Lögberg - 24.10.1895, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 24. OKTOBER 1895
ti
A1 hugascmdir
við yrein Mr. F. J. I Hkr. 4. þ. m.
t>tð \irðist s^o, sem Mr. F. J.
hafi ekki haft nema annað augað opið
peuar hann ritaði g-reinina í Hkr. 4.
p. m. með blaðagreinir okkar, um ís-
lendinfjafiaginri, fyrir framan sig, par
sem hann liártogar og Tangfærir orð
mín í Lögb. en sjer ekki anDað en
mjög „Ijósar og greinilegar'4 ástæður
koma fram fyrirsínum tillögum í Hkr,
Að vfsu er nú litlu áð svara í pessari
seinustu Hkr. grein Mr. F. J. Þar
ke niir ekkert nytt atriði fram, mál-
efniriu til skýringar, og ástæður okk-
ar eru áður full greinilega framteknar
í blöðunum. Eu af pví ekki er við
pví að b''a'it, að andmálsmaður minn
geti skiíið pað hlægilega við sína
eigiu röksemdafærslu fyrir öðrum
degi ágústmán: sem hátiðisdegi fs-
lenzku pjóðarinnar, pá vil jeg benda
honum á tildrögiu til pess.
Rjettilega hefur Hkr. játað, að
Austur-íslendingar hafi engaDn fast
ákveðinn dag til pjóðhátíðar, en til
pess að pjóðer.iis böndin milli Austur
og Vestur fsl. ekki frjósi eða brökkvi
1 sundur, telur Mr. F. J. alveg óhjá-
kvæmilegt að santi dagur sje ákveð-
inn til hátíðaihaldsins beggja megin
hafs, og gengur út frá pví, sem sjálf-
sögðu, að það hljóti að verða 2. ágúst,
vegna pess, að Austur íslendirigar eigi
dönsku stjóminni svro undur mikið að
þakka fyrir stjórnarskrána, sem kom
freiui til handa 2. ágúst 1874, játandi
pó að hún hafi sfna stóru galla, sbr.
Hkr. 26. júlí og vitandi hve sár óá-
nægðir ístendingar eru með hana.
Jeg skal fúslega játa með Mr. F. J.
að þessar ástæður hans sje full „ljós-
ar og greinilegar“ að pví leyti sem
orðm eru skiljanleg, en ei að sfður er
eittbvað svo óeðlilegt við petta hugs-
unarsamband, að pað hlytur að vekja
hlátra, einkum pegar maður sem álítur
sig hafa fullt vit gloprar pví fram úr
sjer. En að leyfa sjer svo, ofan á
pessa hlægilegu röksemdafærslu að
láta þá von í ljósi, að vestur íslend-
ingum takist að temja austur íslei d-
inga svo, að þeir ekki einasta, geri
sig rólega og áaægða yfir þessum
gallagrip Danakonungs, heldur og
tileinki honum ákveðinn hátfðisdag
árlega fyrir pá vísdómsfullu! hand-
leiðslu, að varna pjóðinni pess frelsis
í stjórnmálum laridsius, sem bún biður
um, og sem allir skynsamir menn
verða að játa, að yrði landi og pjóð til
heilla og frama. t>essi von Mr. F. J.
er, í mildustu orðum sagt, hrein og
bcin ókurteisi. En að það hafi atvik-
ast svo án vilja og vitundar höfund- j
arins, má bezt ætla af greininni bans í
Hkr. 4 f>. m. Hann hefur blátt áfram
í sínu „dæmalausa annriki“ villst á
málefnum. Biblfukenningin í Jobs-
bók hefur ruðstinní hugsunarvjelina,
en ákaflega pröngt fyrir, svo hún
hefur umsnúist, Job orðið að íslend-
ingum og frelsisgjafi mannanna, kon-
ungur konuDganna að Danakonungi.
En pví pá ekki að kalla daginn
D«nakonungsdag“? til lofs og dyrð
ar fyrir þánáð*að veitaíslenzku pjóð-
ínni dálítið meira frelsi í stjórnmálum
en Rússakeisari veitir pegnum sínum.
Þessi tillaga hefur ekki komist út úr
vjelinni fyrir prengslum af of miklum
biblíuhugmyndum, sem eru svo „ein-
kennilegar“ fyrir pá vjel. Þetta má
ráða af seinustu málsgreininni (hans
F. J.) og þreytulega andvarpinu
hans: „Og svo ekki meira í bráð ‘.
E>að var lfka sannast að segja meira
en nóg komið til þess að lysa lífs-
stefnu mannsins og eiginlegleikum.
