Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 04.04.1911, Síða 4

64
Þjóbviljinn.
XXV., 16.-17.
hafa í vetur verið að þinga um verzl-
ujiarsamning milli landanna, og bar einn
þingmanna, Bennet að nafni, við það
tækifæri fram þingsályktun á þingi Banda-
manna þess efnis, að leita samninga um
sameiningu Bandaríkjanna og Canada,
og annar þingmaður, Champ Clark að
nafni, lét sér þau orð um munn fara, að
þess myndi eigi langt að bíða, að stjörnu-
fáninn — merki Bandamanna — myndi
blakta alla leið til norðurpólsins.
Taft, forseti Bandamanna, mun hafa
óttast, að tiltektir þessar vektu óánægju
Breta, og gætu einnig leitt til þess, að
þingið í Canada hafnaði verzlunarsamn-
inginum, og flýtti hann sér því, að mót-
mæla ofan greindu.
VI ex i <•<>.
Uppreismnni í Mexico enn eigi lokið,
og brutust nokkrir uppreisnarmanna ný
skeð inn yfir landamærin. réðu á vopna-
verksmiðju þar, otuðu skammbyssum að
verkamönnum, og neyddu þá til þess, að
afhenda sér 300 byssur, og 1700 dollara
í peningum.
Mælt er, að atvik þetta muni ef til
vill leiða til þess, að Bandamenn skerist
í leikinn, til þess að koma friði á í Mexico.
Paragua.y.
í lýðveldinu Paraguay íSuður-Amer-
íku er uppreisn um þessar mundir.
Foringi uppreisnarmanna heitir Rigu-
elme, og gegndi hann áður innanríkis-
ráðherrastörfum.
Marocco.
Ymsir kynflokkar í héraðinu Cherada
hafa ný skeð neitað að borga skatta, sem
og að veita soldáninum í Marocco hlýðni
og hollustu, og hefir hann því sent herlið
á móti.
Hefir þetta gert norðurálfumenn, sem
heima eiga í borginni Pez, all-felmturs-
fulla, með því að þeir^eru hræddir um,
að svo kunni að fara, að ráðist verði á
borgina.
Senoussi.
Frakkar hafa hafið ófrið gegnsoldán-
inum í Senoussi, og áttu þeir orustu við
hann 12. íebrúar þ. á. — Stýrði Modar
kapteinn her Frakka, og féll soldán, og
synir hans þrír, og alls er mælt, að tvö
hundruð hafi fallið af liði soldáns, en fjög-
ur hundruð orðið sárir.
Af Frökkum féllu á hinn bóginn að
eins átta, og tuttugu urðu sárir. — Hafa
auðvitað haft mun betri vopn, og gætt
þess, að vera svo langt burtu, að menn
soldáns næðu eigi til þeirra, eða því sem
næst. — Gerist óþarft að lýsa því hér,
hve svívirðilegar þessar og þvílíkar að-
farir stórþjóðanna gegn lítt menntuðum
þjóðflokkum eru.
Arabía.
Uppreisninni þar enn þá hvergi nærri
lokið, og sátu 60 þús. Araba um borgina
flodeida í Yetnen, er síðast fréttist.
Nýlega börðust og Arabar við Tyrki
milli Ebha og Hodeida, og féilu þar um
tvö hundruð af Aröbum, eða urðu sárir,
en af Tyrkjum féllu að eins (eða urðu
sárir) um fimmtíu.
Fregnir þó yfirleitt óglöggar, en mælt,
að stjórn Tyrkja hati boðið sínum mönu-
um, að fara sér hægt, unz liðsauka fái.
Uppreisnin í fylkinu Yemen hefir auk-
izt, þ. e. ýmsir gengið í lið með upp-
reisnarmönnum, og fá Tyrkir eigi við
neitt ráðið, hafa misst all-marga í or-
ustum, og þar við bætist, að kólera hefir
sýkt og banað eigi all-fáum af þeirra
mönnum.
IndLlandL
Fimmtán ára unglingspiltur frá Bengal
varpaði ný skeð vítisvél að einum af em-
bættismönnum Breta á Indlandi.
Embættismanninn sakaði eigi, en pilt-
urinn var þegar tekinn fastur.
