Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 23.11.1911, Blaðsíða 7

XXY, 52.-53.
Þjóðvujinn.
211
prentsmiðju, Niels, bakari, og Jón, sem er
sjómaður.
Heilbrigðisnefndin hér i bænura hefur ný
skeð sent bœjarbúum svo látandi aðvörunarskjal:
Með þvi að taugaveiki breiðist út i bænum,
er ástæða til þess að brýna eftirfylgjandi atriði
fyrir húseigendum og bæjarbúum:
1. Hafa salerni sem allra hreinlegust (t. d. að
þvo seturnar, eftir að salerni eru hreinsuð,
úr grænsápuvatni, eða kreósólsápuvatni).
2. Sjá um, að sorpkassar séu i lagi og séu
hreinsaðir áður en þeir fylinst um of.
3. Kaupa að eins mjólk á vel hieinlegum
mjólkursölustöðum.
4. Láta ekki gesti sofa í sama rúmi og heima-
menn; hafi gestir sofið í rúmi fyrir sig,
láta þá ekki heimilisfólk nota sömu rúm-
fötin óþvegin.
5. Minnast þess, að meðgöngutimi taugaveik-
innar (o: tíminn frá því sóttkveikjan kemst
i meun, þar til sóttin fer aö gjöra vart
við sig) er misjafn, 1 — 2*/2 vika.
6. Leita sem fyrst iækms, ef grunsamleg
veikindi koma upp á beimili
Sem betur fer, er taugaveikin i rénun, að
eins 1 sjúklingur nýlega bæzt við, en margir
þegar komnir til beilsu.
„Steriing11 kom hingað írá útlöndum aðfara
nóttina 13. þ; m., og fór héðan síðan til Breiðafióa
16. s. m. —
Til útlanda fór „Sterling11 héðan 21. þ. m.
„Ceres“ kom hingað frá útlöndum, aðfara-
móttina 13. þ. m., og lagði aptur af stað héðan
veetur og norður um land til útlanda 17. þ. m.
Meðal farþegja, er héðan fóru með skipinu
voru ungfrú fiegína Benediktsdóttir fráHúsavik
Bjarni Jónsson viðskiptaráðanautur, Jón Sivert
sen verzlunarmaöur o. fl.
f Aðfaranóttina 12. þ. m. andaðist hér í
bænum Óiafur Ólafsson, fyr bæjarfulltrúi, frekra
80 ára að aldri, fæddur 20. júní 1831.
Foreldrar hans voru: Ólafur bóndi Sigurðs-
son á Ægissíðu, og kona hans, Vaigerður Er-
lendsdóttir, og ólst hann upp þar eystra, og
dvaldi þar, unz hann árið 1864 fluttist til Við-
eyjar, til Óiafs justitsráðs Stephensen’s.
Hafði hann árið áður (1858) kvongast fyrri
konu sinni, Eagnheiði Þorkelsdóttur, og reistu
þau nokkru siðar bú að Eiði i Mosfetfssveit,
skammt frá Reykjavik, og bjuggu þar eigi
all-íá ár, og gegndi Ófafur heitinn þar þá, með-
al annars, hreppsljóra störfum.
Arið 1873 brá hann búi að Eiði, og settist
þá að i Beyjavik, og átti þar siðan jafnan heima
til dánardægurs, og all-optast nefndur: — „Ól-
afur í Lækjarkoti11, og þá hverjum Reykvikingi
o. fl. auðþekktur, því að þar átti hann lengst
heima, eptir það, er bann fluttist hingað til
bæjarins.
Fyrri konu sína Ragnheiði Þorkelsdóttur,
missti Ólafur sálugi árið 1882, og eru þessi fjög-
ur börn þeirra á lifi:
1. Síra Olafur frikirkjuprestur í Reykjavík,
kvæntur GuðríðiGuðmundsdóttur, prests Jóhn-
sen’s.
3. Valgerður, kona Þorsteins járrsmiðs Tómas-
sonar í Reyjavik.
3. Ólafia, gipt síra Ófeigi Vigfússyni á Fells-
múla á Landi í Rangárvallasýslu, og
4. Sigurþór, trésmiður.
Seinni kona Ólafs heitins, er lifir hann, heit-
ir Gúðrún Guðmundsdóttir, og kvæntist hann
henni árið 1895.
Eiga þau tvö börn á lífi, sem eru:
1. Carl, Ijósmyndasmiður í Reykjavík, og
2. Ragnheiður,sem enn er innan fermingarald-
urs.
Tvö börn, sem bæði lifa, hafði Ólafur sálugí
eignazt, áður en hann kvæntist i fyrra skiptið,
og eru þau: Sigurður og Ólöf, bæði til heimilis hér
uastur í sýslunum.
Ólafur heitinu var mjög við ýms störf í
þágu bæjarfélagsins riðinn. — Hann var lengi
í bæjarstjórn, sem og um hríð i niðurjöfnunar-
nefndinni, og gegndi einnig mjög lengi fátækra-
fulltrúa störfum, enda flestum, ef eigi öllum,
kunnugri öllu, er þar að laut.
Sýnd og bæjarstjórnin, hve mikils hún mat
störf hans í bæarins þarfir, er hún á siðastl,
vori, á áttræðis-afmæli hans, færði honum að
gjöf silfurbikar, og dálitla peninga-upphæð.
Dannebrogsmaður var hann gjörður árið 1908,
Hann var smiður all-góður, þótt aldrei hefði
hann trésmfðar lært.
Aður en hann dó, hafði hann um hríð þjáðst
af krabbameini, en lá þó eigi rúmfastur, nema
rúman hálfan mánuð fyrir andlátið.
