Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 29.04.1915, Síða 4

G6
ÞJOÐVILJINN.
XXIX, 18.-19.
konungsvaldið, og gerir rád fyrh, ad
almennmgu) fái xidar, að mun bráðlega,
»sanna vitneskju um málid, eða — „vænt-
anlega ekki seinna en einhvern tíma í
í næstu viku“, eins og blaðið orðar það,
þ. e. þá í vikunni, sem nú stendur yfir.
En þetta verður þá — að vér teijum
oss mega fullyrða — eigi skilið á annan
hátt en þann, að einhver þehra þremenn-
inganna, er á konungsfund fóru, sé þess ]
þá albúinn, — náist samkomulag við !
konungs- og danska ráðherra-valdið, að í
þvi er einhverjar óverulegar og þó glöggv-
andi orðabreytingar á danska samninga-
uppkastinu snertir — að taka nú þegar
ráðherra-embættið að sér og stafesta
stjórnarskrána, þótt eigi fáist „fyrir-
vara“ siðasta Alþingis fullnægt.
Tíminn, sem liðinn er frá því „ísa-
fold“ (frá 21. apríl þ. á.) kom út, hefur
þá verið notaður til ad sima fram og
aptur al-Jeynilega milli Reykjavíkm og
Kaupmannahafnar um málid.
Vér, sem aðrir, bíðum þess nú með
óþreyju hvað verður.
Heyrt höfum vér þess getið, að í
dönsku blaði, er hmgað hafi borizt, sjáist,
ad í Danmörku sé »leyni-skjalidt, eða
danski „nýbræðingurinn", sem drepið er
á í þessu nr. blaðs vors, alls ekkert
launungannál.
Sjálfur höfum vér þó — því miður —
eigi venð svo heppinn, að ná í blaðið,
og getum því ekkert gagt um þetta frekar.
Hitt höfum vér á hinn bóginn sjálfur
séð í dönsku blaði, að þess er þar getið,
Vátryggið
eigur yðar (hús, húsgögn, vörur o. fl.)
fynr eldsvoða i brunabótafélaginu
„ General”
stofnsett 1885.
Aðal-umboðsmaður fyrir Island:
Sig. Thoroddsen
adjunkt.
Umboðsmaður fyrir Norður-Isafjarðar-
sýslu er Jón Hróbjar tsson verzlunarstjóri.
ad isl. »kongsgestirnir« fari nú heimmed
tilbod til flokksbrœdia sinna, — og komi
svo aptur til Kaupmannahafnar.
Þenna skilning leggur „Danskurinn“
þá í málið.
Christian konungur X.
vottar samhryggð sína.
Frá konungmum, Kristjáni X., barst
ráðherranum, hr. Sig. Eggerz, 26. apríl
þ. á. svo látandi símskeyti:
„Gerið svo vel að votta innileg-
ustu samhryggð mína, út af hinum
hryggilega atburði, er orðinn er í
Reykjavikurbæ.
Christian Rex.“
Fregnin um bruuann hefur borizt til
Kanpmannahafnar sunnudaginn 25. apríl,
og konungur þá þegar simað.
Itáðherra vottaði konungi þegar þakkir.
„Grnllfoss“ fagnað
í Reykjavík.
16. apríl þ. á. (1915) kom „Gullfoss“,
skip „Eimskipafélags Islands11, til Reykja-
víkur, kl. 9 f. h.
Daginn áður var símað frá Vestmanna-
eyjum, hvenær skipsins væri von, og
leigði stjórn Eimskipafélagsins þá botn-
verpinginn „íslending" til að fara á móti
„Gullfossi“, og bauð ráðherra, blaðamönn-
um, bankastjórum, ýmsum þingmönnum
o. fl. að fara með sér móti skipinu, til
að fagna komu þess.
Hinkraði „Gullfoss1, þá og ögn við
um morguninn, hér úti á flóanum, til
þess að koma eigi of snemma mn á höfn-
ina, og heilsuðu þeir, er á „íslendingi“
voru, „Gullfossi“ með níföidu húrra-hrópi,
er skipin mættust.
Garðar kaupmaður Gíslason og fjöldi
Reykvíkinga fóru og á móti „Gullfossi“
á vélbátnum „Hera“, og stigu menn síð-
an frá „íslendingi" og „Heru“ á „Gull-
foss“ og var því næst haldið sem leið
liggur inn á höfnina í Reykjavík og kom
þá enn fjöldi báta, fánum skreyttir og
fullir af fólki, móti „Gullfossi", auk þess
er bryggjurnar í höfuðstaðnum voru mjög
þétt skipaðar áhortendum.
