Lögberg - 12.02.1890, Blaðsíða 5

LÖGBERG," MIDVIKUDAGINN 12. FEBRÚAR 1S90
5
í Frakklandi eru menn, sem
blóta, og aðrir menn, sem syngja
sálma. Hvergi nema meðal Engil-
Saxa eru menn, sem gera hvor-
tveggja með jafnmikilli ánægju.
í hvaða landi, öðru en Ameríku,
mundi önnur eins sacra <reta £reni>'-
ið eins og sft sem nft skal greina?
Sft saga einkennir meir Ameríku-
menn heldur en nokkur önnur saga,
sem jeg heyrði í Bandaríkjunum..
f smábæ einum í Kentucky
liafði njfr prestur verið ráðinn til
safnaðar eins. Jafnskjótt og liann
yar tekinn við embætti slnii, fór
bann að pryða kirkjuna með skraut-
^ega lituðutn gluggarftðum. Ýms-
u'n sóknarbörnum lians f>ótti Jjetta
*skyggilegt, og Jjau hjeldu að nyi
presturinn mundi hafa tillmeiging
til að gera söfnuð sinn kapólskan.
Fundur var haldinn, og Jjar var
sampykkt að senda menn á fund
firests, til Jjess að skora á hann að
gera grein fyrir J>essu háttalagi sínu
°g biðja liann að taka burt aptur
þessar hneykslanlegu rftður.
Fyrir sendinefndinni var gamall
maður, sein íhneigðist að prespyt-
erianskri trúarstefnu, ocr sein var al-
þekktur að pví í bænum að lifa strang-
dyggðugu lífi. Hann lióf mál sitt
með pví að ávarjia jirestinn á pessa
leið :
„Við komum til yðar til pess
að biðja vður að taka máluðu rftðurn-
ar ftr kirkjunni okkar svo fljótt sem
mögulegt verður. Við erum ein-
faldir almúgamenn ; ljós guðs er
fullgott handa okkur, og við kær-
um okkur ekki um að pað sje lok-
að ftti með öllu Jvessu mvndaverki—“
Maðurinn hafði búið sig undir
að Iialda fallega ræðu, og hann
ætlaði að láta jirestinn hafa hana
allasaman. En jirestur fór að verða
Óþolininóður og tók fram í fyrir
honum :
„Fyrirgefið f>jer, Jnið er ekki
laust við að f>jer talið nokkuð borg-
inmannlega ; liver eruð J>jer, iná jeg
sjiyrja ? “
„Hver jeg er ? “ át fratnsögu-
maður ejitir lionutn, „jeg er Jesú
Krists auðmjúkur og lítilsigldur ejit-
irbreytandi, pað er pað setn jeg er,
en ltver ert þiý, d----n Jjinn ? “
*
Maður parf ekki að fara langt,
jafnvel ekki burt af austurströnd
Ameríku, til Jjess að verða var við
muninn á Jieim anda sem ríkir í
hinum yinsu bæjutn, sent eru pó
rjett að segja ltver hjá öðrum.
í New York t. d.—jeg á ekki
vtð pann flokk ínanna, sem fæst við
og lætur sjer annt um bókmentir—
I New York eru pað jteningar, sem
ljftka ttjtji fyrir pjer öllum dyritm;
í Boston er pað lærdómur ; í Phila-
delphiu og Virginíu er pað ættbálk-
ur pinn. í>ess vegna er J>að, að ef
Jjft villt komast áfram, ]>á skaltu
láta bera á dollurum Jtiitum í New
York, hæfileikum Jiinunt í Boston,
og forfeðrum pínum í Philadelphíu
og Richmond.
-*
Á pjóðernis-einkunn Ameríku-
manna er barnaleg hlið, setn rnikið
ber á. A ntinna en öld ltafa peir
stikað frant úr öllum pjóðum ltins
gamla heitns ; peir eru st.eiiihissa á
gerðum síntim, og peim fer líkt og
börnum, sétn halda á fallegu leik-
fangi, sent pau sjálf ltafa bftið til.
