Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 20.02.1913, Blaðsíða 4

24
jÞJOÐVILJINN.
XXVII., 6.-7.
Hjón nokkur, og vinnukona þeirra,
voru nýlega myrt i Ortwig (milli borg-
anna Berlínar og Stralsund).
Tvær dætur bjónanna höfðu morð-
ingjarnir lokað inni í klæðaskáp, meðan
er morðið var framið, — ekið líkum
hjónanna síðan burt, og íalið í heystakk,
en kveikt síðan 1. —• En líkin fundust
þar, áður en brunnin voru.
Svissaraland.
'Þar er lýðveldisforsetinn að eins kos-
inn til eins árs í senn, sem kunnugt er.
Forsetinn í ár heitir Eduard Muller.
Frá Vestur-íslendingiim.
Fregnir frá Vestur-íslendingum segja,
að síra Jón Bjarnason í Winnipeg, er
verið hefir prestur Vestur-íslendinga í
þrjátíu ár, eða þar um, ætli nú að láta
af prestsþjónustu, — kenni sig eigi mann
til þess lengur, að gegna prestsembættinu.
Mælt er að hann muni og bregða sér
til íslands á komanda sumri.
Maður drukknaði fyrir nokkru mður
um ís á Winnipegvatninu.
Hann var þar við fiskiveiðar.
Maður þessi hét Július Guctmundsson,
og var að eins hálf-þrítugur.
Hitt og þetta.
Norska blaðið „Spegjelen“ getur þess, að
daginn eptir kosningarnar í Noregi í haust, er
leið, oafi kona nokkur komið i búð, til að kaupa
sykur, og hafi þá orðið fokvond, er hún heyrði
að verðið væri hið sama, sem verið hafði.
Einhver Imfði sagt henni, að yrði sá kosinn,
er kosninguria blaut, lækkaði sykurpundið um
20 aura, þar sem tolluriun félli þá niður.
Á GRÆNLANDl eru alls gefin út
tvö blöð, bæði rituð á tunga Eskimóa,
en að eins prentuð 650 eintök af báðum,
þ. e. þá líklega um þrjú hundruð eintök
af hvoru blaðinu um sig.
Samkvæmt síðustu skýrslu dönsku
hagfræðisskrifstofunnar voru alls 64 barna-
skólar á Gfrænlandi, og tala barnanna, er
þá sóttu, alls 2541.
Ljósmæður eru alls 76 að tölu á Q-ræn-
landi, en grænlenzkir aðstoðarprestar
(,,Kateketar“) 130 að tölu.
I grennd við verzlunarstaðinn Uma-
nak, við Umanak-fjörðinn á vesturströnd
Grænlands, hefir siðustu árin verið rekin
kolanáma, og þykja kolimþaðan eigi eins
hitamikil eins og ensk kol, en brenna
reyk- og loga-laust.
Fólkinu a Gfrænlandi hefir ögn fjölgað
síðustu árin, en sízt þar að vísu við fram-
förum að búast, meðan danska einokunar-
verzlunin læsir allt í heljar-greipum.
Stúlka fyrirfer sér.
Stúlka nokkur, Ólöf Jónsdóttir að nafni, ætt-
uð úr StykkÍ8hölmi, hvarf ný skeð í Vestmanna-
eyjum, og er talið víst, að hún hafi fyrirfarið
sér, — Kklega þá drekkt sér.
Hún hafði verið all-þunglynd um hrið. og
er gizkað á, að það hafi verið tilofnið til tiltæk-
is hennar.
Búnaðarnáinskeið
að Þjórsárt&ni.
Það var haldið 6. —11. janúar þ. á. (1918), og
nemendur alls 54 að tölu fallir úr Árnes- og
Rangárvalla-sýslum.)
Fyrirlestrar voru haldnir:
um jarðvepnn oq sáðræktina — um verk-
færi — um hirðinq og kynbœlur sauðfjár —
um steinsteypu oq liúsabyggíngar £— um
heyverkun — um fðður og fóðrun — um
mjaltir og mjaltavélar — um trjárækt til
hsimilisprýðis — o. fl. o. fl.
i'yrirlestrana fluttu: alþingismennirnit Jón
Jónathansson og Sigurður Sigurðsson, Jón verk-
fræðingur Þorláksson, Einar E. Sæmundsen
(skógarvörður), Jón H. Þorbergsson (fjárræktar-
maðurj, og Valdimar búfr. Bjarnason í Ölves-
holti.
Hr. Kári Arngrímsson frá l.jósavatni leið-
beindi og í íþróttum.