Jarðarför hans fór fram hér í bænúm 22. þ.
re,, að viðstöddu ijölmenni.
18. þ. m voru gefin í hjónaband hér í b«en-
uit> : ungfrú Sigríður Síemsen, fyr sýslumanus
i Gullbringu- og Kjósarsýslu, og Páll borgar-
stjóri Einarsson.
Blaðið færir þeim heilla-ósk sína.
Að kvöldi 14. þ. m. hélt félag ÍBlenzkra
stidenta aðal-fund sinn hér í bænum, og var
Björn Þórðarson kosinn formaður félagsins, en
Jón H. ísleifsson vara-formaður. — í stjórnina
voru og enn fremur kosnir: Kristján Linnet,
Matthías fornmenjavörður Þórðarson og Einar
Hjörleifsson.
Ný komuir hingað frá útlöndum (með „Ceres“
og „Sterling11): Páll borgarstjóri Einarsson, Ag.
prófessor Bjarnason, kaupmennirnir: Helgi Zéega,
Guðm. Böðvarsson og Andrés Guðmundsson.
Enn fremur frú Ellen Sveinsson (kona Þórð-
ar læknis á Kleppi), ungfrú Bertelsen, oand.
phil. Ólafur Þorsteinsson o. fl.
ý 2. þ. m. (nóv.) andaðist Helga Snjólfsdótt*
ir í Hraunsholti við Hafnarfjörð.
„Douro11, aukaskip frá sameinaða gufuskipa-
félaginu, kom hingað frá Kaupmannahöfn 17.
þ. m.
Skipið kvað hafa verið með alfermi af áfengi
ýmis konar.
Skemmtisamkomu hélt „Kvennfélag Frí-
kirkjusafnaðarins11 i Bárubúð hér í bœnum að
kvöldi 18. þ. m.
64
Ennfreniur setti hún á borðið lostætasta hveitibrauð,
sem og bolla, með sméri i, og átti eg bágt með að
etilla mig um, að rífa eigi brauðið þegar í mig.
Ttö glös setti hún og á borðið, og fór siðan niður
í kjallarann, og sóttí þaDgað flösku af gömlu „borgundar"-
víni, er hún og lét á borðið.
Litlu siðar kom hún og aptur inn með bakka, og
var á honum ljúffengasta uxaeteik, uxatunga, ostur, kál-
meti, sem og krydd ýmis konar.
Jeg spratt upp, og hjálpaði henni, til að taka þetta
af bakkanum.
„Hafið þér engaD, til að hjálpa yður, til að leggja
á borðið? „spurði jeg. „Jeg sá þó fjölda þjónustukvenna,
og hví er frúin þá sjálf að gera sér þetta ómak?“
„Mér er að eins ánægja að því, að bera á borð
fyrir yður!“ mælti hÚD. „Mér hefur einatt getizt vel,
að herrum, lem í góðu skapi eru, og — þess vegna var
það, að eg giptist honum Símoni rnínum, hí, hí! En
hvað eg vildi nú sagt hafa? Jú, meðan þér eruð hérna,
borðið þér hér, og jeg ber sjálf á borðið fyrir yður“.
í sama augnabliki kom Nick inn, og gerðist í
meira lagi hýreygur, er hann sá kvöldverðinn.
Settist hann niður gegnt mér, og fórum við siðan
að glepsa í okkur matinn, sem huDgraðir úlfar.
Við yrtum alls ekki hvor á annan,'fyr en við vor-
um orðnir saddir.
Yeitingakonan fyllti glösin jafnskjótt er við tæmd-
um þau, og varð hún að sækja tvær flöskur í viðbót,
áður en við hefðum fengið nægju okkar.
Hitinn, þreytan, maturinn, og vínið hjálpaðist allt
að, svo að við gerðumst syfjaðir.
61
enda duldist mér eigi, að f»ri svo, «ð eg yrði þá settur
í varðhald, þá væri þó gistingin fengin.
Gekk eg því inn í gistihús nokkurt, og gerðist þar
all-byrstnr, og heimtufrekur.
Nick beið á meðan úti á götu, og hélt í beizlin á
hestunum.
Veitingamaðurinn var lítill vexti, og kindarlegur,
en þó elunginn á sv'pinn.
Kona hans var á hÍDn bóginn stórvaxin, og dimm-
leit í andliti. — Sambrýnd var hún annfremur, og fas-
mikil.
„Jeg verð að fá gistingu í nótt handa mér, og þjón-
inum mínum, og hús fyrir tvo hesta, og — kvöldverð-
inn eins fljótt, eins og þér getið komið honum á borðið!“
„Gtuð fyrirgefi yður!“ mælti veitingamaðurinn. Hús-
ið er troðfullt, og margir af gestuDum verða að eofa í
flatsæng á gólfinu. — En að því er matinn snertir,
finnst mér nú þegar ærið á skipað hjá mér í kvöld.“
„Ekki læt eg það mig neinu skipta, fái eg að oíns
fylli mina, og það verðið þér að sjá um, hvað mig, og
þjóninn minn snertir, sem og að láta inn hestana mína,
sem orðnir eru þreyttir! Jeg borga það, sem áskilið er!“
Um leið og jeg mælti þetta, lét eg klinga i pen-
ingunum í buxnavasa minum, og var þá, sem nefið á
veitingamanninum leDgdist, og græðgin skein út úr aug-
unum á honurn, en hreyfing kom á fingurna.
Á andlit konunnar kom á hinn bóginn allt aDnar
svipur, líkastur því, sem hami lýsti aðdáun.
„Skömm væri að þvi“, mælti hún, „ef velborinn
herra, sem þér, yrði að ganga fram og aptur um göt-