Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 09.07.1907, Blaðsíða 7

XXI., 31,—32.
Þjóðviljin.n.
127
Otto Monsted*
danska smjörlíki
er bezt,
og eg var eptir fáa daga eins og nýr
Jögleiða kennslu í heilsufræði, með sérstöku til-
liti til áfengis, við aðra skóla landsins.
A alþingi var og skorað, að veita konuru
kosningarétt og kjörgengi, til jafns við karl- i
n;enn, enda væntir stórstúkuþingið styrks kvenn- I
þjóðarinnar í bindindismálinu.
Þá var og skorað á alþingi. að samþykkja
fög á komanda sumri i þá átt, að allir vökvar,
þar á meðal súrsaft og bittertegundir, sem inni
halda meira,en 21///,, áfengis, skuli teljast áfengir
drykkir.
Til undirbúnings atkvæðagreiðslunni dm að-
flutningsbann var ráðgerð samvinna milli stór-
stúkunnar og „Bindindissameiningar Norður-
lands“, og voru í því skyni skipaðir þrír menn
i nefnd: Sig. Hjörleifsson, Lndríg Möller og Lár-
us Thórarensen.
Ákveðið var, að stofna líl'sábyrgðarfélag fyrir
alla Goodtemplara, og samið lagafrumvarp um
það efni, og P. Zophoníasarsyni falið, að annast
um undirbúnings málsins.
I framkvæmdarnefnd stórstúkunnar voru
kosnir: Þórður J. Thoroddsen, stórtemplar, Hall-
dór Jónsson. stórkanzlari, Jón Árnason, stór-
gæzlumaður ungtemplara, Borgþór Jósepsson
stórritari, Sveinn Jónsson, stórgjaldkeri, og Davíð
Östlund, stórkapílán, og frú Anna Thoroddsen
stór-varatemplar. — Pyrverandi stórtemplar^
Indriði revísor Einarson, á og sæti í framkvæmd-
arn efndinni.
Til athugunar.
Hið bœtta se.yði. Hér cteð vott-
ast, að sá elexir, sem nú er farið að búa
til, er töluvert sterkari, og þó að eg væri
vel áDægður með liina fvrri vöru yðar,
vildi jeg samt holdur borga hina nýju
tvöföldu verði, með því að lænkingakrapt-
ur hennar hefir laDgt um fljótari áhrif,
maður.
Svenstrup, Skáni.
V. Eg/jertsson.
Slæm melting-, sveínleysi
ogf ancLlvi*eng-sli. Mér hefir batn-
að til muna af nýja seyðinu í vatni, 3 te-
skeiðum þrisvar á dag, og mæli eg því
fram með þessum frábæra elexír við með-
bræður rnina, því það er hinn bez i og ó-
dýrasti bitter.
Kaupmannahöfn.
Fa. stórkaupmanns L. Friis Eftirf. Engel.
IVIelting’arör*ðug'leil£ar Þó
að eg hafi ávallt verið sórstaklega ánægð-
ur með yðar alkunna elexír, vorð eg samt
að kunngjöra yður, að eg tek hið bætta
seyði fram vfir, með þvi að það hefir mik-
ið fijótari óhrif við meltingarörðugleika,
og virðist langtum nytsamara. Eg hefi |
reynt margs konar bittera og ljd'við maga-
veiki, en þekki ekkert meðal, sem hefir
jafn mikil áhrif og þægileg, og kann því
þeim, sem hefir fe.ndið það upp, mínar
beztu þakkir.
Fodbyskóla. Virðingarfyllst
J. Jensen, kennari.
Ivi na-Uífs-elexír- er }>ví að oíds
egta, að á einkunnarmiðanum standi vöru-
merkið: Kinverji með glas i hendi, og
nafn verksmiðjueigandacs: VaXdemar Pet-
ersen, Frederikskavn — Köbenhavn, og
sömul. innsiglið í grænu lakki á
flöskustútnum. Hafið ávallt eina flö'ku
við hendina, bæði innan og utan heim-
ilis. Fæst hvarvetna fyrir 2 kr. flaskan.
Mvað cf „Mlnimax?"
