Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 24.12.1912, Blaðsíða 6

‘234
ÞJÓÐVILJINN.
XXVI, 68.—59*
KCNUNGrL. HIRÐ-VERKSMIÐJA.
mæla"með eítrtim viðnrkenndu SjóLcólaðe-tegruníluLm, sem eingöngu 'era
búnar til úr
fínasta Kakaó, Sykri og VaniUe.
Enn fremur Kakaópúlveri af beztu tegund. Ágætir vitnieburðir
frá efnaíræðiarannsóknaretofum.
til þess að skrifa um manmnn, pér einn,
nm getið það af nokkru viti. — Af rit-
störfum hins framhðna er rétt að geta
um það, sem þér hafið unnið að með
honum, prentað, eða kostað fyrir hann, .
xitdæmt, eða lesið prófarkir af o. s. frv. <
Auðvitað er þessi forskript mín ekki
algild, en eitthvað af henm má optast
nota, og það vona jeg að þér gjörið héð-
an af. Jeg skal að endingu geta þess,
að jeg hefi ekki fundið þessa aðferð upp
sjálfur, heldur hefi eg stuðst við verk
sérfræðings, sem allir kannast við.
Og verið þér nú sælir!
X.
Seldar tóvinnuvélar.
Hlutafélagið, sem átt hefir tóvinnuvélarnar
að Reykjafosei, hefir mi nýlega selt.
Kaupandinn var sýslunefndin í Árnessýslu,
sem i all-mikilii ábyrgð hefir verið fyrir félagið.
Segir blaðið „Suðurland“, að úr þvf, sem komið
▼ar, muni þetta hafa verið bezta úrlausnin.
Sauðaþjófnaður.
Maður nokkur í Bolungarvikurverzlunarstað,
Jón Jared Hafliðason að nafni, hefir ný skeð
iippvls orðið að sauðaþjófnaði.
Hafði hann brugðið sér vesfrur í Onundarfjörð
f haust, milli fyrstu og annar.a leita, og kom
þaðan siðan með sex brúta, er hann lézt hafa
keypt og hagnýtti sér síðan.
Nokkru síðar saknaði Jón bóndi Guðmunds-
son á Veðrará í Önundarfirði sex hrúta úr heima-
högum, og féll þá grunurinn á Jón .Tared, og
sannaðist þá brátt, hverníg hann var að hrút-
unum kominn.
Há auka-útsvör.
í ísafjarðarðarkaupstað var i haust jafnað
niðuj alls 1 ÍT,500 kr. á 510 gjaldendui1, sem þar
eru:
Fjórir gjaldendur bera þar naer helming allra
útsvaranna og eru þeir þessir:
a, Ásgeirs-verzlun .... 4100 kr.
b, Leonh, Tang’s verzlun . . 2760 —
c, Verzlunin „Ediriborg11 . . 2200 —
d, Brauns-verzlun.......... 600 --
Há fara útsvörin að gerast, er svo er orðið,
sem hér segir.
Stórkustlegir húsbrunar
á Akureyri.
Tólf hfús brunuin.
Aðfaranóttina 16. þ. á. kviknaði i verzlunar-
húsum „Gudman’s Efterfölgere“ á Akureyri, og
barst þaðau i önnur hús, er naest voru.
Eldsins varð vart um hánótt (um kl. 3), og
varð eigi slökktur.
Eldurinn kvað fyrst hafa komið upp í hlöðu,
og eru ágizkanir, að kveikt hafi verið i, þótt eigi
verði neitt fullyrt um það.
Alls brunnu 12 hús, er voru eign þriggja
verzlana á Akureyri (Gudman’s — Höpfners —
og Otto Tuliníusar).
Af húsunum, sem brunnu, átti Tulinfus þrjút
ishús, saltgeymsluhús og annað geymsluhús, en
túö húsanna átti Gudman’s vérzlún, og Höpf-
ners verzlún sjö.
Mælt er, að eigi hafi verið ibúð nema í einu
húsanna, er brunnu.
All-mikið brann af vefnaðar-vöru. matvöru,
kolum o. fl.
Skaðinn alls metinn sjötíu þúsundir króna.
Frá lsaíirði.
(íbúar þar.) Ibúar á Isafirði reyndust alla
1900 að tölu í nóv. þ. á. (í fyrra um sama leytift
vorú þéir fimmtán færri.)
