.
Botnverpingar sektaðir. Danska herskipið
„Heimdal11 náði ný skeð í botnverping, er fisk-
aði í landhelgi á Héraðsflóa, og var hann sekt-
aðnr um 1008 kr., en afli (um 30 pd. af ísu og
kola) og veiðarfœri gert upptoekt.
Annar botnverpingur, er fiskaði í landhelgi
við Vestmannaeyjar, kvað og ný skeð hafa orð-
ið fyrir útlátum.
Prestaköll laus: Svalbarð f Þistilfirði og
Hof í Vopnafirði.
Blaðið „ísland“ þykist vita, að oand. Friðrík
Hallgrímssm (biskups) muni verða settur prest-
ur að Hofi til bráðabirgðar.
ísafirði 30. sept. ’98.
Tíðarfarið hefir í þ. m. verið afar-óstöðugt
og rosasamt hór vestra, nema lítið eitt stöðugra,
og all-mild veðrátta, siðasta vikutíma.
Hr. Hans Ellefsen, hvalveiðamaður á Sólbakka
í Önundarfirði, hefir nv skeð gefið bindindisfél-
aginu „Dagsbrún" hér i kaupstaðnum 300 kr.,
til þess að grynna ögn á húsbyggingarskuld fó-
lagsins.
Strandbáturinn „Skálholt“ kom hingað að
norðan 14. þ. m., og lagði af stað héðan aptur
að morgni 15. s. m. — Með strandbátnum var
fjöldi kaupafólks og skólapilta, en fátt nafn-
greindra manna.
ý 19. þ. m. andaðist að Eyri í Skötufirði,
af barnsfararsótt, konan Kristin Anna Haralds-
dóttir, hreppstjóra Halldórssonar, snikkara á Isa-
firði, Halldórssonar frá Hnjóti við Patreksfjörð.
— Hún var fœdd 1858, giptist 31. okt. 1888
eptirlifandi manni sínum, Gunnari bónda Sigurðs-
syni á Eyri í Skötufírði, Hafliðasonar í Hörgs-
hlíð, Guðmundssonar, bónda Sigurðssonar á
Kleifum i Skötufirði. — Voru þau hjón systkina-
börn, með því að þœr Salóme, kona Haraldar
heitins, og Kristín, móðir Gunnars, systur Gunn-
ars heitins alþm. f Skálavik, og þeirra systkina,
voru alsystur.
Hin framliðna var vœn kona, og vel látin,
og lœtur eptir sig 6 börn, hið elzta 8 ára, en
hið yngsta rúmra 3 vikna.
Gufuskipið „Rapid“, 267,11 smálestir að stœrð,
skipstjóri J. Brudvik, lagði af stað héðan til út-
landa 26. þ. m., fermt 2265 skpd. af fiski frá
verzlun A. Asgeirssonar.
•}• Látin er i f. m. að Kviurn í Grunnavikur-
hreppi konan Petrína Jakobsdóttir, ekkja Einars
heitins Hagalínssonar, sem eitt sinn var deild-
arfulltrúi Grunnvíkinga. — Þau hjón áttu ekki
barna.
Aflabrögð. Róðrar enn ekki byrjaðir hjáal-
menningi hér við Djúp, enda réttist enn ekkert
úr beituvandrœðunum, þar sem livorki fcest síld
né smokkur. — Héðan úr kaupstaðnum hafa
stöku menn róið með haldfœri, og fengið all-
þolanlegan afla í norðanverðu Djúpinu, svo að
líklegt er, að afla mœtti fá, ef beita vesri.
Bugnaðar- og framkvœmda-maðurinn Guð-
mundur Oddsson á Hafrafelli kvað nú hafa sent
menn vestur i Önundarfjörð, til þess að afla þar
skelfisksbeitu, sem hann mun hat'a í huga, að
láta svo flytja hingað norður með strandskip-
unum, og má þykja merkilegt, að engum skuli
hafa hugkvœmzt slíkt fyr, þar sem sú beita
kvað vera mjög auðfengin þar vestra.
