Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 11.11.1911, Blaðsíða 7

XXV., 50-51.
Þjóbviljinn
203
janúer. 1842, og voru íoreldrar hans:
Sveinbjörn rector Egilsson (f 1852) og
kona hane, Helga Benediktsdóttir (yfir-
dómara Gröndal.)
Þoreteinn lauk stúdentsprófi í Reykja-
vík 1860, en guðfraeðisprófi á presta-
skólanum frekum tveim árum síðar (1862).
— Var honum og tvívegis veitt presta-
kall (Staðarhraun 1865, — Sandar í
Dýrafirði 1867, en gerðiet þó aldrei prest-
ur, — lagði á hinn bóginn stund á verzl-
un, og var lengatum við slík störf rið-
inn til dánardægura.
Átti hann meginpart æfinnar heima
í Hafnarfirði, og gegndi opt ýmeum opin-
berum störfum í þágu sveitar og bæjar-
félags).
Hann var þríkvæntur. — Var fyrsta
kona hans Arndis Ásgeirsdóttir; Finn-
bogasonar á Lundum, og eru þessi börn
þeirra á lífi:
1. Sveinbjörn, stúdent, verzlunarmaður í
Viðey.
2. Jón verzlunarmaður í Ólafsvík.
Miðkona hans var Elízabet Þórarins-
dóttir, prófasts Böðvarssonar í Görðum á
Álptanesi, og eru þessi börn þeirra á lífi:
1. Gunnar cand. philos., ritstjóri „íng-
ólfs, og
2. Þórarinn, veialunarmaður i Hafnar-
firði.
En þriðja kona Þorsteins heitins, er
liflr hann, er Rannveig, dóttir Hans sál.
Sívertsen’s, fyr verzlunarstjóra í Reykja-
vik, og voru þau hjónin barnlaus.
Þoreteinn heitinn var gáfumaður, sem
hann átti ætt til, og hefur hann ritað
ýmsar blaðagreinar, einkum um atvinnu-
málin (fiskiveiðar o. fl.), og samið leik-
ritin: rÚtsvariðu og „Prestkosningin*, og
ef til vill fleiri.
Hann fylgdist jafnan með, að því er
umræður um landsmál snerti, og fyllti
þar eindregið flokk 6jálf«tæðismanna.
Jarðarför Þorsteins heitins fór fram
að Görfum á Álptanesi 4. nóv. siðastl.
RETKJlVlK 11. néT. 1011.
Hnustveðrátta mjög ákjósanleg i þ. m., all-
optaBt stillt veður, og frost nokkur. — Fjöllin
hvít, en snjór enginn í byggð. —
Um víkinga-öldina byrjar Jón sagnfrseðingur
Jónsson fyrirlestra á i báskólanum mjögbráðlega,
og þarf fráleitt að efa, að þeir verði vel sóttir.
Saltskip, „Klar“ að nafni, rakst ný skeð á
sker á Skerjafirði, en björgunarskipinu „Geir“
tókts þó að losa það af skerinu, og koma því
til Yiðeyjar.
Saltið, sem 'ætlað var milljóna-félaginu,
sem svo er nefnt, mun þó að likindum bafa orðið
fyrir föluverðum skemmdum.
f 28. f. m. (okt.) andaðist ungfrú Karen
Emelía Klemenzdóttir, landritara.
Hún var 18 ára að aldri, og hafði lengi ver-
ið biluð á beilsu.
Jarðarför hennar fór fram bér í bænum 7.
þ. m.
Thorsteinssonsbræðurnir, P. J. Thorsteins-
son og Th. Thorsteinsson, eru um þessar mund-
ir að láta smiða sér tvo nýja botnvörpunga á
Englandi, og kvað þeir vera væntanlegir hing-
að i næBtk. tebrúarmánuði.
„Botnia" kom hingað frá Isafirði að kvöldi
1. þ. m., — haíði komið við á Patreksfirði, og
i Stykkishólmi.
Meðal farþega, er komu með „Botníu“ var
Pétur kaupmaður Ólafsson á Geirseyri í Pat-
reksfirði, og var hann á leið til útlanda, til að
útvega sér botnvörpung í Englandi.
Erá Isafirði kom og ritstjóri blaðs þessa, er
dvalið hafði þar vestra um hrið, og haldið
nokkra þingmálafundi með kjósendum sínum.
Félagið, sem kostar útgerð botnvörpungsins
„Jón forseti", kvað eiga von á nýjum botnverp-
ingi frá Englandi um miðjan dec. næstk.
Botnvörpung þenna kvað félagið ætla að
láta heita: „Skúli fógeti“.
Frakkneski konsúllinn hér í bænum, hr.
Blanche, tók sér far til útlanda með „Botniu“
3. þ. m.
Ætlaði hann að bregða sér snögga ferð til
Frakklands.
Illkynjuð hálsbólga („difteritis“) hefur ný
skeð stungið sér niður á stöku stöðum bér i
bænum.
Veikin er þó, sem betur fer, sögð fremur
væg.
