Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 22.03.1904, Blaðsíða 7

XVIII.. 11.—12.
Þjóðviljinn
47
búnaðarskólamálið i Iðnaðarmannahúsimi í Revkja-
vik 12. þ. m.
Fundinn sóttu um 50 manns, og var búfr.
Björn Bjarnarson i Gröf málshefjandi.
Samþvkkt var í einu hljóði svo bljóðandi til-
laga :j
„Fundurinn óskar, að sett sé á fót í Revkja-
vik, sem fvrst kennsla i búnaðarfræði, eingöngu
bókleg, og víðtækari, en hingað til hefir verið
kostur á hér á landi, og búfræðisnemar eigi
jafnframt kost á sem fullkomnastri verklegri
kennslu annars staðaru.
„Mjölnir“, skip Tbore-félagsins, kom til
Revkjavíkur 15. þ. m., og hafði Jþó farið 3—4
dögum síðar frá Kaupmannahöfn, en áætlað var,
til þess að geta tekið vörur, 1 stað varnings
þess, er farizt hafði með „Scotlandi“.
„Mjölnir11 lagði af stað til Breiðaflóa og
Vestfjarða 18. þ. m., og gerði skipstjórinn'þájpóst-
stjórninni þann grikkinn, að hlaupa |á undán
póstbréfunum.
Sem farþegar fóru með skipinu kaupmaður
Einar Marlcússon til Olafsvíkur. og factor P. 01-
afsson til Patreksfjarðar.
Jarðarför síra 01. Belgasonar fór fram í
Revkjavik 19. þ. m., og hófst í húsi sira Jóvs
Helgasonar prestaskólakennara, þar sem líkið
hafði staðið uppi, síðan það kom frá útlöndum.
ivieð „Lauru'1 silgdu til útlanda 18. þ. m.:
Mæðgurnar frú Margrh Zoega og frú Valgerð-
ur Benedilctsson, ungfrú Sigríðlir Sigurðardóttir,
matsölukona á svo nefndum Sigríðarstöðum í
Reykjavik, ungfrú Hendriklce Finsen, ungfrú Gruð-
rún Sigurðardóttir. kaupmennirnir Sveinn Sigfús-
son, Bened. Stefánsson, Jón Brynjblfsson o. fl.
T 13. þ. m. andaðist í Reykjavílt ungfrú Mar-
grét G. Kristjánsdóttir. 23 ára að aldri, frænd-
kona Ghuðtn. Magnússonar læknaskólakennara, og
hafði hún dvalið á heimili þeirra hjóna. siðan
hún var um fermingaraldur. — Hún var efni-
leg stúlka, stillt og vel menntuð.
Banamein hennar var langvinn brjóst-tæring,
er hafði þjáð hana tvö síðustu árin.
Samsæti var ritstjóra Birni Jónssyni halaið í
Iðnaðarmannahúsinu í Reykjavík 18. þ. m., til
þess að samgleðjast honum yfir heilsubót þeirri,
er honum hafði hlotnazt erlendis.
Af sérstökum atvikum hefir útkoma
„Þjóðv.“ frestazt lengur að þessu sinni, en ætl-
að var, og eru kaupendur blaðsins beðnir að af-
sa.ka dráttinn.
Omissandi
fyrir allar húsmæður er kökuefnið
„Bak bekvem“, tilbxúð efni í
ýmis konar kökur, svo sem jólakökur,
sandkökur, keisarakökur, prinsessukökur
o. s. frv. Pakkinn vigtar eitt pund, og
er i hverjum pakka fyrir sig, efnið í
eina köku, nefnil. hveiti, gerdupt, sitrónu-
dropar, eggefni, súkkat, kúrennur o. s.
frv. Það þarf að eins að láta mjólk
saman við kökuefnið, og svo baka kök-
una.
Þetta er alveg nýtt og reynist ágæt-
lega, er ódýrt. Biðjið um .,Bak bekvem“
hjá kaupmanninum.
Einkasölu til íslands og Færeyja hefir
cJakcb Gunnlögsscn.
Kjöbenhavn, K.
ísfirðingar! Þegar þér farið að kaupa
yður vefnaðarvarning, þá gerið svo vel
að líta inn í
„Nýju vefnaðarvörubúðina“,
sem getið cr um i séiprentaðri auglýs-
ingu minni, dags. 16. þ. m., og athugið,
hvort yður líka ekki vörugœðin og verð-
lagið á nýja varninginum, áður en þér
festið kaupin annars staðar.
Svo er til ætlast, að „Nýja vefnaðar-
vörubúðin“ gebi staðizt hvers konarsam-
keppni, bæði að því er verðlag, vöru-
gæði og fjölbreytileik vörutegundanna
snertir.
