Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 06.03.1901, Blaðsíða 3

XY, 9,—10.
Þjóðviljinn.
35
Aðfarir Rússa í Mandsjúríinu.
12 þúsundum manna drekkt,
í útlendum fréttum árið, sem leið,
var þess stöbu sinnum getið, að rúss-
neskir herflokkar hefðu átt í brösum við
Kínverja hér og hvar í Mandsjúriinu, sem
er nyrsta fylkið í Kína.
Fréttir um þá atburði, er þar hafa
gjörzt, hafa þó til skamms tíma verið
mjög óljósar, enda munu Rússar hafa
gjört, hvað þeir gátu, til þess að sem
minnst fréttist þaðan af aðförum þeirra
Nú eru þó komnar greinilegar fréttir
um atburði þessa, og bera þær með sér,
að Rússar hafa hagað sér þar fremur,
sem blóðþyrst óarga dýr, en sem sið-
uðum hermönnum sæmir.
Rússar hafa eigi átt þar í höggi við
vopnaða herflokka, heldur hafa þeir ráð-
ið þar á vopnlausa, friðsama borgara, og
beitt þar svo svívirðilegum grimmdar-
verkum, að bvern, sem um það les, hlýt-
ur stórum að hrylla við.
I þorpinu Blagovesjensk bjuggu um
bOOO Kínverja, sem eigi höfðu gripið til
vopna, né sýnt neinn óskunda af sér, en
engu að síður lét Gríbski, hershötðingi
Rússa þar eystra, smala þeim öllum sam-
an, körlum, konum og börnum, og öll-
um þessum sæg drekktu svo rússneskir
hermenn og lögreglumenn í Amur-Hjóti,
eptir að bafa áður rænt öllu eigulegu,
sem þeir höfðu á sér.
Þetta var í síðastl. júlimánuði, og
dugðu hvorki bænir né kveinstafir, held-
ur var öllum vægðarlaust kastað í fljót-
ið, konum og börnum, sem körlum, svo
að mælt er, að einungis 60 Kínverja hafi
komizt af, er tekizt hafði að fela sig.
Þorpið Blagovjesensk liggur á nyrðri
árbakka Mmwr-fljótsins, og er eign Rússa,
með því að áin ræður þar landamærum
milli Rússa og Kinverja, og hafa sumir
viljað fegra þetta hryðjuverk á þann hátt,
að ekki hafi verið kostur á bátum, og að
Kinverjum hafi verið ætlað, að bjarga
sér á sundi yfir ána, enda kölluðu og
sumir lögreglumennirnir til þeirra i háði,
að þeir skyldu synda; en þar sem áin er
þar 1/4---1/a danska mílu á breidd, þá var
slikt auðvitað ekkert viðlit, enda voru
vanalega margir Kinverjar bundnir sam-
an, og varpað þannig i fljótið.
Eptir hryðjuverk þessi rændu Rússar
híbýli og varningsbúðir Kínverja, létu
greipar sópa um allt, sem eigulegt var.
I þorpinu Morso kvað rússneskir her-
menn á svipaðan hátt hafa drepið 2 þús.
manna, og nokkur hundruð i þorpinu
JRade, en fjölda manna tókst þar að flýja
i tíma.
í borginni Aigun, er hafði 20 þús.
ibúa, drápu hermennirnir alla, sem þeir
náðu i, en allur fjöldi bæjarbúa gat þó
forðað sér á flótta.
Síðan rændu hermennirnir, sem þeim
sýndist, og lögðu síðan eld i borgina,
svo að fregnriti ameríska blaðsins „Chi-
cago Record“, er þar fór um skömmu
síðar, kveðst að eins hafa séð þar rústir,
og fjölda ýlfrandi óskilahunda.
Belgiskur maður, er var á ferð til
Peking, og fór á gufuskipi um nokkurn
hluta Amw?-fljótsins, fullyrðir, að alls
muni hafa verið, drekkt í fljótinu um
12 þúsundum manna.
Kveðst hann eigi geta hugsað sér
hræðilegri sjón, en það, sem fyrir augun
bar, er gufuskipið kom í nánd við Bla-
govesjensk.
Alls staðar við ána lágu likin hrönn-
um saman rekin, hálf-rotin, og lagði af
þá ódaun, sem eigi verður lýst.
