Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 22.03.1904, Blaðsíða 8

Þ,7ÓðViLJ1-'íN .
XVIII., 11.—12.
4<?
Hvað skyldu þau blöðiu vera mörg,
er bjóða slíka kosti?
Reykvíkingar geta pantað blaðið
bjá br. S'kúla Þ. Sívertsen, Ingólfsstræti,
Eeykjavík.
Seinustu þrjú árin befir búsfreyjan
mín þjáðst af niSurgangi og tangaveiklun,
og ekki batnað neitt, þótt bún bafistöð-
ugt notið læknisbjálpar; en með því að
brúka Valdemar Petersens egta China-lífs-
elexír er bún farin að frískast svo, aðjeg
er viss um, að baldi bún áfram að brúka
elexírinn, verður bún algjörlega beil
beilsu.
Sandvík 1. marz 1908.
Eiríkur líiinblfsson.
* *
*
IVína-lífs-elexírinn fæst bjá
flestum kaupmönnum á Islandi, án nokk-
urrar tollhækkunar, svo að verðið er,
sem fyr, að eins 1 kr. 50. aur. fyrir
flöskuna. —
Til þess að vera vissir um,aðfákinn
ekta Kína-lífs-elexír, eru kaupendur beðn-
r að líta vel eptir því, að VJC standi á
flöskunni í grænu lakki, og eins eptir
binu skrásetta vörumerki á flöskumiðan-
um: Kínverji með glas i bendi, ogfirma
nafnið Valdimar Petersen, Prederikshavn
Kontor & Lager Nyvej 16. Kjöbenbavn.
Til kaupandanna.
Kaupendur „Þjóðv.“, er enn bafa eigi
„PERFECT“
skilvixiclan encLurbætta,
t:ill>viin bjá Burmester <V \V;iin,
er af skólastjórunum Torfa i Olafsdal, Jónasi á Eyðum
og mjólkurfræðingi Grrönfeldt, talin bezt af öllum skil-
vindum, og sama vitnisburð fær .. P E E F E C T u bver-
vetna erlendis. Hún mun nú vera notuð í flestum sveit-
um á íslandi.
(jrand prix París 1900.
Alls yíir 200 fyrsta ílokks verðlaun.
,?1 ’UM’I X ''1'“ er bezta og ódýrasta skil-
vinda nútimans.
„PERFECT44 er skilvinda framtíðarinnar.
Útsölumenn: kaupmennirnir Gunnar Gunnarsson
Heykjavík, Lefolii á Eyrarbakka, Halldór Jónsson Vík,
allar Grams verzlanir, allar verzlanir A Ásgeirssonar,
Magnús Stefánsson Blönduós, Kristján Gíslason Sauðár-
krók, Sigvaldi Þorsteinsson Akureyri, Magnús Sigurðsson Grund, allar Orum &
Wulffs verzlanir, Stefán Steinbolt Seyðisfirði, Fr. Hallgrimsson Eskifirði.
EINKASÖLU TIL ÍSLANDS OG FÆREYJA HEFIR
Jakob Gunnlögsson,
Kjöbenbanv, K.

greitt andvirði 17. árg. blaðsins, eru
beðnir að senda andvirðið sem fyrst.
Áminning þessi nær að sjálfsögðu eigi
síður til hinna, er jafn framt skulda and-
virði blaðsins frá fyrri árum.
PRENTSMIÐJA ÞJÓÐVILJANS.
48
peninga-viðskipti bans við unga menn snerti, því að í
þeim sökum var bann hverjum gyðinginum snjallari.
En bvað sem þessu leið, bafði hún íllan bifur á
andliti þessu, sem hún að vísu að eins bafði séð í svip,
og taldi hún víst, að bann befði leitað frænda sinn uppi
í einhverjum íllum tilgangi.
Heilabrot þessi enduðu loks, er ókunni maðurinn,
sem hún bafði mest verið að hugsa um, kom sjálfur inn
í herbergið.
Píers lávarður, sem var i óða önn að blaða í bók
nokkurri, varð litið upp, er hurðinni var lokið upp, og
borfði forviða, og spyrjandi, á systurson sinn,
William leiddi Durrant inn í herbergið, og sneri
sér að lávarðinum, með svo felldum orðum:
„ Jeg er kominn bér, frændi minn, með br. Durrant,
sem er gamall vinur minn, og nýkominn, í verzlunar-
erindum, frá Lundúnum“.
„Allir vinir þínir, William, eru mér velkomnir“,
mælti Píers lávarður, og hneigði sig ögn. „Mér er á-
nægja að þvi, að sjá yður bér br. — br. —“
„Durrant“, svaraði gesturinn bátt.
Líonel Lametry, er gengið bafði til Eleonoru, og
eittbvað var að spjalla víð bana, sneri sér snögglega við,
er hann heyrði nafnið.
I sama augnabliki brá eldingu fyrir, og lagði
bjarmann á andlitið á Líonel, sem var náfölt.
Litbrigði þessi gátu að vísu verið eldingunni að
kenna, en William hélt sér þó eigi skjátlast stórum, er
bann þóttist sjá ótta merki í svipnum.
„Hver þremillinn“, hugsaði William, og bnykkti
við. „Það skyldi þó eigi vera, að vitringurinn, hann
49
frændi minn, hefði lent í höndunum á Durrant í ein-
hverri Lundúna-ferðinni sinni? Sé svo, þá fer eg að
verða vondaufari um Eleonoru, því að verði atvinna
fántsins kunn hér á heimilinu, þá rekur Píers lávarður
mig burt“.
Að öðru leyti lét Líonel annars ekkert á þvi bera,
að hann þekkti manninn, og jafn vel eigi, er Píers
lávarður skýrði honum frá nafni gestsins.
Eldingarnar voru nú farnar að verða strjálari, og
það var orðið dimmt i herberginu, svo að Píers lávarður
hringdi eptir ljósi, og gekk Líonel þá út.
En eigi höfðu liðið meira, en fimm mínútur frá
því, er eldingunni brá fyrir, unz Líonel gekk út, svo
að Durrant hafði eigi getað séð vel framan í hann.
William, sem var að mörgn leyti skarpskyggn mað-
ur, veitti þessu eptirtekt, og þótti honurn það kynlegt,
bversu Líonel virtist forðast gestinn, þar sem Píers lá-
varður var á binn bóginn binn þægilegasti við bann.
„Dóttir mín, ungfrú Lametry — br. Durrant“. mælti
lávarðurinn, er Eleonora kom til þeirra.
„Jeg beld, að mér hafl veitzt sú ánægja, að sjá
br. Durrant fyr í dag“, mælti ungfrú Lametry, og heils-
aði þurrlega.
„Vafalaust“, svaraði Durrant rólega. „Jeg b.efi sem
sé sezt að í veitingahúsinu i þorpinu, og var á loiðinni
hingað, til að heimsækja Kynsam, er eg sá hann ríða
fram hjá, og frestaði eg því heimsókninni, unz betur
stæði á.“
„Það hittist ílla á, að eg skyldi ekki vera heima“,
mælti William hæglátlega, en var þó gramur niðri fyrir.
Píers lávarður tók eigi eptir því, en Eleonoru