Lögberg - 21.03.1895, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FTMMTUDAGINN 21. MARZ 1S95.
Hvað rnig sriertir er honum velkomið
að koma með allar xutinar sögur, j
Heimíkringlu ritstjórinn stókk
uppá nef sitt í bJaðinu,sem kom út 15.
p. m., út a' pvf, að jeg, pegar jeg
tók við ritstjóin Lögbergs, gat pess,
að pvi hefði verið haldið fram af viss-
um mönnum, pegar Lögberg var
stofnað fyiir meir en 7 árum, að blað-
ið væri stofnað í peim tilgangi að
drepa Hkr. Eins og allir sanngjarnir
menn hljóta að sjá, sagði jeg petta
ekki til pess að meiða Hkr., ritstjóra
hennar nje neinn anrian, heldur gat
pess til að s/na, að skoðanir margra
hefðu á peim árum verið rangar hvað
pað snerti, hvort tvö íslenzk frjettu-
blöð gætu prifist hjer. En ritstjóra
Hkr. hefur póknast að taka petta öðru-
v.'si, og notar tækifærið til pesn að
reyna að hefna sín á mjer með pví,
að birta kafla úr prívatbrjefi, sem jeg
á að hafa skrifað einhverjum kunn-
ingja mínum, en hann ineð einhverjn
móti — ærlegu eða óærlegu — náði
í. Með brjefkaflanum ætlar ritstjór-
inn að sanna, að tilgangurinn hafi
verið að drepa Hkr., en pað vill svo
óbeppilega til, að petti er hvergi
sagt í brjefkaflanum. I>að er pvert á
móti gefið í skyn, að hftn muni verða
sjálfdauð í höndunum á Mr. Ander-
son, enda var petta ekki óeðlileg til-
gáta, pví ef blaðið ekki hafði dáið í
höndunum á honum áður, pá hafði
pað að minnsta kosti legið í dái.
Adt sem sanngjarnir menn geta feng-
ið út úr brjefkatíanum er pað, að jeg
skora á kunuingja mína að vinna að
pví, að útbreiða Lögberg;og meðpvi
að flestallir íslendingar hjer í land-
inu, sem á anuað borð voru líklegir til
að kaupa islenzkt blað, keyptu Hkr.
(-iða peim að minnsta kosti var sent
blaðið), pá bjóst jeg við, að til pess
að Lögberg gæti fengið sinn hlut af
fdenzkum kaupendum, pávrðumarg-
ir Hkr.-kaupendur að segj i blaðinu
upp, pví jeg bjóst ekki við að margir
mundu kaupa bæði blöðin, enda gera
fáir pað pann dag í dag. Að hinu
leytinu var illur kurr í mörgum út af
pví, hvernig Hkr. hafði verið, sjer í
lagi undir ritstjórn Andersons, sem
stofnaði blaðið með fje frá Ottaiva-
stjórninni, og ætlaði alla að kæfa í
inoldviðri.
í stað pess að pykkjast við ritstj.
Ilkr. út af að prenta brjeflcaflann, pá
væri jeg honum pakklátur fyrir pað ef
jegekki vissi, að hann hefur gert pað
í ill'im tilgangi. Brjefkaflinn sjfnir,
Jivaða ókjör við Vestur-íslendingar
áttum við að búa urulir Htims-
luin'llu einveldinii- I>að er ó-
liætt að segja að pað, sem tekið er
fram í pá átt í brjefkaflanum, er berg-
mál af skoðunum fjölda íslendinga
lijer I laudinu á peim dögum.
Ritstjóri Hkr. er að dylvja um,
að hann liafi fieiri gamlar sögur.
gamlar og nyjar, sein hann kann, en
iycrasögur leyfi jeg mjer að afbiðja,
og geymi mjer rjett til að mótmæla
peim.
• SlGTli. JÓNASSOX.
Ui>i> á líí' og tlan'd’a.
Hvkiinig konu C. P. R. u.ións vaii
II.IAKGAi).