Aðgætandi er þó, að í tölu þessari eru og
taldir nokkrir, sem ekki eru heimilisfastir á ísa-
firði, en dvelja þar að eins um tíma (námsfólk o. fl.)
Síldartunnu-verksmiðja.
Félag á Akureyri (Anton Jónsson, Otto Tul-
inius, Ragnar Ólafsson o. fl.) er að koma á fófc
sfldartunnu-verksmiöju, að þvi er blaðið „Gjall-
arhorn“ segir.
Sparast þá væntanlega hinn mikli aðflutn-
80
lem eg býst við, að þn sért tilfinningarnæmari maðnr,
en avo að þú viljir, að nng stúlka fari að flækjast út i
heiminn, til að hafa ofan af fyrir aér. — En sé þér það
eigi móti skapi, gerir hún óefað, sem hún ætlar lér,
nema avo sé, að Harcourt megi sín meira hjá henni, en
jeg, og þú“.
„Hareourt!“ át Patriok upp eptir henni, og fingur
hans læstust ósjálfrátt fastar, en áður, utanum hand-
fúngið á pappírshnífnum. „Hvað, kemur hún hoDum við?tt
„Ekki, sem stendur! En hvað getur ekki orðið?“
svaraði frúin wÞað hefur leDgi verið opinber leyndar-
dómur, kæri Patrick minn, að hann er ástfanginn mað-
ur, og það í frekara lagi, eins og hitt er og eigi eiður
kunnugt, að henni stendur alls ekki á sama um hann“.
Pappirsskerinn, er Patrick hélt á, hrökk nú sundur
i tvennt. og varð þá móðir hans eitthvað skrítin i fram-
an, er hún heyrði brothljóðið í hnífnum.
Stundarkorn stóð hún, og starði á son sinn, er lit-
ið hafði undan.
Hefði honum þá orðið litið við, og horft i augun á
henni, hefði honum ef til vill betur, en nokkuru sinni,
•kiliat, hvernig á því stóð, hve litt honum, og móður
hana, hafði samið.
En Patrick leit ekki við.
Hann sat grafkyrr, og starði út um gluggann, of?
reyndi, að átta sig á tilfinningunum, sem höfðu gripið*
henn allt í einu.
Honum tókst og að lokum, að jafna sig. — Hann
lagði brotin af pappírs-skeranum á borðið, og tók pennann..
öaf han móður sinni á þann hátt bendingu um að<
fara.
86
„Jeg fylgi maDninum, frú Lent„, mælti hún síðan
við konuna.
Maðurinn hneigði sig, og fylgdist síðan með henni.
Mary hafði orðið mjög hverft, og hún var náföl.
Hvaða erindi átti maðurinn við Patrick?
Þau gengu nú dálítinn spöl þegjandi, unz maðurinn
litaðist um, og mælti allt í einu:
„En hvað hér er fallegt! Jeg hefi heyrt mikið um
staðinn talað, en svona fallegt hélt eg eigi, að væri hér!
nÓ! —“ mælti hann síðan ósjalfrátt, er honum varð litið
á sjóinn, sem speglaðist í sólskininu. „Var það ekki þarna,
sem veslings maðurinn drukknaði ný skeð“.
Mary var lifsreynslulaus að vísu, en þótti þó spurn-
ingin geta verið illsviti.
„Hver eruð þér, og hvaðan, og hvað er erindi yðar
hingað?u mælti hún.
Ókunnugi maðurinn kímdi dálitið, og augnaráð hans
varð hvassara.
„Eruð þér dóttir á heimilinu?“ spurði hann.
Mary fékk ákafan hjartslátt.
nJeg á þar heima!“ svaraði hún dræmt.
Maðurinn staldraði við. leit á hana, og var sem
hann væri að átta sig á því hvernig i öllu lagi.
Loks mælti hann dræmt, en með töluverðri áherzlu.
„Jeg sé reyndar enga ástæðu til þess að svara eigi
spurningu yðar! Jeg er hingað kominn til að spyrja
eptir föður mínum! Hann hét Gregory Barminster!“
Það kom skjálftatitringur i ungu stúlkuna, og mað-
urinn virti hana nú mjög nákvæmlega fyrir sér.
„Hafið þér heyrt nafn föður míns fyr?“ spurði
hann.