Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 06.03.1901, Blaðsíða 8

40 Þjóðyiljinn. XV, 9.—10.
B u c h ’s.
Nýr egta demantsvartur litur I Nýr egta dökkblár litur
liálf-blár — | — — sæblár
Allar þessar 4 nýju litartegundir skapa fagran egta lit, og gerist þess eigi
þörf, að látið sé nema einu sinni í vatnið (án „beitze“).
Til heimalitunar mælir verksmiðjan að öðru leyti fram með sínum viður-
kenndu, öflugu og fögru litum, sem til eru í alls konar litbreytingum.
Fæst hjá kaupmönnum hvivetna á Islandi.
Buch’s litunarverksmiðja,
Kaupmannahöfn V.
Stofnuð 1842 — Sæmd verðlaunum 1888.
skemmtilegum sögum.
W^F~ Blaðið má borga með verzlunar-
innskript við verzlanir á ísafirði, og í ísa-
fjarðarsýslu, og enn fremur við ýmsar
fleiri verzlanir á Vestur- og Norður-
landi, svo sem síðar mun nákvæmar
auglýst.
Nýir kaupendur gefi sig fram sem
fyrst, áður en sögusafnið þrýtur.
IVIikið af húsklukkum og vasaúrum
— margar sortir — hefur undirskrifaður
fengið nú með „Laura“, enn fremur
kynstur af úrfestum, silfur stássi, og
celluloid ytri-úrkassa o. fl.
Alveg áreiðanlegt, að hvergi fæst betra
verð, mót peningum útí hönd.
ísafirði 7. febr. 1901.
S. Á. Kristjánsson.
VOTTORÐ.
Eg hefi lengst æfi minnar verið mjög
veikur af sjósótt, en hefi opt orðið að
vera á sjó í misjöfnu veðri; kom mér
því til hugar, að brúka Kína-lífs-elexír
herra Valdemars Petersens í Friðriks-
höfn, sem hafði þau áhrif, að eg gat
varla sagt, að eg fyndi til sjósóttar, þeg-
ar eg brúkaði þennan heilsusamlega bitt-
er. Vil eg því ráðleggja öllum, sem eru
þjáðir af veiki þessari, að brúka Kína-
lífs-elixír þennan, því hann er að minni
reynzlu áreiðanlegt sjósóttarmeðal.
Sóleyjarbakka.
Br. Einarsson.
Kiiiia-lifs-elexii'inn fæst hjá
flestum kaupmönnum á Islandi, án nokk-
urrar tollhækkunar, svo að verðið er,
sem fyr, að eins 1 kr. 50 aur. fyrir
fiöskuna. —
Til þess að vera víssir um, að fá hinn
ekta Kína-lífs-elexír, eru kaupendur beðn-
ir að líta vel eptir þvi, að standi
á flöskunni í grænu lakki, og eins eptir
hinu skrásetta vörumerki á flöskumiðan-
um: Kínverji með glas í hendi, og firma
nafnið Valdemar Petersen, Nyvej 16,
Kjöbenhavn.
NÝ VERZLUN!
með margbreyttum vörutegundum, verð-
ur rekin fyrst um sinn í Norðurtangan-
um. Komið þvi, skoðið og kaupið, það
borgar sig.
ísafirði 9. febr. 1901.
Marís M. Gilsf jörð.
rRKVTSMIÐJA DJÓÐVILJANS.
54
„Og svo var hann víst ekki kristinn, heldur heið-
ingi“, sagði hann, „og skiptir það ekki svo litlu“.
Að svo mæltu tók hann upp dálitla peningapyngju,
og taldi fram átta franka.
Battisto lagði nú aptur niður varninginn, og Kristj-
án gerði slíkt hið sama.
Bróðir minn settist við borð andspænis dyrunum,
og bað um morgunverð fyrir þá félaga.
Þenna morgun var sólskin, og veður fagurt.
Svalandi vindblær andaði á vafningsjurtirnar, er
fléttuðust upp um steinveggina, er luktu um húsagarðinn,
og sló þaðan titrandi skuggum af laufinu inn á hvitan
borðdúkinn.
Alls staðar umhverfis gnæfðu upp há fjöll, er teygðu
bláhvíta jökulranana ofan í dalinn, en dimmleit nálatré
gægðust fram hér og hvar, þar sem brekkan var minnst.
Til vinstri handar var Wetterhorn, til hægri
handar Eiger, og í miðið fjallið fagra Vischer-Hör-
ner, og voru fjallatindarnir, sem skínandi silfurgljái í
sólskininu að sjá.
Þegar morgunverði var lokið, kvöddum vér veit-
ingamanninn, tókum göngustafina, og stefndum til
W engem-fj alla.
Það var enn vart meira, en hálf-bjart orðið, og
kyrrð yfir fjalladalnum, þar sem annars var fjöldi húsa
hér og hvar.
Eptir dalnum rann jökul-lækur, sem brotizt hafði
ofan úr einhverju jökul-gljúfrinu, og vall nú fram, sem
mjólk á litinn.
Þrír ungu mennirnir gengu rösklega, og sungu
öðru hvoru ýmsar skemmtivísur, en bróðir minn drógst
55
opt nokkuð aptur úr, og kastaði stöku sinnum rauðum
blómstrum í lækinn, og horfði á strauininn bera þau
burtu í hendingskasti, eins og mannlífið hverfur í djúp
tímans.
Hvi skyldi hann hafa verið svo dapur í huga, og
hinum svo létt um hjartaræturnar?
Því meira, sem sól hækkaði á lopti, því meira
varð þunglyndi bróður inins, og að því skapi óx kæti
hinna.
Sem lífsglaðir unglingar spjölluðu þeir saman, um
framtíðarvonir sinar, og reistu sér fegurstu loptkastala.
Kristján, sem var lang-kátastur, sagði, að það væri
æðsta óskin sín, að geta leigt sér ofur litið veitingahús
þar neðar í dalnum, og lifa þar að sið feðra sinna.
Ef menn vildu selja mikið af spiladósum, þá yrðu
menn að eiga heima í Grenf, en fyrir sitt leyti, kvaðst
hann nú elska fjöllin sín, snævi þöktu, og þéttu, dimmu
skógana, þúsund pörtunum meira, en nokkura borg í
heimi.
María væri fædd, og upp alin i íjalladölunum, og
myndi það baka henni ósegjanlega sorg, ef hún ætti að
yfirgefa fjalladalina sina fyrir fullt og allt.
Meðan á þessum samræðum gekk, var nú orðið svo
áliðið, að komið var hádegi, og settust þeir félagar þvi
niður hjá afar-stóru, mosavöxnu grenitré.
Snæddu þeir þar, og lét Kristján eina spiladós sina
spila, meðan á máltíðinni stóð.
Jafn framt heyrðu þeir og skruðninginn, er stór-
eflis skriða rann ofan eptir hinum hvítu herðum „Jóm-
frúar“-fjallsins.