í rúminu og ósjálfbjarga mánuðum
saman — 1275 eytt í meðalakaup
til einkis. — Dauðinn fyrir dyr-
um. — En eptir allt saroan hef-
ur liún nú fengið lieilsu og
krapta aptur.
Eptir Owen Sound Times.
Siðastl. haust, pegar The Times
skyrði frá hinni yfirnáttúrlegu lækn-
ingu Mr. Wm. Belrose, fyrir nautn
Dr. Williams' Pink Pills, pá höfðum
vjer enga hugmynd um að vort hlut-
skipti yrði að segja frá annari enn
undraverðari lækning. Pað tem vjer
eigum við, er lækning Mrs. John C.
Monnell, sem hefur öðlast heilsu sína
aptur fyrir nautn pessara makalausu,
makalausu sendiboða heilsunnar.
Fregnriti Times Jiitti Mrs. Monnell,
við dyrnar á húsi hennar og voru allar
hreifingar liennar hinar frísklegustu,
pó enn sæust menjar pjáninganna, er
hún hafði liðið. Með augsynilegri
pakklætistilfinning sarrði Mr. Monnell
frá lækningu konu siiniar sem fylgir:
Jeg hef verið í pjónustu C. P. R.
fjelagsins að Toronto Junction æði
tíma. í ágúst í fyrra, stuttu eptir
barnsburð, fjekk kona mín köldu og
leidii af pví einkennilegan sjúkdóm í
öurum fætinum. Þetta frjetti jeg
pegar jeg kom heim úr vinnu um
kveldið. Sótti jeg pá læknir og kom
hann morgunínn eptir ogreyndi hann
allt sem hann mátti, til að aptra bólg
unni, on pað kom fyrir ekki; fóturinu
hjelt áfram að bólgna og varð marg-
falt stærri en eðlilegt var. Fleiri
læknar voru fengnir, en pað eina hug-
hreystandi svar, sem jeg fjekk, var
pað, að peir væru að gera allt sem í
peirra valdi stæði. Vatnskerald mik-
ið var rekið saman inni í lierberginu
og teigleðurpípa margvafin utan um
fótinn fyrir ofan hnje og eptir henni
látinn falla látlausstraumur af ísköldu
vatni, sem átti bæði að verja bólgunni
og lina pjáningarnar. Gat var rist á
hörundið og pípa leidd eptir holdinu
frá lærinu og niður að ökla, í peirri
von að bún bæri burt gröft og vessa,
er saman drógst f holdinu. í 5 langa
mánuði sat jeg kvíðafullur og horfði
á petta og honu mína, sero ekki gat
hreyft sig í rúminu. Að peim tíma
liðnum var búið um hana í stólogpar
sat hún í prjá mánuði. Ekki nóg
með petta: Dauði liljóp einnig í
holdið, og stóð pá yfir stríð milli lífs
og dauða svo vikum skipti. Um síðir
uppgáfust læknarnir og sögðu einu
lifsvonina að flytja hana á sjúkrahús-
ið. Hún pveaneitaði að fara pangað.
Hún sagðist heldur vilja deyja meðal
barna sinna, ef pað ætti fyrir sjer að
iiggja í petta skiptið. Degar petta
var poldi hún ekki að fóturinn suerti
gólfið. Þegar hún var við heilsu var
iíkamspyngd hennar 135 pund, en svo
hafði sjúkdómur hennar telgt af henni
holdin, að nú vigtaði liún að eir.s 70
pund, hafði tapað Ö5 pundum á fimm
mánuðum. Fyrir allra augum var
svo sem ekkert annað að gera en að
bíða eptir endanum. Allt til pessa
höfðu rnjer aldrei dottið Dr. Williams
l’ink Pills for Pale People í hug,
pangað til einu sinni að injer varð lit
ið á auglysinguna og ásetti jeg mjer
að pegar að reyna pær. Detta var
fyrir tveimur mánuðum, rjett um pað
leyti, er jeg flutti hingað frá Toronto
Juuction.
Degar bjer var komið tók Mrs.
