Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 13.10.1908, Blaðsíða 6

182
PJÓÐVILJIISN.
XXII., 45.-46.
fpjálfetœðismenn
í Kaupmannahöfn héldu kosníngasigurhlót 19.
f. m. Þar voru margar ræður haldnar, og drukk-
in minni manna þeirra, er fremst hafa staðið í
sjálfstæðisharáttunni i sumar, svo sem Skúla
Thoroddsens, Björns Jónssonar, Ara Jónssonar,
Benedikts Sveinssonar, Bjarna frá Vogi o. fl.
svo og minni íslenzkra hænda. Þá er veizlan
stóð sem hæðst, barst þangað fregnin um kosn-
ingarúrslitin í Barðastrandarsýslu, og höfðu þeir
þá frétt af öilum kosningum á landinu, þeir
svöruðu um hæl með hraðskeyti, er var svo
hljóðandi:
Lifi sjáljstceðið! Lifi Skúli!
Sumblið stóð langt fram á nótt, og skemmtu
menn sér hið bezta.
3|ðtflutníngsbannið.
Atkvæðagreiðslan um það, sem fram fór 10.
september, um leið og alþingiskosuíngarnar, hef-
ir farið þannig:
Já Nei
1 Vestur-Skaptafellssýslu............ 89 89
„ Rangárvallasýslu.................. 142 2B6
„ Vestmannaeyjum......................81 47
„ Árnessýslu ....................... 243 257
„ Gullbringu- og Kjósarsýslu . . 394 174
„ Reykjavík......................... 725 216
„ Borgarfjarðarsýslu................ 162 95
„ Mýrasýslu......................... 132 60
„ Snæfellsnessýslu.................. 176 253
„ Dalasýslu..........................128 106
„ Barðastrandarsýslu................ 225 125
„ Vestur-ísafjarðarsýslu.............161 74
Á ísafirði......................... 186 46
í Strandasýslu...................... 102 83
„ Húnavatnssýslu.................... 263 136
„ Skagafjarðarsýslu................. 249 145
„ Eyjafjarðarsýslu...................215 162
Á Akureyri......................... 175 88
í Suður-Þingeyjarsýslu...............198 179
„ Norður-Þingeyjarsýslu .... 79 82 |
„ Norður-Múlasýslu...................215 138
Á Seyðisfirði........................ 48 62
í Suður-Múlasýslu .................. 201 247
Alls . . 4589 3120"
Frá ísafjarðardltípi
er „Þjóðv.“ ritað 4. okt. þ. á.: „Hevskapur
varð í ail-góðu lagi hjá flestum, tún almennt
sprottin í meðallagi, en engjar öllu lakar, nema
fornslæjur víða góðar. — Nýting heyja varð góð
Síðan í öndverðum sept. hefir aflast í betra
lagi í Jökulfjörðum. — Auk róðrarbáta ganga
nú tveir vélabátar til fiskjar úr Grunnavlk, en
þrír frá Hesteyri. — Hér við vestanvert Djúp
eru og aflabrögð fremur að glaðna, og síld hef- I
ir aflast nokkur í lagnet í Skötufirði, og víðar j
— Smokkfiskur er og nýlega farinn að aflast, j
og hefir rekið talsvert k ísafirði.
Tíðin ágæt, það sem af er hausti“.
i Barn drulflinar.
17. júlí síðastl. vildi það hörmulega slys til
að Hrauni í Hnífsdal, að barn á fjórða ári datt
ofan i mógröf, og drukknaði.
Barn þetta hét Friðrik, og var sonur 'ojón-
anna Kjartans bónda Þorvarðssonar á Hrauni
og Sigríðar Friðriksdóttur.
Úr Dýrnfirði
er „Þjóóv." ritað 26. sept. þ. á.: „Heyskapur
hefir víðast orðið hér í meira lagi, og óvana-
lega góð hausttíð, bæði til lands og sjóar, enda
landburður af afla hjá „mótorum11, sem héðan
ganga til fiskjar, og eins á árabáta.11
Sektaður botnvörpungur. I
„Fálkinn11 tók botnvörpung frá Hull er „Lys-
andor11 hét í landhelgi við Langanes, og fór með
hann til Seyðisfjarðar. Þar var hann sektaður
um 3600 kr.., og afli og veiðarfæri gert upptækt.
Bruni.
Aðfaranóttina 10. f. m. -brann veitingahús á
Búðareyri við Seyðisfjörð ásamt mest-öllum inn-
anstokksmunum til kaldra kola. Heylilaða, sem
stóð nærri húsinu, varð heldur ekki varin fyrir
eldinum, og brann hún full af heyi. Eigi er
mönnum kuunugt um, hverjar orsakir liggja til
bruna þessa.
Viti i ólagi.
Stjórnarráðið hefir auglýst, að eitthvað ólag sé
á vitanum á Dalatanga, og varar því sjómenn
við honum, þat til auglýst verði, að búið sé að
koma konum í lag.
