Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 28.02.1911, Blaðsíða 6

38
ÞjÓÐVÍLJINN.
í stjórn félags þessa eru: verzlunarstjóri Jón
Hróbjartsson (fornaaður) Jón Páll Gunnarsson
snikkari (gjaldkeri) og Jóhann kaupmaður Þor-
steinsson (skrifari), en söngstjóri er Jónas Tóm-
asson, er í fyrra vetur stundaði nám hjá Sigtúsi
•öngfræðing Einarssyni i Reykjavík.
Félagið hefir í vetur tvívegis haldið samsöng
k ísafirði, í síðara skiptið að kvöldi 11. febr-
úar þ. á.
Á söngskránni voru alls lög eptir fjórtán tón- I
■miði, þar á meðal þrjú lög eptir islenzka höf- J
anda (Jón Laxdal, Heiga Helgason og Jónas a
Tómasson, söngstjóra félagsins), ogtextarnir all !
ir íslenzkir, nema tvö kvæðin (af sextán alls)
dönsk.
Samsöngurinn, sem haldinn var í Goodtempl-
arahúsinu á ísafirði. fór mjög vel fram, og þótti
vel Stýrt. — Kvennraddirnar (sopran og alt)
mjög fagrar, og bassinnjgóður, en tenorinn heyrð-
ist miður. — Sérstaklega var hassi Jóns Hró'
hjartssonar mjög góður, og fri Thorberg, og frú
Helga Jónsdóttir í Norðurtanganum, sungu sopr-
aninn mjög vel.
Lagíð, sem söngstjórinn, hr. Jónas Tómasson !
hafði samið við kvæðið „Hljóðfallið“, þótti mjög
fallegt.
(x+y)
Slysfarir.
Kona verður úti.
15. janúar þ. á. varð kona úti í Mývatnssveit-
inni í Suður-Þingeyjarsýslu,
Kona þossi hét Kristín Bogaclóttir, og átti
heima að Stóra-Ási.
Sonur hennar stóð yfir fé, og fór konan á-
samt dóttur sinni, að loita hans.
Villtust mæðgurnar, og varð konan úti seinni
hlnta neetur, eu dóttirin komst til beejar að morgni,
Pilturinn hafði og komizt heim um kvöldið.
Síra ðlattías Joehumsson.
Sjötiu og fimm ára afmælis síra Matthlasar
Jochumssonar minntust ýmsir danskir rithöfund-
ar, og listamonn, á þann hátt, að þeir sendu
honum skrautritað ávarp.
Asgeirsverzlun
á Inafirði.
Hr. Arni Jónsson, sem veitt hefir verzlun Á.
Ásgeirssonar á ísafirði — einni af stærstu verzl-
unum landsins — forstöðu í þrjátíu ár, lét af
verzlunarstjórastörfunum iim áramótin síðustu,
enda hefir jrað vorið annrlk staða, og eigi vanda-
lítil, og því sízt að furða, þó að hann hafi nú
ílj ið uum sét hvíl lar, þar sern hann er nú far-
inri að byrja sjöunda áratugirin.
Hr. Árni Jónsson, sem er guðfræðiskandídar
frá prestaskólanum, róðist á þrítugsaldri tilísa-
fjarðar, og kvæntist þar Lovísu, dóttur Asgeirs
kaupmanns Asgeirssonar eldra, og réðu þá at-
vikin þvi, að hann sneri sór að verzlun, í stað
þess að hagnýta guðfræðisþekkingu sína, sem
venjulegast er.
Thorkillii-ha rnaskólasjóður.
Ráðherra hefir nýskeð skipað fimm manna
nefnd, tii þoss að gera tillögur um hreytingat
á gjafabréfi Jons Þorlcelssonar, fyrrum skólastjóra
í Skálholti. — Gjafahréfið or dags. 8. apríl 1759,
og er féð gefið „til kristiiegs uppeldis allra fá-
tækustu birnanna í Kjalarnesþingum11, og þykja
ákvæðin nú orðiðjeigi samsvara kröfum nútímans,
sem æskilegt vœri, enda sjóðurinn núorðinn|70
þús. króna.
Nefndinoi er þó ætlað, að haga tillögum sín-
um svo, að farið sé sem næst tilgangi gefandans.
I nefndinni eru: Klsmenz landritari Jónsson
(formaður), Þórhallur biskup Bjarnarson, Jens
prófastur Pálsson, Jón Þdrarinsson (konnslumála-
umsjónarmaður) og dr. Jön Þorkelsson (landskjala-
vörður).
Lausn frá pestskap.
Benedikt prófasti Kristjánssyni, presti að Grenj-
aðarstað i Suður-Þingeyjarsýslu, hefir verið veitt
lausn frá prestskap frá næstk. fardögum.
XXV., 9,—10.
Húsbruui.
Aðfaranóttina 27. f. m. (janúar) hrann til kaldra
kola hús að Bakkagerði í Borgarfirði eystra.
Húsið, sem var eign Helga Bjömssonar, jVar
vátryggt fyrir 2500 kr.