Monnell við sögunni og staðfcsti allt,
sem maður hennar hafði sagt viðvíkj-
andi pessari , undraverðu Íækningu.
Svo bætti hún pessu við: „Eptir að
hafa brúkað upp úr nokkrum öskjum
gat jeg gengið við hækjur, en eptir
stutta stund kastaði jeg peim og get
nú gert öll mín húsverk. Sárið á fæt-
inum á mjer er nú algróið og taug-
arnar, sem pessi ógnaraun kippti úr
skorðum eru nú komnar í eðlilegar
stellingar. Og til pess að syna hve
virkilegur batinn er, er mjer ánægja
að lysa yflr pví, að jeg hef nú aptur
náð minni eðlilegu líkatnspyngd og
fimm pundum betur. Nú vigta jeg
L40 pund.“
„Yið eyddum $275 í lækninga
tilraunir allskonar og til einkis, áður
en jeg fór að kaupa pillurnar,“ sðgði
pá Mr. Monnell, „og getur mjer ekki
annað en synst yfirnáttúrlegt, að kona
min, sem fyrir avo fáum mánuðum
var álitin við dauðans dyr, er pannig
búin að fá heilsuna aptur fyrir nautn
pessa undraverða meðals.“ Og fregn-
ritinn var á sama máli.
Mr. Monneli er einn af skrifstofu-
pjónum C. P. R. fjelaorains hjer í
bænum og er ætið tilbúinn að segja
frá pessari undraverðu meinabót. En
svo eru vitni að pessu í hundraða tali
bæði í Owen Sound og Toronto Junc-
tion, par sem hjónin bjuggu til pg*s
fyrir tveimur mánuðum síðan.
Dr. Mrilliams Pink Pills eru
sjerlega góðar fyrir kvennfólk. E>ær
bygwja app líkamann með pví áð bæta
blóðið, Styrkja taugakerfið og útryma
pessum sjúkdómum sem eru svo pjá-
andi fyrir margt kvennfólk, bæði
ungt og gamalt. Svimi, hjartveiki,
höfuðverk og taugaveiklun láta fljót-
lega undan pessu meðali. Þær hafa
pað í sjer sem læknar pá sjúk
dóma soin koma af skemmdu blóði
eða af taugaveiklun, svo sem liðagigt
fluggigt, aflleysi, höfuðverk, og nið-
urdrátt, afleiðingar af La-grippe,
o. s. frv. A karlmönnum Jækna pær
preytu sem orsakast af ofinikilli and-
legri áreynslu eða óhófi af hvaða tagi
sem er.
Dr. Williams Piuk Pills erubún-
ar til af Dr. Williams Medical Co.,
Brcckville, Ont., og Schenectady, N.
Y., og eru seldar í öskjum, (aldrei í
tylfta-tali eða hundraðatali), fyrir 5(Ic
askjan, eða ö öskjur fyrir $2,50, og
má fá pær hjá öllum lyfsölum, eða
með pósti frá Dr. Williams Medical
Co.; frá hvorum staðnum sem menn
vilja heldur.
ASSESSMEfíT SYSTEM. N}UTUAL PRINCIPLE.
ef iir á fyrra helmin^i yflrstandandi árs tekið lífsábyrgfS upp á nærii ÞIi.JÁTlU Oö
ÁTTA MILLIÓNIK. Nærri NÍU MILLJONUM meira en á suma tímabili S fyrra,
Viðiagasjóður fjelagsins er nú meira en lijllf fjórda, Illillión clollars.
AUlrei hefur |.uð fjelag gert eins mikið og nú. Ilagur þess aldrei staðið eins vel
Ekkert lifsábyrgðarfjelag er nú í eins miklu áliti. Ekkcrt slíkt fjeltg hefur
komið sjer eins vel á meðal hinna skarpskygnustu íslendiilga. Yfir nnd af
þeim hefur uú tekið ábyrgð í því, Margar Jnisundir hefur það nú allareiðu greitt
íslending m, Allar rjettar dánarkröfur greiðir það fljótt og skilvislega.
