Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 23.11.1911, Blaðsíða 5

XXV., 52.-53.
Þjóðviljimn
209
J4rn)iatnin)f»rlán, upphaflega 3B6 ki; tekið
*í innsteeðufé prestakallsins 1901 og endurgreið-
ist k 24 árum; vextir 4°/0.
Ræktunarsjéðsl&n til túngirðingar, upphaflega
300 kr., tekið 1906, og endurgreiðist samkvæmt
6. gr. endurskoðaðrar reglugerðar fyrir Ræktun-
arsjóðinn 31. júlí 1906.
Umsóknarfres.ur til 1B. janúar 1912.
Mannalát.
—O—
Eídb og g«tið er í tölubl. Þjóðviljtns
þ. á. lést á St. Josepsspíttlanum í Reykja-
vík 14. september þ. ó. bóndinn Hjalti
Páll HjaHason i Tröð í Áiptafirði. Htnn
var fæddur 27. nóvbr. órið 1865 á Mel-
graseyri á Langadalsströnd. Foreldrar
hans voru sæmdar-hjónin Hjalti Sveins
son og Þorgerður Björnsdóttir, sem lang-
an aldur bjuggu rausnarbúi í Súðavík;
ólst Hjalti sil. þar upp hjá þeim, og
þótti snsmma gott mannsefni. Gjörðist
hann á unga aldri formaður fyrir útveg
föður síns, og fóret þsð vel; var harn
einn hinna heppnustu formaDna í byggð-
arlagi sinu.
Árið 1893 gekk hann að eiga Sigríði
Bjarnadóttur, dóttur Bjarna hreppstjóra
Jónssonar í Tröð, Sem drukknaði á Álpta-
firði haustið 1894. Reistu þau hjón bú í
Tröð nissta var, og bjuggu þar upp frá því.
Hjalti sál. var hinn mesti ráðdeildar-
maðnr, og stundaði atvinnu sína með
hyggindum og dugnaði. Hann var mað-
ur stiltur og fáskiptinn um hagi annara,
«n ávann sér virðingu og traust þeirra,
er þekktu hann bext. Hann var hinn
dagfarsprúðasti maður, og umhyggjusam-
nr heimiiisfaðir, og var heimili þeirra
hjóna jafnan eitt hið mesta myndar-
heimili. Þeim farnaðist og jafoan vel, og
var Hjalti víst einn af efnalega sjálfstæð-
ustu bændunum í sveit sinni. Síðustu
æfi ár sín þjáðist hann af langvinnri van-
heilsu, sem að lokum leiddi hann til bana.
Þeim hjónum var tveggja barna auð-
ið, eru það tveir synir, sem báðir lifa:
Bjarni Hjalti 15 ára og Þorvarður Guð-
mundur 5 ára.
Á nýliðnu sumri andaðist að Snæ-
fjallaströnd í Norður-ísafjarðarsýslu Krist-
ján Sveinsson, er all-langa hríð bjó að
Bæjum í greindum hreppi.
Hann var kvæntur Pálínu Halldórs-
dóttur, er lifir haDn, ósamt nokkrum
bérnum þeirra hjóna.
Kristján heitinn var jafnan við lítil
efni, og var síðustu árin í húsmennsku.
I síðastl. júnímánuði andaðist Dag-
í bjaitur Jónsson, húsmaður í Hnífsdal, 51
| árs að aldri.
Dagbjartur heitinn var óður húsmað-
ur i Súðavík, og síðar í Tröð í Súða-
víkurhreppi.
Kona hans, er lifir hann, heitir Stein-
unn Bjarnadóttir, og voru þau hjónin
barnlaus.
Dagbjartur heitinD var stilltur mað-
ur, og dagfarsgóður. — Stundaði hann
að mestu sjómennsku á opnum bótum,
og bjargaðist þolanlega, þótt stundnm
sstti við heilsuleysi að búa.
í viðskiptum við aðra, vildi hann
og jafnan reyDast svo áreiðanlegur, sem
föng vöru á.
Dígbjartur heítinn var maður all-
greindur, og ýmislegt vel um hann.
BanBmein hans var brjósttasring, sem
hann hafði búið að all-lengi.
Hinn 31. mai þ. á. andaðist að heim-
ili sinu Árnesi í Álptafirði húsmaðHrinD
Kristöbert Jónsson 54 ára gamall. Hann
var fæddur á Látrum í Vatnsfjarðarsveit,
en ól mest-allan aldur sinn í Álptafirði'
Árið 1886 kvæntist hann Jensinu
Jónsdóttur, dvöldu þau hjón á ýmsum
stöðum í Álptafirði i húsmennsku, og
eignuðust 3 börn, sem öll eru á lifi, og
eru þau þessi:
1. Lydis, gipt Rósenkranz Albertssyni
útvegsmanni í Tröð.