Nokkru af innanstokksmunum var hjargað.
Óveitt prestakall.
Grenjaðarstaðarprestakall i Suður-Þingeyjar-
sýslu er auglýst til umsóknar, og or umsóknar-
fresturinn til 10. apríl næstk. — Veitistfrá næstk.
fardögum.
1 Prestakallinu eru þessar sóknir: Grenjaðar-
staðar-, Ness-, Einarsstaða- og Þverár-sóknir.
Heiðursgjallr.
15. þ. m. voru Olafi hreppstjóra Jónssyni i
Austvaðsholti, og Quðrúnu Jönsdóttur, konu hans,
fœrðar heiðursgjafir: göngustafur úr íbenvið, og
kaffi-áhald, hvorttveggja með álotruðu nafni.
Það voru sveitungar hjónanna, Landmenn í
Rangárvallasýslu, er færðu þeim gjafirnar.
Enn fremur var þeim hjónum og færtávarp.
Skip strandar.
Sjö menn farast.
Aðfaranóttina 21. febrúar þ. á. strandaði þýzk
botnvörpuveiðagufuskip á Skógarfjöru undirEyja-
fjöllum. *
Skipið hót „Brema“.
Sjö menn drukknuðu, þar á meðal yfirmenn
skipsins.
Eimm af skipverjum var hjargað.
t
Jakob kanpmaðnr Thorarensen
á Reykjarfirði
29. janúar þ. á. andaðist í Reykjar-
fjarðrtr-verzlunarstað í StraDdasýslu Jalcob
kaupm iður Ihoraransen.
73
XII.
Aðvörunin.
Daginn eptir það, er hr. Ratray var fluttur sjúkur
heirn til sín, kom Kenwood þangað.
Hann hitti ungfrú Ratray, er tók honum kuldalega,
en skýrði þó eptir ósk hans, föður sinum frá þeim til
tnælurn hans, að hann vildi fá að tala við hsnn.
Honum var sagt að koma að kvöldi næsta dags
kl. 8.
Hann kvaldist mjög af umhugsuninni um samsærið.
Daginn eptir kom hanD á ákveðnum tíma, og var
vísað inn í siúkraherbergið.
Þar var mjög dauft ljós inni.
Veiki maðurinn hvíldi höfuðið í ótal koddum
Svo var að sjá, sem hann þekkti Kenwood ekki.
„Setjist niðui!“ mælti hr. Ratray, og benti á stól,
sem var dálitið frá. „Hvað viljið þér mér?“.
„Það er mjög áríðandi mál“, svaraði Kenwood „Ella
hefði eg eigi ónáðað yður! Jee er kominn, til að að-
vara yður!“
„Aðvara mig! Gegn hverjum?“ svaraði Ratray,
mjög forviða.
„Vara yður við manni, sem Roaehley heitir, er vill
gera yður íllt!“
Kenwood þagnaðí, enda vandamál um að ræða.
„Jeg vara yður eÍDnig við manninura, sem hefur
stundað yður í legunni, Eales sð nafni, þeir eru sam-
særismenn gegn yður báðir, hann og Roacbley!“
„Eales og Roachley —“, mælti Ratray. „En sá, er
78
Hún fær ekki að vita það, og jeg teb mér það ekbi nærri!
Nú getið þér talað fagurlega við mig!“ ’
Hann spratt upp. — Honum sárnaði það, sem hún
sagði, með þvi að hann bar ást til hennar.
Þó að hann vissi, að þetta ætti að vera gaman, sárn-
aði honum það engu síður.
„En jeg skal geta betur!“ rnælti hún enn fremur.
„Þér hafið ko nið, af því að þér gátuð ekki annað!“
Hallur settiat hjá henni. „En hafi jeg nú eigi getað
annað?“ mælti hann, og laut ofan að henni.
Hún leit á hann, og sá, að hann var fölur, og að
eldur brann úr augum honum.
Húu sá, að hún hafði farið feti lengra, en skyldi,
Og lét þvi spurningu hans ósvarað.
„Má jeg ekki sýna yður ljósmyndirnar, sem eg hefi
tekið?“ mælti hún.
„Lítið á! Hérna er góð mynd! Jeg tók ljósmyod
af manni þ«ssum, er hann var að blóta dreng, sem kastað
hafði snjóköggli í augað á honum! Það kemur sér opt ílla
að því er oss stúlkurnar snertir, hve ógjarnt oss »r, s im-
um hverjum, að fara með blótsyrði. — Hefði maðnrinn
eigi svalað reiði sinni með blótsyrðum, hefði hann barið
drengÍDn til bana!“
„Og hérna eru brúðhjóo“, mælti hún enn fremur,
„sem eru að koma úr kirkjunui! Þau eru glöð í bragði,
einkum hún, og þó skyldi mig sízt furða þó að hann
væri farinn að standa á henni með barsmíð!“
„Ekki ferat öllum mönnum svo við konurnar sínar“,
roælti Hallur.
„Þá ætti þó svo að vera“, svaraði hún. „Konur
eru, sem börn og hundar!“