Uppiýsingar um þetta fjelag geta menn fengið hjá
W. Ií- PAIILSON, Winnipeg, P. S BARDAL. Akra,
Gen. Agent Man. & N. W. T. Gen. Agent N. & S. Dak. & Minu.
A. 11. McNICIIOL,
McIntyre Bi.’k, Winnipeo,
Gen. Manaoeb fyrir Manitoba. N. W. Terr., B. C., &c.
bessar myndir
ílafurmagxxsbeltum 30r* Öweus5
sem lækna
Lang’varandi s.júkdóiiia tugakcrfisins.
Reyndi mökg belti, en batnaði eiíki fykkne HANN FJElvK belti
fká Dr. Owen.
Dr. A. Owen. Norcross, Minn., 12. janúar 1894.
Eins og pjer munið, pá keypti jeg fyrir tveim árum belti nr. 4 af yður,
og sendi yður nú mitt innilegasta pakklæti. Jeg kvaldist í mörg ár af gigt
og jeg hafði pegar reynt tvö rafurmagnsbelti frá öðrum verksmiðjum, en
mjer batnaði ekkert, par til jeg loksins ásetti mjer að reyna einnig belti frá
Dr. Owen, og frá peim tíma hefur mjer batnað dag frá degi. Jeg ráðlegg
hverjum peitn beltin sem líða af gigt.
Louis Anderson.
Fann IÍVÍI.1) iivorki nótt njis nýtan dag, en iiei.ti Dk. Owens
I.ÆKNAÐI ÍIANN.
Dr. A. Owen. Thor, la, 29. nóv. 1893.
í næstl. júlímánuði keypti jeg af yður belti No. 4 handa konunni minni,
Degar hún byrjaði að brúka beltið var hún svo mögur, að hún var ekki ann-
að en skinn og bein. Það er ómögulegt að lysa peim kvöluin sem hún tók
út áður en hún fjekk beltið. Degar hún hafði brúkað beltið í sex vikur fór
henni auðsjáanlega að batna, og nú getur hún sofið á nóttunni og unnið á
daginn sem önnur hraust og dugleg kona. ilún ér nú orðin svo digur og
feit að beltið nær ekki utan um hana. Virðingarfyllst
Hadle Thorson.
Skrifið eptir príslista og upplysingum viðvíkjandi beltunum til
B. T.BJÖRNSON, agent meðal íslenndinga
P. O. .Box 368, Winnipeg, Man
56
„en hvað er orðið af Mr. Rodwell. Jeg lijelt að pau
ætluðu að eigast“, bætti húa við.
„Gat jog trúað pvílíku beimsins barni fyrirdyr-
mæta latnbinu mínu“, kallaði hinn velæruverðugi
liræsnari upp yfir sig með guðræknisiegum hrylling.
„Jeg vonaði að geta snúið hjarta hans frá vegum
liinna vondu, eu pað var hart og iðrunarlaust; og
pegar jeg vissi pað, pá sagði jeg honum að fara sína
leið, og að barnið mitt væri ekki lianda honum“.
Gestirn'r stundu við, og Ijetu í ljósi að peir
væru honum samdóma.
„Dessi ungi maður“, hjelt Mr. Porter áfram, og
átti auðsjáanlega við mig“, á ekkert — hvorki pen-
inga, ættgöfgi nje vini; en pað er mjer að pakka að
Jiann er guðhræddur og auðmjúkur í bjarta, og ber
virðingu fyrir peim, sem hafa gert honnm gott. Og
er pað ekki meira virði en auður pessa heims, sem er
forgengilegur?1,
„Samt er nauðsynlegt að liafa dálítið af auð ver-
aldarinnar á meðan maður dvelur í pessum táradal“,
sagði Mrs. Humpries.
„Já, I sannleika; en brauðskorpa og vatnsbolji
og bænarfullt hjarta er nóg fæða fyrir liina guð-
liræddu“, sagði presturinn snöktandi.
