Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 31.01.1914, Qupperneq 8

16
þjoðviljinn:!
XXVIIL. 3. 4.
Magnusen á Skarði á Skarðströnd í Dala-
sýslu. — Foreldrar hennar voru: Jónas
skólakennari Guðmundsson, síðar prestur
að Staðarhrauni, og kona hans: Elinborg
Kristjánsdóttir, kammerráðs Magnusen’s
á Skarði, og var Kristín gipt móður-
bróður sínum.
10. des. síðastl. (1913) andaðist í ísa-
fjarðarkaupstað, húsfrú Hólmftídur big-
uidardóttir, tæpra 49 ára að aldri, fædd
19. des. 1864. — Hún var dóttir Sig-
urðar heitins Jónssonar, fangavarðar, og
giptist, árið 1889, eptirlifandi eiginmanni
sínum, Maríasi verzlunarmanni Guð-
mundssyni á Isafirði. — Börn þeirra eru
6 á lífi: Kristin, Gyða, Sigurður, María,
Jón og Hrefna.
Hún var gervilegur kvennmaður,
greind vel, og sópaði mjög að henni,
hvar sem hún sást, — dugnaðar-forkur
mesti, útsjónar- og ráðdeildar-söm, og
því mikil eptirsjá að lienni, frá mörgum
börnum.
Holskurður hafði verið gerður á
henni, á sjúkrahúsinu á ísafirði, tveim
dögum áður, en hún andaðist, og segir
- í blaðinu „Vestri“ —, að það muni
hafa verið hjarta-bilun, er varð henni
að bana.
Jarðarför hennar fór fram að Eyrar-
kirkju á ísafirði á fertugasta og níunda
fæðingardegi hennar, 19. des. síðastl., og
fylgdi henni fjölmenni til grafar.
FOTíÖÍÍNSTÉDl
dan^Ra smjörliki cr bcsf
Bi&jið um Ugunfcimar
J0m"„Tip-Top"„5valc" wWva"
Smjðrlikið fce^t frd:
Otto Mönsted
Köiipmörmahöfn og
• i Danmörku.
KCNUNGL. HIRP-VERKSMIBJA.
Bræðumir Cloétta
mæla með einnm viðurkenndu SjOlíólaðe-tegiiiMlixm, eem eingöngu era.

búnar til úr
BITSTJÓRl Oö EIGANDIí
(SkÚL
'i
HORODDSEN.
Prentsmiðja Þjóðviljans.
íínasta Kakaó, Sykri og Vanille.
Enn fremur Kakaópúlveri af beztu tegund. Agætir vitnisburðir'
frá efnafræðieranneóknarstofum.
57
hvarf eine og hún hafði horfið fyrrum, er eg sá hana
einn, og varð þá svo hræddur, sem fyr er að vikið.
En þá brosti veran eigi, ná gerði eitt, eða neitt,
annað, en að svipast um eptir einhverju, og barma sér.
Fraser iagði nú höndina á borðið, er næst honum
stóð, og grúfði sig niður, og sá eg, að hann skalf ailuc,
og ngtraði, eins og hann hefði fengið í sig alira vestu
köldu-flog.
Jeg sneri sneri mér undan, til þess að þurfa eigi
að horfa á hann.
Rétt á eptir, leit hann þó upp, studdi sig við stól-
bik, og mælti:
„Það var hann lang-afi m'inn!“
Þetta sagði hann blátt áfram, og i eðlilegum róm,
og vissi eg því, að hann var sér þess meðvitandi, að það
var satt, sem hann sagði.
„Hann var um tima póstmeistari hérna“, mælti
Fraser, „en sviptur embætti, sakaður um, að hafa dregið
eér peningabréf, sam aldrei kom fram“.
„Þetta er svarti bletturinn i ættinni“, mælti Fraser
ennfremur, „og þvi er eg æ vanur, að kveða svo að orði,
að eg sé þriðji maðurinn i ættinni, en — ef satt skal
segja —, þá er eg að vísu hinn fjórdi'1.
„Heima hjá mér er mynd af lang-afa minum“, mælti
Fraser enn fremur. „Hann er jafn líkur mér, eins og
hver vatnsdropinn likist öðrum, og mælt er og, að egsé
honutn líkur að lundareinkennum“.
„Líttu nú á“ — hélt Fraser enn átram máli sinu
—; „þessi er nú ástæðan til þess, að hann snýr sér til
min, og leitar liðsinnis mins, — leitar liðsinnis mins til
þeas að þvo af honum þann blettinn, er engan frið læt-
58
— • • ({ s* '
ur hann hafa í gröfinni! Þessa mun eg nú eg freistað
láta“.
Þetta sagði Fraser i svo ákveðnum róm, að eg gat-
alls eigi verið í minnsta vafa um það, að bonum væri
fyllsta alvörumál.
En þegar eg innti hann eptir, hvað hann ætlaði þ4
að gera, fór hann að eins að hlægja.
Sama hýran lýsti sér í augnsráði hans, sem í augna-
ráði lang-afa hans.
Hann benti á gólfið, eigs og vofan hafði gjört, og
svaraði síðan:
„Bréfið er auðvitað þarna undir gólfinu, — hlýtur
að hafa dottið ofan af borðinum, og farið niður um sprungo
á gólfinu“.
„Já, en þar sést nú að visu alls engin sprunga!“
svaraði eg.
„8vo getur þó hafa verið þá!“ mælti Fraser, mjög
stillilega. „Hún hefur horfið, er gert hefur verið við
gólfið! En bréfið hljótum við að fínna þar!“
Jeg einblindi á hann, — alveg forviða á þvi, hve
vis hann þóttist i sinni sök.
„Hvernig geturðu verið svona hárviss um þetta?“
spurði eg þvi, all-forviða.
„Af því að hann sagði mér, að svo væri“, svaraði
Fraser, og brosti. „Yið skildum hvor annan, jeg, og hann!“
Þó að aðfangadagskvöld jóla væri, og þvi brátt von.
frekari starfa, fórum við þó þegar, að losa um gólfborðin^,
til þess að svipast eptir þvi, er Fraser taldi vist, að hlyti.
að finnast.
Síðan fór hann, með töngum, að rannsaka staðinn,
þar sem bréfið virtist detta niður, og leið þá eigi á löngu,.