Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 11.11.1911, Blaðsíða 6

202
Þjóbviljinn.
XXV. 50.-51.
Árið 1904 . 219 þús. pd. 165 þús. kr.
- 1905 . 280 — — 190 - —
— 1906 . 237 — — 183 — -
— 1907 . 237 — — 200 - —
— 1908 . 244 — — 220 -- —
í verzlunarskýrslunum er þess getið,
að af alls konar kornvÖrum hatí flutzt til
landsins það er nú greinir:
Alls: Á mann:
Árið 1904 . 16,980 þús. pd. 212 pd.
— 1905 . 17,265 — — 213 -
— 1906 . 18,576 - - 229 -
— 1907 . 17,198 — 208 -
— 1908 . 16,148 - 192 —
— 1909 . 16,414 — 199 —
Aðflutningurinn, sem á , hvern mann
á landinu kemur, nemur því ár eptir ár
mjög svipaðri pundatölu.
Af kaffi (og kaftíbæti), sem og af alls
konar sykri hefir að krónutali flutzt til
landsins, sem hér segir:
Kaffi: Sykur:
Árið 1906 615 þús. kr. 996 þús. kr.
- 1907 591 — — 1097 - -
— 19C8 499 — — 997 — —
— 1909 393 - — 705 — —
Að því er tóbak (og vindla) snertir,
sem og hvers konar áfengi, hafa aðflutn-
ingarnir — í krónutali — numið síðusta
arin:
Árið 1906
— 1907
— 1908
— 1909
Tóbak:
477 þús. kr.
522 — —
517 — —
283 — —
Áfengi:
606 þús. kr.
643 — —
654 — —
196 — —
og árunum
Munurinn á árinu 1909,
þar á undan, stafar af hinu sama, sem
getið er, að því er kaffið, og sykrið snertir.
Um bygginga-efni ýmis konar, geta
verzlunarskýrslumar þess, að útflutning-
arnir hafi — að brónu-tali — verið síð-
ustu árin, sem hér segir:
Árið 1906 .... 1812 þús. kr.
— 1907 .... 2132 — —
— 1908 .... 1384 - —
— 1909 .... 622 - —
Munurinn á árinu 1909, og árunum
þar á undan, stafar að nokkru af þvi, að
það ár tilgreinir innkaupsverðið, en eigi
útsöluverðið. — En sýnilega hefir þó og
það árið verið að mun minna um bygg-
ingarnar, en hin árin.
Mannalát.
Munurion á árinu 1909, og hinum ár-
unum, stafar af því, að árið 1909 er tal-
ið innkaupsverðið, en hin árin útsölu-
verðið.
—o—
t
20. okt. þ. á. andaðist að heimili sínu,
í Lækjargötu í Reykjavík, Sigfus bóksali
Eymundsson.
Hann var austfirzkur, fæddur að Borg-
um í Vopnafirði 24. m&i 1837, en flutt-
ist til Reykjavíkur er hann var tvítugur,
og lagði þar stund á bókbandsiðn, en
sigldi síðan til Kaupmannahafnar, og fór
þaðan til Noregs, árið 1861, og lærði
þar ljósmyndagerð.
Settist hann síðan að í Reykjavík
árið 1866, og átti þar heimili til dánar-
dægurs. — Hann var dugnaðar- og fyrir-
hyggju-maður, og hafði jafnan margt í
takinu, lagði stund á Ijósmyndagerð,
bókband, bóksölu, og rak einnig prent-
! iðn um tima. — Útflutningaetjóri var
! hann og árum saman, sem kunnugt er.
Hann var og sá, er fyrstur hóf reglu-
bundnar gufuskipaferðir um Faxaflóa.
Sigfús heitinn var tvíkvæntur. — Var
fyrri kona hans Anna, dóttir Þorsteins
heitine Kuld, og eignuðst þau þrjá sonu,
er tveir dóu í æsku, en hinn þriðji upp
korainn (17. ára að aldri.)
Seinni kona hans, er lifir hann, var
Solveig Daníelsdóttir, og voru þau hjónin
barnlaus.
