Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 24.12.1909, Blaðsíða 3

XXin , 57. 58.
ÞjÓÐVILJINN
227
Nýjar bækur.
—o—
Jólabókin. — I. — Útgef-
«ndur: Arni Johanmson og 7heödör A.rna-
son. — Rvík 1909. — 47 bls. 8V°.
I stuttum forrnála geta útgefendurnir
þess, að verði kveri þessu „sæmilega tek-
ið“, hafi þeir í hyggiu, að gefa út j'ola-
bók framvegis áriega, og hafa efnið þá
fjölbreyttara, en að þessu sinni: „frum-
samdar sögur, og Ijóð, fróðleik, og mynd-
ir, exrtir föDgum“.
Tvær sögur flytur „jólabókin“ að þessu
sinni, og er hvorug þeirra frumsamin. —
Önnur sagan er eptir Ingeb. M. Sick, og
nefnist „Jólastjarna Edessuborgar“, en hin
er eptir Carl Ewald, og heitir „Jólin“.
Vór teljum sennilegt, að ýmsir kaupi
kver þetta, og lesi sér til dægrastytting-
ar í skamradeginu.
Að ytri frágangi, þ. e. pappír og prent-
un, er bókin mjög vönduð.
Jftlaharpa 1909. — Fjörrödduð sönqlög. —
Sainað hefir Jónas Jönsson. — Rvík 1909. —
8 bls.
í siinghepti þessu eru þessi þrettán sálmalög
1. Sjá morgunstjarnan blikar blíð.
2. Dýrð sé guði i hæztum hæðum.
3. Það aldin út er sprungið.
4. í gegnum lífsins æðar allar.
5. Syngið guði sæta dýrð.
6. Mín sál þinn söngur hljórai.
7. Gjör dyrnar víðar, hliðið hátt.
8. Fagna, Zíon, syng þú hátt.
9. Lýsi kirkjuljósið þitt.
10. Gakk út með mér um áidagsstund.
11. Gleðileg jól!
12. Hefjum raust.
13. Sjá englaher.
Hepti þessu fylgir burðar- og árstíðaskrá
merkra söngfræðinga. —Útgefandinn heitirþeim
25 kr. verðlaunum, er sendi honum bezt jólalag
fyrir 1. okt. 1910.
i ísal’irði
voru íbúar alls um 1800 að tölu i siðastl.
nóvembermánuði.
Bráðkvaddur.
Bóndinn á Rauðbarðsholti i Dalasýslu, Eben-
ezer Kristjánsson að nafni, varð bráðkvaddur 13.
okt. síðastl.
Hann var að eins 27 ára að aldri, og „miög
efnilegur bóndi, mesti hagleiks- og vinnurcaður
og góður drengur11.
Hann lætur eptir sig ekkju, Elinbjörgu Jónas-
dóttur að nafni, systur Jóns Jónasarsonar, „Fjall-
konu“-ritstjóra.
Eitt barn eiga þau hjónin á lífi.
Frá ísal'irði
er „Þjóðv.“ ritað 2. des. þ. á.; „Norðangarður
síðustu dagana, en frost þó eigi að mun. seinni
hluta oktobermán. ogframeptir nóv., mátti heita
bezti afli, ekki að eins á mótorbáta, er djúpt
sóttu, heldur og á smá-báta, sem skammt fóru
í Mið-Djúpinu fremur rýr afli til oktoberloka,
en all-góður afli hálfsmánaðartíma i uóv., og
rétt fyrir norðangarðínn; sem nú stendur vfir,
öfluðu bátar úr Ogurnesinu 8—14 hundruð á
dag, og fiskur þá genginn inn fyrir Ogurhólma.
Síld hefir aflast öðru hvoru, bæði í Álptafirði
og i Skötufirði.
Frá Hornströndum tNorður-ísafjarðarsýsluj
er „Þjóðv.“ ritað 23. okt. þ. á.: „Skepnuhöld
voru hér góð næstl. vor. — Sumarið fremur vot-
viðrasamt, einkum ágústmánuður, en í sept.
öndvegistíð, og hey-afli því í meðallagi, enda
grasspretta góð.
Sjávar-afli nær enginn næstl. vor, en nokkur
afli í haust.
Fugl- og eggja-tekja varð í meðallagi.
í byrjunoktobermánaðar skipti hér um veðráttu.
Gerði þá svo grimmilega fannhr/ð, með ofsa-veðri
á norð-austan, að á sumum bæjum voru allar
skepnur komnar á gjöf, einnig hestar, hálfum
mánuði fyrir vetur. — Veðri þessu fylgdi svo
mikil sjávarólga, að menn muna varla slikt, og
á stöku stöðum flutti sjór smásteina, og rekavið
sex álnir upp yfir venjulegt flæðarmál, neðan
brattar brekkur. — Mest kvað að þessu 14.—
15., og var það eigi ólikt flóðöldum, sem sagt
er frá í öðrum löndum.