Bœndur í Önundarfirði, og ef til vill á fleir-
um Vestfjörðunum, myndu og geta haft nokkra
atvinnu af því, að afla skelfisks, taka hann úr
14
Fyrir því var það og uppáhaldsskip heldra fólksins,
er það einkum kaus sér far með, þegar það þurfti að
bregða sér til baðvistarstaðanna á Þýzkalandi, til þess
að bæta í sér magann, eptir allt sukkið og sællífið í
vetrarsamkvæmunum.
Það var nú eitt sinn, vorið 1880, að skip þetta
skreið íram hjá „Landsorts“-vitanum, og var veður eink-
ar fagurt, og sær nær sléttur.
Farþegjarnir voru ný staðnir upp frá miðdegisverð-
inum, höfðu tyllt ser niður á apturþilfarinu, og sátu þar
í þyrpingu.
Þar var M ... prófastur, P .. . greifi, og frú hans,
læknirinn H..., sem orðinn var þá þegar na&kunnur
maður, fríherra E ..., konan hans, og barón Ó ...
Samræðan gekk fjörugt, og laut öll að andatrúnni,
sem ýmsir voru þá famir að hafa gaman af að spjalla um.
„Já, víst er um það, að það er margt undarlegt í
heiminum, sem ver hvorki getum skilið, né trúað, þó að
vér horfúm á það með vorum eigin augum, sagði Ó ...
barón.
„Já, það er víst og satt, sagði ljúfmennið, hann
M... prófastur, og var svo að sjá, sem hann segði það
þó fremur við sjálfan sig, en að hann viki þeim orðum
til hinna; en síðan leit hann hálf-kýmilega til H ... lækn-
is, og bætti þá við i ögn hærri róm „eða hvað sýnist
yður, læknir minnu.
„ Jú, jú jeg skil, hvað þú átt við“, anzaði læknirinn
„þó að langt sé nú liðið síðan, óhætt að segja....“
„Nei, segið oss fyrir alla muni frá því“, kvað nú
við úr öllum áttum, og ekki sízt frá kvennþjóðinni.
11
spítalann í höfuðborginni, og fór hún að þeim ráðum,
þó að henni að vísu félli það þungt, að verða að slíta
sig frá bömunum og heimilinu.
Og það var að eins vonin um batann, og um heim-
komuna, sem veiti henni þrek til þess, að þola þrautir
veikindanna, og afbera hina kvalafullu skurði, sem lækn-
arnir töldu óhjákvæmilega.
En nú varð þó sú raunin á, að sjúkleiki hennar fór
versnandi, og henni fór að verða ljóst, að sér myndi eigi
bata auðið.
Gjörðist hún þá mjög áhyggjufull út af þvi, hvað
verða myndi um ástvini hennar, að henni — konunni
og móðurinni — látinni. — Hver átti þá að vera manni
hennar til hughreystingar? Og hver myndi sýsla um
börnin?
Hún þurfti því mikillar huggunar við, veslings
kona; en þvi miður varð jeg þó opt og einatt að yfir-
gefa hana með þeirri sáru meðvitund, að fortölur mínar
hefðu að engu megnað, að lina sálar-angist hennar, vesa-
lingsins.
Maðurinn hennar heimsótti hana eins opt, eins og
hann gat; en þar sem heyannir, og uppskera, stóð þá
sem hæðst, var það vanalega að eins á sunnudögum, sem
hann gat misst sig að heiman; en þá sat hann líka ein-
att hjá rúminu hennar frá morgni til kvölds.
Þriðjudagsmorgun einn i býtið var eg svo kvaddur
á spitalann, til þess að þjónusta sjúkling einn, sem lá
fyrir dauðanum, og óskað hafði prestsfundar; og er eg
hafði lokið því embættisverki minu, varð mér reikað fram
hjá herbergi fyrnefndrar konu.