Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 10.08.1909, Side 5

Þjóðviljinn
145
XXIII., 36—37.
— .... ' ■'VJ'J . — -----—— . •■■■■ ■■■ I ...... 'iqj
þyngd, voru í fyrri flokknutn þeir er
þyngri eru en 135 <$/)., en hinir í þeim
síðari. Þessir hlutu verðlaun.
í 1. flokki.
I. Sigurjón Pétursson,
II. HalJgrímur Benediktsson,
III. Pétur Grunnlögsson.
í 2. flokki.
I. Kristinn Pétursson,
II. Guðbrandur Magnússon,
III. Guðmundur Sigurjónsson.
Þá var enn fremur þreytt bændaglíma
og reiptog um miðaptansbilið.
Kl. 8. lýsti formaður hátíðanefndar því
yfir hverjir unnið hefðu sigurlaun, og
hélt þá ræðu þá, er hór birtist:
„Iþróttir gera menn vaxtarfagra, sterka,
áræðna, úrræðagóða og auka mÖDnum
snarræði, bæta og varðveita heilbrigði
manna og kynkvísla. Þess vegna hafa
íþróttir jafnan verið hafðar í hávegum, og
því meir metnar, sem þjóðin var á hærra
mennin»gorstigi. — Persar hinir fornu
kenndu börnum sinum að sitja vel á hesti,
skjóta vel af boga, og segja satt. Þetta
þótti þeim mest um vert. Grikkir voru
heimsins mesta mentaþjóð að fornu, og
heimsins mesta íþróttaþjóð. Örfaði það
mjög íþróttir þeirra, að haldin voru manna-
mót til kappleika. Söfnuðust þangað
að menn af öllum landshornum, og reyndu
vaskleík sinn. Mest var um vert Olympíu-
leikina. Þótti svo mikils um vert að
vinna þar sigurlaun, að sá u\aður var
upp frá því alinn á almannako9tnað í
sinni borg til heiðurs og þakklætis. En
vér þurfum eigi að leita dæma víðsveg-
ar um heim, því að forfeður vorir hinir
fornu Islendingar voru afburða menn í
íþróttum. Mega menn muna að í mörg-
um sögum eru frásagnir um viðureign
þeirra við mestu afreksmenn erlendis. Þá
voru Islendingar einhver mesta menning-
arþjóð heimsins.
Það er þvi góðs viti nú, að síðan far-
ið var að halda þjóðhátíð á hverju ári,
hefir glæðst harla mjög áhugi á íþrótt-
um hér á landi. Hefir það sýntsigígær
og í dag, að frækleikur er áskapaður Is-
lendingum, ef þeir vilja stunda. Sést nú
að það hafa menn gert og er þakkar vert.
Þessir hlutir allir sýna, hve fánýtt lijal
þeirra manna er sem segja: „Stórpóli-
tíkin drepur það praktiska“. A mæltu
máli: Áhugi á stórmálum landsins dreg-
ur úr athöfnum mann og áhuga á þeim
hlutum, sem koma mega að haldi í lifinu.
Hér hefir allt orðið á aðraleið. Á þessu
árobili liefir verið meiri áhugi á stórmál-
um laudsins, einkum sjálfstæðismálinu, og
meira stríð þar um en nokkru sinni áð-
ur. Af þeirn áhuga eru þjóðhátíðirnar
runnar, en af þeim iþróttaáhuginn. En
úr þvi hann er svo nátengdur frelsisáhuga
þjóðarinnar, þá er þess viss von, að sá
árroði íþróttanna, sem nú höfum vér feng-
ið verði að löngum og björtum degi yfir
landinu.
Vel Verði þeim rösku sveinum, er
er prýtt hafa þjóðhátíð vora með íþrótt-
um sínum“,
Verðlaunum var úthlutað kl. 10 og
voru þau heiðurspeningar! Svo hafði ver-
tilætlast að dansað yrði á palli þar á há-
tíðarsvæðinu, en úr því varð litið sakir
rigningar, og var þá það ráð tekið, er
verðlaunum hafði verið úthlutað, að hafa
dansinn í Bárubúð, og stóð skemmtunin
þar fram yfir miðnætti.
fputfuskipasamningur.
„Isafold“ birtir 7. ágúst svofellt sím-
skeyti, er landritari hafði þann dag feng-
ið frá ráðherra:
„Tíu ára samningur er gerður við
Thorefélagið og Sameinaða gufuskipafé-
lagið um því nær vikulegar reglubundn-
ar millilandaferðir, 48 alls, 2 kælirúmskip.
