Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 23.11.1911, Blaðsíða 6

210
Þjóbviljimn.
XXV. 52.—58.
noarz 1884. Foreldrar hans voru Gissur
Einarsson og Guðrún Ólafsdóttir. Föð-
urforeldrar Ólafs voru Einar Magnússon
og Guðrún Pálsdóttir frá Kvíanesi í
Súgandafirði.
ólafur ólst upp og var hjá móður
sinni eptir að hún var ekkja, þar til
hann var 25 ára, þá tór hann í vinnu-
mennsku til merkisbóndans Páls Hall-
dórssonar á Ósi í Bolungarvík og kvænt-
ist á'ið 1861 dóttur hans; dvöldu þau
hjónin eptir það nokkur ár hjá tengda-
foreldrum Ólafs; en eptir dauða Páls tóku
þau við búi á Ósi og bjuggu þar allan
einn búskap.
Heimili þeirra var allajafna eitt hið
mesta rayndarheimili í sýslunni, var Ól-
afur snyrtimaður í allri umgengni á
heimili sínu og búhöldur góður, naut
hann og trausts og virðingar sveitunga
einna, var hreppstjóri Hólshrepps í 11
ár og sýslunefndarmaður i 18 ár. Safnað-
arfulltrúi var hann um langan tíma. Öll
þessi störf rækti hann með stakri alúð
og samvizkusemi. Jafnan var hann einn
bezti bóndinn í sveit sinni.
ólafur var maður vel greindur að
eðlisfari, í æsku hafði hann engrar mennt-
unar notið; menntaði sig töluvers sjálf-
ur, var hann maður mjög athugull um
allt, gætinn og ráðsettur. Hann var
eínkar-vandaður maður, sem ekki vildi í
neinu vamm sitt vita, mjög óhlutdeilinn
við aðra, en fastur fyrir ef á hann var
leitað. Hann fyigdist vel með í því, er
við bar, var honum lítt um suma ný-
breytni hinnar yngn' kynsióðar, en var
fastheldinn við góðar reglcr. Hann var
maður guðrækinn og siðavandur á heimiii
sínu; var heimili þeirra hjóna sannkall-
að fyrirmyndarheimili að allri háttprýði
og siðsemi. Hann var í stuttu máii sómi
séttar sinnar.
Bórn þeir Ólafs og Kristínar voru:
1. Halldóra Ágústína, gipt Árna Árna-
syni kaupmanni i Boluugarvík, dáin
7. maj 1903.
2. Bjarni Kristinn, d. 1872.
3. Páll, d. 1878, og
4. Ólafía Kristín, enn á lífi, ógipt.
Ólafur andaðist 18. júlí 1910.
a.
RBYKJAVlK 23. nóv. 15)11.
Tíðin stillt að undan förnu, en einatt frost
nokkuð þar til síðustu dagana. — Snjór á hinn
bóginn enginn, nema til fjalla.
Um alþingisstaðinn forna (Þingvelli) hélt
Matthías fornmenjavörður Þórðarson fyrirlestu r
í „Iðnó“ sunnudaginn 12. þ. m.
Það er stúdentafélagið, sem gekkst fyrir því,
að fyrirlesturinn var haldinn.
Verzlunarmannafélagið hér i bænum hélt dans-
ieik á hótel Reykjavík að kveldi 11. þ. m.
SjálEsagt hata konur og karlar skemint sér
þar mjög vel.
Prá 11. — 25. þ. m. liggur almenningi til
sýnis á bœjarþingsstofunni kjörskrá, er hagnýtt
verður við kosningu í niðurjöfunarnefndina, sem
fer fram 29. þ. m.
Skautafélagið hér í bænum hefur ný skeð
pantað sér vatnsslöngur, til þess að geta leitt
vatn inn á „íþróttavöllinn11 á Melunum, svo að
þar verði skautasvell.
Skautasvæðið verður síðan upp Ijómað af
fjölda gasljósa, og veitingar vorða um bönd
hafðar í húsi, eða skýli, þar í grenndinni.
Það eru átta menn, sem kjósa verður f
niðurjöfnunarnefndina að þessu sinni, og koma
þeir í stað þeirra manna, er hér eru taldir: Jóns
Brynjólfssonar, Jóns heitins Þórðarsonar, Kristins
Magnússonar, Guðm. Þorkelssonar, Matth.Þórðar-
sonar Gunnlaugs Péturssonar, Pálma Pálssonar;
og Þorst. Þorsteinssonar.
Kosningin gildir til 6 ára, nema kosning eins
mannsins til 9 ára, — þess, or kemur í stað Þorst.
kaupmanns Þorsteinssonar.
Leifefélag Reykjavíkur lék sunnudaginn 12.
