Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 02.04.1910, Blaðsíða 4

60
'.níísr.
XXIV., 15.-16.
þyki hinni íráviknu bankastjórD sér ó-
réttur gjör, þá hafi hún aðgang að dóm-
stólunuin, ef henni finnst of langt að
bíða reglulegs þingsu.
Þá tóku þeir aptur til naáls síra Björn
Þorláksson, Bjaini Jónsson, St. Th. Jóns
son og Jóh. Jóhannesson og því Dæst
Sigurjón Jóhannsson bókhaldari. Gerði
haDn mikið úr óreglu þeirri, «em átt hafi
sér stað í Landsbankanum og hafði margt
herra réttmætar, en kvaðzt ekki viija ræða
um aðferðina, hún dæmdi sig sjálf. Gerði
lítið úr lántraustsspjöllum.
Þá mælti Jón Stefánsson nokkur orð
gegn þeim þingmanninum og Sigurj. Jó-
hannssyni.
Kristján héraðslæknirKristjánsson mælti
móti tillögu St. Th. Jónssonar og taldi
hana hafa inni að halda skammir um ráð-
herra. Mælti með tillögu BLalldórs Jón-
assonar.
Halldór Jónasson tók í sama streng
og læknirinn.
Hermann skósmiður Þorsteinsson var
á sama máli.
Ólafur Metúsalemsson pöntunarfélags-
stjóri athugaði skýrslu rannsóknarnefnd-
arinnar og benti á, að jafn vel hún bæii
það með eér, að LandsbankÍDn væri í góðu
iagi.
Enn töluðn St. Th. Jónsson, Sigurjón
Jóhannsson, sýslumaður og Hermann Þor-
steinseon.
Kom þá fram svo h'jóðandi tillaga,
undirrituð af fimm kjósendum:
„Vér undirritaðir óskum þess eindreg-
Þjó
ið, að þegar verði gengið til atkvæða um
tillögu þá, sem fyrst var lögð fram á
fundinum“. Var þessi tiilaga samþykkt
með stór-miklum meiri hluta
Því næst var borin upp tillaga sú er
fram var komin frá konsúl St. Th. Jóns-
syni og var hún samþykkt með 55 atkvæð-
um gegn 18.
Þá var tekið að ræða tillögu Halldórs
skólastjóra JÓDassonar og bað Jón Stef-
áns:on sér hljóðs og mælti á móti tillög-
unni og með aukaþingi. Bar hann loks
upp svo hljóðandi tillögu:
„Til þess að alþingi gefist sem fyrst
kostur á að komast að sem réttastri
niðurstöðu um hag og stjórn Lands-
bankans og að kippa henni í lögskip-
að horf, ályktar fundurinn að skora á
ráðherra að hlutast til um að kvatt
verði til aukaþings S9m allra fyrst, og
skorar á þiugmann kjördæmisins að
framfylgja þeirri áskorun“.
Halldór skólastj. Jónasson mælti á |
móti aukaþingi og Jagði mesta áherzlu á !
kostDaðinn. Þá tók þingm«ður bæjarins !
til máls. Mælti hann fast á móti auka-
þingi og gat þess, að hann mundi alls
ekki fylgja fram við ráðherra aukaþings-
kröfu, þó samþykkt yrði með öllum at-
kvæðum.
Bjami Jónsson mælti á móti síðustu
ræðumönnum og með aukaþingi.
Þá mæltu þeir Jón Stefánsson og St.
Th. Jódssod eindregið með aukaþÍDgstil-
lögunni. NÚ kom fram tillaga um að
slíta umræðum og láta ganga til atkvæða
en var felld.
Enn mæltu þeir Erlendur Erlendsson
skósmiður og Olafur Metúsalemsson með
aukaþingstillögunni. Sömuleiðis Jóhann-
es Jóhannesson bæjarfógeti og sýndi hann
fram á að nauðsyn bæri til aukaþings
þegar í sumar, þó ekki væri nema vegoa
skattamálsins, sem ekki þyldi neina bið
að athugað væri. Þingmaðurinn og Er-
lendur Erlendsson gjörðu nokkrar athuga-
semdir.
Þá var tillaga Jóns Stefánssonar bor-
in upp til atkvæða og samþykkt með 42
atkv. gego 17.
Nú bað Jón bóndi Jónsson í Firði um
orðið og vitti framkomu ráðherra í ýins-
um málum. Lagði hann síðan fram svo
látandi fundarályktun:
„Með því að fundurinn telur aðfarir
ráðherrans, einkum gagnvart Lands-
bankanum, í gufuskipamálinu, og i skip-
un viðskiptaráðuDautsins.skaðlegar hags-
munurn og áliti þjóðarinnar, lýsir haun
ýfir fýllsta vantrausti á stjóro hans“.
