Lögberg - 20.05.1897, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 20. MAÍ 1807.
Ur Biblíuljóðum
SJERA V. Briems.
Skilnadur Davids oí; Jóoutans.
(i. Sam. 20).
Ríkilátur gramur var Sál í sinni höll;
sat hann J>ar í hásæti og kringum
hirðin öll.
t>ar vínöldur fiöðu,
J>ar gullkerin glóðu,
f>ar bljórnur var mikill og hlátur og
sköll.
Jónatan hinn ungi sat aðra kóngs við
hlið,
Abner, kappinn gamli, sat hinum
megin við.
t>ar vorið sást blíða
og stormhaustið stríða,
en veturinn ískaldur var J>ar í mið.
I)avíð átti sæti hjá syui konungs f>ar,
sæti hans var autt f>ví hann hvergi
nærri var;
I skóg hann sig faldi,
I fylgsnum hann dvaldi,
f>vi konungur hatur og heipt til hans
bar.
Byrstur mælti gramur: „Hvað Davíð
dvelja kann?
dögum saman hingað til borðs ei
kemur hann.
t>á Jónatan sonur
og kannske f>ið konur,
pjer vitið víst eittbvað um afglapa
pann“.
Hógvær mælti Jónatan: „Hann hefur
orlof mitt,
hinn þurfti til Betlehem að finna
skyldfólk sitt.
t>ar ættfórn hann geldur
og hátíð nú heldur;
j->g hugsaði’ að samþykki pyrfti’ ekki
pitt“.
Reiður var þá gramur, hann ruddi’ um
gullnum stól,
rauk hann upp rneð skömmum og Ijet
sem versta fól:
„Pú óhlyðni prjótur,
og pverhöfði ljótur,
á Davíð pú setur upp hjegómlegt
hÓl“.
„Heldur pú við flæking pann heimsku-
legri tryggð,
hreint og beint er petta sú rnesta
viðnrstyggð.
Hann burtu pig rekur
og ríki pitt tekur,
pví hver hefur reynt pennan Davíð að
dvggð“.
Hógvær mælti Jónatan: „Hvað hefur
Davfð gert?
hvers vegna þú, faðir minn, mjög svo
reiður ert?
t>jer Davíð er tryggur
og traustnr og dyggur;
pað öllum í hirðinci er augljóst og
bert“.
Reiður var pá gramur og svartur
varð sem sót,
soninn vildi’ haun drepa og reiddi
biturt spjót,
að leggja’ hann í gegnum,
pað lenti í veggnum;
hinn saklausa konunjrsson sakaði’ ei
hót.
Reiður var pá Jónatan og rauður varð
sem blóð,
reis hann upp frá borðum í afarþung-
um móð,
og logandi’ af bræði,
svo lá nær við æði,
hann stökk yfir borðin og
burt þegar óð.
Gekk hann upp á hól einn og hafði
með sjer dreng,
hvatskeytan tók boga og lagði ör á
streng:
„8æk ör pá sem fljótast,
nú farðu sem skjótast,
og hlauptu uú drengur, hinn harðasta
spreng“.
Sterkur var pá Jónatan og álm sinn
upp hann dró,
örin hratt sein leiptur af sterkum
bog» fló,
paut hvínandi’ af strengnum;
pað stóð ei á drengnum,
hann potinn sem öiskot var skjótt út
í skóg.
ör síns herra sveinninn í einum runni
fann,
óðar sínum húsbónda skeytið færði
hann.
Sem húsbóndinn sagði
hann brá við að bragði,
með örvar og boga til borgar hann
rann.
Ekkert vissi sveinninn hve vjek pví
öllu við;
var pað Davíð merki að hafa’ ei
lengri bið;
sú ör átti’ að þ/ða
að ills væri’ að bíða:
að úti væri friður og eugin von um
grið.
Fram úr einu rjóðri par dapur Davíð
rann,
dýran, svarinn ástvin i skóginum hann
fann.
í faðma þeir ljetu
pá fallast og grjetu,
pví kn/jandi skapastund skilja þá
vann.
Forlögin hörmuðu peir fóstbræður
tveir,
fastar sína vináttu’ og tryggðmál
bundu þeir.
t>eir skildu með harmi,
með helstríð I barmi;
peir sórust á tryggðum — og sáust
aldrei meir,
Jónatan fór paðan í gleðiglauminn
heim,
gleði fann pó aldrei í fagnaðinum
peim.
Og skammt var að bíða
að skuld sú hin stríða
hann kveddi frá sorgar og gleðinnar
geim.
Davíð gekk til skógar á dimma’ og
prönga leið,
dapur horfði myrkt fram á örlaganna
skeið;
til útlegðar dæmdur,
frá ástvinum flæmdur;
en framinn og ljóminn í framtíð hans
beið.
Ástvinirnir skilja á skapadómsins
stund,
skammt mun pó að bíða að aptur
kætist lund.
I>á sameinar aptur
guðs elskunnar kraptur
og gefur peim eilífan fagnaðarfund.
Frsl n;liiiiiiiiiiii.