Allt hans markmið í greininni er, að
sýna sjálfan sig, með því að bártoi;a
og snúa út úr orðum mínum og remb-
1. Mr. F. J. gefur tvívegis i
skyn, að jeg hafi lapið pað og það
eptir ,,Lögb.“ en blaðið sýnir full
greinilega, að jeg hef engri setningu
stolið paðan. En „einkennilegt“
mætti pað heita ef ekki gæti komið
fram hjá einstökum manni pað álit
á almennu iuálef ú, sem einhver annar
aðhyllist og hefði eitthvað um að
segja.
2. Jeg tek mjer ekkert nærri
pó annar eins maður og F. J. bregði
mjer um fáfræði, en ötlu mannúð-
legra var að benda, áu brfgslyrða, á
áratímann, sem hans speki fannst vera
liðinn, sfðan íslendingar fyrst báðu
um breytingu á stjórnarskránni, fyrst
honum finnst pað svo þýðingarmikið
airiði til pes3 að geta ákveðið vissan
dag til árlee-rarþjóðminningarhátíðar.
3. Að bara upp kveinstafi sína
fyir öðrum skilur Mr. F. J. ekki.
Honum finnst að orðið ,,kveina“ lýsi
,,ókjrteisi“ og má hann pá ímynda
ast svo við að gera mig hlægilegan s;er, að það tákni: hljóð eða öskur
fyrir tillögurnar, eins og hann setur en ekki orð, sem bæði innihaldi um-
pær fram. . Mr. F. J. segir (meðal
annars útúrsnúnings) að jeg hafi látið
í ljósi að jeg væri „hræddur um »ð
Austur-íslendingar veiði allt of fast-
heldnir við 2. ágúst“ en jeg sagði í
Lögb. nr. 39 : „ng sjeu peir ekki of
fastheldnir við
e»ga ástœða
2. ág*
sem
jeg sje
sakií
í
hug
til eins og
standa '** ,,t>á dettur mjer
aonar“ o. s. frv.
Jeg hef en ekki gert mig svo
| hlægilegan að álita einn og sama
hátfðisdag Austur- og Vestur íslend
inga nauðsynlegann til pess, að við-
halda kærleiksböndum pjóðernisins
kvörtun yfir einhverri vöntun og bæn
um bætur á henni’ Þessi pýðing
orðsins hjejt jeg pó engum íslendingi
væri óskiljanleg. Orðið er of al-
gengt til pess.
4. í>á gerir Mr. F. .1. ákaflega
mikið veður út af orðinu „vald“ yfir
Austur-íslendingum. En hefur ekki
Hkr. beðið kaupendur sína um at
kvæði með 2. ágúst; sem hátíðisdegi,
án þess að virða Austur-íslendinga
pess, að láta sinn vilja í ljósi í pví
efni?oger pað ekki tilraun til pess
að valdbjóða peim daginn?
5. Persónulegu pussatökin á
milli flokkanna, svo allt fígúru mál- mjer út af vanheilsu minni gera mjer
verkið hans F. J. um það atriði er al
veg pyðingarlaust og hittir ekkert,
En hitt hef jeg látið í Ijósi, og pað er
allt annað, að einkar skernmtilegt
væri, að ákveða einhvern sameigin
legan merkisdag, og á hentugum
árstíma, fyrir Austur og Vestur-lslend-
inga, og í pví skyni benti jeg á 6.
júní, af pví jeg fann engan merkari
dag íslenzku pjóðarinnar, hvar sem
hún tvístrast út um heiminn,en pann,
sem opnaði fyrir henni biblíuna.
Jeg veit vel að pað er óþakklátt
verk að gefa sig f kast við pá menn
sem sýnast bera jafna virðingu fyrir
lýginni og sannleikanum, þussa-
skapnum og kurteisinni, hatrinu og
kærleikanum, fákænskunni og fróð-
leiknum, vitleysunni og vitinu,
drambinu og lítillætinu, en úr pví jeg
fór að segja nokkuð út af þessari
marg umræddu grein Mr. F. J. í Hkr.
pá er næst að fara örfáum orðum um
pau 5 atriði groinarinnar, sem eptir
eru, til samanburðar. Póstarnir eru
pessir:
ekkert mein. Mr. F. J. má, alveg
óáreittur af mjer, njóta pess heiðurs,
sem hann væntir eptir, fyrir slík átök,
hjásínum líkum, ef heimurinn er svo
staddur að eiga pá nokkra.
Brú P. O. 15. okt. 1895
Jón Ólafsson.
TnE Apyt Cf (wRiNG*
Sciatica.I^ieumatism
•Neuwa -
•pAIP!5 IN J3ACK OI\SlDE
•OR ANY A\t'CCtllAR PmNA
jjjg IN UsiMG
vs>°& '■ '■
;\\enthol
Plástér'
Arinbjorn S. Bardal
---------- |Selur lfkkistur og annast um
*) MeW hliðsjón af þvf, afí þaS er gamall farir. Allur útbúnaður sá bezti.