Þorsteinn Erlingsson
varð fimmtugur 27. f. m. Gengu þá margir
höfuðstaðarbúar heim að húsi hans, fylktu liði,
undir fánunum íslenzku,og færðu bonum að gjöf
bh'kbyttu all-gerðarlega, er í voru 1000 kr. í
gulli. Björn Jónsson hélt ræðu við það tækifæri,
en Þorsteinn þakkaði bæði gjöfina og aðra virð-
ingti, er honum var sýnd. Fjöldi manna sendi
honum heillaóskaskeyti, og hréf, bæði í bundnu
og óbundnu máli, þar á meðal skáldin Jón Ó-
lafsson og Jónas Guðlaugsson. — 5 manna nefnd
hafði staðið fyrir fjársöfnuninni, og voru í henni:
Ben. S. Þórarinsson kaupmaður, Zijörn Kristjáns-
sen kaupmaður. Kl. Jónsson landritari, Eggert
Briem skrifstofustjóri og Björn Jónsson ritstjóri.
Leikið var á lúðra bæði á undan og eptir ræðu-
höldunum.
Skólainir
hér í bænum tóku til starfa 1. þ. ra. Af æðri
skóhim eru hér nú 3, með þvi að lagaskóli hefir
hæzt við í haust, á bonum eru 6 nemondur, á
læknaskólanum 16 og prestaskólanum 5. Hinn
almenna menntaskóla sækja 84 nemendur, kenn-
araskólann 4, stýrimannaskólann 12, kvenna-
skólann 52, verzlunarskólann um 50 og iðnskól-
ann um 60.
Aldarafmæli
dr. Péturs Péturssonar biskups var 3. þ. m.
All-margir bæjarbúar minntust þess með því að
draga fána á stöng. Þann dag kom og útæfisaga
Péturs biskups eptir prófessor Þorvald Thor-
258
og þótti mér þetta enn ægilegra, en þegar jeg sá hana
fyrir sköiumu kaltrast inn leyniherbergið.
Yindurinn æddi úti, og eldingar leiptruðu öðru hvoru.
„Yiö skulum hætta“, mælti eg, er eg sá svitann
renna niður eptir enninu á honum. „Yið getum komist
inn um dyr úr svefnherbergi mínu“.
Hann lét. sem hann heyrði ekki til mín, en þuklaði
enn ákafar á veggnum, til þess að reyna, að komast inn.
„Jeg kem Marah, jeg kem!“ tautsði hann, og í sömu
svipan fann hann leynifjöðrina.
„Faiið inn á undan“, mælti hann. „Gangið inn!“
Þannig atvikaðist það, að jeg gekk inn i leyniklefann,
þar sem dauðinn hafði enn náð herfangi sínu, og hefnd-
in náð sér niðri.
Sáum við þá, að veslings konan lá á gólfinu, nálega
á sama staðnum, þar sem Honora Urquhart hafði áður
verið myrt, saklaus.
Hún andaði ekki, enda var hún dáin, og orðin köld.
XXVII. kapítuli.
Kveðjan.
Þegar dagur ljómaði, varð mér litið á tóma fiösku,
-er stóð á borðinu. ofan á bréfi, sem Marah Leighton hafði
ritaö — ekki til mannsins síns —, heldur til Mark Felt’s
hins gamla unnusta síns.
Hvort það hefir verið vilja-afl hennar, sem rak hann
að heimili mínu, með töfra-afli, kvöldið áður, verður mér
einatt óljóst.
En það veit eg, að hann huggar sig við það, að guð-
263
Sú von mín rættist þó ekki, bví að í dao; hofir
enn borið hér sorgaratburð að höndum.
Jeg sat í ganginum, skammt frá dyrunum, er snúa
út að þjóðveginum, og var að bíða komu póstsins, með
því að jeg bjóst við, að frétta eitthvað af hr. Tamworth.
Var eg að hugsa um atburði þá, er gjörzt höfðu
síðustu vikurnar, er eg heyrði jódyn í fjarska, og sá riddara-
sveit koma ríðandi.
Sá, sem reið á undan, var hvítur af hærum, en
þrekinn á vöxt, og þekkti eg hann, er hann kom nær.
Maðurinn var enginn annar, en hr. Tamworth.
Mér brá undarlega við, og fór að svipast eptir félög-
um hans, og kom eg þá auga á mann, sem reið í nciðið
all-niðurlútur og skuggalegur.
Nafn hans var komið fram á varir mér, er eg sá,
að hann knúði hestinn sporum. — Hesturinn fældist, og
fór að ausa, svo að maðurinn hrökk af baki, og slöngvað-
ist á steinriðið hjá húsi mínu, og lá þar hroifingarlaus.
Mér, og félögum hans, brámjög við þessa hryllilegu
sjón, og gjörðist þegar all-mikill hávaði.
Jeg varð fyrst tii þess, að hlaupa til mannsins, er
slsazt hafði, og er eg, skjálfandi, sneri höfði hans við, og
sá framan í andlitið, sem var náfölt, kannaðist eg þegar
við það, enda þótt dauðastriðið hefði afskræmt það all-
mikið.
Maðurinn var Edwin Urquhart.
Yfirvöldin á Frakklandi höfðu fram selt hann svo
að farið yrði með hann þangað, sem glæpuinn var fram-
inn, og rannsókn gæti farið þar fram.
í dag, síðdegis, tók eg nafnspjaldið af húsinu mínu