172
Windmuller reyndi, með þessu, sem ella, að mýkja
hoDum sárinn.
„Hefði yður eigi geDgið annað til, en almenn for-
vitni“, mælti lækDÍrinD, „hefði eg þegar fyrir löngu bent
yður á dyrnar! En fýrst er nú það, að eg bauð yður
inn, og i öðru lagi er það, að það, sem á góma hefir
borið, hefði fyr eða síðar neytt yður á minn fund! Yðnr
var það mjög áríðandi, að fá að heyra skoðun mína!“
rMálinu er þá þanDÍg varið“, mælti læbnirinn enn
fremur. „Á hægrí hendi hafði frú Verder tvo gullhringi,
þ. e trúlofunarhrÍDgi þeirra hjónanna! Þeir voru báð-
ir eléttir, auðvelt, að taka þá af sér, og gátu ekki meitt!
Allt öðru máli var á hinn bóginn að gegna að þvi er
snerti höggormslagaða hringinn á vinstri hönd hennar!
Hann var eins faetur á fingrinum, eins og hann hefði
verið saumaður á haoD, eða á annan hátt testur! En
þó að jeg skyggndist hvívitna eptir meiðslum á hörund-
inu, lét eg mig þó engu skipta um hringinn! Mikið
gat eg verið blindur! Datt helst í hug, að hringurinn
væri að eins orðin of þröngur! En þar hlýtur ssnna
orsökin þó að felast! Vissu verð eg að fá! Jeg sæki
um leyfi til þess að líkið verði grafið upp!“
„Og fá þá það‘ sem eg kysi þó helzt, að Gío gæt:
verið laus við!“ svaraði Windmuller. „Eigum við ekki
lækni minn, að lofa hÍDum dánu, að hvíla í friði, og
hlifa þá þeim, sem iifandi eru? Hver veit, hverjar af-
leiðÍDgarnar kynnu að verða, — getur gizkað á hugar-
angrið, sem UDgfrúnni væri þá bakað, í stað þess að lo9a
hana við það? Væri virðing yðar, sem læknis, í hættu,
þyrði eg auðvitað eigi, að ráða frá því! En á hana hef-
ur eDginn raðið! Hefðuð þér getað bjargað Hfi frú Verd-
177
„Skynsamlega hugsað, aldrei þessu líkt!“ svaraði
Windmuller „En hvenær fer eimreiðin næst til Róma-
borgai?“
.Klukkan hálf-þrjú, og var mig því í meira lagi
farið að lengja eptir yður!“ svaraði Pfifforling ofur glað-
lega, og var sízt þá á honurn að sjá, að hann væri þreytt-
ur orðinn af biðÍDni.
Windmuller lét þó, sem hann hefði eigi heyrt glöggt
hvað hinn sagði, tók úrið upp úr vasa sínum, og mælti:
„Hálf-tvö — tíminn al-yfirfljótanlegur! En hvar
hafið þór fengið þenna skringilega búnið, sem þér eruð
kominn í?“
„Hjá Leví gamla í Ghetto, — borga tveggja líra*)
leigu daglega, og varð þó, að láta hann fá 30 lira, sem
handveðstryggingu!“ svaraði PfifferlÍDg, glaðlega. „Jeg
imvndaði mér —“
„ímynduðuð yður —“ mælti Windmuller með tals-
verðum þjósti.
„Jeg ímyndaði mér“, hélt Pfifferling áfram, eins
og ekkert hefði í skorizt, — ímyndaði mér, að bæmi
jeg í vana-búningDUm mínum þ. e. ekki í einkennisbún-
ingi, til gistihússins, þar sem þér byggjuð, þá gæti yður
komið það ílla, þar sem fólkið á gistihúsinu færi þá ef
til vill, að stÍDga saman nefjum um það, hvers kyns
fólk það væri, sem próíessorinn leggði lag sitt við!“
„En þegar jeg kom, sem einkennis-búinn herbergis-
þjónn prófessorsins sjálfs“. mælti Pfifferling enn íremur.
„Þá er mér óefað leyft, að vera í herhergjum yðar. þó
*) ítalsknr liri er 70—72 aurar, þ. e. jafn gildir tfðast ein-
um franka.