út
þjóffhátíðardagur þeirra, í minningu IOO
byggingar IslandJ,
**; pað er: með stjórnarskrár málið.
Opið dag og nótt.
629 EiQin /\ve.
WEISS & HALLIDAY
Kaupmenn í Crystal, Nortli Dakota,
hafa nú fyllt búðina með nýjasta varning af öllum tegundum
—ÞAÐ EIÍ EKK.ERT ,,FORLEGIГ SKltAN, setn peir eru að
bjóða fyrir gjafverð—vörurnar eru valdar með tilliti til tízku og
parfinda fyrir í hönd farandi árstíma, og peir selja eius lágt og
mögulegt er, hverjum sem í hlut á.
Það sem tekur svo sem öðru fram eru sjerstaklega :
Karlmanuafötin, hreint makalaus;
Kvennskykkjurnar — indælar;
Sjölín og kjóladúkarnir ljómandi;
J á , o g skórnir fyrir alla, alveg makalausir, pola bæði
bleytu og frost, og endast hvernig sem „sparkað11 er á peim.
ASLAKSON I PETERSON
verzlunarmenn í
EDINBURGH,
NORTH DAKOTA.
Hafa ætið mikið upplig af álnavöru, fatnaði, skófatnaði, höttum og húfum,
matvöru, o. s frv. Allar vörurnar eru nýjar og hinar vönduðustu,
og þeir ábyrgjast allt sem peir selja fyrir pví, að vera rjett eins og
peir segja að pað sje, pví peir ljúga aldrei til unl vörursínar.
Þeir hafa aldrei hinar Ijelegustu og ódýrustu vörur, pví að löng reynzla
he.ur sýnt peim, að beztu vörurnar eru ætíð ódýrastar pegar á
allt er litið.
Hið mikla upplag peirra af álnavöru og skófatnaði var keypt snemma í
vor á meðan pær vörutegundir voru 10 til 25 per cent. ódýrari eu
pær eru nú, og geta þeir þess vegna staðið við að selja með lægra
verði en flestir keppinautar peirra.
Búðarmann peirra, Mr. E. G. Brandson, er að hitta í búðinni á hverjum
virkum degi, og væri honum ánægja að sem flestir íslendingar
kæmi við hjá honum pegar peir eru á ferð í bænum.
Ijiuibimabur og líkkistur
Við höfum nú stækkað búð okkar um helming, og höfum keypt mika
byrgðir af allskonar húsbúnaði, bæði fyrir pann ríka og pann fátæka og selj
um hann fyrir það verð, sem á við tímann.
Einnig höfum við líkkistur af ölluni stærðum með mismunandi verði.
DÖMUJAKKAR eru nú til sýnis, allir nýir og með nýjasta sniði.
KVENNMANNA SKOR, sem hafa verið 12.50 verða um dálítinn
tíma seldir fyrir $1.48. — Ekkert pvílíkt til I county-inu hvað gæði og verð
snertir.
THOMPSON & WING,
Kaupmennirnir sem selja með lágu verði.
CRYSTAL,
N. DAK
Stranahan & Hamre,
PARK RIVER, - N. DAK.
SELJA ALLSKONAR MEDÖL, BŒKUR
SKRIFFÆRI, SKRAUTMUNI, o. s. frv.
Mr. Eárur Arnason vinnur i bú*inní, og er
því hægt aS skrifa honura efía eigendunum á isl.
þegarmenn vilja fámeiraf einhverju meóali, sem
þeir hafa áAur fengið. En œtfð skal muna eptir að
senda mímerið, se n er á miðanum á meðala-
glösunnum eð<i pökkum.
SUMAli SKOR.
Morgau hefur hið bezta upplag j baiii-
um af ljettum skóm fyrir sumarið.
Allar sortir—allir prjsar, Fínir reim-
anir eða hnepptir dömu „Kid“skór á $1,00
parið.
Mr. Frank Friðriksson vinnur í ðúð-
inni og talar við ykkur á ykkar eigin
máli.
A. G. MORGAN
412 Main St.
98
rekíst á skaptið, og pó nú að einhver hefði fundið
pað pá er eins ólíklegt að hann hefði vitað hvernig
að hann átti að snúa pvi. Allt petta eru handaverk
hinna gömlu Suður-Ameríkumanna, og jeg býst við
að pessi steinturn sje grafhvelfing eins af kongum
peirra“.
Þegar hjer var komið hugsunum kapteinsins>
heyrði hann eitthvað, og fór að hlusta. Það var rödd
— drengs rödd. Þatta var Ralph, sem var að kalla
á haun. Kapteinninn sneri sjer strax við og flýtt>
sjer svo buctu, og á leiðinni slökkti hann á luktinui.
