Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 02.04.1910, Blaðsíða 7

XXIV, 15.-16
Þjóbviljinn.
63
5. Mflcmís Jónsson, sýslumaðnr í Gull-
briugu- og Kjósarsýslu, og bæjarfógeti
í Hafnarfírði. — HaDn er þríkvæntur,
átti fyrst Kirstínu Lárusdótttur, báj'fir-
dómara Sveinbjörnssonar, síðaD Jóhönnu
Oddgeirsdóttur prests í Vestmannaeyj-
uhi, og síðast Guðrúnu Oddgeirsdóttur,
systir ir.iðkonunnar.
Jón beitÍDn Halldórsson á Laugabóii
var mesti atorkumaður, bæði til lands og
sjávar. — Formaður var hann í Bolung-
arvík, aðal-verstöð Djúpmanna; miili tíu
og tuttugu ár; jafuframt því er liann |
lagði stund á landbúskapinn, og lét hon-
um vel. — sérstaklega lét bann sér mjög
annt um að auka og bæta tún jarðarinn-
ar sem bezt, og mun Laugabólið því lengi
bera hans meDjar. — Voru honum og
veitt verðlaun úr styrktarsjóði Kristjáns
konUDgs IX., fyrir framúrskarandi dugn-
aði í búnað.
Yfirleítt mátti Jón heitinn Halldórs-
son teljast í röð fremstu búanda hér á
Jandi, eakir margvislegrar atorku í búnaði.
Börnum eínum lét hann sér mjög annt
um að koma sem bezt til manns
Hann var um hríð hreppstjóri í Naut-
eyrarhieppi, og löngum í hreppsnefnd,
og við ýms sveitamálefDÍnu riðinn.
20. janúar þ. á: andaðist í Pembína 1 Norður
Dacota Ólafur Þorsteinsson, ættaður úr Árnes-
sýslu, fæddur að Tungu í Graíningi 1. janúar
1831.
Hann var tvíkvænt.ur, og missti hann fyrri
konu sína, Guðrúnu Eyjólfsdóttur, af barnsför-
uin, eptir að hún hafði alið honum tvíburana
Þorstein og EyjóJf, sem nú dvelja báðir í Vest-
urheimh
1 annað skipti kvæntist Ólafur heitinn Elínu
Stefánsdóttur, prests Stefánssonar að Felli í Mýr-
dal, og lifir hún mann sinn. —Flntt.u þau hjón-
in til Vesturheíms árið 1878, og settust að í
Novía Scotía, en fluttu til Pemhína Arið 1882,
og dvöldu þar síðan.
Þriár dætur þeirra hjóna eru á lífi:
l.Jórunn, gipt Arnijóti Ólafssyni að Gimli í
í Nýja íslandi.
?. Guðrún, ekkja Bjarna heitins Jónssonar frá
Kirlijubóli í Norður-Múlasýslu, og
3. Stefania Kristín, kona síra Jónasar Sigurðs-
sonar i Scattle.
„Ólafur beitinn var skírieiksmaður hinn mesti“
— segir i hlaðinu „Heimskringla11 10. fehrúar
þ. á. — „og fylgdist með í þvi, sem ritað var
á islenzka tungu fram í andlátið11.
Látin er 18. des. siðastl. að Glenboro íVest-
urheimi húsfreyjan María Jónsdóttir, fædd að
Litla-Garði í Dalsmynni í Höfðahverfi í Suður-
Þingeyjarsýslu 1834.
Hún var gipt Krisjáni Sigurðssyni, er lifir
hana, og huttust þau til Vestutheirns árið 1891.
— Eignuðust þau eina dóttur barna, Sigríði að
nafni, sem löngu er dáin:
1 Vesturheimi bjuggu þau í Argyie-nýlend-
unni, og síðustu árin í Glenboro.
Eins og getið var í 9. nr: „Þjóðv,“ þ. á., and-
aðist Kr. Jóhannesson, kaupféiagsstjóri 4 Eyrar-
bakka, 7. fehr: þ. á:
Kristján heitinn Jóhannesson var fæddur að
Skógsnesi í Flóa í Árnessýslu 8. april 1866, og
voru foreldrar hans: Jóhannes hóndi Stefánsson
og Kristin Páisdóttir, og er hún dáin fyrir nokkr-
um áium.
Hjá verzlunarstjóra Lefollii-verziunar á Eyr-
arhakka, vandist Kristján heitinn verzlunarstörf-
um, og var þar síðan hókhaldari um möag ár.
Árið 1904 stofnaði hann, ásamt nokburum
mönnum öðrum kaupfélagið „Hekla“, og veitti
því forstöðu til dánardægurs. — í stjórnarnefnd
sparisjóðs Árnessýslu var hann og kosinn árið
1893; og gengdi því starfi, un:: h-nn. •••••kiv vnx-
andi vanheilsu, varð að sleppa því síðasti. somn".
Sýslunefndarmaður Eyrbekkinga varliannog
nokkur árin siðustu.
Árið 1894 kvæntist Kristján sálugi Jóhann-
. esson eptirlifandi ekkju sinni Eiínu Sigurðar-
I dóttur, og lifir hún mann sinn, ásamt þrern
börnum þeirra hjóna.
