Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 23.11.1911, Blaðsíða 3

XXV. 62.-63.
ÞjÓÐYILdlNN.
207
23. okt-. þ. á. brunnu verzlunarhús
Stephans kaupmanns Sigurðssonar að
Hnausum í Manitoba, sem og vörubirgð-
ir, er voru um 16 þús. dollara virði.
Mælt er, að vörurnar haíi þó verið
vátryggðar að nokkru.
* *
*
Prófessor Sveinbjörn Sveinbjörnsson
hefir í haust verið á ferð um byggðir
Islendinga í Vesturheimi, og haldið hér
og hvar fyrirlestra og skemmt mönnum
með hljóðfæraslætti.
Söngskemmtun, er hann hélt í fyrstu
lúthersku kirkjunni í Winnipeg sóttu
600 manna.
* *
*
Samsæti hélt Tjalbúðarsöfnuðurinn í
Winnipeg síra Friðriki Bergmann, er
hann var nýkominn heim úr Islandsför
sinni.
Ssenslia „Aftonbladetu lætur vel
yfir ísieDzkmn hedum, tem fluttir hBfa
verið til Svíþjóðar, — segir þeir séu ó-
dýrii, léttir á fæti, fljót-tamdir, sterkir
eptir vexti, og þolnir, en á hinn bóginn
eigi hentugt, að beita þeim fyrir plóg.
jKjærleiksheimilinu4, skáld-
sögu Qests heitins Pálssonar, heSr nýskeð
verið snarað á ný-grísku, og verið birt í
tímaritinu „Nea Zoiu (nýtt líf).
Á ný-grísku er titill sögunnar: BTo
epiti tis agapis“.
^ÆLT er, að Danir, sem eiga heima
hér í höfuðstaðnum, hafi, sem vooiegt
var, ekki verið í vafa um það, hvaða
þingmannaefni þeir ættu að kjósa.
„Vi danske stemmer paa Jon Jonsson
og Larus Bjarnason11.1)
hefir „ísafold“ eptir einum þeirra, er hafi
laumað þessu að kunningja sínuæ, á ein-
um gildaskálanna hér í bænum.
„Dansken har Sejr vundet,
Hurra !“'■*)
raulaði og aDnar þeirra, er ko9ninga-úr-
slitin voru kunn orðin hér í höfuðstaðn-
um.
En hvað munu þeir þá sagt hafa, er
kosninga-fregnirnar tóku að berast úr hin-
um og þessum kjördæmum landsiris, þar
sem danska stefnan hafði orðið ofan á?
Óefað hafa og frændur þeirra í Dan-
mörku eigi síður orðið gleiðir yfir úrslit-
unum, — þótt fara betur, en síðast, er
var.
Uppskera nú og væntanlega botn-
vörpuveiðasektahlutann m. m.
Þar sem blöð „heimastjórnar“-liðsins
hér í bænum hafa slegið þvi fram, að
alþm. sira Sig. Stefánsson í Vigur hafi
átt „heimastjórnar“mönnunumá „ísafirði*
x) „Vér Danir greiðum Jóni Jónssyni og
Lárusi Bjarnason atkvœði.
2) „Danir hafa unnið sigur, húrra!“ — það
eru upphafsorðin í alkunnu dönsku ættjarðar-
kvæði;
kosningu sína að þakka, þykir oss rétt
að geta þess, að það vorusjálfstæðismennirn-
ir í ísafjarðarkaupstað, sem kosningu hans
studdu, og má ritstjóra „Þjóðv.“ vera það
vel kunnugt, þar sem hann dvaldi þá í
ísafjarðarkaupstað, og vissi því ofur vel,
hvað öllum kosDÍnga — undirbúninginum
! leið.
Að því er „heimastjórnarmennioa14
snertir, áttu þeir á hinn bóginu fullt í
fangi með „Vestra“-prentarann sinn, sem
kunnugt er.
Ekki er það heldur til neins fyrir
„heimastjórnar“- eða „viðrinis“-flokk-
inn1) að fara að eigna sér síra Sigurð, því
að það er öllum kunnugt, að af því sauða-
húsi hefur hann aldrei verið.
T Norður-ísafjarðarsýslu hafa
kjörfundirnir 28. okt. síðastl. yfirleitt
verið afar-ílla sóttir.