Þegar hann kom þangað sem vatnsfatan var, pá greip
hann hana upp, og rjett par á eptir mætti hann
Ralpb, sem var á leiðinni yfir botninn á skálinni til
að hitta hann.
„Jeg hef allsstaðar verið að leita að yður, kapt-
einn“, sagði Ralph, hvað hafið pjer verið að gara?
Sækja meira vatn? Og pjer þurftuð lukt til að
finna pað, hvað? Og pjer hafið farið svo langt,
langt inn í hellirinn; því kölluðuð pjer ekki á mig?
Látið mig hafa luktina, pvl mig langar til að fara í
skoðunarferð“.
En kapteinninn Ijet hann ekki fá luktina og lof-
aði honum heldur ekki í skoðunarferð.
„Nei“, sagði kapteinninn, „pað sem við verðum
nú að gera, er, að flýta okkur út til pess að hjálpa til
að búa kveldmatitin til. Yið veiðum að sjá um
okkur sjálf 1 kveld“.
Þegar kveldverði var lokið og skipbrotsfólkið
103
pað er enginn vandi að ná pví burt; það er auðsjeð
að pað hefur verið ætlast til að pað mætti ná þessari
steinflís upp“.
„Já, pað er enginn vafi á því“, sagði Rilph, „og
við erum einmitt fólkið, sem eigum að gera pað.
Hjerna, kapteinn, jeg skal hjálpa yður. Jeg hef
hníf líka. Við skulum rífa petta úr grópinu, og
lypta flísinni upp, áður en svertingjarnir koma. Ef
við finnum nokkur lík niðri í hvelfingunni, pá munu
pau hræða vitið úr svertingjunum, ef þeir sjá pau“.
„Gott og vel“, sagði kapteinninu, „rajer pykir
vænt um að ná þessari steinflís upp ef jeg get, en jeg
er hræddur um að við purfum járnkall til pess og
fleiri menn að hjilpa okkur. Steinninn er pungur,
og jeg veit ekki hvernig við eigum að ná honum
upp“.
Þetta er ekki steinn í miðjunni á flísinni“, sagð;
Ralph; „pað er mikið meir af trjákvoðu parna. Jeg
hjelt luktinni yfir pví, og sá pað þes3 vegna ekki.
Við skulutn skafa pað upp“.
Það var hringur ofan á miðri flísinni, hjer um
bil 8 þuml. að pvermáli, sem virtist vera hulinn með
trjákvoðu. Eptir að þeir höfðu skafið pennan blett
um hríð með hnífnum sínum, losnaði petta efni, sem
var á blettinum, frá steininum, í tvennu lagi, og var
eptir skál í steininu, og þá kom pað í Ijós, að það lá
teinn yfir skálina.
„Handfang!“ hrópaði Ralpli.
„Það er einmitt pað sem pað or“, sagði kapt-
102
ekki að þessu. Þetta getur brotnað niður undan
pjer, og enginn veit hvað pú kanut að detta niður í.
Komdu niður“.
En Ralph skeytti ekki orðum Mrs. Cliff. Hann
var kominn miðja vega upp eptir hliðinni á stein-
turninnm, pegar hún byrjaði að tala, og alveg upp 4
hann áður en hún var búin að tala út.
„Kapteinn !“ hrópaði hann, „rjettið pjer mjer
luktina. Jbg ætla að sjá hvort það er nokkur
hlemmur á þessu býli. Verið þjer óhræddar, Mrs.
Cliif; pað er traust eias og bjarg“.
En kapteinninn rjetti honum ekki luktina, held-
ur klifraði hann sjálfur upp eptir hliðinni með mestu
varkárni, með luktina í annari hendinni, en lijelt sjer
með hinni í steinana, sem stóðu út, og komst þannig
upp pangað sem Ralph var.
„O, ó“, sagði hatin, uoi leíð og hann hreifðí
luktina til og frá til að skoða sig um 'þarna uppi,
„pað er ferbyrnd steinflís greypt inn í turninn efst
hjer rppi“.
„J4“, sagði Ralph, „og pað er annarskonar
kalk í kringum hana en milli hinua steinanna“.
„Þetta er ekki kalk“, sagði kapteinninn; jeg
álít að pað sje einskonar trjákvoða. Iljerna, haltu á
ljósinu og passaðu pað nú vel“.
Svo tók kapteinninn vasahníf sinn upp, og fór
að reyna að kroppa petta upp úr grópinu utan við
flísina, sem var um lS.þuml. á hvern veg. „Það er
harpeis“, sagði haun, „eða eitthvað pessháttar, oq