Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 23.11.1911, Blaðsíða 8

122
JÞjóbviljxmí.
XXV., 52,—53.
danska sm^örlilri «r bejl.
um h^undimar
JSóley* .IngóÍFlir" wHeKla'*«Cc /sofoldT
Stnjórlíkið «inung»5 f*ra i
\ Offo Mönsfed vr.
Kaupmannahöfn oqí\ró$\im ^0
* _______* i Panmörku. J /Nr
BIRKIBEINAR.
Mánaðarblað, ritstjóri Bjarni Jónsson
frá Yogi.
Afgreiðsla: Skólavörðustíg 11A Rvik.
I nóvemberblaðinu er meðal annars:
Íslandsvísur eptir Bjarna Jónss. fráYogi.
Til íslands eptir Anders Hovden.
Sjálfstæði ísiands og viðskipti þess við
aðrar þjóðir.
Uni Fr. Macody Lund (með mynd).
„Ulíkt höfumst vér að“.
A1 þingiskosn ingar, Fréttir, Smávegis.
Birkibeinar byrjuðu að koma út í júlí.
Frá þeim tíma til nýárs (6 blöð) kosta
þeir 1 krónu innanlands, 1,25 utanlands.
Með nýári byrjar annar árgangur, sem
verður 12 blöð. 2 krónur innanlands,
2,50 utanlands.
Ágóðinn rennur 1 sjúkrasjóð félagsins. —
Nýlega var varpað hlutkesti nm það á bœj-
arstjórnarfundi, hverjir ganga skuli úr bæjar-
stjórninni nú við áramótin.
Sagði hlutur svo tii, að úr skyldu ganga:
frúrnar Brfet Bjarnhéðinsdóttir og Gruðrún Björns-
dóttir, Knud Zimsen verkfræðingur, Magnús
Blöndahl (fyr alþingismaður) og Þórður J. Thor-
oddsen læknir.
Hlutaveltu hefur „Lúðraféiag Reykjavíkur11
áformað, að halda hér i bænum 2. og 3. desbr.
næstk.
Væntanlega verða ýmsir, til að styrkja hana,
þar sem mörgum Jtykir gaman að þvl, að heyra
leikið á lúðrana.
Kosningin í niðurjöfnunarnefndina, sem get- |
ið er hér að framan, er nú ákveðið að fram
fari í barnaskólahúsinu hér í bænum miðviku-
daginn 29. þ. m. (nóv.), og hefst kosningar-
gjörðin á hádegi (kl. 12),
Viðskiptaráðanauturinn, alþm. Bjarni Jónsson
frá Vogi, var einn þeirra, er tóku sér far hóðan
með „Ceres“, er lagði af stað héðan vestur og
norður um land, til útlanda 17. þ. m.
Mælt er, að hann dvelji nú eriendis, uuz
hann kemur til alþingis.
ý 31. okt. þ. á. andaðist Georg Arens, tré-
smiður. Hann hét fullu nafni Georg Daniel
Edvard Arens, og var bróðir Ágústu, konu Er-
linds snikkara Arnasonar hér í bænum.
Georg heitinn, sem lengi dvaldi í Danmörku,
var kvæntur danskri konu, Marie að nafni, fædd
Larsen.
Þessi eru hörn þeirra, öll á lífi:
Georg, Gustav, Gerda, Gjæva og Gunnar.
Georg heitinn var dugnaðarmaður, og smið-
ur góður.
Auglýsingum,
sem birtast eiga i „Þjóðv.“ má
daglega skila á afgreiðslu blaðs-
ins i Yonarstræti 12 Reykjavik.
Prentsmiðja Þjóðvijlans.
62
nrnar kvöldverðarlana, og án þess að geta nokkurstaðar
fengið aér gistingu.
„Hvað mynduð þér vera fáanlegur, til að borga
spurði14 veitingamaðurinn, „ef við byggjum uru yður í
herberginu því arna? Það er eini ataðurinn, aem eptir
er, og gerum við það heldur, en að úthýaa yður. En
að því er þjóninn yðar snertir, þá getur hann að lik-
indum fengið að sofa á loptinu, sem ]er uppi yfir kest-
húsinu. — Um hestana yðar akal og verða sinnt.u
Kona veitingamannsins leit afar-fyrirlitlega á hann.
„Slíkum manni er eigi boðlegt, að liggja í flatsseng
á gólfinu14, msslti hún. „Hann verður að fá góða fiður-
sseng, og svo f»r hann beztu steik að borða, og gott
rauðvin að drekka með matnumu.
Jeg hefði getað faðmað konuna að mér, þótt ófríð
væri. — En hvað veitingamanninn snerti, horfði hann
íorviða á hana.
„Herrann verður að eofa í bláa herberginu", mælti
konan ennfrsmúr, „sé honum það eigi ógeðfellt, að ann-
ar maður sofi i hinu rúminu, sem þar er. — En hann
er nú þegar í fasta svefni, og get eg ábyrgat herranum,
að honum sofnast veltt.
Það kom kynlegur svipur á veitingamanninn og
virtist mér hann bera vott um hræðslu. — Hann ein-
blíndi á konu sína, og var, sem augun ætluðu út úr
höfð‘nu á honum.
En jeg gaf þessu nú ekki frekari gaum, því að
jeg hafðt allan hugann við kvöldverðinn, og við það,
að komast síðan sem fyrst í rúmið.
„Farðu nú og líttu eptir hestunum, Símon!“ raæltl
hún, mjög kranaloga, svo að veitingamaðurinn hrökk við.
63
„Viljið þár ekki tylla yður niður hérna við ofninnu,
mælti hún enn fremur við mig, „meðan eg skrepp fram
eptir kvöldverðinum, og má eg ekki láta þjóninn yðar
borða hórna með yður, þar sem ekki er kostur á her-
bergi þar sem þjónunum er sstlað að raatastu.
„Ekki er mér það á móti skapiu, svaraði eg. „Yið
höfum opt setið að snæðingi við sama borðið“.
Veitingamaðurinn gekk nú út úr herberginu, og
gaf mér um leið auga, og mælti:
„Yður skilst það að sjélfsögðu, að reikningurinn
verður hár!“
„Þér fáið það, sem upp verður sett!u svaraði jeg,
um leið og eg tyllti mér niður við ofninn, enda var eg
i bezta skapi, þar sera eg átti nú von á kvöldverðinum
á hverri mínútunni, og gat svo farið að hátta.
„Farðu! Farðu nú!u sagði konan hans, og ýtti hon-
um út um dyrnar. „Líklega ættirðu að sjá þsð á mann-
inum, að hann er ekki þeeslegur, að hætt sé við því,.
að hann borgi ekki!u
Nokkrum sekúndum síðar heyrði eg, að hestarnir
voru teymdir til hesthúse, og veitingakonan var dú að
breila borðdúkinn á borðið.
Á meðan hún var að þvi, ]ét hún í sifellu dæluDa
ganga, að því er snerti stór-viðburðinn, sem í vændum
var daginn eptir.
Fór Lún mörgum orðum um vinsældir furstans, um
hátiðahöldin, sem voiu í vændum, og um mannfjöldann,
er streymt hefði til borgarinnar.
Mór þótti væDt um, að verið var að leggja á borðið.
Hún kom nú og inn með hnifa og gafflla, og sið-
an með saltkorið, og piparbyssuna.