Útlit fremur bágindalegt hjá almenningi...“
Blaðið „Vestri“.
Að því eru nú orðin eigandaskipti, svo sem
fyr hefir verið drepið á i blaði voru, og er Knst-
ján H. Jónsson hættur ritstjórninni, en ritnefnd
tekin við, er lætur blaðið halda sörau stjórn-
málastefnu, sem verið hefir kvoðzt t. d. álíta,
að „stjórnmálastefna hins svo nefnda „Heima-
stjórnarflokks“ sé oss, og niðjum vorum, hin
heillaríkasta á allan hátt“.
í sjálfstæðisbaráttunni verður blaöið því eigi
frekar að liði, en verið hefir.
Þinginálal'undur
er áformað, að haldinn verði á Sauðárkrók 8.
janúar næstk.; til að ræða um aðgerðir ráðherr-
ans, að því er til bankamálsins kemur.
í fundarboðinu segir, að borin verði fram til-
laga þess efnis, að skora á ráðherrann, að stefna
til aukaþings.
Fundarboðendur eru alþingismenn Skagfirð-
inga: Jósep Björnsson og Ólafur Briem.
Þjófnaður.
Kvartað er um það í „Vestra“, að brytt hafi
töluvert á því, siðan nótt fór að dimma, að stol-
ið hafi verið á Isafirði ýmis konar fatnaði.
5
því að eg er ötnll göngumaður, vílaði jeg ekki fyrir mér
að leggja út i hvassviðrið, og kafaldahríðina.
Jeg komst þó brátt að rann um, að þetta var kröft-
um mínum um megn, og hefði þvi farið ílla fyrir mér, efeg
hefði eigi rekizt á þetta gestrisna heimili, og slíkri
hjálp i neyð gleymi eg aldrei, en óska að eins, að mér
gefist einhverntíma tækifæri til þess, að sína þakklæti
initt í verkinu. — Góða nótt!
Að svo mæltu gekk bann út.
Snemma morguninn eptir, ætlaði Edvard Poe að
leggja af stað, ráðsmaðurinn vildi þá eigi, að gesturinn
færi gangandi, en léði honum sleða með tveim hestum
fyrir, og komst gesturinn eigi undan því, að þyggja boðið
Edvard Poe tók alúðlega í höndina á honum.
„Siáumst aptur!“ mælti hann „Tjáið og Francis
lávarði þakkir mínar fyrir gestrisnina, sem hann hefir
sýnt honum óþekktum manni“.
Hestarnir voru Ijónfjörugir, og þaut sleðinn nú áfram
yfir snæviþakin fjall-lendi.
Næstu kvöldin minntist heimafólkið í Aberdeen-
höllinni stöku sinnuro á gestinn, en svo gleymdist
hann brátt algjörlega.
II. KAPÍTULI.
SDjóa tók að leysa, og blómin fórú að gæjast upp
úr jarðveginum.
Allt var orðið breytt.
France lávarður ætlaði nri að hætta einverunni, sem
hann hafði átt við að búa, og vék því svo við, að hann
«0
Lafranc fann, hve stuttur hann var í spuna, og
kvaddi því auðsjáanlega í íllu skapi.
Það mátti nú kalla, að Laagrave sýndist Jeanne ganga
ljósum logunum, og þann dag, og daginn eptir, var hann
óverkfær.
Nóttina þar á eptir, dreymdi hann Jeanne, þótti,
sem hún héldi hendínni um ennið á honum alla nóttina
og ryfjast upp fyrir honum allt, sem á dagana hafði drif-
ið, er h-mn elskaði hana — í gamla daga, er þau stund-
uðu bæði nám í Parísarborg.
Hann þóttist sjá hana glöggt, í bláu málara-kirtl-
inum, með gullna hárið bundið í hnút í hnakkanum.
Hann sá og, hversu litla, hvassa hakan lyptist upp
er hún hló, mundi glöggt eptir augunum, munninum, og
vörunum.
Hann hafði haft ást já henni, og dreymt hana um
nætur.
Litla rubinhringinn hafði hann gefið henni í byrjun
tilhugalifsins, og hafði hún dáðst að honurn, ekki sízt
eakir þess, að hann virtist vera gamall.
Opt hafði hann séð”hana bera hringinn, er hún var
að mála, og hafði honum þá einatt dottið í hug, að rauði
steinninn væri ícnynd ástar sinnar til hennar — sannrar
einlægrar og brennandi ástar.
Hún hafði hlegið, er|hann einhverju sinni sagði þetta
við hana.
Hafði hann þá kysst hana Jeanne litlu.
En nú var hún dáin, og hann orðinn miðaldra
maður.
Hann hafði frétt látið hennar nokkuru eptir það,