„r.itið ]>ið á“, segja J>eir, „lítið pið
bara á ; er pa'ð ekki ljómandi ? “
Og J>að er ekki J>ví að levna, ltver
sem litur á pað lileypidóinalaust,
hann hlytur að sjá, að pað er beint
og blátt áfratn dæmalaust, sem peir
hafa til leiðar komið.
Amertku-mönnum J>ykir vænt
utn fagurgala, og jeg Iteld, að J>eir
taki sjer mjög nærri fttásetningar.
I>eir hafa enn ekki náð sjer eptir
Anverican JYotex ejitir Charles Dickens
nje fttásetningar Mrs. Trollojies, sem
eru pó enn eldri.
Naumast hefur fttlendingur stig-
ið fæti sínum á land í Bandaríkj-
unum, fyrr en peir sjtyrja ltann,
hvernig honum lítist á landið. Níu
ittenn af hverjum tiu, sem pft átt
tal við, mon sj>yrja J>ig að J>essum
J>remur sjiurninguin :
1. „Er petta í fyrsta skipti sem
J>jer ltafið komið til Ameríku ? “
2. „Hvað hafið J>jer verið ltjer
lengi ? “
3. „Hvernig kunnið pjer við
okkar land ?“
Til eru og peir menn, sem eru
enn forvitnari, og bíða ekki ejitir
j>ví að ntaður konti með að sjiyrja um
skoðun manns á Ameríku.
Jeg var alveg ny-stiginn á skij>-
ið Germanic í Liverjiool, pegar veit-
ingamaðurinn á skipinu fjekk ntjer
brjef frá New York. Jeg braut pað
upp og las :
„Kæri lterra — Gætuð pjer á
sjóferðinni skrifað fyrir mig grein
utn Bandaríkin. Mjer ]>ætti vænt
ttiu að fá skoðanir vðar viðvíkjandi
Ameríku og • Ameríku-mönnum, eins
og pær eru nft, áður en pjer kom-
ið hingað, til pess að geta gefið
]>ær út í blaði mínu jafnskjótt og
[>jer komið'1.
Jeg lteld ekki að J>að sje neitt
kjajitæði pó jeg segi að undir bjef-
inu stóð nafn hins ástúðlega og
gáfaða ritstjóra blaðsins Critic, bezta
bókmenntablaðsins í Bandaríkjunum.
Jeg hafði heyrt að ökumaður-
inn sem kevrir mann frá skijiakví-
unutn til liótellsins, spyrji mann,
pegar hann ojnti hurðina á vagn-
inum : Well, sir, og hvernig lízt
vður svo á Aitteríku ?“ En að sjiyrja
mig í Liverjiool um mínar fyrirfrant-
fengnu skoðanir á Ameríku og
Ameriku-mönnum — pað tók fratn
öllu pví sem jeg hafði lieyrt um
J>etta efni.
*
Enskur eða franskur maður sj>yr
aldrei, ltvaða álit tnaður ltafi á Eng-
landi eða Frakklandi. Sannleikur-
inn er sá, að peim stendur báðutn
ltjer um bil eða alveg á saina unt
skoðanir útlendinga. Franski maður-
inn efast ekki tttn, að sitt land sje
óviðjafnanlegt. Fari liann á annað
borð að minnast á J>að atriði, J>á er
pað í pví skyni að samgleðjast ftt-
lendingnum út af ]>ví að hanu skuli
rera J>angað komiiitt.
Englendingurinn gerir minna
veður ftt af slnu landi. Með sinni
ergjandi stillingu er hann afdrátt-
arlaust sannfærður um að England
standi frarnar öllum löndum heims-
ins, oo- að Itvcr einasti maður kann-
ist við pað, og honuni- kemur al-
drei til ltugar að sjiyrja neinn út-
lending um hans skoðun á pví atriði.
