Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 15.10.1914, Blaðsíða 6

182
ÞJCÐVILJINN.
XXVIII., 51.-52.
Hinn heimstrægi, eini ekta
Kína-lífs-elexír
trá Waídemar Petersen / Kaupmannahötn,
fæst’hvarvetna á islandi og kostar að eins
2 kr. tiaskan.
Varið íyður á'eptirlíkingum. Gætið vel að lögvemdunarvörumerkinu: Kín-
verja jmeð glas í hendi og firmamerkinu: Waldemar Petersen, Frederikshavn,
Köbenhavn og á stútnum merkið: v,;.p- í grænu lakki.
Maður drukknar.
(Dettur Atbyrðis.)
Maður daít út a! strandforðabátnum „Col.
umbus11 að kvöldi 1. okt. þ. á.
Skiþið lá við bryggju i Seyðiafjarðarkaupstað,
er slysið bar að, og varð œaiininumjeigi bjargað.
Iðnskólinn á Seyðisfirði.
Iðnáðarmannaskólinn i Seyðisfjarðarkaupstað
befst 1. nóv. þ. á. og stendur alls yfir i sex
mánúði, þ. e. til aprílloka næstk.
Iðnaðarmenn fá kennsluna ókeypis, en aðra
kostar hún 6 kr.
Námsgreinarnar, sem kenndar eru i skólan-
um eru: Islenzka, danska, enska, stærðfræði,
Baga, landafræði, bókfærsla og teikning.
Prestskosning.
(Bergstaðaprestakall.)
Prestskosning er nýlega um garð gengin i
Bergstaðaprestakalli í Húnavatnsprófastsdæmi.
Þar voru tveir i kjöri: Björn Stefánsson (frá
Auðkúlu), er hlaut 75 atkyæði og síra Hafsteinn
Pétursson í Kaupmannahöfn, er fékk 31 atkv.
Hinn fyr greindi þvi löglega kosinn.
Málverkasýning
(á Seyðisfirði)
Málverkasýningu bélt” hr. Jóh. Kjarval á
Seyðifirði í sept. þ. á. j
Hr. Kjarval hefur fengið all-mikið loí áður i
enskum blöðum, og á að likindum all-mikla'fram-
tið fyrir höndum, sem málari, þó að eigi hafi Al-
þingi tekið fjárbænum hans, sem vænzt hafði
verið.
Úr Arnarfirði
(frá Bíldudal)
er „Þj6ðv.“ ritað 16. sept. þ. á.: „öóðtiðfrá
úlibyrjum til ágústloka, iáir rigningardagar,en
optast þykkviðri og logn. Nokkrir þerridagar
hafa komið, svo að hey og fiBkur komst vel
undan á þvi timabili. Spretta i lakar meðallagi.
Sláttur óviða byrjaður fyr en undir miðsumar.
Afli á þiiskipum með betra móti og mikii]
aflih.ér i firðinum á opna báta. Fiskverð er hér
13*/^ eyiir fyrir pundið upp úr salti (af ómæld-
um fiski), en verðið á hörðum fiski hefur enn
ekki verið gefið upp.
Furðu vel hefur ræst úr atvinnuleysinu sem
hér var í vor. Stöðug vinna við verslum H. B.
Stephensens, frá miðjum júnf.
íllar þóttu okkur striðsfréttirnar, einkum þar
sem kaupstaðurinn er alslaus af vörum, nema
kolum og dálitlu af salti. Hefur Hanneskaup-
maður Stephensen miðlað sem jafnast milli manua
þvi litla sem hann hafði af matvöru. Horfir þvi
til vandræða ef ekkert rætist úr. En nú er
mælt að von sé á vörum hingað um næstu helgi
með „Botníu“.
I. N.
Úr Norður-ísafjarðarsýslu.
Helztu tfðindin þaðan nú ný skeð: Afla-
brögð all-góð í Mið-Djúpinu seinni part septem-
bormánaðar þ. á., enda sfld nokkur i Skötufirði
— aflaðist þar í lagnet.
ílla látið af heyskapnum þar vestra, þ. e,
gekk seint að ná inn útheyjunum, vegna norðan-
áhlaups og fannfergju, er þar gorði, nokkru fyrir
leitirnar.
Sérstaklega sögð mikil brögð að fannfergjunni
i norður-hreppunum þremur (Snæfjalla- Grunna-
víkur- og Siéttu-hreppum), og segir í „Vestra",
að á sömum stöðum hafi þar verið farið á skfð-
um f fjallgöngur.