Komið, og lítið á, og dæmið svo, ept-
ir eigin sjón og reynzlu.
25HSS Tánn fremur leyfi eg mér að
minna yður á það, að þegar þér hafið
skoðað varninginn í „Nýju vefnaðarvöru-
búðinni“, sem er niðri, þá er örstutt upp
í aðal-sölubúðina, þar sem nú fæst, með-
al annars, ódýrara kaffi, en nokkurs
staðar annars staðar á ísafirði.
ísafirði 16. febr. 1904.
Magnús Ólafsson.
eoe: Rélti tíiini
til þess að gjörast kaupandi
XVIII. árg. „Þjóðv.“
Þeir, sem eigi hafa áður verið kaup-
endur blaðsins, ættu að kynna sér aug-
lýsinguna í 49. nr. fyrra árgangs, til þess
að sjá kostakjörin, sem nýjum kaupend-
um bjóðast:
SJ uin 200 bls. aí’ skemratisögum “
og auk þess síðasti ársfjórðungurinn af
17. árg. „Þjóðv.“, hvorttveggja
alveg ókeypis.
50
duldist það eigi, og horfði hún því forviða á frænda
sinn.
„Þér getið ekki farið í kvöld, í þessu veðri“, mælti
Píers lávarður, og leit út um gluggann. „Þér verðið því
að gista hér i nótt“.
„Jeg kann yður þakkir fyrir yðar góða boð“, mælt.i
Durrant.
„Hafið þér lokið erindum yðar við hr. Kynsam‘?“
spurði lávarðurÍDn.
„Það hefi eg“, svaraði Durrant, „og myndi eg eigi
hafa niðzt á gestrísni yðar, ef Kynsam, vinur minn.
hefði eigi svo ákaft viljað, að eg heilsaði upp á yður.“
„Það gleður mig, og það var alveg rótt gert af
'William“, mælti Píers lávarður alúðlega.
William varð á hinn bóginn bálreiður, undir niðri,
yfir þessari ósvífni Durrant’s.
Eleonora veitti því eptirtekt, og tók því í handlegg-
inn á William, og leiddi hann út að glugganum, svo
sem væru þau þar að athuga óveðrið.
Erindið var þó í raun og veru, að spyrja William,
hvernig stæði á óvild þeirri, er hann ætti svo bágt með
að dylja, g?gn manni þessum, er hann kallaði vin sinn.
„Hvaða maður er þetta, Williarn?“ mælti hún lágt.
„Það er vinur minn — hann heitir Durrant“.
„Mór sýnist hann þó ekki bera það með sér, að
hann só neinn heiðursmaður“, mælti Eleonora.
„Má ske ekki, en flugríkur er hann“.
„William!„ hvíslaði Rleonora, óttaslegin. „Hann
er þó víst ekki hingað korninn, til að gera þór peinn
óskunda?“
47
í fjarska sá til sjávar, og hyllti undir Landy-eyj-
arnar.
En í kvöld var særinn hvítur af brimlöðri, og ljósa-
gangurÍDn tíður, svo að herbergið fylltist öðru hvoru af
ofurbirtu.
Mörg stúlkan hefði óefað fundið til hræðslu, vegna
tryllingsins í veðrinu, eu fjarri fór þvi um Eleonoru.
Hún var engu hugminni, en karlmennirnir og starði
sifellt, án þess að líta undan, á skýjafarið, brimrótið, og
trén, sem sveigðust fram og aptur fyrir vindinum.
Þó að veðrið væri afskaplegt, var hún þó minna
að hugsa um það, en um þunglyndið í William, sem
hún ekkert skildi í.
Michael hafði sagt henni, að William væri uppi í
herbergjum sínum, og ókunnur maður hjá honum, og
eptir lýsingunni á manninum, gat hún sér þess til, að
það væri sami maðurinn, er þau mættu um morguni-nn.
Rifjaðist þá upp fyrir henni, hve þungur William
hafði orðið á svipinn, er hann rakst á mann þenna, og
var því eigi laust við, að hún kviði því, að óknnni
maðurinn ætti eitthvað leiðinlegt erindi til Landy Court.
Hún vissi að vísu. að framferði William’s hafði
eigi verið nein fyrirmynd, en á hinn bóginn vissi hún
einnig, að hann hafði ekkert óheiðarlegt aðhafst, og skildi
þvi eigi, hvað hann gæti átt saman við þennan svipljóta
mann að sælda.
„Skuldi hann hoDum, þá borgar pabbi“, hugsaði
hún, og lét aptur bókina, sem hún hélt á. „Maðurinn
er líkast.ur gyðingi“.
Þetta var þó rangt til getið, að því er Durrant
snerti, því að hann var ólíkur gyðÍDgi, nema að því er