— Thoreféiagið hefir Hamborgarferðir og
þingáskildar strandferðir á nýjum aðal-
strandbátum með kælirúmum.
lagastaðfGstingar.
—o—
Þess var getið í síðasta nr. „Þjóðv.“
að konungur hefði 30. júlí staðfest 26 lög
frá síðasta alþingi, og voru það þessi:
1. Um stofnun háskóla.
2. Um laun háskólakennara.
3. Um brt. á 26. gr. 1 lið í lögum nr.
46, 16. nóv. 1907 um laun sóknar-
presta.
4. Um meðferð skóga og kjarrs og frið-
un á lyngi o. fl.
42
ill hrökk allt i einu við, er hjá honum var vakin endur-
minningin um ofangreinda atburði.
Það varð nú löng þögn, og starði hvor á annan.
Loks dró hann þungt að sér andann, og mælti
„Æ! . . . eruð það þér . . . loksins!“
Hinn kvað já við.
Verrill brosti.
„Það er gott“, mælti hann. „Jeg hafði ímyndað
mér, að komu yðar yrði allt öðru vísi háttað. En eins
og hún nú er“ — hann rétti honum höndina — „þá er
mér mikil ánægja að því, að sjá yður“.
„Já“, svaraði hinn, „sagði eg yður eigi, að í öllum
heimi væri enginn jafn ranglátlega misskilinn, sem jeg.
— En við höfum gleymt að klingja glösunum“.
Hann fékk Verrill aptur bikarinn, og hóf upp glas
sitt.
„Nánari viðkynningu síðar“, mælti hann.
„Nánari viðkynningu“, tók Verrill upp eptir honum,
og saup úr bikarnum.
„Dreggjarnar voru beiskar“, mælti hann.
„Já“, svaraði ókunni maðurinn. „En áhrifin?“
„Þau eru sefandi — og það að miklum mun“, svar-
aði Verrill. „Ekki — eins og jeg hafði ímyndað mér —
banvæn, heldur styrkjandi, og hressandi. — Mér finnst
eg vera fæddur að nýju“.
Ókunni maðurinn, sem var — Dauðinn — stóð upp.
„Nú þurfum við eigi að staldra hér við lengur“,
mælti hann. „Kornið með mér! Förum héðan!“
„Já, jeg er ferðbúinn“, svaraði Verrill. „Litið á!“
"mælti hann enn fremur, og leit út að glugganum, „það
•er kominn morgun!“
35
ir, þá heyrðist þó lágur ómur af skvaldrinu, og hávaðan-
um, á götunum í borginni.
Þ«ð var eigi auðið að girða algjörlega fyrir þetta.
En nú fannst honum kyrrðin þó óvanalega mikil,
því að hann gat alls engan óm heyrt.
Hann hrissti þó hugsun þessa brátt af sér, enda
hafði honum dottið svo margt kynlegt í hug þá um kvöld-
ið, að hann hugði þetta að eins vera ímyndun.
Og þegar hann hafði mælt fyrir skálinni, hafði hann
fullnægt skuldbindingum sínum.
Hann hóf því upp glasið, og sagði stillilega, en með
hljómskærri röddu:
„Herrar raínir! Það er tillaga mín, að vér drekk-
um minni heiðurs-gestsins!“
Að svo mæltu tæmdi hann glasið, og heyrði þá létt
fótatak fram á ganginum.
Verrill leit upp, all-gramur, því að gangur þessi lá
að dyruin veizluskálans, og sá, er kom trammi á gang-
inum, hlaut að ætla sér, að koma inn í veizlusalinn.
Verrill fannst þetta ærið nærgöngult,og bretti brýrnar,
því að hafði stranglega bannað, að hleypa nokkrum inn.
Að ókunnugur maður færi að brjótast inn, var hon-
um afar-ógeðfelt.
En fótatakið færðist nær, og er Verrill leit til dyr-
anna, sem voru á gaflinum á veizlusalnum, sá hann, að
þeim var lokið upp.
Maður kom inn, lokaði hurðinni á eptir sér, og sneri
sér síðan við.
Verrill starði á hanD, all-gramur, og forviða.
Það varð ekki fundið neitt að fötunum, sem hann
var í, og á því, hversu hann bar sig í skartklæðum sín-