Þar voru um 569 kjósendur á kjör-
skrá, og af þeim hafa að eins 371 greitt
atkvæði, sbr. skýrsluDa um kosningar-
úrslitin, sem birt eru hér að frainan í
blaðinu.
Stafar það, hve fáir sóttu kjörfuDdina,
óefað af því, að kjósendur hafa þótzt vita,
að engiun vafi gæti í raun og veru á,
því leikið, hver kosningar-úrslitin yrðu.
En þó að menn telji sér, eða sínum.
málstað sigurinn vísaD, þá er það þó ein-
') Oss virðist það, að öllu vel athuguðu,
fremur róttnefni, en blekkingar-heitið ,viðreisnar;-
flokkur, Bbr. síðasta nr. blaðs vors.
68
þó brátt upp aptur, með því að mig dreymdi, að stunið
væri rétt hjá mér.
Settist eg þá upp, og starði á hitt rúmið, og hafði
ákafan hjartaslátt.
Mér fannst kyrrðin, sem þar var á öllu, vera óeðli-
leg, og fór því að detta ýmislegt í hug.
Jeg hefði mun fremur kosið að heyra hrotur í
manninum, sem þar var, en að vita af kyrrðinni.
Loks v#knaði hjá mér svo áköf löngun til að sjá
manninn, sem i rúminu svaf, að eg gs$ ekki setið á mér
Glat ekki hugsazt, að hann hefði dáið í svefni?
Það Versta, sem orðið gat, ef eg vekti hann, var
það að hann færi að skamma mig, og var eg þá ekki
mjög hræddur við það.
Orott, að fá dálitið hark, til tilbreytingar í nætur-
kyrðinni, enda taldi eg víst, að mér tækist sjálfum að
eofna aptur, er eg hefði sannfærzt um, að hann væri
vegamóður ferðamaður eins, og jeg var.
Annars fannet mér eitthvað vera þess eðlis í bláa
herbsrginu, að það dragi úr mér kjark.
Mér þótti þetta leitt, þar sem eg taldi mér hafa
mætt svo margt í lífinu, að slíkt ætfci ekki að koma
fyrir.
Jeg reis nú hægt úr rekkju, leitaði að kertinu,
og kveikti á þvi, en gekk síðan hægt yfir að hinu rúm-
inu, og skyggði með annari hendinni fyrir ljósið.
Jeg hafði hugsað mér, hvað eg ætti að segja: „Af-
uakið, herra minn, að eg geri yður ónæði, en jeg heyrði,
að þér dróguð svo þungt andann, að eg hélt, að þér
væruð orðinn veikur!“
Jeg dró nú rúmtjöldin hægt til hliðar.
57
Hann flýtti sér, að rekja utan af honurn, og skulfu
þá á honum fingurnir.
í bögglinum var kvennfatnaður, og þóttist hann þá
þegar skilja, hvers spákonan ætlaðist til, fór í snatri úr
fötunum, og tók að færa sig í kvennbúninginn, og þekkti
hann, að það var samskonar fatnaður, sem ein zígeuner—
danemeyjanna hafði verið í á dansleiknum.
Honum gekk ekki sem greiðast, að komsst í fötin,
og bölvaði hann því sjálfum sér, að hafa látiðþýðlegt hjal
kvenna tefja fyrir sér.
Loks var hannþóalklæddur, kominn í kvennfatnaðinn,
Og málaði hann þá í snatri á sér augabrýrnar, og bar einuig
lit á kinnarnar.
En nú fann hann ekkert til, að láta á hufuðið á
sár, svo að hárið þakktist ekki.
Fötunum, sem hann fór úr, hafði hann kastað hér
og hvar í herberginu, og fann nú ekkert, er notað yrði
til að vefja um höfuðið.
En tímÍDn var dýrmætur, og hljóp hann því í skyndi
upp í herbergi hirðmeyjanna, en þar var þá enginn, —
kvennfólkið allt á dansleiknum.
Hann gægðist þá inn í svefnherbergið, og sá, að
þar lá ýmislegt drasl.
Þreif hann þar þá sjalklút í skyndi, og flýtt.i sér
síðan ofan stigann.
Af ungfrú Buchan segir það á hinn bóginn, að hún
ásetti sér nú, að reyna að komast aptur til hins fólksins,
án þess Douglas jarl, eða unnusti hennar, Lochleven lá-
varður, yrðu þess áskyoja.
En á leiðinBÍ þangað var hún svo óheppin, að rek-
ast á jarlinn.