Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 24.12.1909, Blaðsíða 5

XXIII. 57.-68.
JÞ JÓÐ V ILJIN N
129
sinni Kristínu Guðrminasdóttur frá Suð-
ureyri, tók þartvið bústjórn árið eptir og
bjó síðan á kálflendunni Suðureyri til
dauðadags.
Árid 1882, 'mislingaárið, inissti hann
þessa koDU eptir 9 ára samveru. Áttu
þau 4 dætur, 8 dóu“ungar, en sú 4 komst
á legg, Kristin kona Jóns Einars9onar
útvegsbónda á Suðureyri.
1883 giptist kann seinni konu síddí
yfirsetukonu Gruðrúnu Þórðardóttur frá
Vatnadál hér í firði. í sinni farsælu 25 ára
hjÓDabandstíð eignuðust þau 14 börn, 8
af þeim dóu ung, en Þórður efnisungling-
ur mesti, vart tvítugur að aldri, andaðist
í fyrra. Þessi 10 eru á lífi: Kristján nú
verzlunarstjóri á Suðureyri 24 ára, kvong-
aður Sigríði Jóhannesdóttur yfirsetukonu,
Guðmundur 32 ára, er nú erlendis. ,Hans
18 ára, Jóhannes,17 ára, Finnborg Jó-
hanna 13 ára, Helga Soffia 12 ára, Þor-
leifur 11 ára, Kristín Salóme 9 ára, Eir-
ikur Egill 5 ára og Þorbjörn 4 ára.
Þrátt fyrir þessa ómegð, þrátt fyrir
mikla gestrisni var Kristján sál. upp- ,
gangsmaður. Sjávarútvegur hans var kom- j
inn i gott lag og jörðin vel hýst. Odeig- J
ur var hann að leggja i kostnað er til
framkvæmda heyrði. Hann var frumkvöð-
ull að því að hægt var að afla sér kú-
fisks hér í 'firðinum, síldaveiðafélaginu
hér kom hann á stofn, og grunur mÍDn
er sá að íshúsbygging hefði ekki átt langt
í land, ef hann hefði lifað, en á því er
mesta nauðsyn fyrir hreppinn.
Þetta, sem sagt befir verið um Krist-
ján sál. i fám orðura sýnir að eins lítil-
lega hvað mikið í hann var spunnið.
Hann var sannarlega mjög vel gefinD til
lifs og sálar, hinn skemmtilegasti í við-
ræðum, trúmaður og skoðunafastur, hóf-
samur um alla hluti og drenglundaður
Halldör Halldörsson, bóndi frá Hóli í
Onundarfirði; andaðist hjá syni sinum
Guðmundi Halldórssyni, bónda í Botni
hér í hreppi, og hafði hann þá 3 um sjöt-
ugt er hann dó 26. júlí síðastl. Halldór
sál. ólst upp á myndar og dugnaðar heim-
ilinu Grafargili í Önundarfirði, þar sem
faðir hans Halldór Eiríksson bjó allan
sinn búskap. Af hans mörgu systkinum,
er nú að eins á lífi Ragnheiður Halldórs-
dóttir, tengdamóðir Eiríks Sigmundssonar
frá Hrauni á Ingjaldssandi, nú húsmaður
á Flateyri. Halldór Halldórsson bjó allan
sinn búskap á Hóli með eptirlifandi hús-
freyju sinni Guðrúnu Jónsdóttur. Áttu
þau vist 17 börn saman. Af þeim er á
lífi 6 manuvænleg börn: Guðm Halldórs-
son bóndi i Botni hér í hrepp, kvongað-
ur, ekkjunni Guðfinnu Daníelsdóttur, Frið-
rika, gipt Ebenezer Sturlusyni húsmanni
á Flateyri, Bessebe, kona Kristjáne Guð-
mundssonar bónda á Kirkjubóli íBjarna-
dal, Júliana, Abigael og Guðjón ógipt
Það var tekið til þess hversu vel þeim
hjónum tókst að framfleyta svo þuDgu
heimili á litlu býli. Halldór sál. fékk
orð fyrir að vera mjög laghentur, þrifa-
maður um alla hluti, orðvar í framferði
sínu og guðhræddur. 2 árin siðustu, sem
hann lifði, í Botui, var hann orðin ná-
' lega sjón- og heyrnarlaus.
Þriðja mannslátið, sem hér verður getið
um er lát Guðrimar Ólafsdottur húsfreyju,
konu Jóhannesar Hannessonar hreppstjóra
á Suðureyri, áður i Botni. Hún andaðisfc
21. f. m., eptir langa og þjáningarraikla
legu, úr innan meinsemd.
Guðrún sál var vel hálfsextua, þegar
hún andaðist. Hún fæddist á Hvylft í
Önundarfirði og voru foreldrar hennar
Ólafur Árnason og Kristín Sveinsdóttir
þá þar í vinnumennsku hjá merkishjón-
UDum Magnúsi Einarssyni og Ragnheiði
Finnsdóttur. Fluttist hún svo með for-
eldrum sínum á nábýlið Garða er þau fóru
að búa þar og þaðan fór hún 22ja ára að
aldri að Kvíanesi til móður Jóhannesar
Hannessonar. Þar giptust þau 22. sept.