Það er hið handhægasta, nýjasta og
28
kenna, að stjúpa hennar, hershöfðingjafrúin, lét einatt
dæluna ganga.
„A.llir vinir okkar og kunnÍDgjar“, mælti hún með-
al annars. „eru nú sem óðast að hugsa urn ýms veizlu-
höld, og við hjónin ætlum að hafa dansleika tvívegis. og
er leitt, að þér getið þá ekki komið! Mér má því miðnr
ekki detta i hug, að bióða yður, eins og' ástatt er fyrir
yður“.
Þetta sagði frúin i rojög sorgbitnmn rómi,oggætti
þess, að koma því að aptur og aptur, hve sjálfsagður hlut-
ur það væri, að hann tæki ekki þátt í baðurn, meðan er
dagar sorgarinnar stæðu yfir.
Engu að siður var frúin þó hin alúðlegasta, og fór
mörgum orðurn um það, hve leitt sér þætti þetta.
Þegar Friðrik fór, var hann því í góðu skapi; en á
Susie hafði liann alls ekki yrt, né vikið á nokkurn hátt
að tilfinningum hjarta síns, nema þá með augnaráði.
En er Friðrik var farinn, mælti hershöfðÍDgjafrúin
við stjúpdóttur sína, og hrissti jafnframt höfuðið: . „Jeg
er hrædd um, að þessi ungi maður komist aldrei vel á-
fram i heiminum“.
„Hvers vegna dettur þér það í hug mamma?“
„Hann er léttúðugur. — Arfleiðsluskrá föðurbróður
hans er vonbrigði mikil; það er víst og satt; og þó lætur
hann, eins og ekkert hafi ískorizt, og virðist eigi haf»
gert sér ljóst, hver breyting er orðin á lifsstöðu hans“.
„Ed til hvers er það?“ mælti Susie.
„Það yæri nú auðvitað’til eínkis“, svaraði hershöfð-
ingjafrúin; „en allir, sem vilja honum vel, hljóta nú eiri-
læglega að óska þess, að hann velji sér lífvænlega stöðuu.
Susie varði Friðrik mjög innilega, kvað eigi gott
25
hershöfðinginn, og hummaði. — „En föðurbróðir yðar var
nú að vísu farinn að eldastu, bætti 'hann við, all-glaðlega.
„Margir eru þó eldri, og hugsa lítt um dauðannu,
mælti Friðrik.
„Auðvitaðu, svaraði hershöfðinginn. „En skoði mað-
ur rnálið alvarlega, skyldi þá vinningurinn vera mikill,
að verða mjög gamall? Að minnsta kosti get eg ekki
hugsað mér neitt voðalegra, en að hafa misst alla ættingja
sína, og vini. — En, meðal annara orða, voruð þér ekki
einka-erfingi hans?u
„Næstum“, svaraði Friðrik, og gerði sér upp bros.
„Það má þá óska yður til haraingju, að því er arf-
inn snertir“, mælti hershöfðinginn, og roðnaði þó ögn,
þvi að honum duldist oigi, að spurningin var í meira
lagi Dærgöngul; en hann vissi, að hann yrði að gera konu
sinni grein fyrir þessu, er hann kæmi heim, og gæti þess
þar, að hann hefði hitt Friörik.
Það kom ofur-lítið hik á Friðrik, unz hann svaraði:
„Föðurbróðir minn ánafnaði raér tíu þÚ9undir sterlings-
punda í arfleiðsluskrá sinniu.
Friðrik sá, að sannleikurinn hlaut að vitnast, og
taldi því réttast, að segja strax, sem var.
Hershöfðinginn rak upp stór augu. „Tíu þúsnndir
sterlingspunda! Það var lítið, góði Musgrave! Ætlið þér
að telja mér trú um, að aleiga föðurbróður yðar hafi eigi
numið meira?u
„Engan veflnn!u svaraði Friðrik. „Skjalaritarinn
sagði raér, að eigurnar myndu neir.a tveim hundruðum
þúsunda sterlingspunda, en að sjálfsögðu rennur arfurinn,
að undan skilinni dánargjöfinni til mín, sem og nokkrum
smærri gjöfum, til dóttur hans. — En eigi hafði eg neina