Margt fleira pessu líkt talaði pc-tta fólk.
Nokkru par á eptir fóru gestirnir og við Júdit
vorum ein eptir. Við sátum enn við gluggann, og
boifðum á eptir pessu ólánlega, óglaðlega fólki á
61
að vera glaðlegur, p/ddi hið sama hjá pessu fólki og
vera óguðlegur.
Tveir eða prír dökkleitir vagnar stóðu við hlið-
ið, og pegar allt var tii, lögðum við af stað. Marta
stóð í gangintim og hjelt hutðinni opinni. Jeg
liafði ekki talað orð við hana síðan kveldið, sem hún
sat fyrir mjer hjá stiganum; jeg hafði sannast að
segja ckki sjeð hana, nema pegar hún pjónaði við
borðið. Hve sorgbitin var hún ekki að sjá pennan
morguin, pegar hún leit til mín! Þegar jeg gekk út
úr dyrunum og leiddi Miss Humpries, pá fleygði
Marta gömlutn skó á eptir mjer. Miss Humpries
varð forviða, og húshóndi Mörtu ávítaði hana fyrir
petta „heiðinglega11 athæli, sem honum póknaðist að
kalla pað.
E>ó patta væri um mitt sumar, pá var veðrið
mjög leiðinlegt pennan morgun. Himinrnn allur
var grár eins og bly. Dað var sallarigning, og svo
mikið mistur, að allir hlutir, sem voru í nokkurri
fjarlægð, sáust Óglöggt. Vatnið draup af trjánum;
skálar blómanna voru íullar af vatni; og á broddin-
uin á hverju blaði og strái hatigdi vesaldardropi.
Stórir pollar voru lijer og livar á maiarstignuin, og
jörðiu var eins og hálfgerð myri. Ekkert skor-
kvikindi, sem pó er fullt af um pann tíma árs, var
sjáaniegt, og enginn fugl var á ferli; pað var dauða-
pógn yfir öllu eins og rödd náttúrunnar hefði drukk-
að í vatninu; ekkcrt hljóð lieyrðist, nema til regn-
dropanna pegar peir duttu niður og hrciíing trjánna
B0
allt af er að koma fyrir í veröldinni í kringum oss?
Sjáum vjer elcki stúlkur dags-daglega giptast mör.n-
um, sem pær vita að eru drykkjumenn og slarkarar,
vitandi með sjálfum sjer og viðurkennandi við aðra,
að pær við altarið muni setja innsiglið á æfilanga
eyind sína? Vita ekki drykkjumennirnir og sjiila-
mennirnir, pegar peir eru með sjálfum sjer, að peir
eru að eyðileggja sig líkamlega og andlega — að
peir eru á leiðinni á hreppinn, á sjúkraliúsið eða vit-
lausraspitalann? En samt sem áður geta peir ekki
staðið á móti freistingunni og sökkva sjer með gal-
opnum augum niður í dyki bölvunarinnar.
Og svona liðu dagarnir, eins og jeg hef lyst,
pangað til brúðkaupsdagurinn kom. Hve glöggtjeg
man alla viðburði pann dag! Athöfnina átti faðir
hrúðurinnar náttúrlega að framkvæma í Litlu Betle-
heni. Allir lielstu moðlimir safnaðarins áttu að vora
viðstaddir, og sjera Obadia Porter lagði til veislu-
föngin óspart.
Þegar jeg kom inn í stofuna, J>á var hún full af
fólki. l’veir alvarlegir uiígir menn, scm jeg hafði
opt sjoð í kapellunni, voru brúðmenn, og tvær mjög
súrlcitar stúlkur, dætur Humprianna, voru brúð-
konur.
En enginn var í neinu brúðkaups stázi; hin sjer-
lega trúarjátning pessa fólks bannaði pað; allir voru
í dökkurn klæðum, sem virtust eiga betur við líkför
en brúðkaup. Allir heilsuðu mjer með alvörusvip,
og J)að var ekki bros á neins manns andliti, Jiví. J)að