2. Jón, og
3. Kristóbert, báðir ókvæntir.
Kristóbert heitinn stundaði sjómennsku
alla æti, og var í mörg ár formaður, og
heppnaðist honam það vol. Hann var
vandaður maður til orðs og æðis, fáskípt-
inn um hagi annara, og stundaði verk sín
með alúð. Hann var maður velviljaður
öðrum, og greiðvikinn, og átti því jafn-
an að fagna vinsældum sYditunga sinna.
Börnum sinum var hann umhyggjusam-
ur, og ól þau vel og kristilaga upp.
Efnalítill var hann jafnan, en bafði þó
nægilegt fyrir sig og sína, enda var hann
sparsamur og hófsmaður á allt.
t Ólafur Gissursson á Ósi
var fæddur í Selárdal í Súgandatirði 15.
66
,Auðvitað“, svaraði jeg, „en vænt þykir mór um,
er við komumst þangað.“
Að lokum komum við þá þangað, og lauk veit-
ingamaðurinn þá upp hurðinni, og kveikti á kertinu, sem
hann hólt ó í hendinni, og gerði mér um leið vísbend-
ingu um að bafa míg hægan.
Herbergið var rúmgott, og voru þrír glqggar á
annari hliðÍDni.
Gluggarnir voru háir, og engir hlerar fyrir þeim,
■og með þvi að glaða tunglskin var, sá ég, að útbyggingin
vissi út að garðinum.
Eg hafði ekki haft neina hugraynd um það, að húsið
var í útjaðri borgainnar, en nú sá ég, að liti maður út
um gluggann, var ekki annað að sjá, en óbyggt land, og
sást ljós í gluggum á stöku húsum, og bænda býlum, er
lágu á víð og dreif.
Það vað afskaplega kalt í herbsrginu, og giekaði eg
á, að það stafaði af því, að vindurinn gat nætt um út-
hýsið úr ýmsum áttum.
Eldur hafði að víeu nýskeð verið látinn í ofninn,
en þó var enD ekki farið að hlýna í herberginu.
Tvö rúm voru þar inni, og voru hvít rúmtjöld dregin
fyrir anDað þeirra, en að því er hitt rúmið snerti voru
rúmtjöldin úr bláu lérepti, og voru þau eigi dregin fyrir,
og skein því í hvít línlökin.
Eg settist á stól, og hr. Síanon dró af mér reiðstígvélin,
hægt og gætilega, og sá eg, að honum varð öðru hvoru
litið til rúmsins, sam rúmtjöldin voru dregin fyrir.
Ekki hraut sá, er i rúminu var. — Þaðan heyrðist
hvorki atun né hósti. — Myndi slíkt og eigi hafa hindrað
69
Loks sá hún hávaxinn kvennmann, er var i „zigeu-
nera“-búningi, stafna í áttina til sín, og gekk hún þá
át um hallargarðshliðið, og hvarf út í náttmyrkrið.
„Zigeunera“-»túlkan var uú og rétt kominn að hlið-
inu, og ætlaði út, en þá var í sömu andránni skipað að
hliðinu skyldi lokað, og fór því svo, að hún komst eigi
út, °g gat Því ®igb *em ætlað var náð fundi spákerling-
arinnar.
En Angus jarl mælti nú svo felldum orðum við þá
er næstir honum stóðu:
„Lávarðar og góðir menn! Hans hátign konung-
urinn finnst hvergi! Hallarhliðunum verðmr eigi lokið
upp, fyr en þessi gáta er ráðin!“
Nú gerðist þögn inikil, unz Margrét Douglas heyrð-
ist segja all-reiðilega:
,Zigeunera“-stelpan þarna heflr gjörzt svo djörf, að
vefja um höfuðið á sér klút, sem er mín eign!“
Rsiðin hvarf þó brátt, er hún virti „aigemnera*-
stálkuna betur fyrir sér.
„Það er Jakob!“ mælti hún og klappaði saman
höndunum. „Þekkið þið hans hátign! Hann er Iag-
legasta atúlka!“
Hún reif nú klútinn hiægjandi af honum, og var
hann þá hverjum manDÍ auðþekktur.
Angus jarl gekk þá fram og mælti:
„Má jeg ekki veita yðar hátigu aðdáun mína? Betri
endir á grímudansleiknum gat enginn hugsað sér!“
„Já! Ágætasta gaman!* mælti Dunbar, en hvíslaði
þó nm leið að Davy Lyndsay: „Hefði hann komist fet-
inu lsngra, var það orðin — alvara.1
ENDIR.