Að líkindum víkur þessu svo við, að
pilturinn hefir fundið svo afar-sárt til þess
að Bretar hafa svipt Indland frelsi, að
hann hefir gripið til þessa, þótt vita mætti
að vísu, að til lítils kæmi. — En allt
annars eðlis eru slíkar morðtilraunir, en
morðtilraunir t. d. til fjár.
Korea.
Par hefir ný skeð orðið uppvíst um
samsæri gegn yfirdrottnan Japana, og
mælt, að fimmtíu þús. manna hafi verið
við riðnir.
Sízt og að furða, þó að Koreumönn-
um sárni, hversu Japanar hafa leikið þá,
vélað af þeim sjálfstæðið o. fl.
Kína.
Mælt er, að pestin (»svarti dauði«)
hafi alls banað 68 þús. manna í Kína.
111
„Þér ímyndið yður, að Ratray hafi komið aptur frá Lund-
únum, og að Townsend þessi hafi svo síðar komið í hans
stað? En bvernig var það, sáuð þér þann, sem í rúm-
ídu lá?*
Ralph skýrskotaði til fyrri uromæla sinna.
_En dettur yður nokkuð í hug, sem í áttina bendi?14
spurði Ralph.
„Sleppum^nú því!“ svaraði Mallabar. „En hvaða
starfa hafið þér nú á hendi?“
„Ungfrú Ratray segir til þess! Jeg hefi nú síðast
verið skrifari hennar!“
„Jæja! En farið nú til hennar, og fáið leyfi, til að
vera fjarverandi í viku, og finnið mig svo!“
„Hvsð á eg þá að gera?“
„Það tölum við þá um! En gerið nú það, sem eg
segi yður!“
„Og má ]eg segja ungfrúnni —?“
„Nei! Segið henni alls eigi nöfn okkar!“ svaraði
Mallabar.
„En það, sem eg sagði yður um Townsend?“
„Nei! Það megið þér ffyrir eDgan mun! Kvenn-
manni vil eg sízt blanda inn í málið! En farið dú!“
Þegar Ralph var farinn, mælti Mallabar: „Þetta
var nú önnur hlið málsins! En víkjum nú að hinni!“
„Hverri?“
„Þeirri, sem þér þekkið!“
„Jeg veit ekki, hvað þér eigið við!“
_Þér vitið þó, hver myrti maðurinn er!“
„Svo!“
„Er það ekki hann Spicer yðar — aðal-maðurinn í
samsærÍDU?“
120
sem hann gat gefið, voru eigi þýðingarmiklar, nema hvað
þær staðfestu sögusögn lögreglustjórans.
Það virðist engum vafa bundið, að Hallur Gregory
hefði heimsótt frú Raycourt tvívegis, og að heimsókn
hans í seinna skiptið hefði valdið deilu milli hjónanna.
Um þetta var veitingaþjónninn þó fremur fáorður,
þar sem hann vildi ógjarna kannast við það, að hann
hefði staðið á hleri við hurðina.
Frá gistihúsinu gekk Kenwood til Halls Gregory,
án þess að hafa gert sér ljósa grein fyrir, hvað hann
vildi honum.
Það var innri hvöt, sem knúði hann til þessa.
Ummæli lögreglustjórans höfðu gefið honum dálitla
von um það, að þessi keppinautur hans væii eigi eins
hættulegur, eins og hanu hafði imyndað sér.
Sú hugsun, að Eleanor bæri ást til Halls, vakti hon-
um á hinn bóginn eigi áhyggju til muna.
Hann hitti svo á, að skrifstofa Hatherford’s lávarðar
var lokuð, en ljós sást í glugga á efsta lopti, og hann
sá skugga bera fyrir gluggann.
Kenwood barði hart að dyrum, og rétt á eptir kom
Gregory sjálfur út að glugganum.
„Þér eruð lengi fram eptir kvöldinu við störf!“
mælti Kenwood.
„Ojæja!“ svaraði Hallur. „Yiiduð þér tala við mig?“
„Já!“
Hallur kom þá ofan, lauk upp hurðinni, lýsti hon-
um upp stiganD, og inn í fátæklegt herbergi, er var á
efsta lopti í húsinu.
„Tyllið yður niður!“ mælti Hallur þurrlega.