Ef einhver segði honum, að Eng-
land væri ekki fremst allra J>jóða,
pá mundi honum pvkja pað svo
hlægilegt, svo skrítið, svo hjákát-
legt, að hann gæti ekki fengið af
sjer að pykkjast við pað. Hann
mundi kenna í brjósti uin manninn,
og svo yrði ekki meira úr pví.
(Meira.
^avibíiiminð

eptir ó d ý r u m
STÍGVJELUM og SKÓM, KOFF-
ORTUM og TÖSKUJ/, VETZ-
INGUM og MOCKASINS.
GEO. RYAN,
492 Main St.
MITCHELL BRUG CO.
— STÓRSALA Á —
Iijfjitm og patcnt-mciictiitin
Winnipeg, Man.
Einu agentarnir fyrir hið niikla norður-
ameríkanska heilsumeðal, sem læknar h ó s t a
k v e f, and jtrengsli, b r o n c h i t i s.
Jaddleysi, ‘hæsiog sárindi íkverk-
u m.
Cirays síróp íír kvodu ór
raudu greni.
Er til sölu hjá öllum alminnilegum
A pó le k u r u m og s vei ta-k aupm ö nnum
GRAYS SÍRÓP læknar verstu tegundir af
, , hósta og kvefi.
GRAYS SIROP læknar hálssárindi og hæsi,
GRAYS SiRoP gefur Jcgar í stað ijetti
, , bronchitis.
GRAYS SÍROP er helsta meðalið við
andþrengslum.
GRAYS SÍRÓP læknar barnavciki og
, , kíghósta.
GRAYS SÍROP er ágætt mcðal við tæringu.
GRAYS SIRÓP á við öllum veikindum í
, .ltálsi, lungum og brjósti.
GRAYS SIRÓP er betra en nokkuð annað
meðal gegn öllum ofannefnd-
um sjúkdómum.
Verd 25 cents.
Við óskum að eiga viðskipti við yður.
INNFLUTNINGUR.
í pví skyni að flvta sem mest að’ mögulee't er fyrir pví að
auðu löndin í
MANITOBA FYLKI
byggist, óskar undirritaður eptir aðstoð við að útbreiða upplýsingar
viðvíkjandi landinu frá öllum sveitastiörnum og íbúurn fylkisins,
sem liafa hug á að fá vini sína til að setjast bjcr að. þessar upp-
lýsingar fá menn, ef nteitn snúa sjcr. til stjórnardeildar innllutn-
ngsmálanna.
Látið vini yðar fá vitneskju um hina
MIKLU KOSTI FYLKISINS.
Augnamið stjórnarinnur er meö öllum leytilegum meðulum að
draga SJERSTAKLEGA að fólk,
SEM LEGGUR STUND Á AKURYRKJU,
og sem lagt geti sinn skerf til að byggja fylkið uj>j), jafnframt pvi
sem pað tryggir sjálfu sjer pægileg heimili. Ekkert land getur tck-
ði pessu fylki fram að
LANDGÆDUM.
Mcð
HINNI MIKLU JÁRNBRAUTA-VIDBÓT,
sem mcnn bráðum yerða aðnjótandi, opnast nú
ÍkJflSIMBiSTl MLEPII-SVÆDI
og verða hin góðu lönd par til sölu með
VÆGU VERDI 00
AUDVELDUM BORGUNAR-SKILIVIÁLUM.
Aldrei getur orðið of kröptuglega brýnt fyrir mönnum, sem
cru að streyma inn í fylkið, hve mikill hagur er við að setjast að
í slíkum hjeruðum, í stað pess að fara til fjarlægari staða langt
fi'á járnbrautum.
THOS. GREENWAY
ráðhcrra akuryrkju- og innflutningsmála.
WlNNIPEG, MANITOBA.
4flcðtu b 0rubnvqbintav
AE HUÍ iMAl RL.EDDUM OG ÓKL.EDDUM,
TÖFRA-LIKTOI.