þ. m. í „Iðnó“ Tvö stutt leikrit: Skildingurinn",
og: „Við Þjóðveginn".
Þeir, sem œtla sér að sækja um styrk úr
styrktarsjóði, skipsjóra og stýrimanna ’-ið Faxa-
flóa verða að senda stjórn sjóðsins umsókn sína
fyrir lok þ. á. — Formaður stjörnarinnar mun
vera hr. Hannes Hafliðason.
Styrk geta eigi aðrir fengið, en þeir, sem eru
meðlimir „Ölduféiagsins11, og hjálparþurfar eru,
sakir elli brests eður heilsulasleika, eða þá
ekkjur þeirra, og optirlátin börn.
Danska varðskipið „Islands Falk“, er lagði
af stað héðan til Danmerkur aðíaranóttina 9. þ.
rn., sbr. síðasta nr. blaðs vors, hefur í ár alls
handsamað þrettán botaverpinga, að þvf er
segir í „ísfold“ ný skoð.
f 8. þ. m. andaðist hér i bænum, á Dauga-
vegi, ekkja Guðríður Guðmundsdóttir, 78 ára
að aldri.
Hún var gipt húnvetnskum manni, erJósep
Helgason hót, og bjuggu þau hjónin lengi á
Akranesi, og þaðan drukknaði Jósep, og fluttist
ekkjan síðan hingað til bæjarins, þar sem henni
var hægra, að hafa ofan af fyrir sér, og manna
börnin.
Áttu þau hjónin tvær dætur, og þrjá sonu
og eru þeir: Ágúst, prentari í „ísafoldar11-
1 BLÁA HERBERGINU.
Eptir
Katharine Tynan.
(Lausleg þýðing.)
Það var komin nótt, þegar eg kom til borgarinnar,
og var eg þá bæði þreyttar, kaldur og svangur.
Heetinum mínum lá við hrösun í öðru hvoru spori,
af þreytu, og Nick, þjónninn minn, var eigi betur á sig
kominn.
Við höfðum villzt á heiðinni, og riðið fram og apt-
nr, unz farinn var úr okkur allur kjarkur; en þá kom-
um við þó loks auga á ljósin í borginni í dalverpi, sem
var niður á hæð nokkuri, er við höfðum riðið fram á.
En mjög brá okkur í brún, er við fróttum, að allt
væri í uppnámi í borginni, og gistihúsin öll alskipað
gestum, með því að von væri þangað-komu furstaDS (eða
landstjórans) daginD eptir.
Við ríðum frá einu gifitihúsinu til annars, en gát-
um hvergi fengið gistingu, né heldur keyptan málsverð,
þó að eg byði meiri borgun, en vant væri að áskilja.
Að lokum var eg orðinn svo gramur, að við sjálft
lá, að eg dragi nverð mitt úr slíðrum, og beitti valdi,
65
Nick var víeað á herbergi, sem var uppi yfir heat-
húsinu, og var bsnn vel ánægður með það.
Hann varð að hátta í myrkrinu, eða láta sér nægja
skímuDa, sem lagði ÍDn um þakgluggann úr eldhúsglugg-
anum, sem þar var beint á móti.
Þó að hann væri næstum oltinn út af af svefni,
vildi hann þó fyrir hvern mun hjálpa mér í háttinn.
„Verið þér ekki að þessuu, mælti veitingakosan,
og gerði sig mjög mjúkmála. „Maðurinn minn sór um
það, og þér eruð orðinn syfjaður!“
„Já, farðu, Nick!J mælti jeg. „Jeg sofna brótt,
því að jeg get ekki haldið opnum augunum!“
Jeg var fremur sofandi, en vakandi, er eg fylgd-
ist með veitingamannÍDum upp í svefnherbergið, sem
mér var ætlað, og fannst mér eg fremur heyra það í
sveÍDÍ, en í vöku, að veitingakonan beiddi mig, að vekja
eigi hinn msnninn, sem í herberginu evæfi, færi eg
snemma á fætur morguninn eptir.
Mér faDDst við aldrei ætla að komast upp í bláa
herbergið.
Loks, er við höfðum gengið fram hjá ótal dyrum,
komum við að lágum boga-dyrum, við endann á all-
löngurn gangi.
Veitingamaðurinn hólt á lyklakippu, og lauk síðan
upp hurðÍDDÍ, með einum lyklinum.
„Bláa herbergið liggur laDgt burtu, — all-fjarri
herbergjunum, sem búið er íu, mælti ieg við veitinga-
manninn.
„Jó, það er í útbyggÍDgunniu, svaraði veitinga-
maðurinn, „og eruð þér beðinn afsökunar á þvi!“