Af störfum, þeim, er Kristján heitinn bafði y
hendi, þá er auðsætt, að hanU hefur verið talinn
dugnaðarmaður, og notið almennings trausts þar
eystia. —
Látinn er 15. marz þ. á, Bergur Helgason
húnaðarskóiastjóri á Eiðum.
Bergur heitinn dó úr tæringu, og var að eins
hálf fertugur.
REYKJAVÍK 2. apiíl 1910.
Snjóinn leysti um páskana, svo að jörð varð
víða alauð að mestu hér syðra, en nú hefir snjóað
að nýju og ei sem stendur fölájörðu.
,;Botnía“ kom frá útlöndum 23. f. m. — Með-
al farþegja voru: Egill jkaupmaður Jacohssen,
málfærslumaður Einar Benediktsson, Garðar
kaupmaður Gíslason, ungfrú Hendrikka Fin-
sen, Koefod Hansen skógræktarstjóri, Sigurður
iæknir Magnússon o. fl.
ísienzku botnvörpu voiða-gufuskipin „Freyr“
oir „Snorri Sturluson“ komu inn 20. f. m.,annað
með 15 þús., hitt með 26 þús. fiska.
Niðurjöfminarskráin, þ. e. skrá yfir aukaút-
svör bæjarbúa, hefur legið almenningi til sýnis
t-il mánaðariokanna.
Kæ.rur eiga að sendast niðuijöfnunnrnefnd-
inni fyrir 17. apríl nœstk.
„Lestrarstofu handa konum“ stofnaði kvenn-
réttindafélag íslands í fyrra vetur, og átti lestr-
49
Ed eptirtektarvert var það, að 9VO var að sjá, sem Jas-
per er þóttist vera mállaus,|fengi æ meiri og meiri óbeit á
bonum.
Hvort það var af tilviljun, eða af því, að hann hafði
grnn um, hvers Tresham var orðinn vísari, gat Tresham
eigi dæmt um.
En svo kvað rammt að óbeitinni, að Jasper gerði
jafnvel tilraun til þass, að fá Harley, til þess að iáta
Tresham fara.
Þetta tókst þó eigi, með því að Harley var mjög á-
nægður með framfarir Felixar, bæði í andlegu og likam-
legu tilliti.
Barstone var að sjálfsögðu einn í tölu þeirra,sem Harley
haíði í boði sinu, og kom bann því opt til klaustursins.
Ekki hafði ráðskona haDS getað frætt hann neitt
um fortíð Harley’s því að hún var henni engu kurjDugri
en hann.
Hr. Harley hafði árum saman dvalið í útlÖDdum.
Kona lians hafði andast 1 Triest, og hafði hann þá
horfið heim ásamt báðum börnunum. og Jasper, þjóni sínurn.
Það var glatt a hjalla 1 klaustrinu, er heimboðin
voru, og jók Fay ekki bvað sízt á fagnaðinr.*, að því er
Tresham snerti, enda bar hann ást til hennar.
-Áf gestunum vakti ungfrú Jemima Carr einknm
athygli Tresham’s, enda hafði Fay getið þess við hann,
hvo vel henni litist á Barstone.
Gilbert virtist hun alls ekki óskemmtileg, gat
ruaður raumast orðið þreyttur á þvi, að spjalla við hana
þó hún væri eigi lagleg.
Tresham sá; að hún gaf Fay opt auga, og leit svo
ýmist a B.n'stone, eða sjálfan hann. eins og hún skildi
46
„Nú“, mælti Gilbert, ennfremur, og leitupp. „Hvernig
lizt þér á?“
„Jeg veit ekki, hverju eg á að trúa. — Hvern á
Ja-per við?“
„Já, það er nú einmitt gátau.
„En hví ekki skýra Harley frá þes9u?“ mælti Bar-
stone.
„Víssi hr. Harey, að eg væri að blanda mér í siík
málefni; er ætt hans varða eingöngu“, svaraði Gilbert,
„ræki hann mig þegar brott af heirnilinu. — Jeg hefi
ásett mér, að rannsaka sjálfur t.il hiýtar, hversu þessu
leyDdarmáli er varið“.
„Get jeg verið þér til að stoðar?“
„.Já", svaraði Gilbert. „Segðu mérjæfisögu Harleys!"
„Ekki get jeg það“, svaraði Barstone. „Jeg veit
ekki annað, en það, að hann er ekkjumaður, sem á tvö
börn. — Það er sagt, uð hann sé dutlungasamur, og vell-
auðugur or hann; — annað veit eg ekki. — En ef til vill
getur ráðskonan min gefið mér írekari upplýsingar“.
Barstone sýndi nú á sér fararsDÍð.
„Þú talar ekki um það, sem eg sagði þér um Jasper!“
„Nei, ónei!“ svarað Barstone. „En hvað ímyndarðu
þór að þetta þetta þýði?“
„Hvað get eg sagt um það? svaraði Gilbert, all ó-
þolinmóður. „Jeg verð að reyna, að rannsaka málið til
hlýtar — En um það er eg í engum vafa, að hér er
um glæp að ræða“.
„Get.ur verið, eða hví læzt Jasper vera inállaus?^
„Hver veit það?" svaraði Gilbert „Það eru óefað
fieiri leyndarmái hór á heimilinu“.