Var tillaga þessi samþykkt með 35
atkvæðum gegn 11. Aður en þessi t.il-
laga var borinn upp til atkvæða, gekk
þingmaður bæjarins og margir kjósendur
af fundi.
Fundi slitið.
Eyj. .1 óiisson.
Bjarni Jonsson. Ola/ur Metúsalemsson.
XCjösen<Iu.r í Skilamannahreppi i
Borgarfjarðarsýslu, allur þorrinu, er eigi
sóttu fundinn, sem haldinn var á Akra-
43
„Jeg þakka þér fyrir spádómÍDn", svaraði Gilbert,
„en efast þó um, að hann rætist. — En spjöllum nú um
annað, því að sennilegast þykir mér, að hvorugur okkar
höndli bnossið. — Jeg geri mér enga von um það, og
þótt svo væri, heiti jeg þér því, að vera þér eigi til tálm-
unar. — Jeg skal reynast. beiðarlegur keppinautur, eigi
það annars við, að kalla mig veslÍDgs húskenDarBDD því
nafni“.
„Mér þykir leitt, að þú 6kulir gera svona lítið úr
sjálfum þéru, mælti Perey Jávarður, sem var vinur vina
sÍDna. „Þú ert i röð beztu drengja, sem eg hefi kynnzt
og margfalt brjóstbetri en eg er“.
„En sleppum þessu mælti haDn enn fremur, og tróð
tóbaki i pípuna sína. „En hvað eigum við þá að tala
um? Mig minnir, að þú segðir, að við skyJdum tala um
eitthvað annað?“
„Já, það sagði jeg“, svaraði Gilbert, „og átti þá viö
húsið hérna. Hvernig lízt þér á það?“
Barstone varð auðsjáanlega hissa.
„Mér þykir húsið mjög fallegt“, mælti hann. „Það
er gamalt og skemmtilegt, og —“
„Þvaður! Þú skilur mig ekki, Barstone!“
.Getur vel verið“, svaraði Barstone þurrlega.
„Það er einhver leyndardómur, sem stendur i sam-
bandi við húsið“, mælti Gilbert enn fremur. „Þú kaon-
ast við vesturálmunau.
„Auðvitað“, svaraði Barstone. „Það er þar, sem
hvit-munkuriiin á að vera á vakki. — .Jeg legg að sjálf-
sögðu engan trúnað á apturgöngur, þó að hér geri það
hver maður“.
52
„Og hvers vegna ætti jeg að segja yður það?“ svar-
aði ungfrú Carr.
Gilbert varð það nú enn fastara í huga, en verið
hafði, að gera hana að tiúnaðarmauni sínum.
„Þekkið þér vestur-álmuna?“ sagði Gilbert, og vildi
að spurning þessi kæmi flatt upp á hana.
„Yestur áliuuna?u sagði hún vaDdræðalega. „Jeg —
jeg — ja; þekkið þér bana nokkuð sérstaklega?“
„Dálitið“, svaraði Gilbert, „en liklega ekki eins vel
eins og þér“.
Ungfrú Carr, sem var vön að geta stillt sig, bar
vasaklútinn upp að munninum, og var eigi laust við, að
fát kæmi á hana.
Hún livíalaði síðan að Gilbert:
„Á morgun skrepp eg til borgarinnai, og verð þar
vikutíma. — Heimsækið mig, er sá timi er liðinn, og
skal eg þá segja yður allt, som eg veit. - - Jeg veit að
vísu eigi, hvort það er rétt, eða hyggilegt., en mig tek-
ur sárt til vesalings stúlkunnar“.
Stúlkunnar? — Eigið þér við ungfrú Harley?“
Já; míg tekur eigi að eins sárt til hennar, heldur er eg
brædd hennar vogna! En þey! Þarna kemur hr. Harley
Hún sDeri sér síðan að hr. Harley, og rnælti:
„Hr. Tresham hefir verið að minnast á Felix við
mig! Svo er að heyra, sem honum fari vel fram“.
„Botur en eg bjóst við“, svaraði Harley vingjarn-
lega, „og fyrir það er eg yður þakklátur, hr. Tresham!
En má og eigi leiða yður til borðs, ungfrú Carr?“
Hún rétti honum handlegginn, og leit glottandi á
Gilbert, er hún gekk út úr herberginu.
Þ 'gar Gilbert heyrði hana miunast á ungfrú Harley,