Menn tapa opt sjónar hver á öðrnm
þegar menn fara að leita að gulli. En til
livers er líflð án heilsu? Dr. Agnews
Catarrhai Powder er merkilegt lyf. Það
linar t>rautirnar á 10 mlnútum.
Fred Laurie frá Mail Creek 15 C., seg-
ir: Jeg hef brúkað tvær flöskur af Dr.
Agnews Catarrhal Powder og hef haft
mikið gagn af því. Jeg get með ánægju
mælt með því fyrir alia, sem eru veikir af
Catarrh". Og hjer er annar.
Mr. B. L. E^an, Easton, Pa., segir:
„Þegar jeg las )>að, að Dr. Agnews Cat-
arrlial I’owder verkaði á 10 mínútum, (>á
verð jeg að segja að jeg var trúardauíur.
Jeg afrjeð að reyna (>að. Jeg keypti mjer
flösku og komst að því að einn skammtur
gerir mikið til.
Anyone sendlng a nketch and descrlption may
quickly ascertain, free, whether an lnventton ls
probabiy patentable. Communicatlous atrictly
confldential. Oidest anency forsecuring patenta
in America. We have a WasbinKton oflflce.
Patents taken throuKh Munn & Co. recelvo
apeclal notice in the
SCIENTIFIC AMERICAN,
heautifullv illustrated, larRest circulation of
i any Bclentiflc iournal, weekiy,termB$3.00 a year;
tl.50Biz rnonthB. Specimen copies and ilAND
Book on Fatents aent free. Addresa
MUNN A CO.,
361 Broadway, New Vork,
TANNLÆKNIR,
M. C. CLARIÍ,
er fluttur á borniðá
MAIN ST 02 BANATYNE AYE.
OLE SIMONSON,
(mælir með sínu nyja
Scandinavian Hotel
718 Main Strkjct.
Fæði $1.00 á dag.
Thompson & Wing
Crystal, N. Dakota.
Vöru-npplag vort er nú fullkomið í öllum
deildum. Og við seljum allar vörurnar með
Lægra verdi en no kru sinni fyrr.
Og allir góðir viðskiptamenn geta fengið
líin til liaustsins.
Við viljum gjarnan kaupa ULLINA ykkar njeð
hædsta markads-verdi mót vörum, og jafnvel
borga nokkur cents fram yfir markaðs-verð ef
tekið er út í ullar-flannelum, og eru þau þó ódýrari
en nokkuð annað.
H. S. Hanson og Magnús Stephenson verða hjer
til að afgreiða ykkur.
Thompson & Wing.
VEGCJA-PAPPIR.
Nú er kominn sá tími sem náttúran íklsuðist skrúða sfnum, og tíminn
sem fátækir og ríkir pryða heimili sín innan með Veggja-pappír-
Spursmálið fyrir kaupandanum er: Hvar get jeg fengið hann falleg
astan og billegastan? en peir sein reynslu hafa fyrir sjer eru ekki
lengi að hugsa sig um að fara til
R. LECKIE, veggja-pappirs-
sala, 425 Main St.
20 jegundir á 5 cent rújlan og mikið úrval fyrir 6c , 7^, 10 og upp-
Borða á lc., 2, 2^, 4 og upp. Mr. Á. EGGERTSSON vinnur í búð-
inni og ætfð til reiðu að tala við ykkur.
J. W. CARTMELL, M. D.
GLENBORO, MAN„
pakkar tslendingum fyrir undanfarin póS við-
sklpti, og óskar að geta verið þeim til þjenustu
framvegis.
Hann selur i lyfjabúð sinni allskonar
„Patenf* meðul og ýmsan annan varning, sem
venjulega er seldur á slikum stöðum.
Islendrngur, Mr. Sölvi Anderson, vinnur
apóthekinu. Hann er bæði fús og vel fæ að
tulka fyrtr yður allt sem þjer æskið.
Riehards- & Bradshaw,
IMálitfærsluincnn o. s. frv
Mrlntyre Block,
WlNNrPEG, - - MAt»
NB. Mr. Thomas H, Johnson íes lög hj^
ofangreindu fjelagi, og geta menn feng'®
hann til að túlka þar fyrir sig þegar þörf c*r’9t
arbarfarit.
ÍSLENZKUR LÆKNIR
Dr. M, Halldorsson,
Stranahan 9l Ilamre lyfjabúð,
Park Jiiver, — — — N. Dak.
Er að hitta á hverjum miðvikudegi í Grafton
N. D., frá kl. ð—6 e. m.
Sjerhvað pað er til jarðarf»r8
heyrir fæst keypt mjög bU’
lega hjá undirskrifuðum. —
Hann sjer einnig um jarðaf
farir gegn vægu endurgjftlUi•
(S. J. Johartnr^öon,
710 |HoéKabc.
512
lafði Scardale, Gerald, eða hver annar, sæi. Brjefið
var blátt áfram kveðju brjef og beilla-óskir, pess
konar fyrirbæn um velfarnan og vellíðan konu, som
menn eins og Granton geta stundum látið i ljósi
með orðum.
Hann ljet pessi prjú brjef f stórt umslag og
skrifaði utan á pað. „Til kapteins Johns Raven.
