Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 22.03.1913, Blaðsíða 5

XXVIL, 10.—11.
ÞJOÐVILJINN.
41
Maður slasast
við uppskipun.
2. marz þ. á. vildi það slys til á höfninni í
Reykjavík, að maður nokkur, Olafur Jónsaon að
nafni, er var við uppskipun frá „Edv. örioff“,
er kom með verkfæri, sem notuð verða við hafn-
*rgerðina, slasaði t að mun, með þvi að vindu-
Asinn datt ofan á hann.
Þorskur hleypur á iand.
500 ttolþorskar kvað í öndverðum þ. m., eða
um mánaðmótin síðustu, hafa hlaupið á land á
J.optstaðasandi svo nefndum í Arnessýslu, —
elt átu, eða þá, sem líklegra er, hrimrotast.
1. marz þ. á. er og mðelt, að eitthvað af þorski
hafi hlaupið á land að Gerðum i Garði í Gul|-
bringusýslu.
Botnverpingur sektaður.
Hreppstjórinn í Vestmunnaeyjum náði nýskeð
botnverpingi, er staðinn hafði verið að landhelg-
isveiðum, — fór út i skipið með vopnaða menn,
og flutti skipherrann á land.
Sektir urðu 1080 kr., en afli og veiðarfaeri
gert upptækt.
Þrír ínenn drukkna.
í ofsa-roki og kafaldshríð, aðfaranóttina 14.
marz þ. á. drukknuðu þrír frakkneskir fiskimenn
„inn i Sundum“, sem Keykvíkingar svo nefna,
J). e. í Viðeyjarsundi, eða þar innar.
Skip reka á land.
13. marz þ. á. rak fiskiskirið „Toiler“ á land
á Patreksflrði, — sagt hafa verið eitt af skipum
„milljóna-félagsins11, sem svo er nefnt.
Aðfaranóttina 11. raarz þ. á. rakst og flski-
skipið „Björn Ólafsson“ á grynningar í grennd
við Akuroyjar, — skammt frá Reykjavík — og
brotnaði skipið aí mun.
B|örgunarskipinu „Geir“ tókst þó að ná þvi
fram, og var þvi síðan komið til aðgerðar. —
í sau.a rokinu rak flutningsskip steinolíu-
félagsins „Nordlyset" á land í Vestmannaeyjum,
og fór björgunarskipið „Geir“ því þangað, til að
reyna að koma þvi á flot.
Mannalát.
—O—
4. febr. þ. á. andaðisfc að Bakka í
Hnífsdal í Norður-ísafjarðarsýslu ekkjan
Elisabei Kjartansdóttir, er gipt hafði ver-
ið Þotvardi heitnum Síguidssyni, sem
lengi bjó að Bakka.
Sex börn eiga þau hjónin á lífi, og
eru þau þessi:
1. Jónas, bóndi og kaupmaður, að
Bakka í Hnífsdal.
2. Sigurdur, kaupmaður í Hnífsdal,
3. Valdimar, útvegsbóndi og kaup-
maður í Heimabæ í Hnífsdal.
4. Kjat tan, bóndi að Hrauni í Hnifs-
dal.
5. Kristjana, gipt Kjartani B. Gtud-
mundssgni, hreppstjóra i Fremri-
Hnífsdal og
6. Sesselja, ógipt.
Elisabet heitin var dugnaðar- og
myndar-kona, og margt vel uin hana.
Látin er ný skeð i Kaupmannahöfn
Sigtídur Eggertsdóttir, seinni kona Helga
heitins Jönssonar, er um hrið var verzl-
unarstjón, en síðast einn af starfsmönn-
um Landsbankans.
Sigridur heitin var dóttir Egger ts
heitins Btiem’s, sýslumanns.
13. des. síðasfcl. (1912) andaðist í Winni-
peg húsfrú Rannveig Jónsdóttir, kona
Þorsteins skálds Þor steinssonar.
Hún var fædd að Sandgerði á Mið-
nesi í G-ullbringusýslu 13. okt. 1888, og
var kippt burtu í byrjun lífsins, að heita
mátti
Rannveig sáluga var barn að aldri, er
hún fluttist til Yesfcurheims með foreldr-
um sínum.
22. des. síðastl. (1912) andaðist að
heimili sínu, Gvendarstöðum í Kinn í
Norður-Þmgeyjarsýslu Kristján Jóhannes-
son, er áður bjó að Laxamýri um hríð,
en síðar að Héðinshöfða, og loks að
Núpum.
Hann var fæddur að Breiðumýri í
Þingeyjarsýslu 14. ág. 1824, og var því
kominn háfct á níræðisaldur, er hann and-
aðist.