ALBTMS, BUNDIN í SILKIFLÖJEL EDA LEDUR,
SI’ERILKASSAR. MED SILKIFLÖJELI, LEDRI, EI)A OXYDEAUDU SILFRI
ódvrari^n^judóiurstaSar^annars^staSar^J^iænmm
SÖMULEIDIS SKÖLAlt.EKIIR, BIBLÍTR. OG BENABÆKI!R.
Fariö til
ALEX. TAYLOR,
472 MAIN STR.
LJÓSMYNDARAR.
McWilliam Str. West, Winnpieg, ft]an
Eini ljósmyndastaðurinn í h œn
sem lslendingur vinnur á.
SPYRJID
EPTIR VERDI Á ALLSKONAR
CRIPAFÖDRI or IIVEITIMJÖLI
,n a. horninu á King St. og Market Squnre.
Þið fáið ómakið horgað ef þið tiljið.
Gísli Ólafsson.
161
annað 611 furðað sig á |>ví, að uokkur Uerður mála-
færslumaður skuli vera til, sem fengizt hafl til að
tefja fyrir rjettlnum með öðru eins máli eins og því
sem hnnn hafði nú verið að lilusta á“. Það var auð-
sjeð að |>essi kunningi James lrafði ekki fengizt til
t>ess, og hafði komið af sjer ábyrgðinni, en haldið
sjálfur borganinni. Yið annað tækifæri var James staddur
í erfðamála rjettinum, og þá kom til tans solieitor, ■—bein-
línis reglulegur solicitor—og bað liann að bera fram
fá umsóku við rjettinn, aö aðskilið yröi mál tveggja
málsaðila, sem höfðu átt sameiginlegt mál. Þessti um-
sókn bar haun upp, og málið vnr aðskilið eins og um
var beðið; en |>egar liann sneri sjer við, var solicitor-
inn horflnn, og James sá hann aldrei framar, nje held-
ui' |>au tvö pund sem honum báru fyrir viðvikið. En
málavaxta-skjalinu hjelt liann engu að síður eptir, og
upp frá fiessu fór hann að flækjast stöðugt í rjettin-
um, sumpart í þeirri von, að sjá þennan solicitor ein-
hvern tíma aptur, og sumpart í |>ví skyni að hann
kynni að lá eitthvaö að starfa, )>ó að honum vieri ó-
ijóst, hvernig )>að ætti að verða.
Nú hafði Eustace opt, þegar hann var í setustofu
heirra Shortanna í leiguhtísinu við ströndina, heyrt mála-
færsluir.anninn James tala af lærdómi mikiiim um erfða-
múl, 0g þess vegna sneri hann sjer til hans, eins og
eðlilegt var, í l-essu nýja vandamáli sinu. Hann virsi,
1‘ýar skrifstofa lians var í Pump-eourt, og hann flýtti
«Jer því þangaA og þegar hann var þangað kominn, var
°kið upp fyru" honum af ósköp litlu barni, sem auð-
sjaanlega hafði það ábyrgðarmikla starf á hendi að
'era skrifari hjá Mr. James Sliort og nokkrum öðrum
lærðuni lierrum, sem ncfndir voru á hurðinni.