Félag sem, Elias Stefánsson veitir forstöðu,
kvað hafa ákveðið, að taka tvo botnverpinga á
á leigu yfir vetrarvertiðina næstk., og munu
þeir því væntanlegir hingað frá útlöndum á
öndvörðu næsta ári.
íslenzku botnvörpungarnir „Marz“, „Nelson“
og „Jón íorseti11 seldu ný skeð afla sinn á Eng-
landi og fengu fyrir hann 428, 374 og 220 pund
sterling, hið fyrsta skipanna þá uppbæðina sem
fyrst er nefnd o. s. fiv.
Taugaveiki hefur ný ekeð stungið sér niður
hér í bænum, og hafa tólf manns sýkzt af henni
í húsi Thor. Jensen's verzlunarstjóra, þar á
meðal hann sjálfur.
Þrir bafa og sýkzt á Laugaveginum, og átta
á heimili Andersen’s klæðskera í Aðalstræti.
Veikin, sem betur fer, sögð fremur væg. —
Danska varðskipið „íslands Falk“ lagði af
stað héðan til útlanda aðfaranóttina 9. þ. m.
52
átti d* tal tíö ungn, laglegu stúlknna, er hafði komið
honum, til að föln», lem fyr iegir.
Húd var einkar fögur, og yndialeg, og augun grá,
og þý^leS) °S »ýndi»t eitthvað angurvær, enda þótt hún
bro»ti öðru hvoru, er einhveju var hvíslað lágt að henni.
,Þeg»r sá tfmi kemur“, mælti hún, og hri»ti höf-
uðið, ,þá verð eg ekki lengur kennd við Ruchan, föður
minn, heldur kölluð frú Douglai frá Lochleven!“
„En„, mælti hún ennfremur „vilji yðar hátign endi-
lega vera lau», gleymið þá eigi spákerlin(/umn\ Meir»
■egi eg ekki!“
Að »vo mæltu gekk hún brott, og hvarf honum
þegar »ýn.
Nú heyrði konuDgnrinn þýðlegan málróm, og sneri
■ér þá við.
„Þókntat yðar bátign »ð heyra, hvað ritað er í ör-
laganna bók, og hvað le«a má i lófa yðar?“
Það var spákerlÍDgin, er þetta mælti, og atóðu þeir
Rothe og Lealie, frændi hani, rétt hjá henni.
„Já, gjarna, góða kona!“ mælti konungurinD, og
rátti heDni lófann. „Segið nú, hvað þér sjáið!“
Hún beygði sig nú ofan að lófanum á honum, og
tautaðí eitthvað all-óskilmerkilega.
J»kob baygði sig þá, og gerði sér far um að heyra.
„Slitin hönd“, mælti hiin. „Með hjálp vinar
yðaru.
En síðan sagði hún, en þó »vo lágt, að enginn
heyrði nema hann einn: „Hestar lim miönætti fyril*
utan vestur-hliðið! Það, sem frelsar yður, það er
nú í herbergi yðar. — Maðurinn sem vörð heldur
við dyr yðar þegir! Þegar hlukkan slær tólf, fylg-
49
„Spáko»»!“ hrópaði Jakob. „Hún tkal fá »ð aegja
o»« örlög vor. En látum o»» nú ganga inn til gaatanna,
og byrja á leiknum“.
Klukkan »jö að kvöldi, gekk mikið á í Falkland,
— fullt af fólki á götunum, í ýma konar búningum og
■tefndu allir til halUrinna.
Allir báru dálitla grímn, og fötin, aem fólkið var
i, vorm nojög marga kon»r.
L»glegmr kvennmaður, er var í hjarðmeyj»r-bán-
ingi, aást beilaa ábótsnum frá Inchcolin, er reið, aem á
helgidegi í prests-akrúðanuu), afar-hátíðlegur á avipinn.
Fólkið nam ataðar rétt fyrir utan hallar-blómgarð-
ídd, og atóð ungi konungurinn vi# hliðið.
Hann var í þjóðbúningi Spánverja, er akreyttur
var ailfri, og purpura; en ekki var hann með grímu
fyrir andlitinu.
H»nn var m»ð mjög aítt hár, aem aýndiat gulrautt,
er aólin akein á það, og heilaaði hann fólkinu, er það
gekk fram bjá honura.
Fyrir aptan b»Dn atóð jarlinn frá Angua, og var
haun auðþekktur, þó að hann væri með grímu.
Ann»r maður var þar og, sem hver malur hlaut að
þokkja, þó að hann vari algrímuklaeddur.
Það var frakkneskur hirðmaðar, er hneigði aig mjög
virðulega fyrir konunginum, er hann gekk fram hja
honum.
Ungur, grannvaxinn kvemnmaður, hertogaættar, var
með honum, og até blóðið fram í kinnarnar á Jakob, er
hann kom »uga á h*nn, og svaraði hanD kveðju hennar
með því, að hneigja aig, en dýpra, enn hamn átti vanda
til.