Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 11.11.1911, Blaðsíða 8

204
Þjóbviljjnn,
XXV., 60.-51.
Hansen&Co.
í Frederiksstad
í Noregi
hafa á boðstólum beztu teguodir olíu-
fatnaðar og vatnaheldra dúka (Presen-
ninger).
Vér Dotum einatt bezta efni, og hag-
felldustu gerð.
Biðjið því einattum'olíufatnaðHansen’s
frá Frederiksstad, því að bann er beztur.
JPa, kkarorð.

OTTO HBNSTED
danska smjörliKf «r bc$t.
Ðiöjiö um feguruftmar
J$6íey" .ingóífur'* mHehla~Jtalbtd0
Smjórlikið f'atfjt einungi$ frat
Offo Mönshed Vr. /
Kaupmannahöfn oa>írd5um sár 1
* i Danmörku. - /Vr * j
Þegar eg í sumar fór til Reykjavíkur
ásamt manni mínum til þess að leita hon-
um heilsubótar. Komum vér þangað öll-
um ókunnug, en því ljúfar er mér að
minnast þeirra manna þar, er sýndu mér
hluttekningu og hjálp í sjúkdómi manns-
ins míns og við lát hans. Vil eg eink-
»m nefna þar til fríkirkjuprest síra Ólaf
Ólafsson og hjónin Júlíus Guðbrandsson
og Sveinborgu Halldórsdóttur, sem lið-
sinntu mér á allan hátt; bið »g guð að
launa þeim alla hjálp þeirra, sem var
mér því kærkomnari, sem jeg finn að
hún vur í té látin af einlægri hluttekn-
ingu í raunum mínum.
Tröð í Álptafirði 1. oktober 1911.
Sigríður Bjarnadóttir.
KONITOL. HIRB-VERKSMIBJA.
Bræðumir Cloetta
mæla með sínum viðurkenndu Sjól<ólaðe-tegiTia(lu.m, sem eingÖDgu eru
búnar til úr
fínasta Kakaó, Sykri og Vanille.
Enn fromur Kakaópúlveri af beztu tegund. Ágætir vitnisburðir
frá efnafræðisrannsóknarstofum.
Prentsmiðja Þjóðvijlans.
60
„Fegurðin“, hvíslnði Dauglas að konuagi, ,f»r
engum dulist, yðar hátign!*
„Væri svo, þá vjsri eigi um fegurð að r»ða,“ svar-
aði Jakob, all-óþolinmóður. „En satt er það, sem skraf-
að er, að hvar sem dófctir Erskíne’s lávarðar er á ferð-
inni, þar má og vænta þess, Douglas frá Loohlevan sé!“
KoDungarinn hneigði sig nú ögD fyrir þeim, er
næstur gekk fram hjá honum, og þóttist hann þakkja
hann á því, hve drerabiiegur hann var á svipinn.
,Það #r ains og vera ber, þegar um trúlofað fólk
rssðir“, mwlti Angus. „Það heitir ekki, að þau séu ást-
fangin hvort í öðru, það er meira, sn það!“
Takob hrökk við, eins og bífluga hefði stungið hanD.
Douglas tók eptir því, hve konungurinn bliknaði,
og kímdi hann þá í kampinn, og vák sár því frá hon-
*m, til þess að kasta kveðju á þá, er hann sá koma.
Það var hár maður vexti, er farinn var að gjör-
ast bogina, og fylgdi honum þjónninn hans, og kvsnn-
maður, er var í búningi, sam tiðkast hjá baaadum.
Konungurinn hneigði sig fyrir þeim, all-flýtislega.
„Svei mér, ef þetta er ekki spikerlÍDgin frá Ereich“,
mælti Angus í Iágum róm. „Frænka Leslie’s ogRotho’s,
— engin önnur! S»i maður í augun á henni — —
„Spákerling! mælti Jakob. „Þá verður hún að segja
okkur örlög okkar! En nú skulum við fara inn, áður
en leikurÍDn byrjar!“
Stóra klukkan í Rothsay-turninnm sló nú tín, nótt-
in datt á, og blómanganin fyllti loptið.
Leikurinn var nú og á enda, og kváðu við fagn-
aðarópin frá áheyrendunum, og blönduðust saman við
niðinn i lindinni sem var skammt þaða*.
51
En er áheyrendurnir þustu út úr leikhúsinu, sáu
þeir blasa við sár Ijós, hundruðum saman, uppi í trján-
um, og á borðum, sem einhvert sælgssti hatði verið sett á.
Þetta var merkið, og tóku ná allir af sér grím-
urnar, og heilsuðu hverir öðrnm, þeir er þekktust, en
hinum þótti miður, er villat höfðu á ókunnugum og kunn-
ingjum sínttm.
Talaði nú hver upp í annan, svo að lítt, eður eigi,
heyrðist orðkskil.
Huntley heilsaði brosandi ungu konunni hans Ley,
dökkevgðri fríðleiks-stúlku.
Abernethie gerði að gamni sínu við B-ia þrjú: Be-
thune frá Ereích, Balfour frá Denmiln og Bonar frá
Rossie.
Ungfrú Margrét Douglas, afar-fríður kveanmaður,
sem var í grænum, gull-lögðum kjól, spjallaði svo lát-
laust við lávarðana Errol og Lennox, að Melville frá
Baith, sem þó var alvörumaður, gat eigi varist brosi.
Lyndsay frá Fjalli, er virtist hlusta með mesta at-
hygli á alvarlegar saaaræður Bellenden’s og Patrick Hamil-
ton’s (9r stundaði Dam við St. Andrew’s-háskólann, og
var konungborinnar settar), gaut þó öðru hvoru augunum
til Lindore-ábótans, er var skartmenni, og hættur klaust-
urlífnaði.
Hann var nú á gangi með Hindrik ábóta, er farinn
var að eldast, og orðinn hálf-heyrnarsljór og blindur.
A.ngus-jarlinn gekk einn sér, hnarr-reistur, og drerabi-
legur, og yrti eigi á neinn, en þjónar hans gerðu ýmist,
að koma til hans, eða fara, til að framkvnma skipanir
hans.
Ungi konttngarinn hafði gengið ögn frá hinum, og