bm leið og barnið opnaði dyrnar, virti það Eustace
-fynr sjer með svo yflrnátttírlegum skarpleik, að Eustuce
160
skyldi taka hvora atvinnuna fyrir sig. Það sem fyrir
þeim vakti var auðvifeið það, að þeir mundu á þenmm
hátt geta greitt hvor fyrir öðrum. John átti að koma
málunum í hendur James, og frægð James átti að
kasta ljóma sínum yflr John. Þá langaði í stuttu máli
til að koma því svo fyrir, að málafærslu-fjelagsskapur
þeirra yrði í alla staði fyrirmynd, og Jolin leigði sjer
herbergi ásamt öðruin ungum og upprennundi solicitor
í verzlunarhluta borgarinnar, en James settist að í
Pump-court'. En svo komust þeir ekki lengra, því John
fjekk ekkert að gera, og gat því, eins og nærri má
geta, ekki látið James fá neitt að gera. Og þannig
hafði það gengið svo í þrjtí ár, að hvorugum tvíbur-
anna þótti lögfræðin eins ábatasfim, eins og þeir höfðit
gert sjer í hugarlund. Árangurslaust sat John og and-
varpaði í verzlunarparti bæjarins. Skjólstæðingarnir voru
fáir og langt milli þeirra—svo fáir, að hann gat naum-
ast borgað htísaleiguna með því sem hann fjekk frá
þeim. Og árangurslaust reikaði James, klæddur eptir
öllum ktínstarinnar reglum, líkt og sá vondi, frá ein-
um rjettinum til annars, leitandi að þeim er hann
fengi upp svelgt. Einstaka sinnum veittist honum stí
ánægja að taka við af öðrum málafærslumanni, sem
þurfti að bregða sjer burt, og það býðir það að gera
verk annars manns fyrir ekkert. Einu sinni vildi )>að
líka til, að maður, sem hann rjett þekkti fvrir annnn.
kom til lians þjótandi, stakk biaði með málavöxtum
á í hendina á honum, liað liann að flytja inálið fyrir
sig, og sagði honum að l>að mund: hráðum verða tek-
ið fyrir, og að það væri ekkert í því — „alls ekkert“.
Naumast hafði James vesalingurinn brotizt fram tír að
lesa málavöxtuna yfir, þegar málið var tekið fyrir, og
v>að nægir að geta þess, að við lok þess leit dómariun
á hanu mildilega fyrir ofan glerauguu sín, og „gat ekki
157
Ágtísta leit gráu augunum hægt og liægt upp, |>ang-
að til þau liorfðust. í augu, og litín leit á liann eius
og htín væri að grandskoða sjálfa sálina í lionum.
Eustace hefur enn ekki gleymt því langa, yndislega
augnatilliti.
Hann sagði ekkert frekar, og htín gat ekki heldur neitt
sagt; en einhvern veginn drógust þau allt af nær og
nær hvort öðru, þangað til handleggirnir á lionum Voru
komnir utan um hana, og varir hans fast að hennar
vörum. Þau, sem nú eru svo sæl, munu komast að
raun um það, að l>að er fagnaður til í liflnu (fyrir þá
sem eru góðir og efnaðir), en að enginn fagnaður er
jafn-hreinn og jafn-aiger eins og sá sem þeim hlotu-
aðist nú fyrsti kossinn, sem gefinn er af sannri og
eiulægri ást.
Skömmu siðar koin þjónninn atleitlega hastarlega inn,
og sá þau Ágústu og Eustace, annað þeirriv mjóg rjótt
og hitt mjög fölt, standa iskyggilega nálægt hvort öðru.
Eu hanu var vel uppalinn þjónn og reyndur maður,
sem hafði sjeð mikið og getið sjer til um enn fleira;
og það vnr sakleysissvipur á anillitinu á lionum, eins
og á nýfæddu barni.
Iljett í þvi bili kom Lndy Holmhurst líka uptur
inn og leit til þeirra skrítllega. Lady Holmliurst hafði
Hka nokkra reynslu, eins og þjónninn hennar.
„Viljið þið ekki konia inn í samkvæmissalinn?11
sagði hún. Og þau gerðu |>að, og voru nokkuð sauð-
arleg ásýndum.
Og |>ar dró Eustaco ekki dulur á neitt, lieldur
sagði að þau væru trúiofuð. Og þó að þetta vœri nú
nokkuð djarflega sagt, l>ar senv lvvorugt þeirra lvafði
minnzt á trúlofun með einu orði, þá stóð Ágústa þar
og har ekki á móti því með einu orði.
„Jæja Mr. Meeson“, sagði Lady líolmhurst, „jeg