Sums staðar voru líkin á floti, bund-
in saman á hárinu, og ráku fyrir straumi,
eða komust i ógeðslega hreifingu af
skvampinu, sem ferð gufuskipsins olli.
A þenna hátt er breytni kristinnar
þjóðar háttað nú á dögum.
A þenna hátt þykjast EvrópUþjóðir
vera að færa út landamerki siðmenning-
arinnar.
Er ekki von, að austrænu þjóðimar
verði hrifnar af þeim trúbrögðum, er
bera slíka ávexti?
Fréttlr.
Drukknun. 6. febr. síðastl. hvolf'di báti fra
Straumfirði í Mýrasýslu, og drukknaði einn
maður, Bergþór Bergþórsson að nafni, «n þrem-
ur var bjargað. — Báturinn var á ferð til
selaveiða.
Xýir læknar. 11. febr. þ. á. luku fjórir
námsmenn embættisprófi á læknaskólanum í
Reykjavík, og hlutu þessar einkunnir:
Eink.: Stig:
Jónas Kristjánsson .... I. 193
60
En e'r hann hafði lokið því, hrökk hann allt í einu
við, og hlustaði.
Hvað var þetta?
Barst ekki með vindinum sama lagið, sem ungi
maðurinn hafði spilað á spiladósina í gær, er þeir sátu
að snæðingi, uppi á Wengern-fjalli?
Var Kristján þá kominn aptur? \
Var hann á þenna hátt að gera aðvart um komu
sína?
Og hvar var hann þá?
Var hann þarna úti á engjunum? .... eða niðri í
húsagarðinum ?
Bróðir minn opnaði aptur gluggann, og kallaði út:
„Kristján! ... ert það þú?“
En hann fékk ekkert svar.
Allt var kyrrt og hljótt.
Vindurinn þaut }Tskrandi gegnum dalinn, og greni-
trén skulfu og nötruðu, sem lifandi verur.
„Kristján!“ kallaði bróðir minn aptur ... „talaðu!
... ertu þarna niðri?“
Allt var þögult, sem fyr.
Hann hallaði sór, eins langt, eins og hann gat, út
um gluggann, út í náttmyrkrið; en ekkert var að sjá.
í ímyndun sinni fannst honum þó, sem vissi hann
af Kristjáni þar nálægt, og ætlaði að snúa sór að honum,
þegar vindþota fór allt i einu inn um gluggann, og
lamdi rigningunni innan um herbergið.
En er bróðir minn sneri sér við, fulltrúaður á það,
að nú sæi hann Kristján standa þarna hjá sér, þá fann
hann svo nistandi kulda, leggja sér gegnum merg og
49
Svipurinn.
Það var bróðir minn, sem sjálfur var sjónarvottur
að atburðum þeim, er hór verður sagt frá.
Jeg hefi nú heyrt hann segja frá þessu, guð veit,
hve opt, og einatt hefur honum borið nákvæmlega sam-
an við sig sjálfan.
Það munu nú vera um þrjátíu árin, siðan atburður
sá gjörðist.
Hann var þá að ferðast í Svissaralandi, til þess að
safna sér þar uppdráttum, er nota skyldi í landfræðis-
lýsingu, sem átti að vera með myndum.
Haustkvöld eitt, er dimmt var yfir, kom bróðir
minn frá Meyringen til þorpsins Grrindelwald.
Þar hafði þá verið kaupstefna um daginn, svo að
í aðal-gistihúsi bæjarins varð hvergi kotrað niður manni,
þar sera full áskipað var fyrir.
Bróðir minn leitaði sór því gistingar i öðru veit-
ingahúsi, er þótti taka öðrum fram, og gat þó að eins
fengið, að fleygja sér þar á hálmdýnu i herbergi einu,
þar sem margir voru fyrir.
Veitingahús þetta hét: „Örnin“, og var um þær
mundir í fyrstu gerðum, að því er allan útbúnað snerti.
Húsið var í senn, bæði veitingahús og heyhlaða.
Þar voru pallar, eða loptsvalir, hringinn í kring,
og gestaherbergið, sem var afar-stórt, líkast stórri hlöðu.
í efri enda herbergis þessa var lág eldstó, og stóðu
þar á sjóðandi pottar og pönnur.
I hinum endanum sat dálítill hópur glaðværra
náunga.