Jarðarför Sigfúsar heitins fór fram
31. okt. síðastl., að viðstöddu fjölmenni.
f
Sama daginn 20 okt. þ. á., er Sigfúe
bóksali Eymundsson dó, andaðÍ9t í Hafnar-
fjarðarkaupstað cand. thpol. Þorsteinn
Egilsson, kaupmaður.
Hann var fæddur að Breiðabólsstöð-
um á Álptanesi i Giullbringusýslu 5
48
hjá honum. Að baki bans stóð jarlinn af Angus, sem
að visu var grimuklæddur, eu v&r samt sem áður auð-
þekktur. Hann var klæddur fornbúningi Fifesjarla.
Þar var og kona ei ekki vsr auðið að torkenna til
fulls með dulargervi, því um leið og virðulegur franskur
hirðmaður laut konungi og leiddi unga, grannvaxna mar-
kisu fram hjá honum stokkroðnaði hann og hneigði sig
mun dýpra fyrir henni en hinum gestunum.
rFegurð, yðar hátign“, hvíalaði Djuglas í eyra
konungi, „er ei unnt að hylja“.
„Nei, þvi ella væri það ekki fegurð“, svaraði Ja-
kob óþolinmóður „og rétt i þetta skipti segir almanna-
rómurinn satt, — að þar sem dóttir Erskines lávarðar
fer fyrir, þar fer Douglas af Lochleven eptir.“ og um
leið og konungur skaut þessu fram, kinkaði hann kolli
framan i næsta gest, sem hann hafði þekkt á þvi hve
rembilega hann bar sig.
„Það er ekki nema sinngjörn tillátssemi við heit-
mey sína“, svaraði Angus, „þau eru líka ástfangin sem
turtildúfur væri“.
Jakob hrökk við, sem nálstunginn, og Douglas
kýmdi skuggalega, er hann 9á hversu fölleitur konungur
var er hann sneri sér frá honum til að taka kveðju
næstu gesta, — það var hár og krangalegur maður með
þjóni sínum og konu, rneð siðu, hrokknu og flókknu
hári, bún var klædd stuttu bændastúlku pilsi, með húfu
á höfði og krókstaf í hendi. Konungur hneigði sig at-
hugalaust.
„Það veit trúa min“, sagði Aogus, „að það er sem
epákonan frá Creich, frændkona þeirra Lealies og Rothes,
sé þarna lifandi komin, bara maður mætti líta í augu henni“.
53
ist þér með spákerlinguimi, sem stendur i klefan-
uin hjá garðinum! Missið allt, eða vinnið allt!“
Nú beygði hún sig aptur, og starði í lófann á
bonum, og gerðist þá all-þungbrýn.
„Skrifað er það! Skritað er það! mælti hún, eins
og i því skyni, að hughreysta sjálf* sig. „En varaðu
þig á kvennfblkinul Það hefur einatt verið Stuart-ættinni
hættulegt!“
Hún sleppti nú höndinni á honum, aneri sér við,
og sá þá, að Douglas, og dóttir hans, «tóðu fyrir aptan
sig.
Ým sir hinna gestanna þyrptust nú og þangað, er
þau voru.
„Spákona!“ kallaði Hunthley. „Segðu mér örlög
mín, kona góð!'*
í stað þos« að svftra, leit spákonan á Lyndsay,
greip hönd hans, og ruælti:
„Langt líf, frægð, heiður! Þú öðlast vinfengi kon-
ung«, Davy Lyndsay, gæfu í lifinu, og hægt andlát!“
„Þökk, góða kona!“ svaraði hann stillílega. „Er
hægt að heimta meira, en þettn? Lennox lávarður
koccdu, og heyrðu, hvað fyrir þér liggur!“
Lennox hneigði sig fyrir spákonunni, rétti fram
höndiii8, og mælti:
„Hvað ber framtíðin í skauti «ér?“
„Trygglyndur tnaður!“ mælti hún „En spjótsting-
ur, er skjótt ber að, gerir enda á öliu, áður en árið er
Hðið!“
Að svo mæltu, ýtti hún hendinni frá rér.
„Komið nú með höndina!“ mælti hún «íðan, og
eneri sér að Jane Stuart.