Opnist að eins ef viss hlutur skeður.“ Hann skrifaði
svo stuttan miða til Ravens kapteins og ljet hann,
ásamt stóra brjefinu, í umslag, sem hann lokaði og
skrifaði utan á til Ravens. í miðanum bað Granton
Raven kaptein að opna uinslagið með brjefunum í ef
hann sjálfur (Granton) kæmi ekki að fáum dögum
liðnum eptir pví, og senda brjefin til viðtakenda.
Granton afbenti dyraverðinum brjefið og lagði svo
fyrir, að hann skyldi afhenda Raven kapteini pað
snemma morgunin eptir. Hann lagði ríkt á við dyra-
vörðinn, að afhenda Rvven kapteini ekki brjefið uDd-
;r neinum kringumstæðum petta sama kveld.
JÞegar Granton var búinn að afljúka öllu pessu^
pá andvarpaði bann eins og einhverju fargi liefði
ljett af honum. Hann hafði ekki starfað svona mik-
ið í langan tíma, og hann brosti með sjálfum sjer
pegar hann hugsaði uin pað. Nú fannst honum að
bann mega eyða pvf sem eptir var af deginum á
hvern þann bátt er honum sýndist. „Jeg á nú skilið
að fá mjer hvíldardag,“ sagði bann við sjáifan sig-
„Ilvernig á jeg að verja honnm?“
J>að var nú kominn miðdagsverðar-tími, svo
517
London og s/nt honum Bostock, og hann segist
skuli sverja pað frammi fyrir hvaða dómara og kvið-
dómi sem er á Stórbretalandi, að Bostock sje mað-
urinn.“
Granton hugsaði sig um eitt augnablik og
sagði síðan:
„En setjum svo, að þetta sje nú allt satt, hvaða
sakargipt hafið þjer í kyggju að bera fram gegn
Bostock? Rjettir vorir hjer á Engl.mdi skipta sjer
ekkert um illdeilur á drykkjustofum f Neapel.“
„Nei, en jeg hef ef til vill aðrar sakargiptir
gegn honum; og ef hann er lygari í einu tilfelli, pá
er baan lvgari f liinum öðrum, álít jeg,“ sagði Hiram.
„Jæja,“ sagði Granton eptir aðra augnabliks
pögn, „jeg álít það líka. Dað má vera, að jeg hafi
einnig aðrar sakargiptir gegn honum. Jeg er yður
mikið pakklátur fyrir upplýsingarnar; þær eru mik-
ils virði fyrir tnig. Viljið pjer fara að ráðum mfnum?“
„Dað vil jeg sannarlega gera,“ sagði Hiram.
„Látið þá allt Iiggja kyr.t þangað til á morgun,“
sagði Granton. „Segið engum frá pessu þangað til
á morgun. Ef mjer verður það mögulegt, pi ætla
jeg að hitta yður hjer aptur á morgun kl. 1 e. m. Ef
jeg kem ekki, pá gerið það sem yður virðist rjettast.
Dað er enginn vafi á, að þjer fáið fregnir fyrir pann
tfma.“
„Jeg skil ekki vel, hvað pjer eruð að fara,“
sagði Hiram.
510
um svo, að pjer hefðuð kastað hníf f mann f illdeil11
í Neapel fyrir mörgum, mörgum árum sfðan. Hv&®
kæmi pað mjer við?“
„Sjáifsagt ekki mikið,“ sagði Granfon, sem v»r
farinn að fá áhuga fyrir sögu Hirams.
„Nei, en setjum svo að þjer segðuð, að pjef
væruð ekki maðurinn, sem hefði kastað hnffnum °$
sýot svo fjarska mikinn fimleika með hann, og
jeg gæti sannað, aðpjer væruð maðurinn; hvað seg'®
pjer til pess, fjelagi? Hvers konar ijósi mundi þ8'
ið
varpa á aðrar sakargiptir, sem kynuu að hafa ver*0
bornar á yður, og sem pjer hefðuð einnig neitaV'
skiljið pjer ekki? Hvað er að segja um þær; p8®
er pað sem jeg vil fá að vita? ‘
„Ef pjer getið sannað hina fyrstu sakargipt y®‘
ar, pá lítur pað mjög alvarlega út hvað hinar aðr®r
snertir,“ svaraði Granton. „En getið pjer sann»®'
að pessi Bostoek sje maðurinn sem kastaði linífnu1'1
f Neapel og sagði svo, að hann væri ekli maðurini1’
sem hefði gert það?“
Granton var nú orðinn mjög fíkinn f að heyf8
söguna.
„Jeg get sannað það,“ hrópaði Hiram. „Juí?
hef farið til Neapel. Jeg hef náð par í mann, s0(íl
var viðstaddur og sem sver og sárt við leggur, 8®
hann skuli pekkja manninn, sem kastaði hnffnU,fll
hvar sem er; og rnaður pessi er enginn ólukk»fl9
ítali, heldur heiðarlegur Englendingur, sem heim8 ^
f Neapel; og jeg hef komið með hann bingað Ú