Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 23.06.1911, Blaðsíða 5

XXV., 28.-29.
Þjöðvjljiínn
113
Aldarafmæli Jóns Sigiirðssonar forseta
á Seyðisfirði 17. júni 1911.
Þau gnæfa hér tiguleg, heiðbjört og há*
við himininn sæbröttu fjöllin- —
Þau verða’ ebki uppnæm þótt sunnan um sjá
með seiðmagni ögri þeim tröllin.
Og fólkið, sem býr við þann bláfjallageim,
tók bjargtrausta staðfestu’ i rauo eptir þeim.
Og hér var það síðast, er lýðveldi lands
var látið með nauðung af höndum,
er fest voru óðul hins óborna manns
i óráði veðskylduböndum.
En síðan er dalur hver döggvaður þétt
af drengskapar-tárum, er heimta vorn rétt.
Þér verðir um lýðstjórnar-vígið það hinost,
sem vakið hjá brimsorfnum steinum
og búið í skrúðgrænum afdölum innst
við iðu’ undir friðiaufgum greinum, —
i dag hans þér minnist í orðræðu’ og óð,
sem ægishjálm bar yfir land sitt og þjóð.
Vor heiiladís syngur við sólglæsta hlíð
um soninu, þann fullhugann snjaila,
er herfjötur leysir frá Hákonar tíð
og höggur á knútana alla, —
sem forsetans hlutverk til lykta fær leitt
og landinu frelsið og sjálfstæðið veitt.
En munum þann skörung, sem skjöldinn sinn hóf
og skjóma, svo lýsti’ yfir tindum,
og nafn sitt í heiiiavef alþjóðar óf, —
þeim öðlingi ljóðsveig vér bindum
og krýnum þann ókrýnda konung vors lands
í kærleik og þökk fyrir afreksverk hans!
Guðmundur Guðmundsson.
Embættismenn lváskólans.
Þeir voru^ný skeðjsettir til bráðabirgða (til
30. sept. næstk.), til þess að hægt yrði að stofna
háskólann. 17. júní. 'Professorar og docentar
voru þessir settir:
“^Lagadeildin: Lárus^ H. Bjarnason, Einar
Arnórsson og Jón Kristjánsson, allir prófessorar.
Læknadeildin: Guðmundur Magnússon og
Guðmundur Björnsson settir prófessorar. Somu
aukakennarar og áður.
Heimspekisdeildin: Prófessor í norrænu: dr.
B. M. Ólsen, prófessor í'Jheimspeki: mag. Agúst
Bjarnason og docent í Islandssögu: Hannes Þor-
steinsson.
- ^GuðfræðisdeiIdin: Jón Helgason og Harald-
ur Nielsson settir professorar, ‘Eiríkur Briem
settur docent.
Háskólaráðið er þegar kosið og hlutu þessir
kosningu: ftector magnificus (formaður skól-
ans) dr. B. M. Olsen, og decanar (forstöðumenn
einstakra deilda): Lárus H. Bjarnason, Guðm.
Magnússon, Jón Helgason og Agúst Bjarnason.
t
Guðjón Baldvinsson.
Hann lézt nýlega á Isafirði, þar sem
hann hefir verið barnakennari í vetur.
Gruðjón heitinn var kornungur maður,
tæplega þritugur. Stúdent varð hann árið
1905 og sigldi þá um sumarið til háskól-
ans í Khöfn. Heimspekispróf tók hann
árið eptir með ágætiseinkunn.
Þá um veturinn mun hann fyrst hafa
kennt þess hjartasjúkdóms, sem þjáði hann
177
„Er þetta nú áreiðanlegt!“
„Alveg áreiðanlegt!“
„Ekki er þetta trúlegt!“ mælti Kenwood. „Jeg
hugði hann nú farinn til Suður-Afríku, eða til Ceylon!
En þér sýnist vera trúverðugur maður, góðurinn minD!
Samt sem áður get eg nú ómögulega trúað því, sem þér
segið. — En segið mér eitt: Heíur hr. Brown eigi borg-
að húsaleigu f.yrir mig hérna til næsta föstudags?u
„Hr. Brown á húsið!u
„Hve lengi hefur hanD átt það?„
„Eins lengi, eins"og jeg hefi þekkt hann!“
„Og hve lengi er það?u
„í október verða það sjöjjár!u
Það var auðséð á svip hr. Kenwood’s, að hann var
alveg forviða, og gat hr. Sanders því eigi að sér gert,
að fara að hlægja.
„Jæja! En má jeg þá ekki ganga í bæinn?u mælti
Keenwood.
„Jú! í þeim erindum eruð þér nú hingað kominn!14
jmælti maðurinn, sem á þröskuldinum stóð.
Inni í húsinu var snoturt, en fátæklegt, og bar alt
vott um, að þar ætti heima maður, er hafa vildi hvern
hlutinn sem næst sér.
í næsta herbergi var reitt borð: kaldur matur, ým-
iskonar, og vín.
„Nú!“ sagði Sanders. „Þetta er ekki ósnoturt!“
Þeir settust nú báðir að máltíð, og innti Kenwood
eptir því, er maðurinn var genginn út, hver hann væri.
„Það er þjónn, og ráðsmaður hr. Brown’s!u Hér
er ekkert kvennfólk, en hann annast um alt ásamt öðr-
‘Hm manni!“
174
Það liðu nú þrír dagar, en þá, á mánudaginn, fengu
þeir að Vfita, hvert þeir áttu að fara.
Kenwood var mjög áhyggjufullur, og gat opt eigi
sofið tímunum saman.
Hann þóttist. vita, að Brown og hr. Ratray væri
sami maðurinn. — Að öðru leytijvar alltlhonum óskiljan-
legt!
Hann varð því mjög glaður, er honum barst sím-
skeyti frá Brown, er stefndi honutn til Glaswyddlin, við
Colwyn flóa.
Allan daginn voru þeir á ferðinni, unz þeir, er
klukkan var sjö, komu að Colwyn flóa
Hann skerst inn í Wales, og eru þar sjóböð, og
landslag’ð prýðis fagurt.
Q-estgjafinn, er þeir fóru til, skýrði þeim frá því,
að hr. Brown væri eigi væntanlegur, fyr en á laugar-
daginn.
Kenwood kom þetta afskaplega illa — allir dag-
arnir urðu honum gagnslausir.
„Hefur hr. Brown þá eigi verið hér?“ spurði Ken-
wood.
„Jú! Hann fór héðan í morgun, og kvaðst eigi
geta komið aptur, fyr en á laugardaginn, en þér gætuð
beðið hér, ef þér vilduð, og leigu greiddi hann eptir
herbergi handa yður þessa viku alla.
„Ætli við biðum hór þá eigi, hr. Kenwood?“ mælti
eineygði maðurinn.
„Æ! Jeg veit ekki!“ svaraði Kenwood. „Þetta
fer að verða hálf-þreytandi, og ruglingslegt. — Yirðist
mér það helzt minna á héra og hund, sem þenja sig yfir
stórt svæði. — Skil eg eigi hvaí þetta á að þýða, enda,