1878. Voru þau þvi búin að veia í hjóna-
bandi 31 ár. Eignuðust þau 2 dætur í
sinni hjónabandstið, Sigríði Híraminu,
gipta Kristjáni A. Kristjánssyni verzlucar-
stjóra á Suðureyri og Hansínu Guðrúnu
Stefaníu Kristínu 15 ára hjá föður sínum.
Bjuggu þau lengst af í Botni hér í hreppi,
5 árin siðustu voru þau á Stað, en fluttu
i vor að Suðureyri, þar sem hún andaðist.
Guðrún sál var velmetin kona hér. Hrein-
lynd, hjartagóð, trygglynd og staðföst,
gáfuð og forkur til allra verka, er hún
gat notið sín vegna veikinda. Gestrisni
þeirra hjóna á Botni var velkunn. Ól-
ust upp hjá þeim 3 fósturbörn, sem nú
eru uppkomin. Þ.
Hinn 28. september siðastl. andaðist
á heimili sínu Knararhöfn í Dalasýslu
3
og lifsreynzla, virtistlþó hafa gefið honum fullorðínslegt
útlit.
Af fatnaðinum, sem var með því sniði, er hjá heldra
fólkinu tíðkast, þótt hann væri að vísu fátæklegur, mátti
ráða, að harra væri af góðum ættum.
Manni hlaut ósjálfrátt að lítast vel á hann, og fá á
honum virðingu og traust.
Þegar hann hafði matast, roælti ráðsmaðurinn:
„Herbergið sem yður er ætlað, uppi á efsta lopti
er til, þegar þér viljið, og er þar heitt. — Yður verður
vísað þangað, ef þér óskið, en sé yður það eigi ógeðfellt, þá
rabbið ögn við oss, því að hér er sjaldan gestkvæmt að
vetrinum, og þykir oss því gaman, er vér fáum sannar
fregnir af ýmsu, sem gerist í heiminum, sem vér höfum
nær ekkert saman við að sælda, ýmsra orsaka vegna“.
Gesturinn hrtifði sig hvergi, en tók þakksamlega
við tóbakspíbunni, sem honum var rétt, og hafðist eigi
undan því, að ráðskonan skenkti að nýju kryddvini i leir-
krukkuna, sem hann hafði drukkið úr.
Hann tók nú þátt í samræðum heimafólksins, og
svo, að þær snerust að lávarðinum, og þá einkum að því
hve einmunalegt líf hans væri.
rSvo hefir þó eigi einatt verið“, mælti gamli ráðs-
inaðurinn, og hvolfdi tóbaksöskunni úr pípunni sinni, til
þess að geta látið aptur í hana. „Aberdeen-höllin hefir
haft af glaðværð að segja, enda sat Aberdeen lávarður
þá eigi einn í herbergjunum sínum, heldur gekk þar þá
og um allt ástúðleg húsfreyja, og léku þau sér við lag-
legan, rauðbirkinn drenghnokka“.
„Misstu þau hann?r spurði gesturinn.
„Ekki dó hann“, svaraði húsráðandinn „heldur fór
Rachel var dáin, og sá hann ekki eptir henni vað
mun.
Nú var hann að nýju farinn að mála, eptir fimmtáu
ára hlé, og reykaði úr einum staðnum í anuan, barnlaus
maðurinn.
Hann gekk nú inn í vinnustofu sína, og tók raynd-
ina, sem hann var að raála, og var svo sokkinn niður í
umhugsunina um hana, að hann veitti þvi alls eigi eptir-
tekf, að húsráðandinn kom inn.
Hann rankaði þó við sér, er húsráðandinn missti
bakkann á góifið, með þvi sem á honum var.
„Segið mér nú satt um það, hvernig á hringnum
stendur“.
„Jeg veit ekki, hvað því veldur". svaraði j'húsráð-
andí; „það get eg svarið“.
„En það get og sagt yður“, mælti húsráðandinn
enn fremur, „að hring þenna seldi eg í borg'nni Ant-
werpen, — seldi hann fyrir nálega ekkert, til að losna
við hann. — Frakknesk listakona, lít.U vexti, bar hring
þenna á hendi sér, er hún andaðist hér, fyrir tólf eða
þrettán árum. — „Hann á að fylgja mér í gröfina“ mælti
hún“.
Leagrave þreif í öxlina á honum, og hvítnaði í
andliti.
„Þegar hún dó hér — hérna? Þegar hver dó hér“?
æpti hann.
Ma;urinn benti skjálfandi á myndina — hann hafði
misst bakkann, er hann rak augun i hana. „Þeffar hún
dó, sem hringinn átti“, mælti hann.
„En þetta vitið þér þó óefað vel“, mælti hann enn
fremur. „Hún hét Jeanne Grozier, og var alkunn lista-