Foreldrar hansvoru: Jóhannes Krist-
jánsson og Sigurlawj Kristjánsdóttir, hjón,
er bjuggu að Breiðumýri, og var hann
því bróðir Sigutjóns á Laxamýri, föður
Jóhanns leikritaskálds.
Kvæntur var hann Þurídi Bjarna-
dóttur, er dáin var longu á undan hon-
um, — dó árið 1891.
Brugðu þau hjónin búi að Nápum
þjóðhátiðardaginn (1874), og dvöldu epfcir
það hjá börnum sínum. — En síðustu
tuttugu árin, eða þar um, var Kristján
þó sjálfs sín.
Kristján heitinn var dugandi maður,
og greindur vel.
Hann var og all-vel ern fram á ní-
ræðisaldurinn.
Dóttur-sonur hans er Jón Stefánsson,
„ Gj allarhorns “ -rits tj óri.
150
Patriek svaraði engu, en beit saman vörunum, og
var, sem eldur brynni eDn úr augum hans.
Filippus Harcourfc, er heyrt hafði einhvern ávænÍDg
af því, er Patrick sagði við Mary, tók npp þyhkjuria
fyrir hana
..Að hann skyldi láta þeita út. úr eér!u hugsaði heDD.
„Það sér ekki á, að hann sé sjúklingur lítilinennið!“
Lola ein keDndi alls engrar meðannkvunar, — gleymdi
nær dýrgripamissinum, þótti svo vænt um, hve hart Mary
"varð úti.
Lok? urðn þau ein eptir, Patriok og hún.
Filippus hafði flýtt sér brott, og farið, að leita að
móður sinni.
Hún sat, hlæjandi, og var að skrafa, og vissi alls
«igi, hvað gjöizt hafði.
Hann vék henni ögn afsíðis.
„Heyrðu, mamma!“ mælti hann. „Yil gjarna biðja
þig, að gera nokkuð fyrir mig! Það hefur verið framinn
þjófnaður! Jeg gett ekki í svipinn sagt þér allt, sem
gjörzt hefnr, nema hvað Patrick hefur hagað sér ílla við
Mary, — rekið hana blátt éfram á dyr! AUfc stafar þetta
•af því, að gimsteinum hefur verið stolið frá Lolu!“
„Hvað ætlastu ti), að jeg geri?“ spurði frú Har-
•ourt. „Yiltu, að hún komi heim með okkur? Það ætti
bún að gera! Mér sárnar þetta, hennar vegna! Hefur
Patriek reiðzt henni.
Filippus svaraði engu.
„Reyndu, að ná i Mary!“ mælti hann að eins.
„Það voru ósköp að sjá hana, er hún fór!“
„Jeg ter þá upp á herbergi hennar“, mælti frú
143
„Hún mun dafna, sem blóm“, hugsaði hann „Vesling
litla stúlkan! Hún hefur einatt verið þýðleg, og góð, þó
að lifið hafi verið henni gleðisnautt. — En bún verður
öll önnur, er við henni brosir gleðin, og gæfan!“
H<nn gekk nú fjær húsinu, og þófcti gaman, að vora
þar einn með allar — vonirnar sínar.
Hann gat eigi annað, en blyggðast sín, er hann
renndi huganum t»l Lolu, — blyggats síd fyrir það, hve
blíndur hann hefði getað verið.
Honum hafði fyrst þótfc það leiðinlegt, að móðir
hans ekyldi hafa boðið henni, en var nú, því sem næsfc,
farinn að verða henni þakklátur fyrir það.
Koma hennar hafðí opoað á honum augun, — gert
honum ljóst, hve heimskur hann hafði verið, að vera að
sjá eptir henni.
En tæki Mary bónorði hans vel, var hann uú allra
meina sinna bættur.
Lítið brosti þá við honum, — heiðríkt, og fagurt.
P.ifcrick gekk nú áfram, um graspallinn, unz hann
var kouiinu fyrir húshornið.
Graspallurinn náði enn lengra, og voru herbergi
hans, og gesta herbergi, þar upp undan.
Hann nam nú staðar í svip, og litaðist um, en
hrökk síðan við, því honum duldist eigi, að einhver kom
hlaupandi niður tröppurnar, eða riðið, sem lá alla leið
npp í gcstaherbergin.
Patrick datt strax í hug, að maðurinn væri flótra-
maður, sem eitthvað illt hefði aðhafsfc, og þótti því mið-
ur, að vera svo á sig kominn, að geta ekki elt hann.
Hann reyndi þó, að greiðka sporið, til þess að
geta orðið í vegi fyrir honum, og raeð því að tungl var