Reykjavík.
-- 15. okt. 1914.
Hægviðri framan af þ. m. og rigningar tölu-
verðar æ öðru hvoru.
Háskólinn var settur hór f bænim 1, þ. m-
(í Alþingishúsinu). — Bector háskólaus, Jón
prófessor Helgason, flutti þar ræðu, og nýju
84
„Já! Ofur-lítið sýnishorn er bréfið hpncar, sem
barst hingað í dag!“ mælti Morghan.
'„En hvernig látið þér, hr. Morghan tilfianingar yðar
boma í ljÓ9, ef einhver rebur sig óþyrmilega á yður,
eins og mélr varð { dag?tt mælti Windmuber í spaugi.
„Jeg þori að veðja um það að þér hafið æpt a eptir mér:
skilningslausi, gamli, asninn þinn!„
Tom Morghan játti því hreinskilnislega og svo al-
úðlega, að Windmuller gat eigi annað, en geðjast æ bet-
ur að honum, þó að Gío félli hann ílla í geð
Meðan er setið var að kvöldvorði röbbuðu menn
glaðlega og skemmtilega, sem menntuðum rnönnum er titt.
Gío varaðist, sem frekast var auðið að fetta fiDgur
út í hvert orðið sem Morghan sagði, enda tjáði hann sig
og mjög ástúðlegan, og var auðséð á öllu, að hann var
eigi að eins mjög vel menntaður maður, er skyn bar á
margt, heldur og maður sem kunni að haga sér mjög
kurteislega.
Frú Onesta var og að mun málhreifari en hún var
vön að vera, og leyndi það sér eigi að hún var eigi að
eins mjög fróð í bókmentasögu ítala og menningarþjóð-
anna yfirleitt, heldur gaf hún og í skyn að hún hefði
átt töluvert við skáldskap, í félagi nokkru í Rómaborg.
Windmuller duldist og eigi, að hún væri yfirleitt
mjög metnaðargjörn og vildi gjarna að á sér bæri.
Sjálfur kom hann svo fram sem hann átti að sér,
og dró sig þó fremur í hlé, lét af ásettu ráði bera sem
allra minnst á því, að hann væri hinum að nokkuru
leyti fremri
Að því er fornleifafræðina snertir, tjáði hann sig að
vísu sem lærdómsmann, er fær væri í flestan sjó, en tjáði
89
ir hans og barnabarn, höfðu heimsótt hanD, — bréf, sem.
var að sumu leyti þýðingarmeira.
I bréfiDU stóð:
„Faðir minn, sem fyrst var afar-gramur, út af gipt-
ingur Onestu, er nú loks farinn, að sætta sig við hana.
Hann gat auðvitað ekki tekið hana til síu, nema
maðurÍDn hennar fylgdist þá með, og bauð hann þeim
því báðum.
í Rómaborg bjuggu þau í berbergjum, er þau höfðu
tekið þar á leigu, og þágu þvi boðið feginsamlega.
Af hverju þau lifðu vissi enginn, því að ekki fékk
Onesta fé frá föður minum, þar sem honum var orðið
kalt í huga til hennar.
Líklega hafa þau notið hjálpar frá Mínellí greifa
frú. því Onesta átti ekki annað en móðurarfinn, sem lik-
lega hefur tæpast nægt, til að borga allt brúðarskrautið,
og hr. Morghan er mælt, að orðið hafi og félaus, er nán-
ustu ættmenni hans misstu snögglega aleigu sína.
En nú hefur föður minum geðjaat svo vel að hon-
um, sem þátt-talkanda i heimilis-skemmtununum, að hann
hefur að öllu sætt sig við giptinguna, þótt heimskuleg
væritt.
Enn fremur stóð í bréfinu:
„Onesta lítur enn vel út, þó að hún sé eldri en
jeg, og maðurinn hennar gæti verið sonurinn hennar.
Hann litur út, sem 18—20 ára unglingur.
Það var í fyrstu leitt fyrir mig, er Onesta kom
hÍDgað, af því ttð eg hafði áður en hún giptist, orðið að
skrifa henni, hvernig faðir minn leit á málið.
Það var þvi fyrst fremur þurrlegt mil i okkar, þó
að eg beint segði henni sem var, að eigi k*íði eg persónu-