Áheyrendur nokkrir alla dagana. auk nem-
endanna, — flestir, að þeim með töldum, nær
hundrað.
Úr Árnessýslu.
Að tilstuðlan ungmennafélagsins í Sandvíkur-
hreppi o. fl. var skemmtisamkoma baldin að jSig-
túnum við Öifusárbrúua milli jóla og nýárs, —
sýndur álfadans, sem svo er nefndur, og var þar
fjölmenni .all-mikið saman komið.
25. janúar þ. á. (1913) mintist og ungmenna-
félagið á Stokkseyri afmælis síns, — hélt skemmti-
samkomu, þar sem kvæði voru sungin, íþróttir
sýndar (glímur, aflraunir o. fl.), og sjónleikur
sýndur á leiksviði.
118
-Fögur knrteisis-orð“, mælti bún. „Þau fæ eg hvergi
veglegri, eða betur úti látin, en frá yður, br. Harconrt!
En nn erum við komin að húsinu, og vona eg, að aHt
sé nú til, og sð sjónleikirnir takist að óskum!“
Þegar þau voru komin inn i húsið, skildu þau, og
Lols fór upp á berbergi sitt.
Hún var nú í bezta skapi, hló, og klappaðí saman
höndunum, er hún var komin í einrúmið.
rJeg skal vinna!“ mælti bún. „Það sem slapp út
úr Harcourt skal hjálpa mér! Mig grunaði það, að um
eitthvert leyndarmál hlyti að vera að ræða, og það nota
eg mér i vil, er eg hefi komizt betur á snoðir um a11t“.
Mary var í íllu skapi, er hún var að týgja sig, til
að taka þátt í veizlnnni, sem halda átti þá um kvöldið,
— hetði holzt kosið, að sitja grafkyr á herbergi sinu.
Hún vsr, bæði hrædd, og kviðin, — klakkaði að
vísu til kvöldsins, en lagðist þó íllla í hana.
En er Mary hafði lokið við að klæða eig, gekk húu
út að glugganum, og horfði út um hann.
Datt heDni þá í hug, hverju bún hafði lofftð, og
skalf þá og nötraði.
Breyttí bún réttilega? Hefði húo eigi átt að skýra
frú Barminster frá því, er gjörzt hafði?
8ízt að furða, þótt Mary væri í vafa. — En nú varð
eigi úr bætt, nema hún færi þá ina til frúarinnar. og
segði henn, hvað gjörzt hefði, en það átti hún bágt með.
„Segi eg henni frá því“, hugsaði Mary, „svarar hún
að eins með fyrirlitnÍDgu! Hefi eg eigi rekið migáþað?
Hún er steinharkan sjálf, — og kann ekki að bræðast!
127
Maðurinn skildi. hvers kyns var, og fór að hlægja.
Jog veit“, mælti hann, „að þér viljið losa húsráð-
endnr við hræðslu, — að minnsta kosti annan þeirra. —
En fyrst. þér komuð, segið mér þá, hvað yður er í hugal
Jeg segi vður svo, hvað mér býr í skapi!“
Mary þagði um hríð, ev mælti eíðan lágt, og þó
með skýrri röddu:
„Ef eg segi yður hugsanir mínar, mun yður eikki
geðjast að þeim“.
Leith yppti öxlum.
„Jeg er ekki hræðslugjarnu, mælti hann. „Talið,
sem yður býr í skapi!u
Mary herti nú upp hugann, og mælti síðan :
„Þér tjáist vera sonur Gregory Barminster’s en
því trúi jeg ekki, og skal eg segja yður hvað veldur. —
Jeg átfi tal við Gregory Barminster kvöldið er hanu
kom hingað, og sagði hann mér þá, að hann væri ein-
stæðingur í heiminum, ætti hvorki konu eða börn. —
Kvaðst hafa brugðið sér til Englands, til að sjá fornar
stöðvar, af þvi að —“
Meira gat hún eigi sagt, með því að hún komst
mjög við, er hún minntist gamla mannsins.
Jobn Leith stóð grafkyrr, og horfði á haDa.
„Þér eruð sannarlega huguð“, mælti hann, og það
í fyllstu alvöru, — furðaði, að hún skyldi hafa þorað, að
koma til fuodar við sig, henni gagnókunougan.
Hann horfði nú nokkur augnablik þegjandi á hana-
„Jeg geri hvorugt, að segja, að þér farið með rétt,
eða rangt mál“, mælti hann að lokura; „en eitt segi eg
yður, og það er það, að hvort sem eg er sonur Gregory
BsrmÍDSter, eður eigi, þá er um glæp að ræða, er fram-