Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 19.12.1908, Blaðsíða 8

232
Þ JÓÐVILJINN.
XXII., 57.-58.
Otto Monsted®
danska smjörlíki
er bezt.
Heiibrigöur, eptir ?on-
ieysisástanð.
Eptir|það, er konan mín hefir legið í
2 ár, í vonleysis-áetandi, og reynt marga
duglega lækna, án árnagure, reyndi jeg;
nokkrar flöskur af Kina-lífs-elexír Valde-
mar8 Petersen’s og bar það svo góðan
áöxt, að konan| min er nú orðÍD fylli-
lega heilbrigð.
Jens Becb, Strandby.
Den norske FiskegarnsíaMk
(Jhristianía,
leiðir athygli manna að hinurn nafnkunnu netum sínum, síldarnótum og hring-
nótum.
Umboðsmaður fyrir Island og Færeyjar:
Hr. Lauírtz Jensen.
Enghaveplads Nr. 11.
Kjöbenhavn V.
Siæm meltins
Góð heilsa
og þar af leiðandi dagleg vellíðan, fæst
ef menn nota heilsubitter þann, sem við-
urkenndur er um allan heim, sem melt-
ingarlyf, en það er:
Kína-lifs-elexir.
Mér er kært að geta vottað, að jeg
sem um langan tíma hefi þjáðst af slæmri
meltingu, slím-uppgangi, svefnleysi, og
sárum þrýstingi f'yrir hjartanu, hefi feng-
ið fulla heilsu, eptir að eg fór að nota
hinn fræga Kína-lífs-elexir Valdemras Pet-
ersen’s.
Engel, stórkaupmaður.
Kaupmannatiöfn.
mmm.
Undirritaður, sem í eitt ár hefi þjáðst-
af blóð-uppköstum, og af sársauka milli
magans og brjóstsins, hefi orðið fyllilega
heil heilsu, eptir að eg fór að brúka hinn
fræga Kína-lífs-elexír.
Martinus Christensen.
Nykjöbing.
GÆTIÐ YÐAR
Athugið nákvæmiega, að á einkennis-
miðanum sé hið lögum vemdaða vöru-
merki mitt: Kínverji, með glas í hendl
issamt merkinu hA: í grænu lakki áflösku
stútnum.
Auglýsingum, sem birtast eiga í
„Þjóðv.“, má daglega skila á skrifstofu
blaðsina í Vonarstræti nr. 12, Reykjavík.
50
rNúu, mælti hún, og kippti í frakkann á Tvysten
wEr Dan, sonur minn, með ykkur? Komuð þið með hann
KaupmaðurÍDn sinnti alls eigi orðum hennar, en
Bob svaraði fyrir hans hönd:
nXei, frú G-ritty; bann er enn ekki kominn úr ferða-
laginu. — Þér verðið að hafa þolinmæði4. — Þetta sagði
Bob á þann hátt, að ætla mætti, að hann kenndi í brjósti
um hana.
Gamla konan hrissti höfuðið, og varð all-hrygg.
„Hefir þá ekkert frézt til hans? Honum seinkar,
honum Dan mínum. — Hefir heldur ekki borizt neitt bréf
frá honum?“
Um leið og hún mælti þetta, starði hún all-ábyggju-
full framan í Bob. „Er það nú áreiðanlegt, að eDgar
fregnir hafi borizt af honum?“
„Jú, frétt höfum við til hans“, svaraði Bob. „Hann
er hraustur, og kátur, og biður að heilsa yður. — Það
verður eigi langt þess að bíða, að hann komi heirn, en
þér verðið enn að hafa nokkra þolinmæði“.
,Hui, hm!“ tautaði gamla konaD. „En hvers vegna
skrifar hann ekki? Eruð þér eigi að gabba inig?“
Um leið og hún mælti þetta, var sem eldur brynni
úr augum henni. — Hún lypti upp hækjunni, og mælti:
„Þér eruð að gera gys að mér“.
„Nei, frú Gritty, engan veginn“, svaraði ungi raað-
urinn, til þess að hún yrði rólegri. „Reiðist nú ekki, en
komíð, og setjist hérna; þér mecið ekki vera gramaijþér
verðið þá ófriðari, og Dan þekkir yður þá ekki, er han »
kemur heim“.
„Það er alls ekki satt, sem þér segið“, mælti gamla
konan, „alis ekki; þér gabbið mig allir, gömlu konuna;
51
en bíðið við! bíðið við, unz Dan kemur heim! Bíðið þess
þorparar! En hví hefir hann eigi skrifað mér, drengur-
inn minn? Sokkarnir hans hljóta fyrir löngu að vera
orðnir götóttiru.
Að svo mæltu lamdi hún hækjunni reiðilega í gólfið,.
en lét Bob siðan styðja sig að bekknum.
Hún lagði nú hækjuna frá sér i ofnkrókinn, tók stór-
an bláan ullarsokk, og fór að prjÓDa í ákafa. „Hannhefir
óefað slitið gat á alla sokkana sina, fallegu sokkana, sem:
eg fókk honum, en nú skal bann fá nýja, hlýja sokka,.
svo að vel iiggi á honum, or hann kemur heim“.
Svona sat hún, og tautaði í barm sér, og virtisfc
hvorki heyra, né sjá, hvað fram fór í stofunni.
Hinir höfðu tyllt sér makindalega við borðið, án
þess að veita því neina eptirtekt, sem fram hafðij farið,.
enda þekktu þeir gömlu konuna vel.
Bob settist nú hjá Bill, hellti whisky-i í staup, og
tæmdi það í einum teyg..
Ilann studdi síðun hönd undir kinn, dró whisky-
flöskuna nær sér, og fór að horfa út um gluggann, og,
virtist lítt taka eptir því, sem talað var.
„Fallbyssubáturinn hélt í suður, en liðsforinginm
varð eptir“, mælti Bill, er hann lauk frásögu sinni. „Og
nú vænti eg þess hr. TwystoD, að Raffles blandi oss sterkt
grogg, til þess að gefa oss kost á því, að votta gestum
þessum virðingu vora, og drekka minni þeirra“.
Kaupmaðitrinn virtist vera utan við sig, og starði
hugsaDdi fram fyrir sig, en hneigði sig þó, til merkis um
samþykki sitt, og strauk höndÍDni urn kinn sér.
Það var auðsóð á homun, að honum hafði brugðið’’
mjög við fregnina.